Nie jestem, drodzy Państwo, na tyle w sobie zadufany, żeby kategorycznie stwierdzić, iż nikt w naszym kraju wywiadów z pisarzami nie czyta. Natomiast podanie tego w wątpliwość uważam za rzecz całkiem rozsądną. O powodach takiego stanu rzeczy można by dyskutować w nieskończoność – bo jednym z nich jest stan polskiego czytelnictwa, a ten temat można ciągnąć niczym najgorszego sortu telenowelę – ale wypada sprawę ująć krótko: ludzie pióra nie są celebrytami. Przynajmniej w Polsce.

Bo we Francji, takie przynajmniej wrażenie można odnieść po lekturze „Rozmów dziecięcia wieku”, pisarz pozostaje ważny. Frédéric Beigbeder w taki sposób dyskutuje ze swoimi interlokutorami, że każdy wydaje się absolutną międzynarodową gwiazdą, a przecież nie we wszystkich przypadkach tak jest: o ile nazwiska takie jak Eco, Palahniuk, Houellebecq czy Ellis polscy czytelnicy z pewnością kojarzą, o tyle sława Liberatiego i Sollersa to rzecz dyskusyjna. Ale nic to, autor każdemu poświęca mnóstwo uwagi, co przynosi czasami zaskakujące efekty, bo najciekawsze okazują się w większości te wywiady, w których Beigbeder ucieka od oklepanych tematów. Palahniuk jest buntownikiem i przeklina, pewnie – wszyscy to wiedzą, więc rozmowa z nim to właściwie formalność; podejrzewam natomiast, że niewielu polskich odbiorców spodziewa się, jaką perełką są wypowiedzi Liberatiego dotyczące związków łączących literaturę i malarstwo. Nie oznacza to oczywiście, iż największe gwiazdy nie mają nic do powiedzenia, bo Houellebecq, jak zawsze, oczarowuje swoją stonowaną rozpaczą, a Eco wykazuje wielką klasą – właściwie każda z rozmów może okazać się zaskoczeniem, niezależnie od tego, czy dotyczy pracy intelektualisty, sztuki, czy też prostytucji lub depenalizacji narkotyków.

Jak to jest, że wywiady zebrane w tym tomie są tak ciekawe? Z czego to wynika? Odpowiedź jest prosta: przeprowadza je ciekawy człowiek. W naszym kraju Beigbeder raczej nie cieszy się szczególnym uznaniem, ale we Francji stanowi gwiazdę pierwszego formatu. W związku z tym prowadzi rozmowy ze swadą i bez najmniejszych kompleksów, traktuje swoich gości nie z perspektywy ucznia (mimo tego, co sugeruje we wstępie),lecz kolegi po piórze. Dzięki temu, że nie boi się angażować w dyskusję i bezpardonowo się wtrącać, teksty nabierają autentyczności i tempa, które w spotkaniach dziennikarzy z pisarzami udaje utrzymać się bardzo rzadko. Ponadto bez przerwy działa jego osobisty urok – czar dziecka francuskiej arystokracji, odnoszącego sukcesy artysty, playboya.

„Rozmowy dziecięcia wieku” to pozycja bardzo ciekawa, choć, niestety, zapewne nie przekona wielu czytelników, bo czasy największej chwały francuskiej literatury odeszły już w zapomnienie (czemu nie pomógł nawet Nobel dla Modiano). Mimo to warto dać Beigbaderowi szansę, bo prowadzenie wywiadów wychodzi mu bardzo dobrze – a to sztuka niełatwa.

Bartosz Szczyżański