http://my-fantastic-books.blogspot.com/2013/07/tam-i-z-powrotem-tom-2-podroz-recenzja_10.html

http://my-fantastic-books.blogspot.com/2013/07/tam-i-z-powrotem-tom-2-podroz-recenzja_10.html

Maks Barski został porwany przez łowcę Yehr Magra i wcielony do armii. Pomógł Trzeciej Sile zniszczyć Drakka. Stracił przy tym jednego z przyjaciół, księcia Kahirów. Wszystko udaje mu się dzięki pomocy Aaronii, Tabo i Kaleo. I w końcu może wrócić do domu, a w całej galaktyce zapanuje pokój.

Gdy wrócił na Ziemię wszystko było... idealne. Aż do przesady. Maks wszędzie widział ostrzeżenia. Jednak kiedy zauważył, że wszystko w jego świecie jest iluzją, przestraszył się nie na żarty.

Maks zaśmiał się pod nosem. Zbyt wiele dziwnych przypadków naraz. Zupełnie jak w grze komputerowej, w którą kiedyś grał. Wyjście poza strefę rozgrywki było niemożliwe. Ścieżki blokowały płoty, wysokie mury albo wraki samochodów. Tutaj było podobnie. Choć tak bardzo realnie.

Nie chcę Wam zdradzać więcej wydarzeń, gdyż nie chcę Wam zabrać tego dreszczyku niepokoju, który panuje przy czytaniu. Cały czas się zastanawiałam, z jaką serią kojarzy mi się Tam i z powrotem. Już kiedyś czułam to uczucie, które towarzyszyło mi przy pochłanianiu, inaczej tego nie nazwę, Podróży. I w końcu sobie przypomniałam. Seria Artemis Fowl, jedna z moich ulubionych! Tak samo czułam się, gdy towarzyszyłam Holly i Artemisowi w ich przygodach. A skoro mogę porównać tą serię, z serią Eoina Colfera, to jest naprawdę warta przeczytania.

Ta część podobała mi się bardziej. Sam pomysł iluzji spodobał mi się niesamowicie. Nie wpadłabym na takie coś. Fantazja autora jest po prostu niesamowita. Przygody Maksa dają mnóstwo radości. Czytając czułam się jak dziecko. Możliwość przeniesienia się w świat Barskiego pomogła mi się w pewnym sensie pozbierać. Zagłębiając się kosmos mogłam na chwilę zapomnieć o obecnych problemach. Żałuję, że to już koniec.

W poprzedniej recenzji [TUTAJ] już napisałam - z chęcią poznam inne książki autora. Sam jego styl pisania jest niesamowity. Wciąga od razu. Od pierwszej strony trudno się oderwać. Lubię takie wciągające książki. Można poczuć się częścią historii.

Z pewnością zagłębię się bardziej w kosmiczną tematykę. Już obiecałam sobie, że w końcu pooglądam Gwiezdne Wojny. Jestem wielką fanką Dartha Vadera, a jeszcze nigdy nie udało mi się pooglądać żadnej części do końca. Myślę, że dzięki Tam i z powrotem w końcu mi się to uda. Nie wahajcie się ani chwili - seria warta przeczytania.

Maks Barski został porwany przez łowcę Yehr Magra i wcielony do armii. Pomógł Trzeciej Sile zniszczyć Drakka. Stracił przy tym jednego z przyjaciół, księcia Kahirów. Wszystko udaje mu się dzięki pomocy Aaronii, Tabo i Kaleo. I w końcu może wrócić do domu, a w całej galaktyce zapanuje pokój.

Gdy wrócił na Ziemię wszystko było... idealne. Aż do przesady. Maks wszędzie...

Hej! Ja się tak nie bawię! Chcę jeszcze :) Ta powieść wciągnęła mnie, przyznaję. Przyzwyczaiłem się do Barskiego i jego przyjaciół. Do humoru na kartach tej książki, licznych mrugnięć do czytelnika. Do Planety Obłędu i wyścigów Kahira, do zimnego kosmosu przemierzanego przez statki, w których pilotami są kadeci podobni do Kaleo. I do akcji, która napakowane są karty drugiego tomu Tam i z powrotem :) Drugi tom trzyma poziom, choć Barski wydaje się trochę wydoroślał, ale i zadania, przed którymi staje wydają się poważniejsze.
Nie wiem czy są widoki na tom 3, ale ja czytałbym w ciemno.
I na koniec przemyślenie. Reklamowane są na rynku książki, po których przeczytaniu człowiek się zastanawia - "ale o co chodzi?". A taka literatura jak Tam i z powrotem jest mało rozreklamowana. Szkoda. Bo to pozycja, której nie wolno przegapić.

Hej! Ja się tak nie bawię! Chcę jeszcze :) Ta powieść wciągnęła mnie, przyznaję. Przyzwyczaiłem się do Barskiego i jego przyjaciół. Do humoru na kartach tej książki, licznych mrugnięć do czytelnika. Do Planety Obłędu i wyścigów Kahira, do zimnego kosmosu przemierzanego przez statki, w których pilotami są kadeci podobni do Kaleo. I do akcji, która napakowane są karty...

Szalonej przygody ciąg dalszy.
Maks Barski, porwany przez łowców, chłopak z Ziemi, zostaje rzucany w wir wydarzeń, które mogą zagrozić całej Federacji.
A niebezpieczeństwo jest ogromne.Flota zbuntowanych androidów, postanawia zniszczyć całą Federację i objąć ją we władanie.Maks przy pomocy przyjaciół, których sobie zjednał, w pierwszej części, tej opowieści, postara się, aby czytelnik nie nudził się nawet przez chwilę.Galaktyka pragnie pokoju, ale to dopiero początek walki o wszystko.

