Dłużyła się

Dłużyła się

Wymęczyłam.

Miała kilka fajnych zwrotów akcji, ale jednak jest to najnudniejszy tom z całej serii i gdzieś po drodze przeszło mi przez myśl, że gdyby historię Sloane zmieścić w jeden tom wyszłoby to jej na dobre. Cieszę się, że zaczęłam od połówkowych tomów, dzięki temu moje mniemanie o serii jest o wiele wyższe, ale te połówkowe jednak podobały mi się sto razy bardziej. Spodziewałam się, że finał serii będzie bardziej emocjonujący i jednak będzie w tych książkach o wiele więcej chociażby o samej depresji, jakieś nacechowanie emocjonalne. A jednak autorka poszła bardzo mocno w romans i nadmierne teen dramy, co mi trochę popsuło zabawę. Młodsza ja zapewne bardziej by doceniła tą część, ale starsza wymaga już ciut więcej.

Wymęczyłam.

Miała kilka fajnych zwrotów akcji, ale jednak jest to najnudniejszy tom z całej serii i gdzieś po drodze przeszło mi przez myśl, że gdyby historię Sloane zmieścić w jeden tom wyszłoby to jej na dobre. Cieszę się, że zaczęłam od połówkowych tomów, dzięki temu moje mniemanie o serii jest o wiele wyższe, ale te połówkowe jednak podobały mi się sto razy bardziej....

Niestety jest dosyć słabo.

Nadal na pierwszy plan wysuwają się miłosne perypetie Sloane, które niesamowicie mnie irytowały; dosłownie co chwila albo wyznaje miłość Jamesowi, albo go całuje albo podziwia jego urodę. Co za dużo to niezdrowo.
Inną wadą tej serii jest moim zdaniem liniowe opowiadanie akcji: kolejne wydarzenia, których się właściwie spodziewamy, po prostu następują po sobie. Nie ma natomiast żadnego zaskakującego zwrotu akcji.
A przecież wymazywanie pamięci stanowiło ogromny potencjał; można by wyjść od momentu, w którym narratorka jest już po wymazaniu tragicznych wspomnień i razem z nią stopniowo odkrywać, kim była ...
Myślę, że czytelnik bawiłby się o wiele lepiej, gdyby nie wszystko było podane na talerzu. Dzięki temu postać Realma też mogłaby być bardziej intrygująca.

Mam wrażenie, że oprócz trójkąta miłosnego, wszystkie wątki zostały tylko muśnięte, nie wnikamy w strukturę Programu. Niby wiemy, kto i dlaczego go założył, ale są to dosłownie dwie wypowiedzi dwojga lekarzy. Tak jakby całe to zamieszanie było tylko tłem dla miłosnych przeżyć głównej bohaterki.

Z drugiej strony muszę przyznać, że dzieje się trochę więcej niż w poprzedniej części: jest ukrywanie się, jest pościg, są nowe postaci.
Niestety, to trochę za mało.

Sięgnęłam po tę serię, ponieważ uwielbiam dystopie młodzieżowe, ale się zawiodłam. Pomysł ciekawy, jednak wykonanie według mnie bardzo wadliwe. Zdecydowanie można sobie odpuścić. W zamian polecam "Igrzyska śmierci", "Niezgodną", "Delirium", "Więźnia Labiryntu" oraz "Las Zębów i Rąk".

Niestety jest dosyć słabo.

Nadal na pierwszy plan wysuwają się miłosne perypetie Sloane, które niesamowicie mnie irytowały; dosłownie co chwila albo wyznaje miłość Jamesowi, albo go całuje albo podziwia jego urodę. Co za dużo to niezdrowo.
Inną wadą tej serii jest moim zdaniem liniowe opowiadanie akcji: kolejne wydarzenia, których się właściwie spodziewamy, po prostu...

Bohaterowie: 6/10
Akcja: 8/10
Sposób pisania: 7/10
Okładka: 4/10
Kreatywność: 8/10

Bohaterowie: 6/10
Akcja: 8/10
Sposób pisania: 7/10
Okładka: 4/10
Kreatywność: 8/10

