Nokturny. Pięć opowiadań o muzyce i zmierzchu

Ishiguro to wirtuoz, który przez całą swoją karierę gra różne warianty tego samego utworu: próżno szukać w jego repertuarze choć jednego tekstu, który nie traktuje o żalu, tęsknocie za lepszym życiem lub straconych szansach. Częściowo tłumaczy to, czemu "Nokturny" to najbardziej tematycznie spójny zbiór opowiadań, jaki w życiu czytałem. Oprócz tego spajają je w całość trzy motywy przewodnie: muzyka, ambicja i rozpadające się związki. Pod względem kompozycji zbiór czyta się jak coś starannie zaplanowanego, bo też i prawie na pewno jest to rzecz skonstruowana od początku do końca z premedytacją. Niby powinienem był się tego spodziewać, skoro zapoznałem się wcześniej z dosłownie wszystkimi innymi książkami Ishiguro, a jednak znów dałem się zaskoczyć. A teraz zastrzeżenia: ponieważ jest to zbiór opowiadań, z każdą postacią spędza się tu znacznie mniej czasu niż z bohaterem powieści; Ishiguro wie o tym i celowo zostawia więcej niż zazwyczaj znaków zapytania i niedopowiedzianych wątków, licząc że czytelnik albo sam uzupełni luki, albo doceni urok nierozwiązanej tajemnicy. Kupuję ten manewr, ale rezultat nie wytrzymuje moim zdaniem porównania z, dajmy na to, "Malarzem świata ułudy".

Ishiguro to wirtuoz, który przez całą swoją karierę gra różne warianty tego samego utworu: próżno szukać w jego repertuarze choć jednego tekstu, który nie traktuje o żalu, tęsknocie za lepszym życiem lub straconych szansach. Częściowo tłumaczy to, czemu "Nokturny" to najbardziej tematycznie spójny zbiór opowiadań, jaki w życiu czytałem. Oprócz tego spajają je w całość trzy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbiór pięciu opowiadań psychologicznych, spójny, bo krążący wokół muzyki- jej wykonawców i wielbicieli, a także braku spełnienia. Główni bohaterowie są czasem wkurzający i nieadekwatni, choć przez to fajni. Nawet czyta się szybko, choć bywało nudnawo. Najbardziej podobało mi się ostatnie opowiadanie.

Zbiór pięciu opowiadań psychologicznych, spójny, bo krążący wokół muzyki- jej wykonawców i wielbicieli, a także braku spełnienia. Główni bohaterowie są czasem wkurzający i nieadekwatni, choć przez to fajni. Nawet czyta się szybko, choć bywało nudnawo. Najbardziej podobało mi się ostatnie opowiadanie.

Pokaż mimo to

Gdy przestanie się patrzeć na bohaterów w takiej dosłownej postaci, jak ich stworzył Ishiguro, gdy poszuka się ich odpowiedników w najbliższym otoczeniu, wszystko zaczyna mieć sens. Motywem przewodnim opowiadań jest bezwzględna pogoń za sukcesem, za karierą i konsekwencje takiej decyzji. Dla bohaterów najważniejsza jest właśnie kariera, stali się jej niewolnikami, pozbawionymi często radości życia. Generalnie Ishiguro opisuje ludzi, którzy mogliby być szczęśliwi, gdyby potrafili się zatrzymać, gdyby nie opętała ich żądza jeszcze większego sukcesu niż ten, który już odnieśli.
Przykładowo w "Come rain or come shine" oglądamy małżeństwo, którego sukces nie jest spektakularny, bo sprowadza się w zasadzie jedynie do całkiem niezłych zarobków i niezłej pozycji materialnej, do zamieszkiwania w świetnie urządzonym domu w tzw. dobrym miejscu. Małżonkowie zwariowali już do tego stopnia, on nawet bardziej niż ona, że każdego, kto za tym sukcesem nie goni i go nie osiąga, traktują jako godnego politowania nieudacznika. Nawet przez ułamek sekundy nie zastanawiają się nawet nad tym, czy zwykły nauczyciel, który niczego w sensie materialnym się nie dorobił, może być szczęśliwy, wykonując swój zawód. Oczywiste jest przecież dla nich, że szczęśliwy być nie może. Wygląda to w przenośni już tak, jakby mieli przeprogramowane mózgi, jakby zamknęli się już w czymś w rodzaju szklanej bańki i nie znali już niemal nikogo, kto nie podzielałby ich poglądów na karierę.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2020/06/kazuo-ishiguro-nokturny.html

