Opowieść o wyborach dyktowanych politycznymi realiami. Algieria i Francja połączone i rozdarte, jak rodzina, która stałą się bohaterem zbiorowym powieści. Różne wybory i odmienna motywacja, stopień zrozumienia własnego miejsca i nostalgia za światem, którego nie ma. Subtelność emocji i zrozumienie dla przeżyć bohaterów. Naprawdę pozytywne zaskoczenie.

Opowieść o wyborach dyktowanych politycznymi realiami. Algieria i Francja połączone i rozdarte, jak rodzina, która stałą się bohaterem zbiorowym powieści. Różne wybory i odmienna motywacja, stopień zrozumienia własnego miejsca i nostalgia za światem, którego nie ma. Subtelność emocji i zrozumienie dla przeżyć bohaterów. Naprawdę pozytywne zaskoczenie.

Algieria należała do najstarszych posiadłości francuskich, jej podbój rozpoczął się w 1830 r., a już w 1873 r. otrzymała status kolonii. Poczucie wspólnoty narodowej zaczęło się budzić w Algierii w latach dwudziestych XX wieku

Federacja Radców Muzułmańskich, która powstała w 1930 roku, nawoływała do integracji z Francją na równoprawnych warunkach. Chciano między innymi, żeby Algierczycy otrzymali obywatelstwo francuskie, a także żeby w Algierii po II wojnie światowej ustanowić zgromadzenie konstytucyjne.
Oczywiście rząd francuski nie zgodził się na to.
1 listopada 1954 roku FWN ( Front wyzwoleńczy) przeprowadził pierwsze ataki na kolonizatorów. W 1962 roku Algieria odzyskuje niepodległość.

Namiastka powyższej historii jest po to, żeby choć troszkę przybliżyć konflikt francusko-algierski, o którym przyznam się szczerze nigdy wcześniej nie słyszałam i nie czytałam.
Autorka dość dokładnie opisuje podłoże konfliktu, jak i jego przebieg. Umiejscawia w nim dość dużą rodzinę Kabylów
(naród berberyjski, zamieszkujący głównie w północno-wschodniej Algierii )

Ali najstarszy z rodu jest weteranem II wojny światowej, z wielką galerią medali i orderów na piersi. Zasłużył się dla Francji, walcząc między innymi pod Monte Cassino.
Współcześnie zajmuje się hodowlą oliwek i wytłaczaniem z nich oliwy. Ma kolejną żonę, tym razem 14- letnią Jemmę, która nareszcie ma mu wydać na świat syna.
Doczekuje się dość licznego potomstwa, a między innymi pierworodnego Haima.

W 1962 roku, kiedy w Algierii robi się na prawdę bardzo niebezpiecznie Ali zostawia cały majątek i ucieka wraz z rodziną do Francji. Obóz Rivesaltes jest ich pierwszy miejscem pobytu. Ali rozczarowany, rozżalony, upokorzony sytuacją w której się znajduje popada w marazm. Prymitywne warunki w jakich mieszka z rodziną, brak podstawowych środków, rzeczy do życia, jedzenia powodują, że nie może się zaadoptować w "nowej ojczyźnie"

Autorka bardzo ciekawie i wnikliwie opisuje kolejne przeżycia, rodziny Kabylów. Dorastanie dzieci w nowych, zupełnie innych warunkach, zmaganie się z trudnościami, barierą językową, odrzuceniem ze względu na pochodzenie. Opisuje wszystko z perspektywy uchodźców, czyli tej mniej znanej nam na co dzień.

Oprócz wątku z lat odległych, czyli przełomu 1954- 1999, śledzimy kolejny dość ciekawy, aczkolwiek dla mnie już mniej interesujący wątek, niż ten dotyczący Aliego. Tu narratorem jest wnuczka Aliego, córka Hamida, Naima, absolwentka historii sztuki, którą ukończyła w Paryżu. Obecnie pracuje w galerii sztuki i na polecenie szefa, ma pomóc w realizacji wystawy dotyczącej artysty Lalli Fatmy N'Soumera, Algierczyka zamieszkującego we Francji. Niestety wiele jego dzieł zostało na terenach Algierii, w Tizi Wuzu.

Ciekawa Naima, która zawsze chciała poznać korzenie swojej rodziny wyrusza w niespodziewaną podróż do Algierii.

Rozpisałam się troszkę, ale ciężko było tak w kilku słowach choć troszkę przybliżyć tą zawiłą, długą, aczkolwiek bardzo interesującą historię. Autorka ponad 500 stron przeznaczyła na jej opisanie. Nierówna to opowieść, bo raz niezmiernie ciekawa, a kiedy indziej, wtedy gdy jesteśmy w bardziej współczesnych czasach bardziej monotonna, nużąca i czasami denerwująca.
Język którym posługuje się pani Alice jest prosty, wszystkie fakty przejrzyście opisane, więc raczej nie można w niczym się pogubić.

