Pierwsze 4 strony to absolutny 100%-owy bełkot, kolejne 16 to bełkot już 70-procentowy. Dużo pustych słów, treść mogłaby być zdecydowanie mniejsza. Ta książka w moich rękach to efekt zbytniego zaufania opiniom.

Autorka wielokrotnie podkreśla, że poczucia winy nie można pozbyć się rozumem, tym samym mówi wszystkim czytelnikom nie wprost, że terapia nie pomoże, co jest totalną bujdą. Po czym nie widzi sprzeczności i proponuje ćwiczenia umysłowe w stylu "Porozmawiaj ze swoim wewnętrznym dzieckiem. Jak się ono teraz czuje?", zapominając, że takie ćwiczenia - co za szok! - czyni umysł.

Książka ma zupełnie nienaukowy charakter (przy czym nawet poradniki tego typu wskazane byłoby, żeby nie upewniały czytelników w błędnym myśleniu, nieprawdaż?) - to zbiór poglądów, a nie wiedzy, koło psychologicznych treści nawet nie leżało. Mózg gadzi mianowano rybim (sic!),a wewnętrzne dziecko jest tylko jednego rodzaju i ma tylko jeden sposób zachowania, co również jest sprzeczne z nauką. Ludzie mają różne sposoby reagowania w sytuacjach trudnych (przecież książka właśnie o tym jest, o dziecku, którego rodzice/opiekunowie nie pełnili wystarczająco dobrej opieki nad nim),w różny sposób przetwarzają informacje, a schematy, jakie przez to tworzą i jakimi się kierują w życiu mogą być różne, opisano ich zdecydowanie więcej niż jeden (dla autorki byłby to szok). Próżno tu szukać opisu przypadku, jakichś wstawek o konkretnej anonimowej osobie, która wyszła z tego i tego, jej droga wyglądała tak i tak, a teraz już jest szczęśliwa, bo na bieżąco dba o wewnętrzne dziecko i dogaduje się z nim.

Mimo tego starałam się znaleźć cokolwiek wartościowego, zaznaczyłam 3 krótkie fragmenty. Wartościowe może być też wykorzystanie niektórych ćwiczeń wyobrażeniowych - sporo z nich jest wprowadzanych bez uprzedzenia. Czyli - Uwaga! - autorka traktuje czytelnika właśnie jak dziecko, zamiast jako rozmówcę, pozwalając czytelnikowi na świadome i pełne wejście w dane ćwiczenie. W trakcie czytania dowiadujesz się, że "spływa na ciebie światło" i masz sobie to wyobrażać. Inni autorzy takie ćwiczenia po prostu tytułują "ćwiczenie", albo dodają "a teraz spróbuj/ chciałabym Cię zaprosić/ spróbujmy ćwiczenia".

Podsumowując - zdecydowanie nie polecam. Jeśli chcesz zadbać o swoje wewnętrzne dziecko albo poczytać o temacie, to mam 2 rekomendacje:

1. przeczytaj bio autorki (żałuję, że tego nie zrobiłam przed zakupem) i omiń tę książeczkę szerokim łukiem. Ja oczekiwałam lekkiej książki, niekoniecznie terapeutycznej, a to co tutaj otrzymujemy to jakieś totalne nieporozumienie.

2. nie czytaj absolutnie niczego z wprowadzenia, czy komentarzy autorki (same bujdy, które Cię tylko wkurzą, bo nie ma w nich żadnej wartości),a przewertuj strony w poszukiwaniu ćwiczeń i skup się tylko na nich.

Pierwsze 4 strony to absolutny 100%-owy bełkot, kolejne 16 to bełkot już 70-procentowy. Dużo pustych słów, treść mogłaby być zdecydowanie mniejsza. Ta książka w moich rękach to efekt zbytniego zaufania opiniom.

Autorka wielokrotnie podkreśla, że poczucia winy nie można pozbyć się rozumem, tym samym mówi wszystkim czytelnikom nie wprost, że terapia nie pomoże, co jest...

Poczucie winy w niniejszej pozycji wydaje się być wyprowadzone przez autorkę z logicznego punktu poznania człowieka. Bardzo mało przykładów i opisów jednostkowych przypadków. Natomiast autorka koncentruje się mocno na zrozumieniu działania poczucia winy, na pracy z wewnętrznym dzieckiem oraz daje kilka narzędzi medytacyjnych do pracy nad tą kwestią.

Dla mnie stanowi uzupełnienie Bradshaw`a aczkolwiek ugryzienie tematu następuje nieznacznie z innych stron.

Ksiażeczka niemal w wydaniu kieszonkowym.
Można rozbudować swoją wiedzę ....

Poczucie winy w niniejszej pozycji wydaje się być wyprowadzone przez autorkę z logicznego punktu poznania człowieka. Bardzo mało przykładów i opisów jednostkowych przypadków. Natomiast autorka koncentruje się mocno na zrozumieniu działania poczucia winy, na pracy z wewnętrznym dzieckiem oraz daje kilka narzędzi medytacyjnych do pracy nad tą kwestią.

Dla mnie stanowi...