Ten tom różni się trochę od dwóch poprzednich. Pierwsza dwa odcinki serii były ciągłymi opowieściami. Z kolei na tom trzeci składają się trzy różne historie. Na dodatek tym razem główną bohaterką nie jest wyłącznie Emma, a do fabuły zostają wprowadzeni inni ludzie dysponujący magicznymi mocami. Jak ostatecznie wyszły te zmiany?

Bohaterem pierwszej historii podopieczny Emmy, chłopak bez skóry. Pod wpływem tajemniczego mężczyzny chłopak zaczyna zastanawiać się nad własnym pochodzeniem. Aby uzyskać odpowiedzi na dręczące go wątpliwości zaczyna nawiedzać pewną rodzinę.

Dotychczas chłopak bez skóry był w miarę pozytywną postacią, która była najwierniejszym sprzymierzeńcem Emmy. Tutaj jednak fabułą przypomina, że on jest bardzo niebezpieczną nadnaturalną istotą i potrafi przestraszyć. Liczyłem jednak, że czytelnik dostanie tu jakieś odpowiedzi, ale tak naprawdę ciężko powiedzieć czy te wszystkie tropy nie są tylko manipulacją tajemniczego mężczyzny. W każdym razie mam nadzieję, że ten wątek jeszcze zostanie rozwinięty.

Ciężko coś powiedzieć o tajemniczym mężczyźnie. Przypomina trochę biblijnego Szatana, który nie czyni sam zła bezpośrednio, ale zasiewa wątpliwości i sugeruje pewne działania. Jest to bardzo interesująca postać, która z tego co wiem powróci już w kolejnym tomie.

Ta opowieść jest zilustrowana przez Carlę Speed McNeil. Bardzo dobrze wychodzą jej wszelkie nocne sceny, które doskonale oddają niesamowitość tej pory doby. Niestety ludzie w jej wykonaniu wyglądają bardzo nienaturalnie.
Druga najdłuższa opowieść tomu skupia się na Bernice, koleżance Emmy. Dziewczyna rusza do lasu, by odnaleźć zaginionego mężczyznę. Tam napotyka miejscową legendę, kobietę potrafiącą rozkazywać wężom.

Początkowo można się spodziewać, że bohaterka będzie musiała stanąć do walki z zagrożeniem sprzed lat. Jednakże szybko okazuje się, że prawda wygląda zupełnie inaczej. Na dodatek Bernice będzie być może pełniła równie istotną rolę co Emma. Naprawdę świetnie poprowadzona fabuła, która też bierze pod uwagę, to co do tej pory ujawniono na temat mieszkańców Harrow.

Nowa postać z magicznymi mocami wydaje się początkowo ciekawa ze względu na swoją tajemniczość. Jednakże kiedy już zostają ujawnione jej sekrety nie wydaje się już taka interesująca. Z drugiej strony jednak wprowadza pewne urozmaicenie do świata przedstawionego.

Za rysunki w tej historii odpowiada Tyler Crook. Dzięki zastosowaniu farb przy nakładaniu kolorów jego rysunki mają naprawdę niesamowity klimat. Szczególnie w pamięć zapadła mi scena piwnicy pełnej węży w słoikach Tutaj jednak odnosiłem wrażenie, że mniej starannie niż zazwyczaj rysuje ludzi, którzy na karu kadrach wyglądają bardzo karykaturalnie.

W ostatniej opowieści Emma zostaje wezwana do zajęcia się nawiedzonym domem. Bohaterka próbuje odkryć jakie duchy nawiedzają to miejsce, ale szybko okazuje się, że sprawa wygląda trochę inaczej niż się spodziewała.

Fabuła nie jest specjalnie skomplikowana i dosyć szybko dochodzi do rozwiązania sprawy. Jednakże historia zawiera parę elementów, które skutecznie tworzą atmosferę grozy pomimo tego, ze akcja rozgrywa się za dnia. Nie ma tutaj niczego co rozbudowywałoby świat przedstawiony, a opowieść jest dosyć sztampowa, ale spełnia oczekiwania wobec zamkniętej historyjki z dreszczykiem.

Tutaj rysuje Hannah Christenson. Jej kreska jest bardzo niestaranna i trochę ciężko patrzyło mi się na bardziej spokojne momenty. Jednakże sceny grozy w jej wykonaniu robią naprawdę duże wrażenie i są pomysłowe.

Oceniam ten zbiór opowieści raczej pozytywnie. Najlepiej będę wspominał drugą historię, bo pierwsza zdaje się dopiero zapowiadać pewne wydarzenia, a trzecia jest bardzo schematyczna. Niestety rysownicy nie do końca dają radę w tym tomie. Jednakże w dalszym ciągu czekam na kolejną odsłonę serii.

Ten tom różni się trochę od dwóch poprzednich. Pierwsza dwa odcinki serii były ciągłymi opowieściami. Z kolei na tom trzeci składają się trzy różne historie. Na dodatek tym razem główną bohaterką nie jest wyłącznie Emma, a do fabuły zostają wprowadzeni inni ludzie dysponujący magicznymi mocami. Jak ostatecznie wyszły te zmiany?

