Oczywiste jest, że chciałam przeczytać tę książkę po lekturze „Inferna” Browna. I uważam, że był to bardzo dobry pomysł, bo dzięki temu spojrzałam na dzieło Browna z dystansu. Kiedy już zakończyłam podróż z Robertem Langdonem, zaczęłam się zastanawiać: czy naprawdę tak może wyglądać rzeczywistość, czy Brown bardzo nagina realia, aby pasowały do całej układanki? Na to pytanie uzyskałam odpowiedź właśnie w tej książce.

Większość rozdziałów porusza problem związku Browna z Dantem, podobieństwa i różnice w budowie obu dzieł („Inferna” i „Boskiej komedii”),ich podłoże ideowe i sposób przekazywania treści. Autorzy zastanawiają się czy Brown zachęca do przeczytania „Boskiej komedii” czy wręcz przeciwnie.

Kilka rozdziałów bardziej mnie zainteresowało. Należą do nich np. „Firenze: Dziennik z podróży po zakątkach Dantego”, w którym Burstein przedstawia kilka ciekawych propozycji oraz kwestii, których nie posuszył Brown w swojej książce, a mógł, skoro jako miejsce części akcji wybrał Florencję. Podobny koncept prezentuje rozdział „Dan Brown, pisarz piekielny”, z tym że jego autorem jest David Shugarts i nie ogranicza się on do pomysłów związanych z miejscami akcji.

Jakby na to nie patrzył, ta książka dowodzi, że Brown błędnie przyjął i popierał w swojej książce teorię Paula R. Ehrlicha mówiącą o nadciągającym kataklizmie przeludnienia świata i konieczności działania, które miałoby temu zapobiec. Wg wielu specjalistów jest to podejście, które nie ma poparcia w dzisiejszych badaniach, bo zauważają spadek przyrostu naturalnego, związanego z podniesieniem poziomu wykształcenia oraz wiedzy odnośnie planowania rodziny. Jak widać główny problem w „Infernie” nie ma poparcia w obecnej demografii. Ponadto Brown przerysowuje także ruch transhumanistów, bo dokłada im chęć zdecydowanego wpływania demografię. Przecież postać Bertranda Zubrista jest przedstawicielem tego ruchu.

Niewątpliwie jest to książka, którą warto przeczytać, bo zawiera wiele ciekawych i wartościowych informacji o powieści Browna, ale nie tylko.

Oczywiste jest, że chciałam przeczytać tę książkę po lekturze „Inferna” Browna. I uważam, że był to bardzo dobry pomysł, bo dzięki temu spojrzałam na dzieło Browna z dystansu. Kiedy już zakończyłam podróż z Robertem Langdonem, zaczęłam się zastanawiać: czy naprawdę tak może wyglądać rzeczywistość, czy Brown bardzo nagina realia, aby pasowały do całej układanki? Na to...