Zabierając się za lekturę kolejnego tomu, miałem nadzieję, na to co w fantastyce lubię najbardziej, czyli kosmiczne statki, bitwy w przestrzeni kosmicznej, nadzwyczajne obce rasy, niezbadane planety, a wszystko to niepozbawione dużej dawki humoru.
I nie zawiodłem się.Doskonała rozrywka nie tylko dla miłośników fantastycznych
opowieści.Pisana żywym językiem, tylko ten koniec na ostatniej stronicy, nadszedł zbyt szybko.Polecam.

Szalonej przygody ciąg dalszy.
Maks Barski, porwany przez łowców, chłopak z Ziemi, zostaje rzucany w wir wydarzeń, które mogą zagrozić całej Federacji.
A niebezpieczeństwo jest ogromne.Flota zbuntowanych androidów, postanawia zniszczyć całą Federację i objąć ją we władanie.Maks przy pomocy przyjaciół, których sobie zjednał, w pierwszej części, tej opowieści, postara się,...

(recenzja pierwotnie ukazała się na Szortal.com)

Bez znieczulenia

Hubert Przybylski

Kiedy w zeszłym roku kończyłem czytać pierwszy tom "Tam i z powrotem" Tomasza Duszyńskiego, miałem sporą nadzieję na to, że Autor, pisząc jej kontynuację, nie popełni tych samych błędów ponownie. Teraz, po przeczytaniu drugiego tomu przygód Barskiego i spółki, sam już nie wiem, czy warto było się tak czepiać... Ale może lepiej będzie, jeśli zacznę od początku.

Pierwsza część "Tam i z powrotem" kończyła się porządnym cliffhangerem. Fabuła części drugiej, "Podróży", najpierw zamyka tamtą scenę, aby potem pomknąć dalej. Maks kontynuuje swoją walkę z Drakka, ale z czasem zaczyna podejrzewać, że coś jest nie tak. Czy na pewno Drakka są jedynymi wrogami Federacji? Czy można ufać tajemniczym sojusznikom?

Podobnie jak część pierwszą cyklu, tak i tę czyta się lekko, łatwo i przyjemnie. Może nie jakoś super-duper przyjemnie, ale jednak. Akcja jest wartka i trzyma w napięciu, przygoda pędzi za przygodą, każdą rozwiązaną zagadkę zastępują dwie nowe, a wszystko to jest okraszone sporą dawką lekkiego, prostego i niewymuszonego humoru. Na dodatek, jak to przewidziałem omawiając pierwszy tom, coraz mniej starych wad razi przy czytaniu. I tak własnie jest do momentu, kiedy to na horyzoncie pojawia się MARTYROLOGIA.

Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że prawie wszyscy nasi autorzy są tą MARTYROLOGIĄ skażeni i z tego powodu muszą nią epatować na każdym kroku. Czytając tom pierwszy "Tam i z powrotem" wydawało mi się, że Duszyński do tej grupy nie należy, ale drugi tom pokazał, jak bardzo się myliłem. Noż urwał nać! Ja rozumiem, że dziewczynka musi dreptać w za ciasnych bucikach, Nemeczek zejść w chwale, a młody Werter cierpieć, a czy muszę się na ich kopie natykać prawie za każdym razem, gdy biorę do rąk książkę polskiego autora?! ARGH!... Co gorsza, ta cała MARTYROLOGIA nie pasuje do książki z tak szybką i płynną fabułą. Zwyczajnie nie ma kiedy pochylić czoła nad poległymi, czy podumać nad cierpieniami Wer... znaczy, Maksa, bo chwila moment i już jesteśmy trzy kosmiczne bitwy i siedem pościgów dalej. Normalnie zdrowo bez sensu... Tak bardzo bez sensu, że aż zaczynam myśleć o pewnej konkretnej myszy. Myszy, Janie i hrabim.

Troszeczkę poprawia odbior książki fakt, że tym razem "ci źli" nie są tak sztuczni i pierdołowaci, jak w pierwszym tomie. Zyskali też troszkę głębi - jedni mniej, inni ździebko więcej - i od razu inaczej wyglądają te sceny, w których się pojawiają. Nareszcie są czymś więcej, niż tylko tłem i kłodami rzucanymi co i rusz pod nogi bohaterów.

I tak dochodzę do momentu, w którym wypadałoby dać książce notę. Gdyby nie MARTYROLOGIA, drugi tom byłby lepszy od pierwszego. Może nie genialny, może nie bardzo dobry, ale na pewno byłoby to solidne 7/10. Niestety. Pojawiła się MARTYROLOGIA i dlatego mogę dać co najwyżej 4,5/10. Ale mimo wszystko książkę polecam - bez jej lektury nie dowiecie się, jak skończyła się historia Maksa. A może się nie skończyła? Może Maks jeszcze wróci? Mam nadzieję, że tak. I że tym razem nie będzie niósł na barana MARTYROLOGII.

(recenzja pierwotnie ukazała się na Szortal.com)

Bez znieczulenia

Hubert Przybylski

Kiedy w zeszłym roku kończyłem czytać pierwszy tom "Tam i z powrotem" Tomasza Duszyńskiego, miałem sporą nadzieję na to, że Autor, pisząc jej kontynuację, nie popełni tych samych błędów ponownie. Teraz, po przeczytaniu drugiego tomu przygód Barskiego i spółki, sam już nie wiem, czy warto...