Bohaterem pierwszej historii podopieczny...

Czasami bywa tak, że zupełnie przypadkowo wpada nam w ręce komiks, który okazuje się prawdziwą czytelniczą perełką. Tak właśnie zaczęła się moja przygoda z „Hrabstwem Harrow”. Po lekturze trzeciego tomu jestem już zdeklarowaną zwolenniczką serii, fankomaniaczką sarkającą na obce wtręty, samozwańczym obrońcą integralności scenariusza i ilustracji. Myślę, że ten emocjonalny stosunek do komiksu Bunna i Crooka jest dla niego najlepszą reklamą. Dajcie się uwieść tej historii.
Fragment recenzji opublikowanej na blogu:
https://zapiskinamarginesie.pl/2019/02/18/co-robi-tyler-crook-pod-biurkiem/

Czasami bywa tak, że zupełnie przypadkowo wpada nam w ręce komiks, który okazuje się prawdziwą czytelniczą perełką. Tak właśnie zaczęła się moja przygoda z „Hrabstwem Harrow”. Po lekturze trzeciego tomu jestem już zdeklarowaną zwolenniczką serii, fankomaniaczką sarkającą na obce wtręty, samozwańczym obrońcą integralności scenariusza i ilustracji. Myślę, że ten emocjonalny...

Pierwszy tom Hrabstwa Harrow mnie oczarował i naprawdę bardzo, bardzo żałuję, że Bunn na tym jednym tomie nie poprzestał. Część trzecia, choć rozwija świat przedstawiony, robi to kosztem spójności fabularnej. Czytając, miałem wrażenie, że akcja zmierza donikąd. Poprzedni tom zamknął najważniejszy dotąd wątek i bohaterom nie zostało już właściwie nic, o co mogliby walczyć. A wiadomo - kiedy nie ma stawki, nie ma też dramaturgii, i w efekcie historia nie angażuje tak, jak angażować powinna.

Problemem w moich oczach okazały się także gościnne występy rysowników "z zewnątrz". Zabieg ten uwydatnił tylko fakt, że to akwarele Tylera Crooka stanowiły dotąd o sile serii. Bez Crooka scenariusze Bunna straciły nagle resztki magii; cały klimat od razu gdzieś się ulotnił, a lasy okalające Harrow raptem przestały intrygować.

Pozostaje mieć nadzieję, że to tylko chwilowa zadyszka i seria lada tom wróci do formy. Te rysunki zasługują na więcej treści.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Pierwszy tom Hrabstwa Harrow mnie oczarował i naprawdę bardzo, bardzo żałuję, że Bunn na tym jednym tomie nie poprzestał. Część trzecia, choć rozwija świat przedstawiony, robi to kosztem spójności fabularnej. Czytając, miałem wrażenie, że akcja zmierza donikąd. Poprzedni tom zamknął najważniejszy dotąd wątek i bohaterom nie zostało już właściwie nic, o co mogliby walczyć. A...

Po lekturze dwóch pierwszych tomów „Hrabstwa Harrow” można było mieć pewne wątpliwości, czy seria stanie się jednym z mocniejszych punktów w katalogu wydawnictwa Mucha Comics. O ile pierwsza odsłona cyklu robiła naprawdę dobre wrażenie, o tyle druga nieco studziła entuzjazm czytelników. Kontynuacja nie była co prawda komiksem złym, ale nie rozwijała świata przedstawionego na tyle, by móc uznać, że całość zmierza w ciekawym kierunku. To kolejne zeszyty miały dać odpowiedź na pytanie czy Bunn i Crook zaprezentowali już szczyt możliwości, czy może jednak wciąż mają pomysły jak kontynuować swoją opowieść. I w „Wężach” tę odpowiedź otrzymujemy.

Emmy, nowa wiedźma z okolic Harrow, prowadzi śledztwo w sprawie nawiedzonego domu. Mieszkająca w nim rodzina prosi o pomoc, bo nie może już wytrzymać prześladujących ją duchów. W innym rejonie hrabstwa Bernice, koleżanka Emmy, zagłębia się w las, by poznać tajemnice mieszkającej na odludziu starej kobiety, która prawdopodobnie umie rozmawiać z wężami i rozkazywać im. Z kolei bezskóry chłopiec poszukuje prawdy o swojej przeszłości i chce poznać własne imię.

Tyler Bunn zdecydował się tym razem na zaprezentowanie kilku mniejszych fabuł zamiast jednej dużej. Zmiana wyszła zdecydowanie na plus, bo mamy okazję spojrzeć na inne elementy świata przedstawionego niż dotychczas. Duże wrażenie robią zwłaszcza rozdziały traktujące o Bernice, w których scenarzysta prezentuje twórczą wariację na temat reguły, by nie sądzić rzeczy po pozorach. Bohaterka, dotąd zaledwie drugoplanowa, otrzymuje więcej miejsca i okazuje się, że także jest postacią interesującą, a ponadto może odegrać znaczącą rolę w nadchodzących wydarzeniach. Traktująca o Bernice część albumu wyróżnia się dobrze budowanym napięciem i umiejętnym myleniem przez twórcę tropów dotyczących rozwiązania fabularnych zagadek. To również udane rozwinięcie galerii potwornych stworzeń, występujących na kartach kolejnych tomów „Hrabstwa Harrow”.