Gdy przestanie się patrzeć na bohaterów w takiej dosłownej postaci, jak ich stworzył Ishiguro, gdy poszuka się ich odpowiedników w najbliższym otoczeniu, wszystko zaczyna mieć sens. Motywem przewodnim opowiadań jest bezwzględna pogoń za sukcesem, za karierą i konsekwencje takiej decyzji. Dla bohaterów najważniejsza jest właśnie kariera, stali się jej niewolnikami,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Nokturny" to dobra książka znakomitego pisarza. Utwór doświadczeniowy, nastrojowy, niepodporządkowany arbitralności puenty, w którym każda nuta obrasta znaczeniami - proza Kazuo Ishiguro, niczym nokturn, nie pozostawia śladu. Nie dlatego, że jest nieudana czy nieudolna, ale bezinteresowna; stąpa bezszelestnie, by nie zbudzić śpiącego czytelnika, i składa na jego czole cichy pocałunek. A gdy ten wstanie, stwierdzi, że nic się nie zmieniło, mimo że w pokoju pachnie jakoś inaczej.

"Nokturny" to dobra książka znakomitego pisarza. Utwór doświadczeniowy, nastrojowy, niepodporządkowany arbitralności puenty, w którym każda nuta obrasta znaczeniami - proza Kazuo Ishiguro, niczym nokturn, nie pozostawia śladu. Nie dlatego, że jest nieudana czy nieudolna, ale bezinteresowna; stąpa bezszelestnie, by nie zbudzić śpiącego czytelnika, i składa na jego czole...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka lekka, przyjemna i szybko się ją czyta, a opowiadania pozwalają na krótkie oderwanie się od rzeczywistości. Nie są to historie zachwycające i niedające o sobie zapomnieć, jednak pozwalają zarówno na chwilę rozrywki jak i refleksji. Uważam, ze warto zapoznać się z tą pozycją twórczości Pana Ishiguro. Ze względu na sentyment związany z książką całokształt oceniam na bardzo dobry.

Książka lekka, przyjemna i szybko się ją czyta, a opowiadania pozwalają na krótkie oderwanie się od rzeczywistości. Nie są to historie zachwycające i niedające o sobie zapomnieć, jednak pozwalają zarówno na chwilę rozrywki jak i refleksji. Uważam, ze warto zapoznać się z tą pozycją twórczości Pana Ishiguro. Ze względu na sentyment związany z książką całokształt oceniam na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka „Nokturny” to pięć różnych opowiadań, połączonych ze sobą poprzez muzykę, a właściwie muzyków, grających na różnych instrumentach. Ale muzyka nie jest tu pierwszoplanowa, stanowi tło do opisu relacji międzyludzkich, opowieści o pragnieniu sławy za wszelką cenę, o zderzeniu marzeń z brutalną rzeczywistością. Głównym motywem jest jednak przemijanie życia i miłości. Opowiadania napisane są z dużym poczuciem humoru, ale też zabarwione gorzką ironią.

Ale jeśli mam być szczera „Nokturny” zupełnie mnie nie zachwyciły. Oczywiście doceniam dobry styl, lekkie pióro i niezwykłą wyobraźnię Ishiguro. W końcu jest noblistą i laureatem wielu nagród. Jednak te opowiadania wydają mi się nieco sztuczne, jakby na siłę połączone motywem muzycznym. I trochę nierealne. Również nie przekonał mnie sposób narracji autora. O ile świetnie się sprawdził w rewelacyjnych „Okruchach dnia”, gdzie mamy jednego narratora w postaci majordomusa Stevensa, o tyle w „Nokturnach” w każdym opowiadaniu autor wciela się w innego muzyka lub znawcę muzyki, co trochę utrudnia odbiór treści, zwłaszcza, że niektóre postaci przewijają się w różnych opowiadaniach i czasem miałam wrażenie, że jest to kontynuacja wcześniejszej historii.

