W książce dotknęły mnie przede wszystkim dwie rzeczy. Po pierwsze brak pataosu w opisie umierającego świata, w którym nie ma namiastki cywilizacji, nadziei, idei czy czegokolwiek co by spajało zjadacych się, zezwierzeconych ludzi. Drugą rzeczą jest miłość ojca do syna. Po prostu metafizyka. Pojawiająca się od czasu do czasu matka jest jakimś koszmarem, obrazem zdezerterowania i braku miłości. A ojciec w pełni umiera za syna. Kocha go, wychowuje, chroni. Aby oszczędzić mu cierpienia jest w stanie go zastrzelić, aby nie cierpiał. To dziecko jest dobre, mimo braku cywilizacji kocha i pragnie dobra dla innych. Płacze jak się dzieje komuś krzywda. Dialogi ojca z synem są dla mnie jakimś skarbem. Pytania o dobro, zło, sens, drogę itd. Z drugiej strony ojciec nie ma wobec niego żadnej agresji, niechęć. Dba, kocha ale nie przekłada na jego barki dziedzictwa, czy piętna wychowania, bo nie ma jutro... Tak jakby skutki grzechu miały się na nich skończyć. Ostatni ludzie, w exsodusie po krainie śmierci w kierunku śmierci. Niesiemy ogień. Czytałem tą książkę z ciężarem w sercu. Lęk, paraliż, bezwład rodziła każdą strona. Ale nie mogłem przestać. Coś absolutnie rewelacyjnego. Jak się okaże, że nas zacznie zjadać jakiś mocniejszy wirus, albo kolegom Putina polmyla się rakiety chciałbym mieć egeplarz tego dzieła na własności. Sztuka bliskości na czasy w których cierń i popiół wyścielą ziemię.

W książce dotknęły mnie przede wszystkim dwie rzeczy. Po pierwsze brak pataosu w opisie umierającego świata, w którym nie ma namiastki cywilizacji, nadziei, idei czy czegokolwiek co by spajało zjadacych się, zezwierzeconych ludzi. Drugą rzeczą jest miłość ojca do syna. Po prostu metafizyka. Pojawiająca się od czasu do czasu matka jest jakimś koszmarem, obrazem...

Wciągnęła i nie puszczała. Bardzo emocjonalna zwłaszcza czytana przez młodego ojca :-)

Wciągnęła i nie puszczała. Bardzo emocjonalna zwłaszcza czytana przez młodego ojca :-)

Jezyk tak swietnie dopasowany do swiata,ktory opisuje,genialny zabieg autora.Historia walki o przetrwanie dla samego przetrwania bo nadziei juz nie ma.Ale moze jednak warto.Smutna to opowiesc i na pewno we mnie pozostanie

Jezyk tak swietnie dopasowany do swiata,ktory opisuje,genialny zabieg autora.Historia walki o przetrwanie dla samego przetrwania bo nadziei juz nie ma.Ale moze jednak warto.Smutna to opowiesc i na pewno we mnie pozostanie

Ciężka lektura - szczególnie jak się jest rodzicem. Pięknie pokazana miłość ojca do syna. I jak bardzo egoistyczne to uczucie. I jak bardzo w świecie który dogorywa szuka się nadziei - już nie dla siebie ale dla istoty którą sprowadziło się na świat i za którą jest sie odpowiedzialnym... do kresu sił, do samego końca.

Napisana specyficznym językiem, opisującą, szary i beznadziejny świat który wręcz czuć z prostych ale sugestywnych opisów.

Lektura której się nie żałuje...

Ciężka lektura - szczególnie jak się jest rodzicem. Pięknie pokazana miłość ojca do syna. I jak bardzo egoistyczne to uczucie. I jak bardzo w świecie który dogorywa szuka się nadziei - już nie dla siebie ale dla istoty którą sprowadziło się na świat i za którą jest sie odpowiedzialnym... do kresu sił, do samego końca.

Napisana specyficznym językiem, opisującą, szary i...