Bardzo dobre wrażenie sprawia także ten rozdział „Wężów”, który dotyczy jednej z bardziej interesujących postaci tego cyklu, czyli bezskórego chłopca. Bunn zdecydował się na pokazanie większego wycinka jego historii i dywagacji na temat tego, kim mógłby być, gdyby nie ciążąca na nim klątwa. Gdy skupia się na tym elemencie, opowieść robi się mocno sentymentalna i smutna, co pozwala czytelnikowi odkryć jej zupełnie nowe, melancholijne aspekty, a scenarzyście pogłębić rys psychologiczny bohaterów. Ważnym elementem tego rozdziału jest także postać tajemniczego włóczęgi, który zdaje się testować bezskórego towarzysza Emmy. W momentach gdy pojawia się on na arenie wydarzeń, historia nabiera niepokojącego wydźwięku, pomagającego w budowaniu nastroju zagrożenia i niepewności, tak potrzebnego w komiksie grozy.

Scenarzysta odstawił tym razem na boczny tor Emmy, ale dziewczyna i tak pojawia się w jednym z zeszytów w charakterze postaci, wokół której toczy się akcja. Jego fabuła wydaje się na pierwszy rzut oka zupełnie oderwana od głównej linii wydarzeń, lecz Bunn ostatecznie znajduje jednak miejsce by połączyć ją z wydarzeniami opowiedzianymi w poprzednich odsłonach serii. Sama opowieść o nawiedzonym domu jest stosunkowo prosta, a mimo to przynosi kilka zaskoczeń, co świadczy o tym, że twórca wciąż ma pomysły na dalsze etapy cyklu.

Za ilustracje do „Węży” odpowiadają tym razem trzy osoby. Do Tylera Crooka dołączyły dwie artystki, które pracowały przy jednozeszytowych składowych albumu. Carla Speed McNeil pokazała rzemiosło najbardziej standardowe. Jej rysunki są sugestywne i mroczne, dobrze pasujące do opowieści o chłopcu bez skóry. Hannah Christenson zaprezentowała prace o zupełnie innym charakterze. Jej ilustracje wydają się mocno uproszczone, momentami bardzo przypominają mangę, są także utrzymane w jasnej kolorystyce. Osobiście za takim stylem nie przepadam, ale zapewne znajdzie on swoich entuzjastów. Z kolei efekt pracy Tylera Crooka robi tak samo dobre wrażenie, jak przy okazji poprzednich dwóch tomów. Główny artysta serii ponownie tworzy piękne, mroczne i sugestywne obrazy, wspaniale kolorowane akwarelami. To on jest i powinien pozostać wizytówką wizualnej strony „Hrabstwa Harrow”.

„Węże”, po nieco słabszych „Siostrach”, ponownie przywracają wiarę w to, że „Hrabstwo Harrow” może stać się jednym z bardziej interesujących komiksowych horrorów ostatnich lat. W trzeciej odsłonie serii Cullen Bunn w umiejętny sposób pogłębił obraz wykreowanego przez siebie zakątka świata, dając nam opowieści, które potrafią zaskoczyć, zaniepokoić, a czasem nawet wzruszyć. Zapewne w kolejnych tomach twórca wróci do postaci Emmy, ale fakt, że tym razem skupił się raczej na innych bohaterach, okazał się zaskakująco udany i sprawił, że cykl zyskał świeżość. Oby tak dalej.


Recenzja do przeczytania także na moim blogu - https://zlapany.blogspot.com/2018/01/hrabstwo-harrow-tom-3-weze-recenzja.html
oraz na łamach serwisu Szortal - http://szortal.com/node/13423

Po lekturze dwóch pierwszych tomów „Hrabstwa Harrow” można było mieć pewne wątpliwości, czy seria stanie się jednym z mocniejszych punktów w katalogu wydawnictwa Mucha Comics. O ile pierwsza odsłona cyklu robiła naprawdę dobre wrażenie, o tyle druga nieco studziła entuzjazm czytelników. Kontynuacja nie była co prawda komiksem złym, ale nie rozwijała świata przedstawionego...

Na razie przeczytałem tomy 1-3 i pomijając jedna historię z 3ego z innym stylem graficznym bardzo mi się podoba. Klimat dziczy i miasteczka w lasach, z wiedźmami, duchami, upiorami, wszystko w latach 30(?),szczegółowo narysowane...
Polecam!

Na razie przeczytałem tomy 1-3 i pomijając jedna historię z 3ego z innym stylem graficznym bardzo mi się podoba. Klimat dziczy i miasteczka w lasach, z wiedźmami, duchami, upiorami, wszystko w latach 30(?),szczegółowo narysowane...
Polecam!

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2679-weze-cullen-bunn-tyler-crook

https://salomonik.eu/blog/przeczytane/2679-weze-cullen-bunn-tyler-crook