trochę jestem rozczarowany, spodziewałem się nieco głębszych przemyśleń w kwestiach społecznych oraz upadku imperium a to zaledwe w sumie kilka zdań, mam wrażenie że czasem autor skupia się na sprawach hmmm - po prostu błahych.

trochę jestem rozczarowany, spodziewałem się nieco głębszych przemyśleń w kwestiach społecznych oraz upadku imperium a to zaledwe w sumie kilka zdań, mam wrażenie że czasem autor skupia się na sprawach hmmm - po prostu błahych.

Dobra kontynuacja prequela, choć Preludium było wybitne, a Narodziny "zaledwie" bardzo dobre. Wyważony łącznik między kameralnym pierwszym tomem, a pełnym rozmachu następnym.

Dobra kontynuacja prequela, choć Preludium było wybitne, a Narodziny "zaledwie" bardzo dobre. Wyważony łącznik między kameralnym pierwszym tomem, a pełnym rozmachu następnym.

Moja ocena być może jest nieco zaniżona, bo nie skończyłem całego cyklu, jednak oceniam ten konkretny tytuł a nie całość. Spodziewałem się nieco ciekawszej historii, bo aż do ponad 2/3 książki jest miejscami na tyle nudno, że jej czytanie nie sprawiało, by chciało mi się do niej wracać i zaczynałem się zastanawiać czy starczy mi zapału do czytania reszty cyklu. Dopiero końcówka jest na tyle interesująca, że jednak zamierzam dokończyć Fundację.
Tak czy siak jak dla mnie cykl Roboty był dużo ciekawszy niż pierwsze dwa tomy Fundacji.

Moja ocena być może jest nieco zaniżona, bo nie skończyłem całego cyklu, jednak oceniam ten konkretny tytuł a nie całość. Spodziewałem się nieco ciekawszej historii, bo aż do ponad 2/3 książki jest miejscami na tyle nudno, że jej czytanie nie sprawiało, by chciało mi się do niej wracać i zaczynałem się zastanawiać czy starczy mi zapału do czytania reszty cyklu. Dopiero...

Dobrze się czyta i tyle. Bardzo denerwująca była ciągła koncentracja wszystkich na wieku Seldona.

Dobrze się czyta i tyle. Bardzo denerwująca była ciągła koncentracja wszystkich na wieku Seldona.

Książkę podzieliłbym na cztery części - każda z nich ukazuje inny fragment z życia Hariego Seldona, twórcy psychohistorii.
To właśnie ta wymyślona przez autora nauka jest najciekawszym elementem tej historii. W utworze śledzimy postęp badań nad tą dziedziną na przestrzeni kilkudziesięciu lat - aż do samego końca.

Bohaterowie są przeważnie jednowymiarowi, jednak nie przeszkadza to snuciu opowieści. Przeważnie można ich podzielić na dwie grupy - sympatyków Seldona i jego psychohistorii oraz ich przeciwników. Ci pierwsi zazwyczaj budzą sympatię, ci drudzy raczej nie koniecznie.

W tym tomie mniejszy nacisk został położony na poznawanie świata przedstawionego. W poprzedniej części wizyty Seldona w różnych częściach Trantora owocowały opisami ciekawych społeczeństw przyszłości. Tu jednak autor bazował głownie na elementach, które już są znane.

Jest to niewątpliwie książka z gatunku sci-fi, dlatego warto wspomnieć co nieco na temat wizji przyszłości w niej zaprezentowanej. Choć w niektórych obszarach autor był niezwykle przewidujący, wiele jego wizji się nie sprawdziło. Analizując naszą teraźniejszość widać, że świat zmierza w innym kierunku. Należy jednak pamiętać, że przewidywania Asimova opierały się na stanie wiedzy dostępnym za jego życia.

Książkę podzieliłbym na cztery części - każda z nich ukazuje inny fragment z życia Hariego Seldona, twórcy psychohistorii.
To właśnie ta wymyślona przez autora nauka jest najciekawszym elementem tej historii. W utworze śledzimy postęp badań nad tą dziedziną na przestrzeni kilkudziesięciu lat - aż do samego końca.

Bohaterowie są przeważnie jednowymiarowi, jednak nie...

