Opowieść podróżnica. To chyba najlepsze określenie tej "kultowej książki" Młody, inteligentny, wykształcony Ernesto rusza w podróż po Ameryce Południowej, w towarzystwie swego przyjaciela Alberto. Książka jest wątłą opowieścią o tej niesamowitej przygodzie. Czasami czytelnik ma wrażenie, że czyta streszczenie opowiadania. Jednak nie. "Dzienniki motocyklowe" to zbiór wspomnień samego Ernesto, który codzienne zapiski z podróży, uwiecznił w tej - małej 160 stronnicowej - książce. Być może chciał uwypuklić najważniejsze aspekty podróży, które ukształtowały jego światopogląd na resztę życia? Być może to miniony wiek, miał wpływ na taki format książki. Być może w latach 60 ubiegłego wieku, nie popularne były książki 800 stronnicowe ? Tak czy inaczej, "Dzienniki motocyklowe" to narodziny Che, przygoda życia o której każdy marzy. Marzenie spełnione, które może odmienić każdego.

Opowieść podróżnica. To chyba najlepsze określenie tej "kultowej książki" Młody, inteligentny, wykształcony Ernesto rusza w podróż po Ameryce Południowej, w towarzystwie swego przyjaciela Alberto. Książka jest wątłą opowieścią o tej niesamowitej przygodzie. Czasami czytelnik ma wrażenie, że czyta streszczenie opowiadania. Jednak nie. "Dzienniki motocyklowe" to zbiór...

Młody Che w podroży po Ameryce Południowej, młody lekarz, ale już czasem buntownik. Motorem przez Andy i bezdroża, gdy głód zagląda w oczy

Młody Che w podroży po Ameryce Południowej, młody lekarz, ale już czasem buntownik. Motorem przez Andy i bezdroża, gdy głód zagląda w oczy

Zdecydowanie za krótka! Podróż motocyklem przez rozpalającą wyobraźnię Amerykę Południową na początku lat 50. zasługuje na zdecydowanie obszerniejszą relację. Z tego co dostaliśmy do rąk wyłania się jednak całkiem ciekawa i, co może być zaskoczeniem dla niektórych, dość lekka literatura drogi. Nie ma tutaj za dużo polityki i narzucania własnego światopoglądu, który wówczas dopiero się kształtował. Ci, którzy liczą na krytykę zgniłego kapitalizmu też nie będą ukontentowani, bo takowej tutaj nie znajdą. Młody Ernesto dość zwięźle i prosto opisuje swoją podroż z przyjacielem przez kolejne kraje kontynentu. Zmagają się z ciągle psującym się motocyklem, nocują u przygodnie poznanych ludzi, stykają się z biedą i społecznymi nierównościami. Niektóre opisy mogą się wydać nieco surowe, ale dzięki temu całość zyskuje na autentyczności. Może to banał, ale lektura Dzienników motocyklowych była całkiem pouczającą podróżą przez świat, którego już nie ma.

Zdecydowanie za krótka! Podróż motocyklem przez rozpalającą wyobraźnię Amerykę Południową na początku lat 50. zasługuje na zdecydowanie obszerniejszą relację. Z tego co dostaliśmy do rąk wyłania się jednak całkiem ciekawa i, co może być zaskoczeniem dla niektórych, dość lekka literatura drogi. Nie ma tutaj za dużo polityki i narzucania własnego światopoglądu, który wówczas...

Bardzo rzeczowy, mało emocjonalny styl (to nie jest minus). Dość ciekawa, krótka historia czy bardziej reportaż. Książka zdecydowanie przehajpowana - nie jest to wielka krytyka kapitalizmu czy bogaczy, co nie zmienia faktu, że co jakiś czas widać tam delikatne zdziwienie u Ernesto (dotyczące różnic w higienie czy prowadzeniu szpitali, dużo jest takich przykładów). Jest to na pewno dobry punkt startowy w studiowaniu Guevary, widzimy jego początek, to jakim zwykłym (acz z wyższej sfery) i dość empatycznym był człowiekiem, co możemy porównać z tym, kim został później. Ta książka jest trochę jak John Lennon śpiewający o pokoju, znęcający się nad partnerką w domu.

Bardzo rzeczowy, mało emocjonalny styl (to nie jest minus). Dość ciekawa, krótka historia czy bardziej reportaż. Książka zdecydowanie przehajpowana - nie jest to wielka krytyka kapitalizmu czy bogaczy, co nie zmienia faktu, że co jakiś czas widać tam delikatne zdziwienie u Ernesto (dotyczące różnic w higienie czy prowadzeniu szpitali, dużo jest takich przykładów). Jest to...

