Hayden War. Tom 7. Nowe otwarcie

Pierwsza wspólna akcja Sojuszu i Floty. Pierwsza oficjalna po podpisaniu traktatu pokojowego. Dlaczego poproszono ludzi o pomoc. Okazało się iż statki kolonizacyjne doleciały na miejsce. Załoga okrętów była delikatnie mówiąc oryginalna. Tutaj mimo początkowej nudy i długiego budowania napięcia sama akcja nie rekompensuje tak długiego przygotowania. Jednakże widać iż następny tom otworzy przed nami nowy obraz Sojuszu. Jeśli chodzi o całą serię to mimo słaszych elementów [tom 5 patrzę na ciebie], oceniam cykl jako solidny i nie żałuję zapoznania się z nią. A niewielkie objętości poszczególnych tomów sprawiają iż można poznać każdą część w jeden dzień.

Zapraszam na mego bloga:
https://www.ksiazki-czytamy.eu/

Pierwsza wspólna akcja Sojuszu i Floty. Pierwsza oficjalna po podpisaniu traktatu pokojowego. Dlaczego poproszono ludzi o pomoc. Okazało się iż statki kolonizacyjne doleciały na miejsce. Załoga okrętów była delikatnie mówiąc oryginalna. Tutaj mimo początkowej nudy i długiego budowania napięcia sama akcja nie rekompensuje tak długiego przygotowania. Jednakże widać iż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Super szkoda że już jest to ostatnia cz. cyklu

Super szkoda że już jest to ostatnia cz. cyklu

Pokaż mimo to

Po dłuższej przerwie, sięgnąłem po tę część Wojen Hayden-a. Zastanawiałem się, czy będę pamiętał co się wydarzyło wcześniej. Nie było z tym problemu. Sorilla jest na tyle charakterystyczną postacią, że natychmiast przypomniałem sobie poprzednie jej przygody.Fabuła wciąga, szybko się czyta, i nie mogę się doczekać kontynuacji, bo na pewno będzie.

Po dłuższej przerwie, sięgnąłem po tę część Wojen Hayden-a. Zastanawiałem się, czy będę pamiętał co się wydarzyło wcześniej. Nie było z tym problemu. Sorilla jest na tyle charakterystyczną postacią, że natychmiast przypomniałem sobie poprzednie jej przygody.Fabuła wciąga, szybko się czyta, i nie mogę się doczekać kontynuacji, bo na pewno będzie.

Pokaż mimo to

Całą recenzje znajdziecie tutaj https://grafnertpl.blogspot.com/2018/05/ostatnio-przecztana-ksiazka-3-nowe.html, pozdrawiam KG

Całą recenzje znajdziecie tutaj https://grafnertpl.blogspot.com/2018/05/ostatnio-przecztana-ksiazka-3-nowe.html, pozdrawiam KG