Pani Alice przybliżyła mi duży kawał nieznanej historii Algierii, ale również pozwoliła spojrzeć na wszystkie problemy oczami uchodźców. Tych prawdziwych uchodźców, całej rodziny. Zarówno dorosłych, ale również i dzieci, które nie raz cierpiały z powodu swojego pochodzenia, koloru skóry. Ukazuje jak kolejne pokolenia, a przynajmniej niektórzy ich członkowie nie chcą powracać do trudnej przeszłości. Tracą swoje korzenie, asymilują się w nowych warunkach, chcą żyć w spokoju.

"Sztuka tracenia" to opowieść pełna bólu, smutku, złości, wstydu, odrzucenia. Powieść, którą warto przeczytać.

Algieria należała do najstarszych posiadłości francuskich, jej podbój rozpoczął się w 1830 r., a już w 1873 r. otrzymała status kolonii. Poczucie wspólnoty narodowej zaczęło się budzić w Algierii w latach dwudziestych XX wieku

Federacja Radców Muzułmańskich, która powstała w 1930 roku, nawoływała do integracji z Francją na równoprawnych warunkach. Chciano między innymi,...

Przeszło 500 stron bardzo dobrej sagi rodzinnej z akcją dziejącą się w Algierii i Francji. Powieść o kolejnych pokoleniach algierskiej rodziny, którą poznajemy w latach 50-tych. Na czele rodziny stoi Ali, który jest pełnym autorytetu dla rodziny i mieszkańców wioski biznesmenem posiadającym plantacje oliwek. Jest weteranem II wojny światowej, człowiekiem rozważnym i dumnym, którego najwyższą wartością jest rodzina i jej dostatek. Spokojne, pełne obfitości czasy niszczą wydarzenia zaczynające się w 1954 roku, kiedy to FWN rozpoczyna algierską wojnę o niepodległość. Rozpoczynają się pełne dramatyzmu wydarzenia, podczas których Ali i jego rodzina będą musieli opuścić ukochany kraj. Zaczną się dla nich lata upokorzeń i tułaczki, trafią do Francji gdzie obozy do uchodźców chyba tylko z nazwy są "tymczasowe". Nestor rodziny zacznie się rozpadać, kulić w sobie, nie będzie mógł zapomnieć o Algierii. Jego rolę zacznie przyjmować najstarszy syn Hamid, którego losy będziemy śledzić na dalszych stronach powieści. Hamid będzie reprezentował zupełnie inną postawę: on wyprze z siebie Algierię, wyprze swoją przyszłość. Bo "Sztuka tracenia" to powieść o tym, jak kolejne pokolenia radzą sobie z emigracją. To książka o oddalaniu się od siebie dwóch światów i dwóch pokoleń. To powieść o niezrozumieniu, złości i wstydzie. Doskonale pokazuje jak w trudnych warunkach reagujemy na sytuacje, które nas dotykają: poddaniem się, milczeniem, próbą utrzymania twarzy mimo niezgody na to, co nas spotkało. Ilu ludzi, tyle wewnętrznych historii... Powieść biegnie przez lata, a my poznajemy kolejnych bohaterów. Ostatnią, z którą się zżyjemy podczas lektury, jest wnuczka Ali'ego i córka Hamida, Naima, która żyje życiem paryżanki i na pierwszy rzut oka nie zastanawia się nad historią swojej rodziny. Jednak w głębi duszy cały czas jest w niej potrzeba zgłębienia przeszłości dziadka i ojca. Przypadkowe spotkanie z starym artystą sprawia, że to co do tej pory było w niej głęboko zakopane, teraz wypłynie na powierzchnię. Naima chce wiedzieć, pyta, czyta, w końcu odwiedza Algierię, kraj swoich przodków. Czy to jeszcze jej kraj? Czy może ona nie ma już z nim nic wspólnego? Na te i na wiele innych pytań odpowiada "Sztuka tracenia", powieść, która zaciekawia, skłania do rozmyślań. To też powieść, która czytelnikowi nieznającemu historii Algierii pozwoli ją w jakimś stopniu poznać i choć trochę zrozumieć.

Przeszło 500 stron bardzo dobrej sagi rodzinnej z akcją dziejącą się w Algierii i Francji. Powieść o kolejnych pokoleniach algierskiej rodziny, którą poznajemy w latach 50-tych. Na czele rodziny stoi Ali, który jest pełnym autorytetu dla rodziny i mieszkańców wioski biznesmenem posiadającym plantacje oliwek. Jest weteranem II wojny światowej, człowiekiem rozważnym i...

Powieść Alice Zeniter czyta się bardzo przyjemnie. Dzięki podzielonej fabule na kilka części, z których każda dotyczy kolejnego pokolenia, podróżujemy w czasie, przemieszczając się pomiędzy Algierią i Francją. Dodatkowo opisanie losów kabylskiej rodziny przekłada się na obraz kolonialnej przeszłości Francji, co stanowi walor poznawczy.

