Kiedy w życiu Sama wszystko zaczyna się układać, okazuje się, że jego dziewczyna Alicia ma dla niego prawdziwą bombę. W zasadzie była dziewczyna, zdążyli bowiem zerwać, zanim mu powiedziała, że jest w ciąży.
Sam nie chce zostać nastoletnim ojcem. Jedynym człowiekiem, do którego może się zwrócić, jest jego idol, legenda deskorolki - Tony Hawk. Wierzy, że rozwiązania wszystkich życiowych problemów można znaleźć w autobiografii Hawka. Ale tym razem nawet Tony Hawk nie udzieli mu odpowiedzi. A może jednak udzieli?

Kiedy w życiu Sama wszystko zaczyna się układać, okazuje się, że jego dziewczyna Alicia ma dla niego prawdziwą bombę. W zasadzie była dziewczyna, zdążyli bowiem zerwać, zanim mu powiedziała, że jest w ciąży.
Sam nie chce zostać nastoletnim ojcem. Jedynym człowiekiem, do którego może się zwrócić, jest jego idol, legenda deskorolki - Tony Hawk. Wierzy, że rozwiązania...

"Wpadka" dość przypadkowo znalazła się w moim domu. Upraszczając - ktoś ją tu zostawił i dość długo nie obierał. Nie miałem, więc wyjścia i musiałem ją przeczytać :) Z początku temat wydawał mi się mało interesujący i trochę musiałem się do tego zmusić, jednak zachęcony informacją na książce, że autor napisał wcześniej "Był sobie chłopiec" dość ochoczo wziąłem się za lekturę.

Od początku jednak z "Wpadką" było coś nie tak. A to trochę irytował główny bohater, a to trochę nie pasował mi sposób narracji, a to opowieść była jakoś niespójnie opowiadana...

Momentami wpadkę czytało się jednak naprawdę przyjemnie. Nastoletniego Sama (głównego bohatera) dało się polubić, były chwile, w których w trakcie lektury nawet "śmiechłem".

"Wpadka" nie urzekła mnie jednak w sposób jakiś szczególny i jak to przeczytałem, gdzieś w komentarzach poniżej - to książka dla zabicia czasu. Można ją dość szybko przeczytać i specjalnie się w nią nie zagłębiać, ale jeżeli nie trafi ona do Waszego kanonu - to nic wielkiego nie stracicie.

"Wpadka" dość przypadkowo znalazła się w moim domu. Upraszczając - ktoś ją tu zostawił i dość długo nie obierał. Nie miałem, więc wyjścia i musiałem ją przeczytać :) Z początku temat wydawał mi się mało interesujący i trochę musiałem się do tego zmusić, jednak zachęcony informacją na książce, że autor napisał wcześniej "Był sobie chłopiec" dość ochoczo wziąłem się za...

Największym przeciwnikiem Nicka Hornby'ego jest Nick Hornby. Gość napisał dwie najlepsze książki, jakie w życiu przeczytałem (mam tu na myśli "Futbolową Gorączkę" i "Długą Drogę w Dół") i czego by nie napisał i jak by się nie starał, zawsze walczyć będzie z porównaniami i każde jego dzieło zasłuży maksymalnie na miano "rewelacyjnego". Ale nawet jeśli nie patrzeć przez pryzmat innych dokonań autora, "Wpadka" to książka tylko i wyłącznie dobra.

Głównym bohaterem jest tu Sam, piętnastolatek z obsesją na punkcie skatingu, który życiowych rad szuka w biografii Tony'ego Hawka i w rozmowach z plakatem swojego idola. Pewnego razu na imprezie, na którą zostaje zaciągnięty przez mamę poznaje dziewczynę - ideał. Alicia - bo tak ma na imię - kompletnie go fascynuje, w końcu uzależnia, ale też po jakimś czasie niestety nudzi. I kiedy Sam już myśli, że najwyższy czas na koniec, nadchodzi tytułowa wpadka.

Bardzo ciężko ocenić mi głównego bohatera. Sam jest naprawdę sympatyczny - to zresztą normalka u Hornby'ego - ale też trochę śmieć z niego. Na wieść o nastoletnim ojcostwie ratuje się ucieczką i zerwaniem kontaktu, a i cała reszta podejmowanych przez niego decyzji pochodzi pod lekko kontrowersyjne. Do tego też wypowiada się w sposób nieco niedojrzały i może nawet infantylny, często usprawiedliwiając to głupotą, ale i w ten samokrytycyzm ciężko ostatecznie uwierzyć. Ale też nie da się zaprzeczyć, że przechodzi autentyczną przemianę i z każdą stroną coraz lepiej można go zrozumieć. Sporo dojrzewa i koniec końców okazuje się dobrym gościem od złych decyzji. Więc chyba jednak na plus. Zresztą bohaterowie to (oczywiście) największa zaleta książki. Sama Alicia jest też trudna do oceny. Można by to usprawiedliwiać wczesną ciążą i w ogóle, albo tym, że to jednak pierwszoosobowa narracja i tak odbiera ją Sam, ale wydaje się być postacią często irytującą i czepialską, a i tak bardzo łatwo ją zrozumieć, a między nią i głównym bohaterem pojawia się całkiem niezła chemia. Poza tym, drugi plan wymiata, jest niezwykle barwny. Są postacie czysto abstrakcyjne ( Królik <3 ),są te sympatycznie niesympatyczne ( w sensie takie, które są złe, ale muszą takie być i warto je za to szanować),rodzice głównego bohatera wprowadzają sporo życia do książki. W tej kwestii ciężko się do czegoś przyczepić.

