Na początku myślałem ze to dwie książki. Jedna część - historia ewolucji miast. Druga część - krytyka architektury typu "spektakl". Nie wiem na ile to kwestia książki, a na ile moje wolne myślenie, ale teraz odczytuję historię o tym, jak sławni architekci/architektki chcąc/niechcąc próbowali zmienić świat, i którzy ostatecznie zderzyli się z kapitalistyczną ścianą.

Najważniejszy cytat: "Tacy architekci [krytycy "ikonicznych" budowli] są krytyczni jedynie wobec estetyki spektaklu, nie politycznej ekonomii, która je buduje".

Na początku myślałem ze to dwie książki. Jedna część - historia ewolucji miast. Druga część - krytyka architektury typu "spektakl". Nie wiem na ile to kwestia książki, a na ile moje wolne myślenie, ale teraz odczytuję historię o tym, jak sławni architekci/architektki chcąc/niechcąc próbowali zmienić świat, i którzy ostatecznie zderzyli się z kapitalistyczną ścianą....

Doskonale napisana książka o współczesnej architekturze, ale nie (tylko?) z punktu widzenia historyka sztuki, a raczej w bardzo szerokiej perspektywie - od zagadnień społecznych, przez urbanistykę, ekonomię, realia późnokapitalistyczne aż po neuromarketing. Piękna i twarda okładka z eleganckim srebrzeniem sugeruje, że to lektura "łatwa i przyjemna', ale nie dajcie się zwieść pozorom! Sam Autor już na wstępie zaznacza, że dobór przykładów i opowieści jest tu bardzo subiektywny i służy mu do ilustrowania pewnych zjawisk. To nie jest bynajmniej książka w stylu "100 ikon nowoczesnej architektury", ani też "100 najciekawszych budynków XXI wieku". Z humorem, czasem gorzką ironią, czy brutalną szczerością Dyckhoff objaśnia nam krok po kroku zależności między "współczesnym miastem przedsiębiorczym", gentryfikacją i architekturą w stylu "Wowhaus". Te jego opowieści ubrane w kilkanaście tematycznych rozdziałów tworzą bardzo dojmujący obraz mechanizmów regulacyjnych i kształtu jaki nabierają współczesne metropolie. Sam nie wiem, który z tych wszystkich wątków był dla mnie najciekawszy, one wszystkie są ciekawe i tworzą bardzo udana mozaikę, podporządkowana głównej myśli przewodniej. Spektakl, ikona, budynek-reklama, miasto-logo, widok-produkt, przestrzeń zorganizowana tak, by sprzedawać non-stop i jak najwięcej to mniej więcej kluczowe pojęcia, wokół których oscyluje Autor. Pochylenie się nad "efektem Gehrego" to już perełka sama w sobie - przysłowiowa wisienka na torcie i pretekst dla autora, żeby opowiedzieć kilka słów także o współczesnych starchitektach. I nie są to puste laurki miłośnika architektury, ale krytyczna analiza "zjawiska". Dyckhoff wnikliwie stara się uchwycić zależności miedzy oczekiwaniami, realizacjami i politycznym zamówieniem, co w przypadku reżimów, niekoniecznie respektujących prawa człowieka rodzi pewne dylematy moralne. W moim odczuciu, lektura obowiązkowa dla wszystkich mieszkańców współczesnych miast! Dwie gwiazdki odejmuję za momentami "chropowatą" nieco redakcję tekstu.

Doskonale napisana książka o współczesnej architekturze, ale nie (tylko?) z punktu widzenia historyka sztuki, a raczej w bardzo szerokiej perspektywie - od zagadnień społecznych, przez urbanistykę, ekonomię, realia późnokapitalistyczne aż po neuromarketing. Piękna i twarda okładka z eleganckim srebrzeniem sugeruje, że to lektura "łatwa i przyjemna', ale nie dajcie się...

Tutaj dłużej:
http://onowymodernizm.pl/epoka-spektaklu/

Tutaj dłużej:
http://onowymodernizm.pl/epoka-spektaklu/

To nie tak, że ta książka jest zła. Ona po prostu za bardzo w moich oczekiwaniach miała być o mieście i wpływie architektury, a wyszło, że jest na odwrót. Bardzo istotne kwestie są tu poruszone - prawa do miasta, gentryfikacji, globalizmu, problemów z dobrami i humanitarnym podejściem. No i o bulwersującym zawodzie w sprawie zawodu architekta. Momentami niestety przydługawa i męcząca w moim odczuciu.

To nie tak, że ta książka jest zła. Ona po prostu za bardzo w moich oczekiwaniach miała być o mieście i wpływie architektury, a wyszło, że jest na odwrót. Bardzo istotne kwestie są tu poruszone - prawa do miasta, gentryfikacji, globalizmu, problemów z dobrami i humanitarnym podejściem. No i o bulwersującym zawodzie w sprawie zawodu architekta. Momentami niestety przydługawa...

To jest jedną z lepszych książek krytyk architektury, jakie czytałem. Liczyłem Co prawda na więcej treści o miastach niż o architekturze. Ale te które były w książce są bardzo trafne. Zapewniam Was nie chcielibyście spotkać żadnego urbanisty.

To jest jedną z lepszych książek krytyk architektury, jakie czytałem. Liczyłem Co prawda na więcej treści o miastach niż o architekturze. Ale te które były w książce są bardzo trafne. Zapewniam Was nie chcielibyście spotkać żadnego urbanisty.

Po ludzku o architekturze i architektach. Nawet jeśli mowa o realizacjach w mało ludzkiej skali. Najcenniejsze w niej jest to, że napisana została przez człowieka prawdziwie zakochanego w tym, czym się zajmuje, rozumiejącego zagadnienia, o których pisze i umiejącego swoją wiedzę przekazać w prostych słowach. Nawet jeśli ucieka się do koloryzowania i metafor, to nigdy nie robi tego, żeby ukryć braki w swojej wiedzy. Ciężko tego nie szanować i ciężko nie dać się tej książce pochłonąć na kilka wieczorów.

Pomijając zasadniczą tematykę "Epoki spektaklu" warte uznania są także sylwetki kilku czołowych architektów. Z nazwiska słyszanego od czasu do czasu, lub widywanego w nagłówkach artykułów stają się ludźmi z krwi i kości - o wiele bliższymi komuś, kto sam architektem nie jest. Bo cenić Gehry'ego za Muzeum w Bilbao, czy Beekman Tower w Nowym Jorku, to jedno - ale możliwość zmiany perspektywy i spojrzenia na architekturę przez pryzmat człowieka, który ją stworzył - czyni wszystko zdecydowanie lepszym i rozsądniejszym!

Jeśli ktoś lubi czasem pobujać z głową w elewacjach i rzutach - lektura zasługująca na uwagę!

Po ludzku o architekturze i architektach. Nawet jeśli mowa o realizacjach w mało ludzkiej skali. Najcenniejsze w niej jest to, że napisana została przez człowieka prawdziwie zakochanego w tym, czym się zajmuje, rozumiejącego zagadnienia, o których pisze i umiejącego swoją wiedzę przekazać w prostych słowach. Nawet jeśli ucieka się do koloryzowania i metafor, to nigdy nie...