Mocną stroną książki jest przede wszystkim autentyzm. "Dzienniki motocyklowe' to zbiór spontanicznych zapisków z podróży po Ameryce. Nieco topornych (powiedzmy szczerze - Guevara nie był mistrzem pióra),nieco chaotycznych lecz za to stuprocentowo szczerych. Nie narodził się jeszcze Guevara - ikona rewolucji. To lata, gdy jego poglądy dopiero się kształtowały , lata gdy szukał własnej drogi. Widzimy Che - zwykłego chłopaka, takiego co to lubił się napić, najeść, zabawić. Fascynacja komunizmem dopiero kiełkuje. Pierwsze tego oznaki można już wyczytać między wierszami, choć w całej książce jest tylko jedna scena wyraźnie nawiązująca do przyszłości Che. Tekst emanuje radością i głodem życia. Lekka lektura na wakacje.

Mocną stroną książki jest przede wszystkim autentyzm. "Dzienniki motocyklowe' to zbiór spontanicznych zapisków z podróży po Ameryce. Nieco topornych (powiedzmy szczerze - Guevara nie był mistrzem pióra),nieco chaotycznych lecz za to stuprocentowo szczerych. Nie narodził się jeszcze Guevara - ikona rewolucji. To lata, gdy jego poglądy dopiero się kształtowały , lata gdy...

Spodziewałem się więcej, przenikliwej krytyki kapitalizmu, czy coś. A tu dwaj studenci jadą po prostu przez Amerykę. Młody Ernesto nie ma lekkiego pióra niestety, opisuje podróż z grubsza tak "Jedliśmy dużo mięsa. Psuł nam się motocykl. Nie płaciliśmy za nocleg". Zero refleksji nad czymkolwiek.

W pewnym momencie motor się zepsuł na amen, więc nie dokończyłem, niestety, spodziewając się dalej przygód "spóźniliśmy się na pociąg, a z następnego konduktor nas wyrzucił, bo nie mieliśmy biletów".

EDIT: Doczytałem, i dalej jest jednak troszkę lepiej. Z wątków typowo turystycznych, mamy opisy Cuzco, dawnej stolicy imperium Inków. Plus jazda "okazją" faktycznie prowokuje trochę ciekawych sytuacji, choć często to sytuacje na granicy wymuszenia i podróż trochę na krzywy ryj, jak to się mówiło. Z polityki may trochę idei panamerykańskiej jako przeciwstawienia się wpływom USA na Południu. Plus trochę takiego lewicowego zachwytu nad fizyczną pracą prostego człowieka, choć gdy trzeba samemu popracować, wychodzi to słabo...

Aha, i zamiast "jedliśmy dużo mięsa", pewnie jakiś argentyński fetysz, mamy później "piliśmy dużo mate".

Spodziewałem się więcej, przenikliwej krytyki kapitalizmu, czy coś. A tu dwaj studenci jadą po prostu przez Amerykę. Młody Ernesto nie ma lekkiego pióra niestety, opisuje podróż z grubsza tak "Jedliśmy dużo mięsa. Psuł nam się motocykl. Nie płaciliśmy za nocleg". Zero refleksji nad czymkolwiek.

W pewnym momencie motor się zepsuł na amen, więc nie dokończyłem, niestety,...

Intrygujące jest w tym tytule to, że daje on nadzieję na zapoznanie się z psychologią rosnącego w człowieku rewolucjonisty. To chciałam zobaczyć, biorąc tę książkę do ręki. Ale nic takiego w niej nie znalazłam. Jest to raczej przegląd przez podróż bez zastanawiania się nad nią, bez zadawania pytań, a tym bardziej bez jakichkolwiek odpowiedzi. Czuję się rozczarowana, bo o Ernesto Che Guevarze wiem dokładnie tyle samo, ile wiedziałam tydzień temu.

Intrygujące jest w tym tytule to, że daje on nadzieję na zapoznanie się z psychologią rosnącego w człowieku rewolucjonisty. To chciałam zobaczyć, biorąc tę książkę do ręki. Ale nic takiego w niej nie znalazłam. Jest to raczej przegląd przez podróż bez zastanawiania się nad nią, bez zadawania pytań, a tym bardziej bez jakichkolwiek odpowiedzi. Czuję się rozczarowana, bo o...