Pewnie dla miłośników dobrej muzyki ta lektura jest wyjątkowa i niesie ze sobą jakieś głębsze przesłanie, natomiast mnie zupełnie nie bawią poczynania zwariowanego nauczyciela w opowiadaniu „Come Rain or Come Shine”, jak również trudno mi sobie wyobrazić, aby jakaś żona fundowała byłemu mężowi niesłychanie drogą operację plastyczną i pobyt w ekskluzywnym hotelu w Beverly Hills. Ale może ja jestem złą żoną i do tego brak mi wyobraźni…

Myślę, że dla kogoś mniej stąpającego po ziemi, książka może wydać się pasjonującą i na pewno nie będzie stratą czasu. Właśnie tym czytelnikom ją polecam.

Książka „Nokturny” to pięć różnych opowiadań, połączonych ze sobą poprzez muzykę, a właściwie muzyków, grających na różnych instrumentach. Ale muzyka nie jest tu pierwszoplanowa, stanowi tło do opisu relacji międzyludzkich, opowieści o pragnieniu sławy za wszelką cenę, o zderzeniu marzeń z brutalną rzeczywistością. Głównym motywem jest jednak przemijanie życia i miłości....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W sumie to mi było super. Bardzo miło spędzony czas. Często bez polotu, ale milo wszystko, bardzo wartościowe i pouczające/przypominające historie o realności tego świata.

W sumie to mi było super. Bardzo miło spędzony czas. Często bez polotu, ale milo wszystko, bardzo wartościowe i pouczające/przypominające historie o realności tego świata.

Pokaż mimo to

Powiedziałabym, że to książka o tym, jak to inni widzą w nas wciąż nieudaczników. O złożoności relacji ludzkich, gdzie podłość miesza się z tym, co wypada, czyli z kulturą. Ciekawe i odważne spojrzenie.

Powiedziałabym, że to książka o tym, jak to inni widzą w nas wciąż nieudaczników. O złożoności relacji ludzkich, gdzie podłość miesza się z tym, co wypada, czyli z kulturą. Ciekawe i odważne spojrzenie.

Pokaż mimo to

Piękna kompozycja różnych barw życia i muzyki, która wzmacnia ulotność chwili, podkreśla wrażliwość i daje ukojenie; wszystko to w 5 nietuzinkowych opowiadaniach.
Bardzo przyjemne, bardzo polecam. :)

Piękna kompozycja różnych barw życia i muzyki, która wzmacnia ulotność chwili, podkreśla wrażliwość i daje ukojenie; wszystko to w 5 nietuzinkowych opowiadaniach.
Bardzo przyjemne, bardzo polecam. :)

Pokaż mimo to

Opowiadania spowite w muzyce. I jak w muzykę trzeba się w nie wsłuchać. Pięć pozornie niezwiązanych historii, a jednak przecież coś je do siebie upodabnia. Postacie zarysowane w tak różnych sytuacjach, ale wszystko pod wspólnym mianownikiem. Bo muzyka zawsze łączy: ludzi, zdarzenia, życia... Wystarczy posłuchać. Nie raz. Raz to za mało. Trzeba zapętlić i słuchać, słuchać, słuchać. Może wtedy uda nam się usłyszeć coś więcej. Usłyszeć więcej w tych opowiadaniach i w nas samych. Bo przecież i my żyjemy z muzyką. A może raczej to muzyka żyje z nami...

Opowiadania spowite w muzyce. I jak w muzykę trzeba się w nie wsłuchać. Pięć pozornie niezwiązanych historii, a jednak przecież coś je do siebie upodabnia. Postacie zarysowane w tak różnych sytuacjach, ale wszystko pod wspólnym mianownikiem. Bo muzyka zawsze łączy: ludzi, zdarzenia, życia... Wystarczy posłuchać. Nie raz. Raz to za mało. Trzeba zapętlić i słuchać, słuchać,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to