Książkę czytało się bardzo przyjemnie i jest to pozycja, po którą powinni sięgnąć zarówno młodzi czytelnicy jak i rodzice, bo to właśnie presja ze strony bliskich, otoczenia może być zapalnikiem, który rozpocznie łańcuch prowadzący do depresji i samobójstwa. Jestem całkiem zadowolona z zakończenia tego cyklu. Co prawda, w głębi serca liczyłam, że więcej "wspomnień" zostanie uratowanych, jednak autorka miała inny pomysł na bohaterów. Miłość jest ważna-w każdym wieku, ale w obliczu tak wielkich tragedii, które otaczają bohaterów, uważam, że rozterki miłosne nastolatków, powinny być zrzucone trochę na dalszy plan.
W pierwszej części tego cyklu została opisana epidemia, która przyczyniła się do masowych samobójstw wśród nastolatków. Program od początku stara się "pomóc" osobom, które mają skłonności samobójcze, poprzez wymazywanie złych wspomnień, ale teraz Program idzie o krok dalej. Teraz, oprócz wspomnień możesz stracić całe swoje życie, całe "swoje ja". Dlaczego i w jaki sposób? Program posuwa się do diametralnego kroku-lobotomii, wśród osób, które ponownie pojawiają się w ośrodku, ale sprawiają "kłopoty". Jednak okazuje się, że jest nadzieja-istnieje tabletka, która przywraca usunięte wspomnienia. Ale czy zażycie jej i przypomnienie sobie tylu traumatycznych wspomnień jest dobrym rozwiązaniem, czy może jednak będzie gorsze niż Program? Przed taką zagwostką stają bohaterowie tej części. Na dodatek, po piętach depczą im agenci...

Książkę czytało się bardzo przyjemnie i jest to pozycja, po którą powinni sięgnąć zarówno młodzi czytelnicy jak i rodzice, bo to właśnie presja ze strony bliskich, otoczenia może być zapalnikiem, który rozpocznie łańcuch prowadzący do depresji i samobójstwa. Jestem całkiem zadowolona z zakończenia tego cyklu. Co prawda, w głębi serca liczyłam, że więcej...

Okładka
dużo mówi,o książce

skąd
biblioteka

fabuła

tom dalszy

moja opinia

Kocham,ten cykl.Super,powieść.Takie książki są potrzebne,plaga samobójstw.Wśród młodych ludzi bardzo wysoka.
To musi,komuś odtworzyć oczy.

Okładka
dużo mówi,o książce

skąd
biblioteka

fabuła

tom dalszy

moja opinia

Kocham,ten cykl.Super,powieść.Takie książki są potrzebne,plaga samobójstw.Wśród młodych ludzi bardzo wysoka.
To musi,komuś odtworzyć oczy.

Program to seria, której pierwszy tom zauroczył mnie niezwykłym klimatem i intrygującym podejściem do jakże trudnego tematu jakim jest samobójstwo. W kontynuacji znani nam bohaterowie powracają, aby zmierzyć się bezwzględnym systemem i zawalczyć o wymarzony spokój. Czy Kuracja samobójców zachwyca jak swoja poprzedniczka? Czy zakończenie, jakie oferuje nam Young zwala z nóg? Odpowiedź na oba pytania niestety brzmi 'nie'.

Historia w drugim tomie rozpoczyna się w chwili, w której pożegnaliśmy się z Plagą samobójców. Program dalej działa rozszerzając swoje macki jeszcze głębiej. Sloane i James uciekają, aby dołączyć do grupy buntowników. Muszą znaleźć sposób, aby pokonać bezduszny system, nim depczący im po piętach Program, ich dopadnie. Jednak zaufanie obcym osobom będzie bardzo ryzykowne, tak jak własnym wspomnieniom, które zatracili.

Przy seriach często bywa tak, że właśnie drugi tom objęty jest tajemniczą klątwą, która sprawia, że jest najsłabszy. Jest niejako przejściowy, akcja niewiele rusza do przodu. Przygotowuje nas do finałowych wydarzeń w ostatniej części. Szkoda tylko, że Kurację samobójców dopadła ta klątwa, a przecież jest on drugim, ale jednocześnie kończącym przygody Sloane i Jamesa tomem. Szybko można odczuć, że autorce zabrakło pomysłu jak zakończyć tę historię. Pierwsze 200 stron stanowi dość nudne love story, w której para głównych bohaterów roztrząsa swoje dylematy i obawy, kłóci i godzi na zmianę. Akcja rozkręca się dopiero w połowie książki. Wtedy można wreszcie poczuć wszystko to, co było najlepsze w pierwszy tomie. Emocje biorą górę. Zaczynamy bać się o głównych bohaterów i wraz z nimi odczuwać złość, ból i niesprawiedliwość okrutnego Programu. Strasznie cieszę się, że Young nie zatraciła tego oryginalnego klimatu. Poczucie pustki, smutku i nostalgii nieustannie nam towarzyszą. Jednak na końcu dochodzimy do finału, który można określić mianem jednego z najbardziej rozczarowujących, jakie dane było mi poznać. Problem rozwiązuje się praktycznie sam, wszystko przychodzi tak prosto, tak łatwo. Przy takiej dramaturgii i ciężkości tej historii, było to tak nieadekwatne do wcześniejszych wydarzeń, że na prawdę trudno uwierzyć, że pisarka nie miała żadnego innego pomysłu, aby zakończyć to w bardziej widowiskowy czy emocjonujący sposób. Całe napięcie, cała adrenalina i podekscytowanie odeszły jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki.