Ernesto Guevara, zanim stał się "Che".

"Dzienniki motocyklowe" prowadzą do źródeł fascynacji komunizmem, która ostatecznie doprowadziła Che do śmierci w Boliwii. Ernesto, jeszcze jako student medycyny, spotyka się ze skrajną biedą, wykluczeniem, dyskryminacją. Jak sam w swoich wspomnieniach zauważa, komunizm to czasem nic więcej, jak "naturalna tęsknota za za czymś lepszym, protest przeciwko uporczywemu głodowi", który mimo że niełatwy do uchwycenia, sprowadzić można do prostego hasła - "chleb dla biednych".

Lektura wspomnień z kilkumiesięcznej podróży Ernesto Guevary pozwala zrozumieć nie tylko Che, ale każdego młodego człowieka, którego porwały w tamtym okresie idee komunizmu. Jak sam przyznał, w przemówieniu, którego fragmenty zamykają to wydanie, był dzieckiem swojego środowiska. Historia życia Che pokazuje, że świat nie jest biało-czarny (lub też biało-czerwony),a komunista komuniście nierówny.

Ernesto Guevara, zanim stał się "Che".

"Dzienniki motocyklowe" prowadzą do źródeł fascynacji komunizmem, która ostatecznie doprowadziła Che do śmierci w Boliwii. Ernesto, jeszcze jako student medycyny, spotyka się ze skrajną biedą, wykluczeniem, dyskryminacją. Jak sam w swoich wspomnieniach zauważa, komunizm to czasem nic więcej, jak "naturalna tęsknota za za czymś...

Powiem tak: książka jako źródło historyczne, pamiętnik najbardziej znanego rewolucjonisty zanim nim został - to powieść cenna. Jednak historia ta została przez Che napisana bardzo zwięźle. Co jest zdecydowanym minusem. Nie wiem czy jest to wina osoby, która "skleiła" notatki Guevary z podróży czy jest to wina samego Che - że napisał tak mało. Szkoda, bo jest to pamiętnik z bodajże półrocznej wycieczki Ernesta z kolegą po Ameryce Południowej. Che bardzo poetycko opisuje przyrodę, widać w nim duszę romantyka. Czasem też napisze parę słów, na tematy polityczno-społeczne (ale bardzo mało) po których widzimy jak rodzi się w nim duch socjalistyczny. Niestety ubolewam nad ścisłością i skrótem książki. Bardzo traci ona przez to na wartości chociaż warto ją przeczytać, jako ważne źródło.

PS Najbardziej szkoda, że nie ma w niej dłuższej relacji z pobytu w leprozorium, i większej liczby opinii Che na tematy społeczno-polityczne.
PS W książce czasami znajdziemy informację o "brak dalszej części tekstu" nie wiem w takim razie po co osoba "sklejająca" relację w pamiętnik umieściła w niej te fragmenty w których fragment w oryginalnych notatkach był nieczytelny bądź nie wiem.. zalany czymś? Urwany? Najgorsze że nie wiemy, jak ów pamiętnik powstał - ile z notatek Che zostało wykorzystanych? Być może nie wszystkie?
Polecam film o tym samym tytule, dobrze obrazuje odbytą przez Che podróż.

Powiem tak: książka jako źródło historyczne, pamiętnik najbardziej znanego rewolucjonisty zanim nim został - to powieść cenna. Jednak historia ta została przez Che napisana bardzo zwięźle. Co jest zdecydowanym minusem. Nie wiem czy jest to wina osoby, która "skleiła" notatki Guevary z podróży czy jest to wina samego Che - że napisał tak mało. Szkoda, bo jest to pamiętnik z...

Dzienniki Ernesto Che Guevary pisane z perspektywy czasu, na podstawie notatek z podróży. Jak dla mnie zbyt mało przeżyć, przygód, opisów ludzi. Najwięcej jest suchych opisów, w moim odczuciu wypranych z emocji. Che z początków dzienników to lekkoduch. Pod koniec podróży uważniej patrzy na świat - jakby ta podróż pomogła mu wydorośleć.

Dzienniki Ernesto Che Guevary pisane z perspektywy czasu, na podstawie notatek z podróży. Jak dla mnie zbyt mało przeżyć, przygód, opisów ludzi. Najwięcej jest suchych opisów, w moim odczuciu wypranych z emocji. Che z początków dzienników to lekkoduch. Pod koniec podróży uważniej patrzy na świat - jakby ta podróż pomogła mu wydorośleć.