To całkiem przyjazna seria dla każdego małego zwierzo- i bibliofila. Charakterystyczne okładki z wizerunkiem przedstawianego zwierzęcia i lasu w dwukolorowej tonacji tła oraz wesołe rysunki zachęcają małych czytelników do sięgnięcia po nie. A co w środku? W „Pan kawalarz Wilk” dowiemy się, że żarty nie dla każdego są tak samo śmieszne.
Więcej na: https://konfabula.pl/najciekawsze-komiksy-dla-dzieci-tadam/

To całkiem przyjazna seria dla każdego małego zwierzo- i bibliofila. Charakterystyczne okładki z wizerunkiem przedstawianego zwierzęcia i lasu w dwukolorowej tonacji tła oraz wesołe rysunki zachęcają małych czytelników do sięgnięcia po nie. A co w środku? W „Pan kawalarz Wilk” dowiemy się, że żarty nie dla każdego są tak samo śmieszne.
Więcej na:...

Seria "Trochę hałasu z głębi lasu" ma się naprawdę dobrze! Tym razem na warsztat Adama Święckiego trafił wilk. Zwierzę, które kojarzy nam się nie najlepiej. Wszyscy znamy bajkę o Czerwonym Kapturku i wilk tam jest średnio przyjemny (po więcej informacji na temat tych utartych wierzeń odsyłam do książki "Wilki" Adama Wajraka, jest sporo na ten temat).

Zresztą autor do tej bajki nawiązuje, ale oczywiście po swojemu! Wilk ma zęby nie po to, żeby kogoś zjadać, ale by się pięknie uśmiechać. Wilk jako kawalarz jest raczej niezdarny, kompletnie nie ma wyczucia, ale na szczęście to się zmienia i pod koniec książeczki wilk już wie, że rozbijanie beczki miodu na głowie misia to nie najlepszy pomysł ani dowcip.

Pojawia się na szczęście pewna owca, która ustawia wilka do pionu, a wtedy ten grzecznie przebiera się w owczą skórę i spełnia zawodowo jako niańka. Widzicie jakie ciekawostki są tu zaszyte? Znane baśnie, powiedzenia, a na koniec przesłanie, że i owca może utrzeć nosa wilkowi, jeśli chce.

Seria "Trochę hałasu z głębi lasu" ma się naprawdę dobrze! Tym razem na warsztat Adama Święckiego trafił wilk. Zwierzę, które kojarzy nam się nie najlepiej. Wszyscy znamy bajkę o Czerwonym Kapturku i wilk tam jest średnio przyjemny (po więcej informacji na temat tych utartych wierzeń odsyłam do książki "Wilki" Adama Wajraka, jest sporo na ten temat).

Zresztą autor do tej...

Dzień bez psoty, to dzień stracony. Wilk Kawalarz uwielbia płatać figle mieszkańcom lasu. A to coś schowa, zamieni, a to przestraszy. Nie przypuszcza, że niektóre żarty, nawet najbardziej niewinne, mogą kogoś wystraszyć i zasmucić. Zamiast uśmiechów - sprawiają przykrość. Wilk już wie, że nie zawsze to, co śmieszy jego, śmieszy też innych. I że nawet w psotach trzeba mieć umiar.


Wydawnictwo TADAM stworzyło bardzo ciekawy projekt zatytułowany "Mój pierwszy komiks". Książeczka skierowana jest dla dzieci powyżej pierwszego roku życia. Ale nie tylko. O ile grafika zachwyci maluszka, to sam komiks i rymowanki zainteresują dużo starsze dzieci. Mój Czterolatek pokochał zarówno rysunki jak i zabawne rymowanki, szczególnie te "wilkowe";). Przezabawne perypetie bohaterów obfitują w komizm sytuacyjny, któremu towarzyszy mnóstwo pytań dodatkowych ze strony małego czytelnika. Książeczka ma nie tylko bawić, ale inicjować dyskusję i rodzić pytania. Przeprawa przez leśną gęstwinę gwarantuje nie tylko mnóstwo zabawy i śmiechu, ale także zmusza do myślenia i pogłębiania wiedzy. I to największy atut książki - pobudza wyobraźnie, inicjuje rozmowę i sprawia, że czas z tą niepozorną, małą książeczką przeniesie nas w świat wyobraźni.

Wyrazista kolorystyka zachwyci najmłodszych czytelników, a sztywne, grube kartki gwarantują wytrzymałość na malutkie dziecięce, psotne paluszki =)

Czytamy, kochamy i bardzo polecamy <3

Dzień bez psoty, to dzień stracony. Wilk Kawalarz uwielbia płatać figle mieszkańcom lasu. A to coś schowa, zamieni, a to przestraszy. Nie przypuszcza, że niektóre żarty, nawet najbardziej niewinne, mogą kogoś wystraszyć i zasmucić. Zamiast uśmiechów - sprawiają przykrość. Wilk już wie, że nie zawsze to, co śmieszy jego, śmieszy też innych. I że nawet w psotach trzeba mieć...

