W jednym z hoteli dla miliarderów, zostaje zamordowany miliarder. Miliarder to znany i niezwykle ważny wśród miliarderów. Świat miliarderów to struktura niezwykle delikatna, więc ta śmierć może zburzyć spokój innych miliarderów. Maigret musi wykazać się niezwykłą dyskrecją i taktem. Szczególnie, że świadkowie są miliarderami.
Miliarderzy, żyją w bańce nad której hermetycznością czuwają setki, jeśli nie tysiące, ludzi: posługacze, sekretarze, kelnerzy, dyrektorzy hoteli. Oni też nie są skorzy do ujawniania tajemnic i słabości miliarderów.
„Miliarder” to słowo klucz tej opowieści, poznajemy ich za sprawą Maigreta, a ten odziera ten światek z obrazu ludzi szczęśliwych, mogących wszystko do ludzi samotnych, nieporadnych wobec zwykłego życia, ale mogących wszystko.
Świetnie skrojony to obraz, a i intryga kryminalna dość ciekawa, bez zwrotu akcji na wysoki C, ale jednak.
I ciekawy smaczek – choć nie wiem czy zamierzony – szwajcarski epizod, który jest ukłonem dla jej emblematycznej przecież wszechobecnej dyskrecji.

W jednym z hoteli dla miliarderów, zostaje zamordowany miliarder. Miliarder to znany i niezwykle ważny wśród miliarderów. Świat miliarderów to struktura niezwykle delikatna, więc ta śmierć może zburzyć spokój innych miliarderów. Maigret musi wykazać się niezwykłą dyskrecją i taktem. Szczególnie, że świadkowie są miliarderami.
Miliarderzy, żyją w bańce nad której...

Tchnienie czasów minionych z perspektywy zwykłego drobnomieszczańskiego komisarza.

Tchnienie czasów minionych z perspektywy zwykłego drobnomieszczańskiego komisarza.

Za właśnie takie kryminały lubię Maigreta - powolna akcja, rys socjologiczny różnych środowisk, nocne przemierzanie korytarzy w hotelu oraz zaułków Paryża.

Za właśnie takie kryminały lubię Maigreta - powolna akcja, rys socjologiczny różnych środowisk, nocne przemierzanie korytarzy w hotelu oraz zaułków Paryża.

W tym tomie Maigret zajmuje się sprawą morderstwa wśród superbogaczy, ludzi żyjących w wielkim luksusie. Dosyć ciekawie przedstawia Simenon tę niezbyt liczną klasę ludzi obracających się wyłącznie we własnym gronie, pokazuje, że oni też mają swoje problemy a pieniądze szczęścia nie dają. Maigret źle się czuje wśród nich, ale daje radę i znajduje sprawcę. Niezły kryminał 'socjologiczny'.

W tym kryminale z serii z komisarzem Maigret nasz bohater musi rozwiązać zagadkę morderstwa miliardera w superluksusowym paryskim hotelu. Komisarz więc siłą rzeczy wchodzi w zamknięty światek bardzo bogatych ludzi, którzy zatrzymują się wyłącznie w luksusowych hotelach, mają wille na Lazurowym Wybrzeżu, domy w szwajcarskich Alpach, prywatne samoloty do dyspozycji i co tam jeszcze. Komisarz jest z innego świata i źle się wśród nich czuje: „tacy ludzie irytowali go. Czuł się przy nich jak nowicjusz w klubie czy nowy uczeń, skrępowany tym, że nie zna panujących tu reguł, zwyczajów, słów-kluczy i wszyscy będą go tylko wyśmiewać.” A tytuł książki wziął się z tego, że Maigret jest zmuszony podróżować, aby porozmawiać z bogaczami, przecież oni specjalnie do Paryża nie przyjadą...

Maigret uświadamia sobie w pewnym momencie, że ta wąska kasta też ma swoje problemy, jest np. kompletnie zależna od stylu życia, który polega na tym, że wszyscy im usługują, wszystko jest na zawołanie. Komisarz zadaje sobie pytanie, czy tacy ludzie: „nie staliby się kompletnie zagubieni, bezbronni, bezradni jak dzieci, skazani nagle na warunki życia zwyczajnych śmiertelników? Czy potrafiliby wcisnąć się do zatłoczonego metra, wyszukać w rozkładzie jazdy połączenie, kupić w kasie bilet, nieść swoje walizki?” Ten strach przed utratą fortuny może być motywem do popełnienia zbrodni.

Zatem gdy patrzy się z bliska na superbogaczy, to widzi się, że oni też mają swoje problemy, jak już było wspomniane wyżej, boją się utraty majątku, piją za dużo, trudno w tym środowisku o prawdziwą przyjaźń czy miłość. To zawsze miło upewnić się po raz kolejny, że pieniądze szczęścia nie dają.

Oczywiście nasz komisarz znajduje sprawcę zbrodni, robi to w swoim stylu, stosując subtelny nacisk psychologiczny, nie ma w książce strzelaniny, ganiania za mordercą, mrożących w żyłach scen przemocy, to nie jest styl Simenona.

To jeden z lepszych kryminałów z serii z Maigretem ze względu na swoją warstwę socjologiczną: dosyć dobre przedstawienie egzotycznej klasy superbogaczy.

W tym tomie Maigret zajmuje się sprawą morderstwa wśród superbogaczy, ludzi żyjących w wielkim luksusie. Dosyć ciekawie przedstawia Simenon tę niezbyt liczną klasę ludzi obracających się wyłącznie we własnym gronie, pokazuje, że oni też mają swoje problemy a pieniądze szczęścia nie dają. Maigret źle się czuje wśród nich, ale daje radę i znajduje sprawcę. Niezły kryminał...

Prawdziwy kryminał retro z walką klasową w tle. Wydany w roku 1957, kiedy w Polsce walka klasowa przybierała formy bardziej dosłowne niż we Francji. A więc pytanie zasadnicze - co czuje w związku z tym współczesny polski czytelnik? Jak może rozumieć niesmak Maigreta podróżującego przez świat klasy próżniaczej? Jak to zwykle bywa w przypadku Simenona, jest nad czym pomyśleć, chociaż nie będą to zawiłości fabuły. Mimo to, a może właśnie z tego powodu warto sięgnąć po tę książkę.

Prawdziwy kryminał retro z walką klasową w tle. Wydany w roku 1957, kiedy w Polsce walka klasowa przybierała formy bardziej dosłowne niż we Francji. A więc pytanie zasadnicze - co czuje w związku z tym współczesny polski czytelnik? Jak może rozumieć niesmak Maigreta podróżującego przez świat klasy próżniaczej? Jak to zwykle bywa w przypadku Simenona, jest nad czym pomyśleć,...

Maigret w świecie bogatych.

Maigret w świecie bogatych.