Pokaż mimo to

Dlaczego daję tylko jedną gwiazdkę, chociaż mam słabość do fantastyki „kosmicznej” jako rozrywki, a na dodatek akcja w książce jest niczego sobie?
Bo mogę.
Ale dlaczego tak CHCĘ?
Bo brzydzę się marksizmem antykulturowym niszczącym cywilizację, promowanym przez autora. Robi to on pewnie dlatego, żeby się łatwiej wylansować w świecie opanowanym przez marksistowskie pseudoelity antykulturowe.
W fantastyce można wszystko, można też udawać ślepego ciecia promując kłamliwą ideologię, manipulując pod płaszczykiem niewinnych wymysłów w zaprojektowanej fantastycznej rzeczywistości, podczas gdy celem rzeczywistym jest komentarz do świata w którym żyjemy.
Cały świat polityczny w książce jest naiwny i zakłamany. Zakłamany, jako parafraza NASZEJ rzeczywistości. Konstrukcje antropocentryczne przenoszone w kosmos są dla mnie zawsze bardzo podejrzane, ale póki mamy do czynienia z świetlnymi mieczami i księżniczkami, to jest to tylko i wyłącznie głupota. W tym przypadku jest aluzja marksistowska do naszej rzeczywistości będąca manipulacją przekraczającą granice obrzydliwości.
Zauważyłem tego całe mnóstwo, ale wymienię tylko kilka:
1. Katolicyzm = nazizm, skoro na planecie są wszędzie swastyki, a jej mieszkańcy są chrześcijanami „fundamentalistami”. Żeby nie było wątpliwości, tamtejszemu duchownemu serce rośnie na wspomnienie Watykanu, a to już oznacza katole=naziści/faszyści.
2. Zrównanie islamskiego fundamentalizmu z z czymś, co tam nazywa się fundamentalizmem chrześcijańskim (w domyśle katolickim) jest obrzydliwą manipulacją. Jakoś w krajach katolickich są meczety, natomiast w Arabii Saudyjskiej kościołów nie ma. Jeśli ktoś z chrześcijaństwem na ustach w świecie nowożytnym prowadził masowe zbrodnie, to protestanci, a nie katolicy.
Katolicki fundamentalizm w rozumieniu zjawiska podobnego do fundamentalizmu w innych religiach - nie istnieje.
3. Mieszkańcy tej planety są zdziwieni, że Ziemia przetrwała, bo jakoby mieli uważać, że nachodźcy muzułmańscy najeżdżający świat kiedyś cywilizowany doprowadzą do zagłady Ziemi. Czyli autor stwierdza, że my uważamy, iż bronimy się przed nachodźcami, bo jesteśmy głupimi ksenofobami bojącymi się czegoś, co nie nastąpi. Oczywiście nie określa on prawdy polegającej na tym, że chcemy chronić własne prawa i własną cywilizację oraz styl życia nie dlatego, że boimy się zagłady Ziemi, tylko nie chcemy być mordowani, obrabowywani i gwałceni przez barbarzyńców, jak to dzieje się w Europie, a nie dzieje się jak dotąd u nas. Że nie chcemy być przymuszani do przyjmowania obrzydliwej i antyludzkiej ideologii gdybyśmy stali się mniejszością - wraz z wiarą islamską, sprzeczną z podstawowymi prawami człowieka.
4. Nienawiść do kultury, tradycji, wysiłku pracy, gloryfikacja przyjemności oraz wiara, że cywilizacja będzie wzrastała na gruncie antykultury opartej na głównym celu życia, jakim marksizm antykulturowy wabi: niekończącej się osobistej przyjemności. A celem rzeczywistym jest władza materialna pasożytniczego kapitalizmu finansowego i władza duchowa pasożytniczych antykulturowych pseudoelit, które większość niewolników musiałaby utrzymywać w dobrobycie z wykradzionych podatków, jako że pasożytnicza elita nie potrafi wyprodukować niczego, co mogłoby się samo sfinansować.
5. Marksistowska metoda wtłaczania tego wszystkiego poprzez manipulację, kłamstwo i fałszywe wizjonerstwo. Ja nie zapominam, że u źródeł każdej masowej zbrodni było kłamstwo i ideologia obiecująca gruszki na wierzbie, oderwana od rzeczywistości. Marksizm jako antykulturowa ideologia oraz inżynieria społeczna w swoich różnych odmianach spowodował najwięcej ofiar w ludziach, w różnych państwach.
Wkurza mnie też niedomknięte zakończenie. Uważam, że opowieść składająca się z wielu tomów powinna być tak skonstruowana, by każdy tom zamykał jakiś wątek w taki sposób, żeby czytelnik czuł komfort bez konieczności kupowania kolejnych książek. Cała barwna akcja tej książki zmierza do czegoś, co nie jest wyrazistym zakończeniem wątku.

Dlaczego daję tylko jedną gwiazdkę, chociaż mam słabość do fantastyki „kosmicznej” jako rozrywki, a na dodatek akcja w książce jest niczego sobie?
Bo mogę.
Ale dlaczego tak CHCĘ?
Bo brzydzę się marksizmem antykulturowym niszczącym cywilizację, promowanym przez autora. Robi to on pewnie dlatego, żeby się łatwiej wylansować w świecie opanowanym przez marksistowskie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejny sprawnie napisany tom z serii, tym razem rozpoczyna nowe interesujące wątki z historii Ziemi i Sojuszu.

Kolejny sprawnie napisany tom z serii, tym razem rozpoczyna nowe interesujące wątki z historii Ziemi i Sojuszu.

Pokaż mimo to

Bardzo się cieszę, że wszechświat wielki jest i wiele skolonizowanych planet posiada, ponieważ daje to możliwość, już "lekkiemu" pułkownikowi.Sorilli Aidzie dokopania wszelkim złym, na każdej z tych planet. No cóż, nie trzeba być geniuszem, by po przeczytaniu tytułu spodziewać się nowej serii przygód, ponieważ autor nie wysyła jeszcze głównej bohaterki na zasłużoną emeryturę. Bardzo smakowicie zapowiada się dłuższa współpraca z Lucjanami.

Bardzo się cieszę, że wszechświat wielki jest i wiele skolonizowanych planet posiada, ponieważ daje to możliwość, już "lekkiemu" pułkownikowi.Sorilli Aidzie dokopania wszelkim złym, na każdej z tych planet. No cóż, nie trzeba być geniuszem, by po przeczytaniu tytułu spodziewać się nowej serii przygód, ponieważ autor nie wysyła jeszcze głównej bohaterki na zasłużoną...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jest to może książka wybitna, nikt w niej nie wyjaśnia sensu życia, nawet nikt nie próbuje, ale mimo wszystko, to bardzo dobra odskocznia od czegoś mocniejszego. Dobrze napisana, dobrze przetłumaczona, nie trzeba przerywać i robić sobie od niej przerwy. Idealna dla fanów pani "lekkiego" podpułkownika :)
A zakończenie gwarantuje, że będzie kolejna cześć.

