Lektura satysfakcjonująca mnie w każdym aspekcie, bo
* jestem bezkrytycznym fanem autora i co by nie napisał, to będę się zachwycać
* uważam opowiadania za wyższą formę niż rozwlekłe powieścidła
* lubię jak się literatura kręci wokół innej artystycznej formy
* i wszystko się tu zgadza: dostałam tytułowe nokturny. Nie: opowiadania mięsiste, z galopującą akcją i krwistymi bohaterami, ale właśnie nokturny. W muzyce byłyby to utwory inspirowana poetyckim nastrojem nocy, spokojne, zrównoważone, w plastyce - obrazy pełne mroku, tuż po zmroku, delikatne, trochę rozmyte.
I tak jest z tymi opowiadaniami. Subtelnie, łagodnie i pięknie, ale nic niezwykłego. Pięć opowiadań obracających się wokół muzyki, wieczoru, zmierzchu, końca czegoś. Każde z nich oddzielnie jest urocze, ale razem - uwodzą, zaskakują i prowadzą do literacko - muzycznego spełnienia. Dają do myślenia, tylko trzeba się głębiej zastanowić, tu nic nie jest podane na tacy.
Te opowiastki są łagodne, w pastelowych barwach, bez wyraźnej kreski i ostrych konturów. Nie wywołują nie wiadomo jakich emocji, ale wzruszają. Nie śmieszą, ale powodują rozbawienie. Sprawiają nie radość, czy euforię, ale spokojną przyjemność.
Pięciu muzyków, pięć miejsc, scenerii, pomysłów na muzyczne perypetie i polskie akcenty. Pięć literackich wykonań na muzyczne tematy, które tworzą nie lada koncert. A pod powierzchnią wcale nie muzyka, a to co najważniejsze, tylko że w muzycznej oprawie. Ludzkie dylematy, miłość, samotność, wybory dobre i złe, spełnienie, szczęście.
Dla mnie cudo, ale jeśli ktoś nie lubi Kazuo, opowiadań lub oczekuje fajerwerków, to pewnie się wynudzi.

Lektura satysfakcjonująca mnie w każdym aspekcie, bo
* jestem bezkrytycznym fanem autora i co by nie napisał, to będę się zachwycać
* uważam opowiadania za wyższą formę niż rozwlekłe powieścidła
* lubię jak się literatura kręci wokół innej artystycznej formy
* i wszystko się tu zgadza: dostałam tytułowe nokturny. Nie: opowiadania mięsiste, z galopującą akcją i krwistymi...

Denerwowało mnie w tej książce zachowanie bohaterów, postępują oni naprawdę idiotycznie. Do tego rozmawiają ze sobą w okropnie nienaturalny i drażniący tą nienaturalnością sposób (to akurat typowe dla prozy Ishiguro). Te dialogi są niewiarygodne, ludzie tak ze sobą nie rozmawiają. Szczególnie w "Nokturnie" to się rzuca w oczy.
Moim zdaniem te opowiadania nie wnoszą nic wartościowego, jedynie portretują ludzi, którzy się unieszczęśliwiają przez własną głupotę... Może dla kogoś to będzie miało wartość jako przestroga? Ale co trzeba mieć w głowie, żeby takiej przestrogi w ogóle potrzebować? Dla mnie te historie są trochę smutne, ale jeszcze bardziej - irytujące. Czytałam naprawdę świetne książki tego autora, a ten zbiór opowiadań się do nich nie umywa.

Denerwowało mnie w tej książce zachowanie bohaterów, postępują oni naprawdę idiotycznie. Do tego rozmawiają ze sobą w okropnie nienaturalny i drażniący tą nienaturalnością sposób (to akurat typowe dla prozy Ishiguro). Te dialogi są niewiarygodne, ludzie tak ze sobą nie rozmawiają. Szczególnie w "Nokturnie" to się rzuca w oczy.
Moim zdaniem te opowiadania nie wnoszą nic...

Nudnawe i płytkie historyjki o niespełnionych muzykach i przebrzmiałych gwiazdach oraz ich pokrętnej uczuciowości.

Nudnawe i płytkie historyjki o niespełnionych muzykach i przebrzmiałych gwiazdach oraz ich pokrętnej uczuciowości.

Nadal wierzę, że opowiadania mogą być ciekawe :)

Nadal wierzę, że opowiadania mogą być ciekawe :)

Książka wywołała dwie refleksje. Pierwsza dotyczyła komunikacji między ludźmi. Gdy obserwujemy z zewnątrz dowolną sytuację między dwoma bliskimi osobami wydaje nam się, że rozsądek i racjonalne rozumowanie ma zastosowanie do jej rozwiązania. Ale tak nie jest bo nie wiemy wszystkiego tak jak nie wiedzą tego bliskie sobie osoby których ta sytuacja dotyczy. Każda z nich bowiem ma "pod skórą" doświadczenia, myśli i uczucia, których nie znamy. Druga refleksja dotyczyła marzeń. To zupełnie inny świat niż rzeczywistość ale istotne jest, że jesteśmy w nim sami. Zmieniamy się a nasze otoczenie w tych zmianach nie uczestniczy, jest obserwatorem, często zaskoczonym. Podobało mi się to, co przeczytałam. Może nie było radosne, raczej smutne ale nie mroczne.

Książka wywołała dwie refleksje. Pierwsza dotyczyła komunikacji między ludźmi. Gdy obserwujemy z zewnątrz dowolną sytuację między dwoma bliskimi osobami wydaje nam się, że rozsądek i racjonalne rozumowanie ma zastosowanie do jej rozwiązania. Ale tak nie jest bo nie wiemy wszystkiego tak jak nie wiedzą tego bliskie sobie osoby których ta sytuacja dotyczy. Każda z nich bowiem...