Pan Wilk uwielbia stroić sobie żarty z mieszkających w leśnych kniejach zwierząt, a to zamknie bączka w butelce, a to dokuczy ślimakowi, nie oszczędza też misia, rysia, lisa i innych, którzy znajdują się w jego zasięgu. Jednak jego psikusy bawią tylko samego dowcipnisia i z każdą chwilą grono wilczych przyjaciół się pomniejsza, aż, mimo wesołego usposobienia, leśny kawalarz zostaje sam jak palec. Na szczęście, za sprawą mądrej owcy, główny bohater pojmuje, gdzie tkwił jego błąd, i swoje poczucie humoru ukierunkowuje na właściwy tor. Zamiast bawić się kosztem innych, zaczyna rozbawiać innych, co przysparza mu nowych towarzyszy zabaw.
"Pan Kawalarz Wilk" to książka, która bez zbędnego moralizatorstwa uczy właściwych postaw i pokazuje, że wspólny śmiech w gronie przyjaciół daje więcej radości niż kpiny i psikusy.
Rymowana, okraszona ogromną dawką humoru opowieść łatwo wpada w ucho i zapada w pamięć, dlatego po parokrotnej lekturze, mogą ją "czytać" same nawet maluchy, które nie znają liter. Przyjemność z obcowania z książką potęgują cudowne barwne ilustracje, które są genialne w swojej prostocie i finezji jednocześnie. Pozycję polecamy:
najmłodszym maluszkom, rozpoczynającym swą przygodę z komiksami i ogólnie książkami, których zauroczą rymy i rysunki,
przedszkolakom, którzy w pełni zrozumieją poczucie humoru autora,
tym, którzy stronią od książek jako zachętę do sięgania po kolejne lektury,
poznającym trudną sztukę czytania kilkulatkom, którzy z dumą, samodzielnie przeczytają niezbyt długi tekst,
czytającym rodzicom jako alternatywę dla wierszy klasyków.

Podobnie jak pozostałe tomiki z serii, książka jest całokartonowa, ma mały, poręczny format i jest wykonana z dbałością o szczegóły.
Więcej na: http://rozanedziecinstwo.blogspot.com/2017/09/pan-kawalarz-wilk-kolejny-sprawca-haasu.html

Pan Wilk uwielbia stroić sobie żarty z mieszkających w leśnych kniejach zwierząt, a to zamknie bączka w butelce, a to dokuczy ślimakowi, nie oszczędza też misia, rysia, lisa i innych, którzy znajdują się w jego zasięgu. Jednak jego psikusy bawią tylko samego dowcipnisia i z każdą chwilą grono wilczych przyjaciół się pomniejsza, aż, mimo wesołego usposobienia, leśny kawalarz...

Śmiech to zdrowie – nie od dziś to wiadomo i chyba trudno byłoby znaleźć osobę, która zaprzeczyłaby tej teorii. Lubimy się śmiać, lubimy, gdy jest wesoło. Wszystko wtedy wydaje się prostsze, problemy przestają mieć rangę nierozwiązywalnych i w ogóle jest jakoś lepiej. Ale… jak wszystko na świecie, śmiech także ma swoje dwa oblicza. Lubimy żarty, ale robi się mniej przyjemnie, gdy to my stajemy się tych żartów obiektem.

Dobrze jest mieć przyjaciół. Jeszcze lepiej, jeśli są to osoby wesołe i cieszące sie życiem. Taki właśnie na pozór jest główny bohater komiksu Adama Święckiego – wilk. Radosny, lubiący się śmiać i bawić, sam siebie nazywający kawalarzem. I nikt z pewnością nie miałby wilkowi tych cech za złe, gdyby nie fakt, że ofiarami jego żartów padają leśni przyjaciele. A to gdzieś się zapodziało czyjeś gniazdo, a to niedźwiedziowi spadł na głowę dzbanek miodu, w końcu tak go lubi. Wilk pękał ze śmiechu, jego przyjaciele niekoniecznie.

Przyjaciele… No właśnie – czy zwierzęta z lasu nadal chciały się z wilkiem przyjaźnić? Przyszedł taki czas, że nawet sam wilk zaczął mieć co do tego wątpliwości, w pełni zresztą uzasadnione. Refleksja na szczęście przyszła w porę, być może zawiedzione przyjaźnie da się jeszcze uratować.

Niewielki format, grube stronice i krótkie, rymowane zdania sprawiają, że książeczka jest poręczna także dla dzieci już samodzielnie czytających. Przemawiają do mnie też ilustracje w kontrastowych, intensywnych barwach. To najnowsza pozycja w serii komiksów wydanych przez Wydawnictwo TADAM, w której to serii znajdziemy także opowieści o Lisie Elegancie, Detektywie Sowie i Misiu będącym łasuchem.

Książeczka w prosty i przystępny dla młodych umysłów sposób pokazuje życiową prawdę – o przyjaźń trzeba dbać, nie powinno się robić nic jej kosztem. A wrodzona skłonność do zabawy i rozweselania innych? Można ją inaczej spożytkować, z korzyścią dla wszystkich wokół. Pan Kawalarz Wilk jest tego najlepszym przykładem.

zaczytana.com.pl

Śmiech to zdrowie – nie od dziś to wiadomo i chyba trudno byłoby znaleźć osobę, która zaprzeczyłaby tej teorii. Lubimy się śmiać, lubimy, gdy jest wesoło. Wszystko wtedy wydaje się prostsze, problemy przestają mieć rangę nierozwiązywalnych i w ogóle jest jakoś lepiej. Ale… jak wszystko na świecie, śmiech także ma swoje dwa oblicza. Lubimy żarty, ale robi się mniej...