--- Ojciec i syn, nierozłączna para bohaterów uparcie podążająca na południe w bezustannym poszukiwaniu jedzenia i ciepła przez spalony, martwy, pozbawionym nadziei post-apokaliptyczny świat, w którym napotkany człowiek to potencjalny wróg, kanibal, zło...
--- Proza surowa, język prosty, beznamiętny, suchy - niby trudno się zaangażować, ale też trudno oderwać. Narrator w trzeciej osobie, mało dialogów, do tego dziwnie zapisane - niejako wplecione w tekst. Brak rozdziałów, tekst składa się z pooddzielanych krótkich akapitów tworzących ścianę tekstu, którą jednak błyskawicznie się pochłania. Bieżąca akcja (szara, brudna, zakurzona, spalona rzeczywistość, przeszywające zimno, głód) często przeplatana wspomnieniami/snami głównego bohatera z kolorowych i wyidealizowanych czasów sprzed katastrofy lub proroczymi marami i pesymistycznymi wizjami... Wszystko to przerażające, duszne, klaustrofobiczne, spod tego jednak przebija nikła iskierka nadziei - ufność, troska, bezwarunkowa miłość Ojca i Syna...

Przykład:

--- "Stanął i patrzył po obwodzie, gdy nagle chłopiec odwrócił się i wcisnął twarz w jego brzuch. Mężczyzna rzucił szybkie spojrzenie, żeby się zorientować, co się stało. O co chodzi?, spytał. O co chodzi? Chłopiec kręcił głową. Och, tatusiu. Mężczyzna odwrócił się i popatrzył jeszcze raz. Wreszcie zobaczył to samo co chłopiec, zwęglonego noworodka bez główki, wypatroszonego, czerniejącego na szpikulcu noża. Nachylił się, podniósł chłopca i ruszył w kierunku drogi, tuląc go do siebie. Przepraszam, szepnął. Przepraszam."

Ps.
--- Długo rozmyślałem, wahałem się między 7 a 8, ostatecznie pozostawiam 8pkt, gdyż podczas czytania odczuwałem wręcz fizyczny ból, przeszywające zimno, dołujący mrok, brud, cierpienie i wszechogarniającą beznadzieję, czego bezpośrednio z książki doświadczyłem po raz pierwszy.

--- Ojciec i syn, nierozłączna para bohaterów uparcie podążająca na południe w bezustannym poszukiwaniu jedzenia i ciepła przez spalony, martwy, pozbawionym nadziei post-apokaliptyczny świat, w którym napotkany człowiek to potencjalny wróg, kanibal, zło...
--- Proza surowa, język prosty, beznamiętny, suchy - niby trudno się zaangażować, ale też trudno oderwać. Narrator w...

Niezwykła powieść, która zapada w pamięci czytelnika na długo po odłożeniu książki. Autor przedstawia nam szorstki, postapokaliptyczny świat, w którym przetrwanie stało się priorytetem. McCarthy posługuje się dość surowym stylem pisania, który doskonale oddaje atmosferę opisanych wydarzeń i stan psychiczny bohaterów.
McCarthy, poprzez swoją narrację, zabiera nas w podróż do serca ludzkiej natury, ukazując nam nie tylko walkę o fizyczne przetrwanie, ale również o zachowanie wartości moralnych i utrzymanie nadziei w obliczu beznadziejności, wszechogarniającej beznadziejności. Z kolei bezgraniczna miłość głównych bohaterów względem siebie pokazuje, jak daleko ludzie są w stanie się posunąć, aby chronić swoich bliskich.
Wewnętrzne konflikty bohaterów, ich walka z samym sobą i beznadziejnym światem, jaki ich otacza. Bohaterowie bez imion dodatkowo podkreślają uniwersalny charakter historii. Przez całą powieść towarzyszymy ojcu i synowi w trudach ich podróży, przyglądamy się ich relacji, zmaganiom z głodem, zimnem i przemocą. Bez zbędnych ozdobników, doświadczamy zniszczonego świata i tego jak desperackie mogą być działania, kiedy mamy do czynienia z zagrożeniem dla naszego dobrobytu.
Temat przetrwania, który jest fundamentem fabuły, pozwala autorowi ukazać w swojej powieści różnorodność postaw i reakcji ludzi w ekstremalnych sytuacjach. Z jednej strony mamy tych, którzy stawiają na współpracę i wzajemną pomoc, z drugiej zaś - tych, którzy przybierają maskę oprawcy i wyzyskiwacza.
Z pewnością to jedna z tych powieści, która wstrząsa czytelnikiem, wywołując fale emocji, a McCarthy doskonale posługując się językiem, pozwalając czytelnikowi wniknąć w psychikę bohaterów i odczuć te emocje na własnej skórze.
Książka ta nie tylko dostarcza wspaniałych wrażeń czytelniczych, ale również stawia pytania o to, jak daleko jesteśmy w stanie się posunąć, aby przeżyć.

