Moim zdaniem jedna z najsłabszych pozycji cyklu. Dość długo książka jest monotonna, a akcja nudna. Momentami wyczuwa się dłużyzny szczególnie związane ze szczegółami „obsługi” dziecka. Dodatkowo książka nie przygotowuje na smutne zakończenie, które bardzo szybko postępuje. Inny vibe niż pozostałe książki.

Moim zdaniem jedna z najsłabszych pozycji cyklu. Dość długo książka jest monotonna, a akcja nudna. Momentami wyczuwa się dłużyzny szczególnie związane ze szczegółami „obsługi” dziecka. Dodatkowo książka nie przygotowuje na smutne zakończenie, które bardzo szybko postępuje. Inny vibe niż pozostałe książki.

Tylko jedna uwaga - jak na takie lekkie kryminały, ten tom kończy się wyjątkowo smutno.

Tylko jedna uwaga - jak na takie lekkie kryminały, ten tom kończy się wyjątkowo smutno.

Zdecydowanie najsmutniejszy tom z cyklu o Aurorze. Aczkolwiek, jeden z lepiej napisanych, wyraźnie widać, iż kunszt pisarski Harris się rozwija i to w dobrym kierunku.

Zdecydowanie najsmutniejszy tom z cyklu o Aurorze. Aczkolwiek, jeden z lepiej napisanych, wyraźnie widać, iż kunszt pisarski Harris się rozwija i to w dobrym kierunku.

Jestem oburzona! Jak tak mogła się skończyć ta książka? Oby w kolejnej części było coś co wynagrodzi czytelnikom takie zakończnie!

Jestem oburzona! Jak tak mogła się skończyć ta książka? Oby w kolejnej części było coś co wynagrodzi czytelnikom takie zakończnie!

Jestem fanem Aurory w każdej sytuacji

Jestem fanem Aurory w każdej sytuacji

Niewiele dzieje się w życiu Aurory. Odpowiedzialny mąż, dom i przyjęcia biznesowe. Ale bibliotekarka wręcz przyciąga nieszczęśliwe wypadki i kiedy okazuje się, że Regina ma dziecko, a później przepada bez śladu jest w stanie ruszyć za nią samochodem z marudzącymi współpasażerami. Jedyna rzecz, która mi się nie podobała, to po wypadku Martina brak kontaktu Aurory i jego rodziny.

Niewiele dzieje się w życiu Aurory. Odpowiedzialny mąż, dom i przyjęcia biznesowe. Ale bibliotekarka wręcz przyciąga nieszczęśliwe wypadki i kiedy okazuje się, że Regina ma dziecko, a później przepada bez śladu jest w stanie ruszyć za nią samochodem z marudzącymi współpasażerami. Jedyna rzecz, która mi się nie podobała, to po wypadku Martina brak kontaktu Aurory i jego rodziny.

Tom lepszy, niż poprzedni, przede wszystkim w warstwie obyczajowej, choć też nie do końca, bo portrety psychologiczne postaci są wewnętrznie sprzeczne, momentami aż do granicy mojej irytacji.
Autorka jest całkowicie pozbawiona tego rodzaju wyobraźni, którą można by nazwać wyobraźnią „dynamiczną”, „przestrzenną”. Wskutek tego każda akcja, gdzie ktoś kogoś próbuje zabić, pobić, uwięzić, okraść, cokolwiek by to było, a dzieje się dynamicznie – jest oderwana od rzeczywistości. Żadna dynamiczna akcja opowiadana przez autorkę nie mogłaby się zdarzyć w rzeczywistości, nawet hipotetycznie. Czasami mam taką refleksję, że aby opisywać realistycznie dziejącą się dynamicznie akcję, to człowiek powinien choć trochę potrenować jakiś sport, a najlepiej dowolną sztukę walki. Wtedy można sobie wyobrazić, ile milisekund zajmuje to, a tamto czy zajmuje mniej więcej tyle samo, czy mniej, a może więcej. Za dużo u tej autorki spektakularnych, chorych akcji hollywoodzkich w rodzaju „zabili go -uciekł”. No i oczywiście sztandarowy kretyński motyw wszystkich tego typu pozbawionych wyobraźni produkcji, czyli używanie broni palnej do bicia po głowie. Ktoś powinien tej autorce wytłumaczyć, że broń palna służy do strzelania ołowianymi pociskami, a nie do bicia po głowie. Do tego lepiej nadaje się młotek, albo toporek. W każdym bodajże tomie tej serii, z jakim się zetknąłem, przestępcy są niewyobrażalnie gadatliwi. To też hollywoodzkie. Za dużo durnych filmów i nieudolnych książek, z których autorka czerpie wzorce, przykro mi to mówić, ale tak to widzę. Sporo akcji w tej serii jest żywcem zaczerpniętych z absurdalnych produkcji. Niektóre postaci emanują tak niewyobrażalnym idiotyzmem, że wydaje się to aż nieprawdopodobne.
A może to ja mam za wysokie mniemanie o gatunku homo sapiens?
Zaczyna mnie trochę irytować główna bohaterka, która co chwile mdleje, a szczególnie wtedy, gdy należy pociągnąć za spust.
Gdy należałoby kogoś zastrzelić, torturować lub pozwolić mu zdechnąć, staje się tak współczująca, empatyczna i słodka, że można zwymiotować.

Tom lepszy, niż poprzedni, przede wszystkim w warstwie obyczajowej, choć też nie do końca, bo portrety psychologiczne postaci są wewnętrznie sprzeczne, momentami aż do granicy mojej irytacji.
Autorka jest całkowicie pozbawiona tego rodzaju wyobraźni, którą można by nazwać wyobraźnią „dynamiczną”, „przestrzenną”. Wskutek tego każda akcja, gdzie ktoś kogoś próbuje zabić,...

Takie czytadło z wątkiem kryminalnym... Na jeden wieczór.

Takie czytadło z wątkiem kryminalnym... Na jeden wieczór.

Będę wracać

Będę wracać

Temat główny - zajmowanie się dzieckiem. Plus smutne zakończenie. Tyle. Najgorsza część, nawet nie było z czego się pośmiać.

Temat główny - zajmowanie się dzieckiem. Plus smutne zakończenie. Tyle. Najgorsza część, nawet nie było z czego się pośmiać.