Plaga samobójców zostawiła mały niedosyt w sprawie samej epidemii i jej genezy. Autorka nie zapomniała o tym ważnym aspekcie kreowanego świata i w Kuracji samobójców dostajemy kilka cennych informacji na temat źródła rozprzestrzeniania się epidemii, jak i okoliczności powstania samego Programu. W tej sytuacji świetnie sprawdzi się stwierdzenie, że lekarstwo jest gorsze od choroby. Program, który w zamyśle miał pokonać epidemię sprawia, że młodzi ludzie najbardziej ze wszystkiego boją się do niego trafić. Tutaj pisarka stawia przed nami trudne pytanie na które przyjdzie czytającym tę powieści odpowiedzieć: Czy lepiej pozwolić ludziom decydować o swoim losie, nawet jeśli równa się to ich śmierci, czy wbrew wszystkiemu fundować pranie mózgu, które całkowicie ich zmieni, ale ocali życie?

Ważnym elementem tej serii jest trójkąt romantyczny, który w tym tomie nabrał jeszcze większej wyrazistości. Nie przybierał on jednak irytującej czy wymuszonej formy. Bohaterowie są niewątpliwie dużą zaletą dzieła Young. Charakterni, barwni i wyróżniający się na tle innych. Pisarka świetnie ukazuje ich uczucia, emocje i przemyślenia. Zmiany jakie w nich zachodzą są autentyczne i wiarygodne. Wszyscy wiele przeszli w starciu z nieludzkim Programem, dlatego tak łatwo można się z nimi zżyć i niepokoić o ich los.

Kuracja samobójców to kontynuacja, która niestety nie dorównała swojej poprzedniczce. W dalszym ciągu znajdziemy tutaj wiele intrygujących elementów Plagi samobójców (świetny klimat i intrygujących bohaterów),ale zakończenie, które powinno stanowić coś najważniejszego i najbardziej emocjonującego zostało zgaszone już w zarodku. Seria porusza w ciekawy sposób trudny temat i zmusza do zastanowienia się nad kilkoma ważnymi kwestiami dotyczących naszych wspomnień i osobowości. Mimo że finał rozczarowuje to warto dać temu cyklowi szansę, to tylko dwa tomy, a emocje jakich dostarczy i nastrój w jaki nas wprowadzi, zostają z nami na dłużej.

Program to seria, której pierwszy tom zauroczył mnie niezwykłym klimatem i intrygującym podejściem do jakże trudnego tematu jakim jest samobójstwo. W kontynuacji znani nam bohaterowie powracają, aby zmierzyć się bezwzględnym systemem i zawalczyć o wymarzony spokój. Czy Kuracja samobójców zachwyca jak swoja poprzedniczka? Czy zakończenie, jakie oferuje nam Young zwala z nóg?...

Bohaterowie: 8/10
Akcja: 8/10
Sposób pisania autorki: 9/10
Okładka: 8/10
Kreatywność: 9/10

*****
AKTUALIZACJA
Bohaterowie: 9/10
Akcja: 9/10
Sposób pisania autorki: 9/10
Okładka: 8/10
Kreatywność: 9/10

Bohaterowie: 8/10
Akcja: 8/10
Sposób pisania autorki: 9/10
Okładka: 8/10
Kreatywność: 9/10

*****
AKTUALIZACJA
Bohaterowie: 9/10
Akcja: 9/10
Sposób pisania autorki: 9/10
Okładka: 8/10
Kreatywność: 9/10

Czemu mnie nikt nie ostrzegł że jest to romansidło dla 12-latek?

Czemu mnie nikt nie ostrzegł że jest to romansidło dla 12-latek?

Podobnie jak do pierwszej części - zmarnowany potencjał. Za duże skupienie na mało istotnym romansie pomiędzy bohaterami. Dużo niedociągnięć i mało wyjaśnień.

Podobnie jak do pierwszej części - zmarnowany potencjał. Za duże skupienie na mało istotnym romansie pomiędzy bohaterami. Dużo niedociągnięć i mało wyjaśnień.