Znakomita książka która przeniosła mnie do czasów dzieciństwa, w roli głównej psotny zakonnik który grzeszy co niemiara - niejednokrotnie podczas czytania wywołała uśmiech na mojej twarzy

Znakomita książka która przeniosła mnie do czasów dzieciństwa, w roli głównej psotny zakonnik który grzeszy co niemiara - niejednokrotnie podczas czytania wywołała uśmiech na mojej twarzy

Książka napisana z iskrą, czyta się jakby człowiek sam to przeżywał

Książka napisana z iskrą, czyta się jakby człowiek sam to przeżywał

"Siedem zacnych grzechów głównych" to niezwykle ciekawa satyra. Autor niezwykle trafnie okazje hipokryzje osób duchownych, którzy nie mają żadnych skrupułów, by wykorzystywać swoją uprzywilejowaną pozycję w społeczeństwie. Tadeusz Kwiatkowski w prześmiewczy sposób wytyka główny przywary polskiego duchowieństwa, a mianowicie: starszą hipokryzje, chciwość, dwulicowości.
Autor posługuje się językiem staropolskim co czyni powieść bardzo autentyczną. Barwne opisy i dialogi pomagają jeszcze bardziej wczuć się w klimat tamtych wieków i niemalże uczestniczyć w opisywanych wydarzeniach.
Książka godna polecenia każdemu, zwłaszcza osobom o nadgorliwym religijnie :).
Pozdrawiam

"Siedem zacnych grzechów głównych" to niezwykle ciekawa satyra. Autor niezwykle trafnie okazje hipokryzje osób duchownych, którzy nie mają żadnych skrupułów, by wykorzystywać swoją uprzywilejowaną pozycję w społeczeństwie. Tadeusz Kwiatkowski w prześmiewczy sposób wytyka główny przywary polskiego duchowieństwa, a mianowicie: starszą hipokryzje, chciwość, dwulicowości....

Doskonała powieść z czasów Augusta III. Ojciec Makary, wędrowny kwestarz z lubością oddaje się wszystkim zacnym grzechom głównym :) Polecam!

Doskonała powieść z czasów Augusta III. Ojciec Makary, wędrowny kwestarz z lubością oddaje się wszystkim zacnym grzechom głównym :) Polecam!

Akcja książki dzieje się w Polsce za panowania Augusta III. Głównym bohaterem jest niby prostaczek, kwestarz z zakonu karmelitów - brat Makary. Cechuje go jednak nieprzeciętna inteligencja i przebiegłość, dzięki którym zawsze osiąga zamierzone cele. W czasie swoich wędrówek spotyka bardzo wielu ludzi, z którymi wchodzi w swoiste relacje, najczęściej przy beczułce wina i pełnych miskach przedniego jadła, bo to obżartuch z prawdziwego zdarzenia. Nigdy nie daje wywieść się w pole, a ciętymi ripostami i dowcipem potrafi zbić z pantałyku nawet szlachetnie urodzonych. Wędrując tak sobie i zbierając datki dowiaduje się, że jejmość pani Firlejowa, dziedziczka na Tenczynie, wdowa i już w latach, przebywa w klasztorze jezuitów. Tam wraz z dwórkami modli się nieustannie, aby po śmierci trafić do nieba. Pomagają jej w tych gorących modłach oczywiście ojcowie jezuici, którzy i strzegą jej nadzwyczajnie i nie dopuszczają nikogo z zewnątrz. Nic dziwnego, skoro obiecała im zapisać wszystkie swoje dobra. A było ich trochę! Aż pewnego dnia brat Makary poznaje prawowitego spadkobiercę majątku. I teraz zaczyna się walka. Karmelita ma głowę nie od parady. Wpada na pomysł, w jaki sposób wejść do jezuickiego klasztoru, przeszkodzić w oszukiwaniu Firlejowej, a jej samej otworzyć oczy na obłudę zakonników, którym tak zaufała. Jego wrodzony spryt doprowadza do obalenia jezuickich zapędów. Makary ma również różnego rodzaju kłopoty i niekiedy musi wycofywać się z niezręcznych i groźnych sytuacji. Zawsze jednak z opresji wychodzi cało i nawet wtedy, gdy zostaje rzeczywiście schwytany i stoi na stosie, splot przezabawnych wydarzeń sprawia, że unika okrutnej śmierci i zwyczajnie ucieka.
Książka jest naszpikowana świetnymi dialogami i opisami. Mamy tu najwyższej klasy komizm postaci, sytuacji i słowa. A gdzie znajdziemy te grzechy, co w tytule są zawarte? Ano m.in. w dwulicowości, obżarstwie, opilstwie, chciwości oraz korzystaniu z wdzięków chętnych białogłów, a przywary te dotyczą zarówno karmelitów, jak i jezuitów.
Wartka akcja i plastyczność opisów sprawia, że stajemy się bezpośrednimi obserwatorami zdarzeń. Świetne metafory i niewybredne epitety dopełniają reszty. Autor wykazał się mistrzostwem w posługiwaniu się językiem staropolskim. I co jest bardzo ciekawe, historia pani Firlejowej została opisana przez Hugo Kołłątaja w dziele "Stan oświecenia w Polsce w ostatnich latach panowania Augusta III". Wiadomo, Kwiatkowski posłużył się też fikcją literacką, ale zawarł wiele autentycznych wydarzeń. Książka powstała w 1953 roku.
Czytałam ją podczas wyjazdu ze znajomymi, na wakacjach. Czytałam i co chwila prawie płakałam ze śmiechu. Zaintrygowani przyjaciele poprosili, abym czytała ją głośno. Nie protestowałam. Lubię i umiem to robić zgodnie z wszelkimi zasadami (tego m.in. wymaga mój zawód). Nie trwało długo, a wszyscy śmiali się do rozpuku, a ja podczas niektórych fragmentów sama przerywałam, żeby się nieco uspokoić.
Serdecznie polecam każdemu, chociaż trochę obycia ze staropolszczyzną wskazane. Ale niekoniecznie :)

Akcja książki dzieje się w Polsce za panowania Augusta III. Głównym bohaterem jest niby prostaczek, kwestarz z zakonu karmelitów - brat Makary. Cechuje go jednak nieprzeciętna inteligencja i przebiegłość, dzięki którym zawsze osiąga zamierzone cele. W czasie swoich wędrówek spotyka bardzo wielu ludzi, z którymi wchodzi w swoiste relacje, najczęściej przy beczułce wina i...