Cała opinia na www.naczytniku.com

Powieść Alice Zeniter czyta się bardzo przyjemnie. Dzięki podzielonej fabule na kilka części, z których każda dotyczy kolejnego pokolenia, podróżujemy w czasie, przemieszczając się pomiędzy Algierią i Francją. Dodatkowo opisanie losów kabylskiej rodziny przekłada się na obraz kolonialnej przeszłości Francji, co stanowi walor poznawczy.

Cała opinia na www.naczytniku.com

"Szukanie korzeni mgły"
W bardzo dużym uproszczeniu: "Sztuka tracenia" to opis losów trzech pokoleń kabylskiej rodziny, dla której punktem krytycznym stała się wojna algiersko-francuska. Teoretycznie nie ma tu nic nowego - losy zwykłych ludzi uwikłane w tryby Historii, która zmienia je diametralnie. Ale powieść jest też swego rodzaju egzegezą zjawisk stanowiących spadek kolonialnej przeszłości Francji, które wpłynęły na jej obecną rzeczywistość, opowiedzianych z punktu mikro - na przykładzie jednej rodziny.
Bardzo żałuję, że do tej pory to jedyna powieść Alice Zeniter przetłumaczona na język polski. Jest jakiś spokój i ciepło w sposobie pisania autorki, który zakorzenia czytelnika w opowieści tak jakoś od niechcenia i opowieść płynie.
Bardzo polecam.

"Szukanie korzeni mgły"
W bardzo dużym uproszczeniu: "Sztuka tracenia" to opis losów trzech pokoleń kabylskiej rodziny, dla której punktem krytycznym stała się wojna algiersko-francuska. Teoretycznie nie ma tu nic nowego - losy zwykłych ludzi uwikłane w tryby Historii, która zmienia je diametralnie. Ale powieść jest też swego rodzaju egzegezą zjawisk stanowiących spadek...

„W sztuce tracenia nie jest trudno dojść do wprawy...” Elizabeth Bishop
•
„Sztuka tracenia” - piękna podróż... ku wolności. Ale, aby osiągnąć liberté najpierw trzeba odbyć podróż do „korzeni”. Podróż niełatwą, bo obwarowaną murem milczenia. Podróż konieczną, bo jaka by nie była przeszłość przodków, wiedza o nich pozwoli odkryć własną tożsamość i odnaleźć wewnętrzny spokój.
W podróż wolności udaje się Naima, odkrywa losy rodziny uwięzionej w przeszłości i zawieszonej między Algierią i Francją, to emigracja i integracja, to losy splecione z historią tych krajów.
„Nie jest pewna, czy robi coś złego: korzysta z własnej wolności, myśli sobie, i zadaje kłam słownikowi, co jest poniekąd upajające. Zamiast podążać śladem ojca i dziadka, buduje może własną więź z Algierią, więź, która nie będzie wynikała z konieczności ani korzeni, ale będzie oparta na przyjaźni i przypadkowości.”
Opanowuje „sztukę tracenia”, „jest w ruchu, idzie dalej”.
Polecam

„W sztuce tracenia nie jest trudno dojść do wprawy...” Elizabeth Bishop
•
„Sztuka tracenia” - piękna podróż... ku wolności. Ale, aby osiągnąć liberté najpierw trzeba odbyć podróż do „korzeni”. Podróż niełatwą, bo obwarowaną murem milczenia. Podróż konieczną, bo jaka by nie była przeszłość przodków, wiedza o nich pozwoli odkryć własną tożsamość i odnaleźć wewnętrzny...

O wojnie w Algierii mówi się wciąż mało albo nic. Historia współczesna, którą słabo się zna, którą w szkole przerabia się po łebkach tuż przed maturą. Alice Zeniter odtwarza świat dziadków Alego i Yemy, których wojna zastała w Algierii francuskiej, by następnie wypluć ich na statek z uchodźcami z własnego kraju, potem do obozów przejściowych, które stały się domem na długie lata i w końcu do betonowych przedmieść, gdzie spędzili resztę życia, nigdy nie nauczywszy się pisać (Ali) i mówić po francusku (Yema0. Jest ich syn, Hamid, który uciekł razem z rodzicami i który nie chce pamiętać niczego, co było w dzieciństwie. Jest i Naima, wnuczka Alego, córka Hamida, która pracuje w galerii sztuki w Paryżu i wierzy, że Algieria wcale jej nie dotyczy...
Literacko książka jest dość nierówna, fragmenty czyste i prawdziwe przeplatają się z całkiem średnimi.

O wojnie w Algierii mówi się wciąż mało albo nic. Historia współczesna, którą słabo się zna, którą w szkole przerabia się po łebkach tuż przed maturą. Alice Zeniter odtwarza świat dziadków Alego i Yemy, których wojna zastała w Algierii francuskiej, by następnie wypluć ich na statek z uchodźcami z własnego kraju, potem do obozów przejściowych, które stały się domem na długie...