Nie jest to może książka wybitna, nikt w niej nie wyjaśnia sensu życia, nawet nikt nie próbuje, ale mimo wszystko, to bardzo dobra odskocznia od czegoś mocniejszego. Dobrze napisana, dobrze przetłumaczona, nie trzeba przerywać i robić sobie od niej przerwy. Idealna dla fanów pani "lekkiego" podpułkownika :)
A zakończenie gwarantuje, że będzie kolejna cześć.

Pokaż mimo to

„Ostatnia wyprawa w zimną noc.”

Muszę przyznać, że nie mam dość czytania o poczynaniach major Sorilli Aidy, a gdy do tego dochodzą jeszcze wspólne akcje z obcymi z Sojuszu, to w ogóle jestem wniebowzięta.

O czym w tej części? Pani major ma już dość wojaży i ratowania wszechświata, chce osiąść spokojnie na Haydenie i przejść na zasłużoną emeryturę. Jednak złośliwy los jest innego zdania i Sorilla dostaje „ostatnią” misję, wraz z awansem na podpułkownika. Dodatkowo jest to misja wespół ze Strażnikami z Sojuszu.

Byłam zachwycona, że znów Aida będzie współpracować z Lucjaninem Krissem. Spodobał mi się ten duet i wiedziałam, że będzie na grubo i interesująco. Nie było między nimi tak wielu interakcji, jakbym sobie życzyła, ale cały czas coś się działo i na nudę zdecydowanie nie narzekam.

Co się więc wydarzyło, że ocena taka a nie inna? Zakończenie totalnie rozczarowujące. Całą książkę akcja się rozwija w oczekiwaniu na wielkie bum na końcu, a tu kicha. Nic się specjalnie nie wyjaśniło. Z jednej strony się cieszę, bo to zwiastuje kolejną część (mam nadzieję), ale z drugiej strony autor zwykle raczej kończył swoją myśl przewodnią z końcem książki, więc całość wydaje mi się urwana w trakcie.

„Ostatnia wyprawa w zimną noc.”

Muszę przyznać, że nie mam dość czytania o poczynaniach major Sorilli Aidy, a gdy do tego dochodzą jeszcze wspólne akcje z obcymi z Sojuszu, to w ogóle jestem wniebowzięta.

O czym w tej części? Pani major ma już dość wojaży i ratowania wszechświata, chce osiąść spokojnie na Haydenie i przejść na zasłużoną emeryturę. Jednak złośliwy los...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To już siódmy tom cyklu, choć pierwotnie Currie planował go na 3-4. I bynajmniej nie ostatni, bo jego zakończenie niczego nie wyjaśnia, a stawia tylko wiele pytań. Sytuacja jest skomplikowana - SOLCOM i Sojusz zawarły wymuszony pokój, z którego żadna ze stron nie jest zadowolona ale też wcale nie pali się do wznowienia wojny. Tymczasem ktoś/coś najwyraźniej robi wszystko, by ten stan rzeczy zmienić. Sierżant - a obecnie już podpułkownik - Sorilla zostaje więc wezwana by kolejny raz skopała dupy owym tajemniczyn niemilcom, a wspomaga ją dawny wróg, a obecnie prawie-że-kumpel Kriss, Lucjanin i Strażnik.

W tym tomie nie ma epickich bitew w kosmosie, cała akcja to cykl potyczek na powierzchni planety, walki wręcz, podchodów i zasadzek. Czyta się, jak wszystkie poprzednie, lekko, łatwo i przyjemnie. Ale nie jest to jakaś literatura (nawet w obrębie gatunku) wysokiego lotu. Ot, sprawne czytadło, w sam raz by zabić czas w np. poczekalni u dentysty.

Nie wiem tylko ile jeszcze książek w owym cyklu zamierza stworzyć Currie. ale chyba zbliżamy się już do fazy "skoku przez rekina". Sorilla jest już wyraźnie zmęczona, a mam wrażenie że i autor i czytelnicy też zaczynają czuć znużenie. To chyba się ciągnie ciut za długo.

Ale po tom ósmy sięgnę, jasne.

To już siódmy tom cyklu, choć pierwotnie Currie planował go na 3-4. I bynajmniej nie ostatni, bo jego zakończenie niczego nie wyjaśnia, a stawia tylko wiele pytań. Sytuacja jest skomplikowana - SOLCOM i Sojusz zawarły wymuszony pokój, z którego żadna ze stron nie jest zadowolona ale też wcale nie pali się do wznowienia wojny. Tymczasem ktoś/coś najwyraźniej robi wszystko,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to