Niezwykła powieść, która zapada w pamięci czytelnika na długo po odłożeniu książki. Autor przedstawia nam szorstki, postapokaliptyczny świat, w którym przetrwanie stało się priorytetem. McCarthy posługuje się dość surowym stylem pisania, który doskonale oddaje atmosferę opisanych wydarzeń i stan psychiczny bohaterów.
McCarthy, poprzez swoją narrację, zabiera nas w podróż do...

Surowy styl, jałowy świat - upadły, z przemienionymi w pył dawnymi wartościami. Pokryte twardą lodową skorupą serca nielicznych już ocalałych - ostatnich ludzi.
I dwa, bliskie zgaśnięcia, ogniki - ojciec i syn - podążający drogą, niosący ogień.

Surowy styl, jałowy świat - upadły, z przemienionymi w pył dawnymi wartościami. Pokryte twardą lodową skorupą serca nielicznych już ocalałych - ostatnich ludzi.
I dwa, bliskie zgaśnięcia, ogniki - ojciec i syn - podążający drogą, niosący ogień.

Gdyby (hipotetycznie) Cormac McCarthy chciał zadebiutować obecnie w Polsce, zapewne jacyś trzydziestokilkuletni, zatrudnieni w wydawnictwach marketingowcy orzekliby, że to się nie sprzeda, bo ludzie chcą rozrywki, że to "za mądre", "ponure", a poza tym nie wiadomo w jakim gatunku, bo to ani postapo ani literatura piękna. Etykietki są rzekomo bardzo ważne ;). Na szczęście pisarz z Providence debiutował w USA w latach 60-tych, dzięki czemu literatura wzbogaciła się o kilka wybitnych powieści, zaś autor był przez wiele lat jednym z głównych amerykańskich kandydatów do literackiego Nobla. Przyznam, że "Droga" jest moją ulubioną w dorobku McCarthy'ego, chociaż nie jest to opowieść, do której chętnie się wraca. Sama historia przejmuje na wskroś, język niby prosty, a jednak każde zdanie niezwykłe; trafne, mocne i głębokie. "Drogi" nie da się zapomnieć, jej przesłanie pozostanie niestety aktualne jeszcze bardzo, bardzo długo. "Droga" to klęska upadłego człowieczeństwa, a zarazem nadzieja; wydaje się wątła i pozbawiona najmniejszych podstaw, a jednak wciąż i wciąż się odradza na przekór kataklizmom, jakie raz po raz obracają w zgliszcza zarówno światy, cywilizacje, jak i pojedyncze ludzkie dusze. Każdy koniec jest przecież początkiem.

Gdyby (hipotetycznie) Cormac McCarthy chciał zadebiutować obecnie w Polsce, zapewne jacyś trzydziestokilkuletni, zatrudnieni w wydawnictwach marketingowcy orzekliby, że to się nie sprzeda, bo ludzie chcą rozrywki, że to "za mądre", "ponure", a poza tym nie wiadomo w jakim gatunku, bo to ani postapo ani literatura piękna. Etykietki są rzekomo bardzo ważne ;). Na szczęście...

6.5

6.5

Przepiękna opowieść.

Przepiękna opowieść.