Dość udane zakończenie cyklu, chociaż oczywiście bez żadnego zaskoczenia, skoro to prequel. Mam wrażenie, że ta część wyjątkowo mocno się dłużyła, ale obserwowanie Seldona w późnym okresie życia mimo wszystko było ciekawe i nawet dość wiarygodnie przedstawione.

Dość udane zakończenie cyklu, chociaż oczywiście bez żadnego zaskoczenia, skoro to prequel. Mam wrażenie, że ta część wyjątkowo mocno się dłużyła, ale obserwowanie Seldona w późnym okresie życia mimo wszystko było ciekawe i nawet dość wiarygodnie przedstawione.

Trochę taki zbiór opowiadań… Po lekturze pierwszego, już wiadomo o czym są kolejne. Aczkolwiek Asimov potrafi zaskoczyć i to pozytywnie. Dlatego warto przeczytać.

Trochę taki zbiór opowiadań… Po lekturze pierwszego, już wiadomo o czym są kolejne. Aczkolwiek Asimov potrafi zaskoczyć i to pozytywnie. Dlatego warto przeczytać.

Z śmiałego marzenia, ale i przekonania, że może to być jedynie mrzonka rodzi się poważna nauka: psychohistoria. Rodzi się w bólach, naprzemiennie błyska promień nadziei ze świadomością porażki. Ale Seldon się nie poddaje. Ma wsparcie powiększającej się rodziny, zaufanych pracowników i... przyjaźń Imperatora. Ale ma też zatwardziałych wrogów, wrogów niebezpiecznych, za co przyjdzie mu zapłacić wysoką cenę. Ma też polityczne obowiązki jako Pierwszy Minister, co radością go nie napawa. I co najważniejsze i najgorsze dla niego, coraz więcej zdarzeń wskazuje, że nie mylił się i Imperium upada, a czyni to w iście sprinterski sposób.
Logika podpowiada, że cykl „Fundacja” powinien znudzić, albo przynajmniej uśpić czujność czytelnika. Przecież osią fabuły jest wielka polityka okraszona traktatem o zachowaniach społecznych. I tak w kółko i w kółko...
Ale Asimov i jego „hiczkokowski” styl (choć nie mam pewności kto od kogo się uczył) nie pozwala na chwilę wytchnienia. Losy Seldona to jeden wielki Rollercoaster – akcja wznosi się na wyżyny dramatyzmu, potem szybko opada do akceptowalnego spokoju, żeby znowu wystrzelić. I tak w kółko i kółko... Genialne, fascynujące, uzależniające wręcz.

Z śmiałego marzenia, ale i przekonania, że może to być jedynie mrzonka rodzi się poważna nauka: psychohistoria. Rodzi się w bólach, naprzemiennie błyska promień nadziei ze świadomością porażki. Ale Seldon się nie poddaje. Ma wsparcie powiększającej się rodziny, zaufanych pracowników i... przyjaźń Imperatora. Ale ma też zatwardziałych wrogów, wrogów niebezpiecznych, za co...

Książka ciut niższych lotów niż Preludium Fundacji. W jej skład wchodzą cztery historie, w których główną rolę odgrywa Hari Seldon. Dwie pierwsze opowieści bazują na tych samych schematach i są do siebie bardzo podobne, na dodatek obie, wraz z trzecią opowieścią, niewiele wnoszą do całej historii Fundacji. Czwarta opowieść, w kwestii samej fabuły, wreszcie coś wnosi, ale jest najnudniejsza z nich wszystkich.

Książka ciut niższych lotów niż Preludium Fundacji. W jej skład wchodzą cztery historie, w których główną rolę odgrywa Hari Seldon. Dwie pierwsze opowieści bazują na tych samych schematach i są do siebie bardzo podobne, na dodatek obie, wraz z trzecią opowieścią, niewiele wnoszą do całej historii Fundacji. Czwarta opowieść, w kwestii samej fabuły, wreszcie coś wnosi, ale...

kolejna ksiazka ktora musialem wymeczyc, jest nudna i wg mnie nic istotnego nie wnosi do calego cyklu - sztuka dla sztuki

kolejna ksiazka ktora musialem wymeczyc, jest nudna i wg mnie nic istotnego nie wnosi do calego cyklu - sztuka dla sztuki