Tyle że gdzieś w połowie książki trochę straciłem zainteresowanie. Nie bardzo wiedziałem, gdzie ta historia zmierza. W sensie, mieliśmy tu opowieść o gościu, który rozmawia z plakatem skatera i o tym, jak bardzo społecznie nieogarnięty jest, a w pewnym momencie zmienia się to w zwykłą opowiastkę o ojcostwie. I? Co dalej? Środek historii jest momentami piekielnie nudny, a ratuje go tylko poczucie humoru. Dopiero potem autor pokazuje, że jakiś pomysł to on tu miał i to nawet całkiem sprytnie podany, serwując zakończenie bardzo mądre i życiowe, a przy tym mocno satysfakcjonujące.

No i nie będę ukrywał, uwielbiam styl pisania Hornby'ego. To jego gawędziarstwo, te luźne podejście, bez dbania o językowe wymysły i piękne słowa, to nadużywanie wyrażeń "no nie?", "prawda?" czy "widzicie". No uwielbiam. Jak historia opowiadana przy piwie. Świetnie czyta się książkę, w której traktowany jesteś po przyjacielsku.

Polecam, a jakże.

Największym przeciwnikiem Nicka Hornby'ego jest Nick Hornby. Gość napisał dwie najlepsze książki, jakie w życiu przeczytałem (mam tu na myśli "Futbolową Gorączkę" i "Długą Drogę w Dół") i czego by nie napisał i jak by się nie starał, zawsze walczyć będzie z porównaniami i każde jego dzieło zasłuży maksymalnie na miano "rewelacyjnego". Ale nawet jeśli nie patrzeć przez...

Ksiazka dla zabicia czasu. Z przeslaniem dla w wczesnych nastolatkow ,pisana ich jezykiem by zrozumieli na czym rzeczz polega. Ciezko sie ja czyta chwilami musiałam sie zmuszac aby ja dokonczyc

Ksiazka dla zabicia czasu. Z przeslaniem dla w wczesnych nastolatkow ,pisana ich jezykiem by zrozumieli na czym rzeczz polega. Ciezko sie ja czyta chwilami musiałam sie zmuszac aby ja dokonczyc

Całkiem dobra książka. Czyta się szybko. Rzeczywiście jest to swego rodzaju przestroga dla nastolatków, którzy obecnie już coraz wcześniej zaczynają wsółżycie. Główny bohater i jego (była) dziewczyna zmagają się z tytułową wpadka i jej konsekwencjami. Moim zdaniem, nie mają aż tak źle, gdyż ona pochodzi z szanowanej rodziny, on żyje tylko ze swoją matką, ale i tak zawsze mogło być gorzej.

Całkiem dobra książka. Czyta się szybko. Rzeczywiście jest to swego rodzaju przestroga dla nastolatków, którzy obecnie już coraz wcześniej zaczynają wsółżycie. Główny bohater i jego (była) dziewczyna zmagają się z tytułową wpadka i jej konsekwencjami. Moim zdaniem, nie mają aż tak źle, gdyż ona pochodzi z szanowanej rodziny, on żyje tylko ze swoją matką, ale i tak zawsze...

Nigdy wcześniej nie wpadło mi w ręce nic autorstwa Nicka Hornby'ego. Po przeczytaniu "Wpadki" uważam, że jeśli znów coś wpadnie - przeczytam, jednak nie będę nieustannie poszukiwać jego dzieł. Książka lekka, do przeczytania na wieczór przy braku innych rozrywek. Nie urzekła mnie, ani nie zniechęciła do tego autora. Opowiada ona o tym co dzieje się w głowie nastoletniego Sama, który jak sam tytuł mówi - zalicza "wpadkę". Moim zdaniem książka przeznaczona jest bardziej dla nastolatków niż dla wyższej grupy wiekowej. Świadczy o tym chociażby język oraz liczne nawiązania do Tony'ego Hawka - co niekoniecznie mi przypadło do gustu.