Subtelna, dość wymagająca,ciekawa-zachęca do ponownego przeczytania. Widać kunszt autora.

Subtelna, dość wymagająca,ciekawa-zachęca do ponownego przeczytania. Widać kunszt autora.

Nokturny Ishiguro to opowiadania, w których głównymi elementami są muzyka i miłość. Jeśli chodzi o muzykę głównymi bohaterami opowiadań Kazuo Ishiguro głównymi bohaterami są muzycy jazzowi,ale także zwykli ludzie zafascynowani muzyką. Atutem tych opowieści jest również to ,że pojawia się wątek polski.Ishiguro pokazuje nam w tych opowiadaniach jaką siłę niesie muzyka która pozwala oderwać się od nużącej rzeczywistości.Natomiast jestem zdziwiony niskimi ocenami tych opowiadań, nie są one ekspresyjne,ale pokazują historie różnych osób, gdzie ukazana jest wrażliwość na muzykę, pasja do muzyki.Jest to pozycja ,którą można polecić wszystkim wielbicielom muzyki.
Nokturny Ishiguro to dobry wstęp do poznania twórczości Kazuo Ishiguro.

Nokturny Ishiguro to opowiadania, w których głównymi elementami są muzyka i miłość. Jeśli chodzi o muzykę głównymi bohaterami opowiadań Kazuo Ishiguro głównymi bohaterami są muzycy jazzowi,ale także zwykli ludzie zafascynowani muzyką. Atutem tych opowieści jest również to ,że pojawia się wątek polski.Ishiguro pokazuje nam w tych opowiadaniach jaką siłę niesie muzyka która...

Jedna z najnudniejszych książek, które przeczytałam w ostatnich latach. Postacie i miejsca są słabo zarysowane, historie dzieją się trochę jakby w rozmytych wspomnieniach bohatera. Trudno z kimkolwiek się utożsamić. Akcja się wlecze, ciężko jest odnaleźć w tych historiach jakąkolwiek głębię. Mam wrażenie, że nic nie wyniosłam z tej lektury. Nie moje klimaty.

Pierwsza opowieść była chyba najbardziej wciągająca, lekko humorystyczna, a lekko sentymentalna. Kolejne są bardzo podobne w swojej formie, dużo bardziej wtórne i zwyczajne. Część nie posiada jakiejkolwiek puenty, ani wyraźnego zakończenia.

Jedna z najnudniejszych książek, które przeczytałam w ostatnich latach. Postacie i miejsca są słabo zarysowane, historie dzieją się trochę jakby w rozmytych wspomnieniach bohatera. Trudno z kimkolwiek się utożsamić. Akcja się wlecze, ciężko jest odnaleźć w tych historiach jakąkolwiek głębię. Mam wrażenie, że nic nie wyniosłam z tej lektury. Nie moje klimaty.

Pierwsza...

Każda książka Ishiguro zaskakuje mnie oryginalnością i świeżością. "Nokturny" to zabawa pomysłami, i klimatem na najwyższym poziomie literackim. Fabuła, która dotyczy pozornie mało znaczących spraw zaczyna stopniowo odkrywać przed czytelnikiem jakieś głębsze prawdy o ludziach. Ale to co mnie zachwyciło to lekkość i dowcip. Ishiguro pokazał , że równie dobrze jak w pełnej emocji poważnej prozie odnajduje się także w grze konwencjami, suspensami, absurdem i ironią

Każda książka Ishiguro zaskakuje mnie oryginalnością i świeżością. "Nokturny" to zabawa pomysłami, i klimatem na najwyższym poziomie literackim. Fabuła, która dotyczy pozornie mało znaczących spraw zaczyna stopniowo odkrywać przed czytelnikiem jakieś głębsze prawdy o ludziach. Ale to co mnie zachwyciło to lekkość i dowcip. Ishiguro pokazał , że równie dobrze jak w...

Opowiadania są według mnie naprawdę ciężką formą literacką do stworzenia. Należy bowiem sprawić, aby czytelnik miał wrażenie, że mimo krótkiej formy, miał przed sobą całą, pełną historię. Wydawać by się mogło, że im krócej tym prościej, ale nic bardziej mylnego.
Opowiadania Ishiguro są w prosty sposób zabawne, lecz poruszające. Mimo iż przypominają dziecięcą zabawę, zawierają w sobie pewne prawdy o świecie czy subtelne przemyślenia.
Czyta się je naprawdę szybko i są moim zdaniem bardzo prosta rozrywką.
Kojarzą mi się z fragmentami rozmów zasłyszanymi na ulicy czy w kawiarni albo z przypadkowymi historiami ludzi poznanych w przypadkowym miejscu, którzy za cel wzięli sobie podzielenie się z nami swoim życiem.
Moim ulubionym opowiadaniem z pewnością pozostanie to o Reymondzie i jego dwójce dawnych przyjaciół. Płakałam ze śmiechu czytając je w samotności, a potem jeszcze raz do wtóru mojej przyjaciółce.
Mnie w magiczny sposób urzekły swoim prostym pięknem.

Opowiadania są według mnie naprawdę ciężką formą literacką do stworzenia. Należy bowiem sprawić, aby czytelnik miał wrażenie, że mimo krótkiej formy, miał przed sobą całą, pełną historię. Wydawać by się mogło, że im krócej tym prościej, ale nic bardziej mylnego.
Opowiadania Ishiguro są w prosty sposób zabawne, lecz poruszające. Mimo iż przypominają dziecięcą zabawę,...