Pretorianie. Rozkwit i upadek rzymskiej gwardii cesarskiej

Bez rewelacji, książka nie jest aż tak wyjątkowa jak można by sądzić po tytule i opisie. Nie opowiada o samych tylko pretorianach, odnosi się też do pozostałych Rzymskich formacji kreśląc prosty schemat zależności i różnic między nimi. Lwia część tekstu obraca się wokół kolejnych władców Imperium oraz najważniejszych postaci ich dworu, całe fragmenty książki wzbudzają tutaj podobne przemyślenia i uczucia co Poczet Cesarzy Rzymskich u Aleksandra Krawczuka. Ogólnie można ją postrzegać jako przeprawę przez najistotniejsze, często omawiane w innych pozycjach, fragmenty historii starożytnej, opowiedziane z perspektywy dotąd nieporuszanej.

Autor ma irytujący zwyczaj notorycznego powtarzania wcześniej przytoczonych informacji (tutaj zdarza się to notorycznie). Można dyskutować nad przyczynami i skutkami takiego posunięcia, mi to zawsze jakoś źle się kojarzy i trochę przez to zaniżyłem ocenę. Z drugiej strony trzeba dopowiedzieć, że naprawdę dobrze się to czytało i z czystym sumieniem książkę można polecić każdemu.

Bez rewelacji, książka nie jest aż tak wyjątkowa jak można by sądzić po tytule i opisie. Nie opowiada o samych tylko pretorianach, odnosi się też do pozostałych Rzymskich formacji kreśląc prosty schemat zależności i różnic między nimi. Lwia część tekstu obraca się wokół kolejnych władców Imperium oraz najważniejszych postaci ich dworu, całe fragmenty książki wzbudzają tutaj...

„Pretorianie” należą do interesującego typu książek popularnonaukowych, które są bardziej naukowe, niż popularne. Czyta się je nadal dobrze, ale czytelnik znajduje w nich takie niepokojące dla laika rzeczy jak dyskusja naukowa w przypisach (czy w ogóle przypisy… i to w zacnej liczbie). Cierpi na tym zapewne trochę jej inkluzywność, ale szczerze mówiąc, mało mnie to obchodzi :) Tytuł ten mówi naprawdę sporo o gwardii cesarskiej, a niektóre tej książki fragmenty vyły dla mnie zupełną nowością (jak cywilne zadania pojedynczych pretorianów wysyłanych do prowincjonalnych miasteczek Imperium. Polecam.

„Pretorianie” należą do interesującego typu książek popularnonaukowych, które są bardziej naukowe, niż popularne. Czyta się je nadal dobrze, ale czytelnik znajduje w nich takie niepokojące dla laika rzeczy jak dyskusja naukowa w przypisach (czy w ogóle przypisy… i to w zacnej liczbie). Cierpi na tym zapewne trochę jej inkluzywność, ale szczerze mówiąc, mało mnie to obchodzi...

Ubrana w przystępny język solidna praca naukowa. Historia jednej z najbardziej tajemniczych i fascynujących formacji zbrojnych świata starożytnego - gwardii pretoriańskiej. Od powołania aż po jej mało chlubny koniec, książka prowadzi nas przez stulecia w trakcie których pretorianie wykuwali swoje wersy w długiej i wielkiej historii Imperium Rzymskiego. Wersy wielkiej wagi choć z zasady mało godne i nie licujące z etosem służby państwu.

Książka jest niewątpliwie efektem ogromnej zakresem pracy autora. Materiały zródłowe naprawdę robią wrażenie. Lata pracy musiały być tutaj włożone, bez dwóch zdań.

Natomiast - nie do końca jednak ta pozycja była tym czego oczekiwałem. Cała zawartość prezentuje nam historię i dzieje rzymskiej formacji ale nie ma tutaj niczego poza właśnie rzeczonym rysem historycznym. Nic o taktyce, systematyce działania, niewiele o wyposażeniu czy uzbrojeniu. Jest to książka tylko i wyłącznie historyczna.
Aż i tylko.

Ubrana w przystępny język solidna praca naukowa. Historia jednej z najbardziej tajemniczych i fascynujących formacji zbrojnych świata starożytnego - gwardii pretoriańskiej. Od powołania aż po jej mało chlubny koniec, książka prowadzi nas przez stulecia w trakcie których pretorianie wykuwali swoje wersy w długiej i wielkiej historii Imperium Rzymskiego. Wersy wielkiej wagi...

książka jest popularnonaukowym opracowaniem dziejów gwardii pretoriańskiej, jednej z najważniejszych struktur w rzymskiej armii okresu cesarskiego. Pretorianie, którzy początkowo pełnili rolę swoistych „ochroniarzy” pierwszego princepsa, stali się z czasem ważną siłą w systemie politycznym państwa i zwłaszcza w pierwszej połowie I wieku niejednokrotnie decydowali o tym, kto zostanie nowym cesarzem (choćby przykład Klaudiusza w roku 41). To właśnie I stulecie zostało w tej pracy opisane najdokładniej, dwa kolejne już zdecydowanie słabiej. Całość napisana jest przystępnie, a zarazem na dobrym poziomie merytorycznym (zwróciłbym uwagę na bardzo obszerną bibliografię obejmującą publikacje w kilku językach, nie tylko po angielsku). Dobra książka o czasach Cesarstwa Rzymskiego!

Tomasz Babnis

książka jest popularnonaukowym opracowaniem dziejów gwardii pretoriańskiej, jednej z najważniejszych struktur w rzymskiej armii okresu cesarskiego. Pretorianie, którzy początkowo pełnili rolę swoistych „ochroniarzy” pierwszego princepsa, stali się z czasem ważną siłą w systemie politycznym państwa i zwłaszcza w pierwszej połowie I wieku niejednokrotnie decydowali o tym, kto...

Wobec braków źródłowych, zabrakło mi odwołań do wiedzy archeologicznej. Jako pozycja popularna - warta przeczytania, ale mnie nie zauroczyła.

Wobec braków źródłowych, zabrakło mi odwołań do wiedzy archeologicznej. Jako pozycja popularna - warta przeczytania, ale mnie nie zauroczyła.