Zbiór esejów (po części wykiełkowanych z recenzji),w którym urzeka potoczystość i zarazem prostota stylu, rzetelność i spokój emanujące z wywodu oraz coś, co stanowi jeden z głównych tematów podejmowanych w tomie – poetyka uważności. Ta ostatnia pozwala Fiedorczuk, w sposób taktowny i konstruktywny, a przy tym obdarzony dużą rzeczowością, poddać krytycznej analizie zarówno wypowiedzi innych badaczy, jak i przekłady poezji amerykańskiej na polski, które (jak np. część tłumaczeń Julii Hartwig z antologii „Dzikie brzoskwinie”) nie zawsze oddawały ducha i smaczki oryginału, co udało mi się stwierdzić dopiero, gdy, zachęcona pomieszczonymi w „Złożoności” angielskojęzycznymi cytatami, sięgnęłam do oryginalnych tekstów, odkrywając ich siłę i spójność. To wreszcie bardzo ważna książka w odkrywaniu, wciąż zapoznanej, roli poetek w kształtowaniu amerykańskiej poezji modernistycznej, jej różnorodnych i fascynujących wcieleń. Fiedorczuk przekonuje, że dychotomie w rodzaju: „tradycyjność”/”nowatorstwo”, „zachowawczość”/”ekspansywność”, nacechowane emocjonalnie w opiniach krytyków na niekorzyść pierwszych członów (a co za tym idzie – często także tradycyjnie pojmowanej kobiecości) powinny ustąpić miejsca mniej szufladkującym i biegunowym, bardziej subtelnym i oryginalnym rozróżnieniom.

Zbiór esejów (po części wykiełkowanych z recenzji),w którym urzeka potoczystość i zarazem prostota stylu, rzetelność i spokój emanujące z wywodu oraz coś, co stanowi jeden z głównych tematów podejmowanych w tomie – poetyka uważności. Ta ostatnia pozwala Fiedorczuk, w sposób taktowny i konstruktywny, a przy tym obdarzony dużą rzeczowością, poddać krytycznej analizie zarówno...