"Sową" (2017) to wg opisu wydawcy domknięcie trylogii Kwiatkowskiego poświęconej Zagładzie, zapoczątkowanej zbiorem "Radości" (2013),a kontynuowanej "Spalaniem" (2015). Poprzednich tomów nie czytałem, ale ten siłą rzeczy nasunął mi skojarzenie z „Książką kostnicy” (2017) Piotra Macierzyńskiego oraz jego wcześniejszą "Antologią wierszy ss-mańskich" (I wyd. 2011, II wyd. 2016). Ciekawa ta wydawnicza symultaniczność, ale podejście do tematu obu autorów jest jednak zdecydowanie odmienne.

Kwiatkowski wprawdzie także jest oszczędny w komentarzu, ale też dużo mniej kronikarski (choć widać zarazem, że bazował na licznych źródłach). O ile Macierzyński stworzył tomy będące dość szczegółową wiwisekcją obozowego życia, to Kwiatkowski raczej zebrał zestaw obrazów bardziej wypreparowanych, oddalonych od siebie także historycznie, czasem bardziej enigmatycznych, niedoprecyzowanych. Wszystko jest też o wiele bardzo minimalistyczne a najcięższe wiersze niekiedy przeplata swoistymi antraktami: raz jest to świadectwo ocalenia („Henryk Mandelbaum”),raz niemal surrealistyczny obraz będący parabolą („Sową”). To sprawia, że tom jest dość intensywny i wielostronny, ale po ponownej lekturze mam wątpliwości czy ta lakoniczność jest w pełni uzasadniona. Z jednej strony całość spina dość czytelnie klamra tematyczna, ale w tej mnogości odniesień i głosów coś się gubi. Obraz staje się zbyt migawkowy, a kolażowy montaż i brak dłuższych utworów sprawia, że w moim odczuciu książka, mimo bardzo skromnych rozmiarów, nieco się rozpada kompozycyjnie. Szkoda, bo sam głos Kwiatkowskiego wybrzmiewa jako ważny i formalnie interesujący. Możliwe, że czytając kiedyś "Sową" razem z "Radościami" i "Spalaniem" wróci mi poczucie całości.

"Sową" (2017) to wg opisu wydawcy domknięcie trylogii Kwiatkowskiego poświęconej Zagładzie, zapoczątkowanej zbiorem "Radości" (2013),a kontynuowanej "Spalaniem" (2015). Poprzednich tomów nie czytałem, ale ten siłą rzeczy nasunął mi skojarzenie z „Książką kostnicy” (2017) Piotra Macierzyńskiego oraz jego wcześniejszą "Antologią wierszy ss-mańskich" (I wyd. 2011, II wyd....

Jeśli miałbym stworzyć coś w rodzaju hasła reklamowego dla “Sową”, to stwierdziłbym, iż to najlepsza pozycja, jaką da się przeczytać w pięć minut. To świetne jest. Bardzo zbliżone do tego, czym poezja w moim rozumieniu być powinna, a bywa bardzo rzadko. Bo do ideału – na szczęście! – można się jedynie zbliżać. Jest powściąganiem i przemilczeniem, dzięki którym każda kolejna strofa pozostaje nasycona. Często, zdecydowanie zbyt często, odnoszę wrażenie, że czytam coś, co zostało wydane dlatego, że kolega autora jest wydawcą, a drugi – redaktorem. Taka klika. Potem poeci wzajemnie klepią się po plecach, piszą sobie po znajomości recenzje i odczytania (naprawdę nietrudno nadpisać głębokie sensy nawet w przypadku bardzo płytkich i błahych utworów),jakby żyli w hermetycznej próżni, a próżność własną zaspokajało zrozumienie we własnym środowisku. Nie wiem, czy jakakolwiek poezja ma jeszcze szansę trafić pod strzechy, ale sam komu bym mógł, temu bym “Sową” polecał.

Całość: https://kulturalnepisanie.wordpress.com/2017/12/10/grzegorz-kwiatkowski-sowa-2017/

Jeśli miałbym stworzyć coś w rodzaju hasła reklamowego dla “Sową”, to stwierdziłbym, iż to najlepsza pozycja, jaką da się przeczytać w pięć minut. To świetne jest. Bardzo zbliżone do tego, czym poezja w moim rozumieniu być powinna, a bywa bardzo rzadko. Bo do ideału – na szczęście! – można się jedynie zbliżać. Jest powściąganiem i przemilczeniem, dzięki którym każda kolejna...