Macierzyński uprawia poezję na otwartym mózgu i sercu. Nie ma tu tabu i autocenzury, a wszystkie brudy i najbrutalniejsze skojarzenia są dobre, by je wywlec i użyć w tworzeniu materii wiersza. Przynajmniej pozornie, bo materia wiersza nie jest tu jednak nieuporządkowana. Przeciwnie – znajdziemy tu świadomość słowa rodem z Herberta (z którym, wbrew pozorom, autora dużo łączy) i talent narracyjny godny Bukowskiego. Przy czym poziom dyskomfortu bywa nawet wyższy niż u tego ostatniego. Przyczyna tego stanu jest taka, że cała operacja odbywa się bez znieczulenia stylizacji (choć wódka się zdarza).

Powiedziałbym, że Macierzyński pastwiąc się nad sobą i nad czytelnikami, zawsze pastwi się nad ohydą rzeczywistości, nad światem jako takim. Zakończone klęskami związki, historia dzieciństwa pozbawionego ciepła, ale pełnego groteski, wszechogarniająca głupota współczesnego świata – brzmi to wszystko dramatycznie źle. A jednak autor nie wpada w terapeutyczno-mizantropiczne tony. Jego bronią jest humor i ironia, którymi tnie z chirurgiczna precyzją, póki wiersz nie wybuchnie nam w twarz puentą, a wtedy niejednokrotnie już nie śmiech a uśmiech zamiera na ustach, bo nawet te narzędzia są ostatecznie bezradne wobec życia. „Poezja, która ocala” to wyśmiane już tyle razy hasło trzeba przywołać, aby zapytać: Co robi poezja Macierzyńskiego? Jaki jest jej cel, cel tej brutalnej szczerości, wpadającej nieraz w ekshibicjonizm, niesmacznej i zdaje się pozbawionej jakiejkolwiek granicy dobrego smaku?

Macierzyński pewnie nie wierzy, że poezja może wiele (jeśli cokolwiek) ocalić, ale nie znaczy to też, że lubi taplać się w nihilizmie. Stosuje metodę kontrastu, a obok bezbrzeżnej głupoty i okrucieństwa świata powracają tu, jak mantra, dwa słowa, które zdają się być jedynymi punktami orientacyjnymi w morzu chaosu. Miłość i Rozum - to one są, jeśli nie ocaleniem, to chociaż chwilowym wybawieniem. Od niego, ale i od nas samych.

Macierzyński uprawia poezję na otwartym mózgu i sercu. Nie ma tu tabu i autocenzury, a wszystkie brudy i najbrutalniejsze skojarzenia są dobre, by je wywlec i użyć w tworzeniu materii wiersza. Przynajmniej pozornie, bo materia wiersza nie jest tu jednak nieuporządkowana. Przeciwnie – znajdziemy tu świadomość słowa rodem z Herberta (z którym, wbrew pozorom, autora dużo...

Okładkowy pistolet zmieniony na rewolwer, ale to ta sama siła rażenia tych wierszy.

http://dzikabanda.pl/teksty/felietony/pijac-ksiazki-czytajac-piwa-s01e04/

Okładkowy pistolet zmieniony na rewolwer, ale to ta sama siła rażenia tych wierszy.

http://dzikabanda.pl/teksty/felietony/pijac-ksiazki-czytajac-piwa-s01e04/