Nigdy wcześniej nie wpadło mi w ręce nic autorstwa Nicka Hornby'ego. Po przeczytaniu "Wpadki" uważam, że jeśli znów coś wpadnie - przeczytam, jednak nie będę nieustannie poszukiwać jego dzieł. Książka lekka, do przeczytania na wieczór przy braku innych rozrywek. Nie urzekła mnie, ani nie zniechęciła do tego autora. Opowiada ona o tym co dzieje się w głowie nastoletniego...

Dużo w tej powieści brytyjskiego humoru typowego dla Hornby'ego, ale jest bardzo amerykańska. Trochę za bardzo. Fabuła, jak się można zgadnąć po tytule, koncentruje się na głównym bohaterze, Samie, lat piętnaście z okładem, który właśnie rozpoczął życie seksualne i dość szybko zakończył, bo jego dziewczyna (a właściwie: była dziewczyna) zaszła w ciążę. Jak się nietrudno domyślić, Sam — urodzony, gdy jego rodzice mieli 16-17 lat, a więc doskonale świadomy, z czym się wiąże posiadanie dziecka w tak młodym wieku — wpada w panikę, bynajmniej niezachwycony sytuacją. Na szczęście może się z nią oswoić, bo w nieco magiczny sposób (rzekomo za sprawą uwielbianego Tony'ego Hawka, z którego plakatem rozmawia) kilkukrotnie przenosi się na jeden dzień do przyszłość, gdzie istnienie dziecka jest już faktem, a nie przypuszczeniem.

Punkt wyjścia Wpadki jest taki, że mogłaby ona być zarówno niezłą, jak i kiepską książką. Niewątpliwym plusem jest niesamowity humor Nicka Hornby'ego oraz umiejętność pisania językiem żywym, pozwalającym uwierzyć, że czytamy autentyczną historię chłopca imieniem Sam. I jaki by on nie był (a to i owo możemy mu zarzucić),trudno odmówić mu uroku, kiedy szczerze, dowcipnie opowiada swoje perypetie. Przez pryzmat jego spojrzenia poznajemy również pozostałych bohaterów dramatu, a choć spora część z nich irytuje zachowaniami godnymi słabej amerykańskiej komedii, to wszyscy przedstawieni z mocno subiektywnej perspektywy Sama nabierają humorystycznego wydźwięku.

Kłopot w tym, że nie wszystko da się załatwić żartem. I tak oto czytamy o wielu sytuacjach, w których chciałoby się potrząsnąć bohaterem, żeby koniecznie coś zrobił lub czegoś nie robił — bo nawet dla nas, czytelników, jest to żenujące. Niektóre dialogi potrafią wprawić w zakłopotanie, a infantylne przemyślenia i zachowania — w irytację.

Zabrakło mi też we Wpadce jakiejś konkluzji. Nie cierpię książek dydaktycznych i nie oczekiwałam od Hornby'ego morału, ale cóż, skoro czytam jakąś historię, to chciałabym, żeby do czegoś dążyła. Tymczasem w powieści tej Sam snuje narrację, opowiada i opowiada, aż w pewnym momencie opowiadać przestaje; informuje nas jedynie, że to działo się tyle i tyle lat temu, teraz jest tak i tak, po czym skrótowo odpowiada na nasuwające się pytania. To drastycznie zaburza kompozycję i choć najwyraźniej celem autora było stworzenie jak najbardziej autentycznego przekazu (bo Sam niejednokrotnie mówi nam, czytelnikom, jak powinno być w normalnej powieści, tylko po to, by z premedytacją postąpić inaczej),zawiodłam się. Bo mam wrażenie, że od początku do końca książki nic się nie zmieniło, stoimy w miejscu; a skoro tak — nie było potrzeby jej czytać.

(Więcej: http://szwabacha.blogspot.com/2014/12/nick-hornby-wpdka.html)

Dużo w tej powieści brytyjskiego humoru typowego dla Hornby'ego, ale jest bardzo amerykańska. Trochę za bardzo. Fabuła, jak się można zgadnąć po tytule, koncentruje się na głównym bohaterze, Samie, lat piętnaście z okładem, który właśnie rozpoczął życie seksualne i dość szybko zakończył, bo jego dziewczyna (a właściwie: była dziewczyna) zaszła w ciążę. Jak się nietrudno...

Rozbrajający wgląd w umysł człowieka niedojrzałego. Niestety czasem, a nawet często, bardzo w życiu przydatny :/

Rozbrajający wgląd w umysł człowieka niedojrzałego. Niestety czasem, a nawet często, bardzo w życiu przydatny :/

Lekka, poukładana, przyjemna.

Lekka, poukładana, przyjemna.

Kiedy małolaty chcą ze sobą spać, a nie wiedzą, że mogą zaliczyć wpadkę

Kiedy małolaty chcą ze sobą spać, a nie wiedzą, że mogą zaliczyć wpadkę