Gerald Durrel to ojciec fundacji zajmującej się ochroną zagrożonych gatunków, jednnym z najsłynniejszych brytyjskich pisarzy, założyciel ogrodu zoologicznego na wyspie Jersey - słowem człowiek orkiestra. W swojej książce opisuje liczne wyprawy w poszukiwaniu tych najrzadszych gatunków. Schwytanie dzikiego zwierzęcia to zupełnie odmienna kwestią, niż utrzymanie go przy życiu, co udowadnia na licznych przykładach uszaków białych, czy małp gerez.
Zajrzymy też na zaplecze samego ogrodu, będziemy świadkami narodzin tapira, ucieczki pawianów, trudnego porodu lwicy Sheby, czy pewnego zabawnego epizodu związanego ze sprowadzeniem uszaków białych.

Opisane wydarzenia obejmują okres 7 lat i choć nie zostały przedstawione w sposób chronologiczny, czytelnik zupełnie nie poczuje, że stał się świadkiem nagłego przeskoku czasowego. Durrela cechuje optymizm i celny żart, choć momentami przybiera maskę ekologicznego mądrali nie mam mu tego za złe. W końcu autorowi przyświecał zaszczytny i ambitny cel by ocalić od zapomnienia.
Ekscentryczną rodzinę Durrelow możemy oglądać na ekranie HBO, a mnie zaciekawiła do tego stopnia, że postanowiłam zaopatrzyć się w trylogię z Korfu.

Gerald Durrel to ojciec fundacji zajmującej się ochroną zagrożonych gatunków, jednnym z najsłynniejszych brytyjskich pisarzy, założyciel ogrodu zoologicznego na wyspie Jersey - słowem człowiek orkiestra. W swojej książce opisuje liczne wyprawy w poszukiwaniu tych najrzadszych gatunków. Schwytanie dzikiego zwierzęcia to zupełnie odmienna kwestią, niż utrzymanie go przy...

Gerald Durrell, odkąd poznałam jego pióro, stał się moim ulubionym "słonecznym" pisarzem. To niepoprawny optymista, który tym swym optymizmem zaraża każdego, kto tylko da mu na to szansę. Zawsze, ale to zawsze, po przeczytaniu choćby rozdziału ja jakiejś jego książki - czuję się lepiej, czuję się podniesiona na duchu. Nie inaczej sprawa ma się ze ZŁAPCIE MI GEREZĘ... choć bezwzględnie numer jeden na mojej durrellowej liście zajmuje wspaniała Trylogia z Korfu (ogromnie polecam).
Ta niepozornych rozmiarów książka (ZŁAPCIE PI GEREZĘ),dostarczyła mi wspaniałej zabawy. Jest w niej to, co zawsze odnajduję u Geralda - humor, radość z życia, pasję, energię, słońce, uśmiech, troski, które autor potrafi przekuć w sukces (i nadal nie wiem, jak on to robi). Tak jak każda książka Durrella, tak i ta jest autobiograficzna, jest dziennikiem, zapisem jego niezwyklej codzienności.
ZŁPCIE MI GEREZĘ skupia się na rozwoju jego, istniejącej do dzisiaj, fundacji, która oczywiście jest także ogrodem zoologicznym. Marzę o takim szefie, o kimś tak dobrym, że aż szalonym. O kimś, przy kim nie da się nudzić, ale też nie można się długo martwić. Zawsze docenia swoich współpracowników, ma w sobie pokorę, uczy się cały czas i przede wszystkim - chce się uczyć, chce słuchać i chce ponad wszystko WIDZIEĆ ŚWIAT.
- Co to za świnia? - spytałem.
- Nie jestem pewny, ale chyba nazywa się świnią rzeczną.
- Wielkie nieba! To cudownie!
Ten krótki fragment dobitnie pokazuje, jak pozytywną osobą Durrell był. Za każdym razem, gdy sięgam po jego przygody, mam ochotę zacząć własne. To własnie takie książki, taki człowiek - inspirujące, inspirujący... Nad lekturą jego pamiętników, jego książek nie ma co się zastanawiać - to czysta radość. On też miał problemy... duże problemy finansowe - ale się nie poddał i z uśmiechem sięgał po następny dzień.
Warto zaznaczyć, że Noir Sur Blanc naprawdę ślicznie wydaje pozycje Durrellów. Okładki są tak samo optymistyczne, jak treść. Bardzo polecam - na poprawę nastroju, na gorszy dzień, na chwilę przyjemności i oderwania się od szarości codzienności.

przyjmę każdego
Noir Sur Blanc
egzemplarz recenzencki

Gerald Durrell, odkąd poznałam jego pióro, stał się moim ulubionym "słonecznym" pisarzem. To niepoprawny optymista, który tym swym optymizmem zaraża każdego, kto tylko da mu na to szansę. Zawsze, ale to zawsze, po przeczytaniu choćby rozdziału ja jakiejś jego książki - czuję się lepiej, czuję się podniesiona na duchu. Nie inaczej sprawa ma się ze ZŁAPCIE MI GEREZĘ... choć...

Bardzo ciekawa książka, biograficzna. Durell opisuje tu założenie swojej fundacji i szukanie zwierząt.

Bardzo ciekawa książka, biograficzna. Durell opisuje tu założenie swojej fundacji i szukanie zwierząt.

Chociaż autor opisuje tu "tylko" swoje przygody związane z prowadzeniem ZOO, to książka jest ciekawa i wciągająca. Pokazuje jak w dowcipny sposób spoglądać na rzeczywistość i w wesoły oraz ciekawy sposób opowiadać o zwierzakach. Polecam każdemu - lekka i przyjemna lektura ;)

Chociaż autor opisuje tu "tylko" swoje przygody związane z prowadzeniem ZOO, to książka jest ciekawa i wciągająca. Pokazuje jak w dowcipny sposób spoglądać na rzeczywistość i w wesoły oraz ciekawy sposób opowiadać o zwierzakach. Polecam każdemu - lekka i przyjemna lektura ;)