Na początku miałam wrażenie, że coś mi się nie spodoba ale jak zwykle akcja się rozwinęła i wciągnęła mnie tak, że czytałam książkę w każdej wolnej chwili.

Na początku miałam wrażenie, że coś mi się nie spodoba ale jak zwykle akcja się rozwinęła i wciągnęła mnie tak, że czytałam książkę w każdej wolnej chwili.

Zaginiony rozkaz po kilku dość kiepskich tomach robi pozytywne wrażenie.
W tym tomie udaje nam się wreszcie dowiedzieć jak Malone zyskał swój słynny przydomek. Choć czytanie we wcześniejszych tomach o tym że zawsze się kiedyś dowiem było dość zabawne. Nie ukrywam, czytałam i byłam ciekawa, w którym tomie przygód się o tym dowiemy.
Tym razem akcję zaczynamy w roku 1865 i szukamy złota ukrytego na terenie Stanów Zjednoczonych przez Zakon Rycerzy Złotego Kręgu
Oczywiście jak i w poprzednich częściach nie może zabraknąć wątku politycznego. Do władzy chce się dorwać przewodniczącego Izby Reprezentantów. Dany Daniels już nie jest prezydentem jednak z pomocą Stephanie Nelle jest w stanie cały czas wpływać na wydarzenia na arenie politycznej.

Zaginiony rozkaz po kilku dość kiepskich tomach robi pozytywne wrażenie.
W tym tomie udaje nam się wreszcie dowiedzieć jak Malone zyskał swój słynny przydomek. Choć czytanie we wcześniejszych tomach o tym że zawsze się kiedyś dowiem było dość zabawne. Nie ukrywam, czytałam i byłam ciekawa, w którym tomie przygód się o tym dowiemy.
Tym razem akcję zaczynamy w roku 1865 i...

Steve Berry to już klasyka dla miłośników historii i tajemnic. Kolejna przygoda Cottona wciąga jak bagno!

Steve Berry to już klasyka dla miłośników historii i tajemnic. Kolejna przygoda Cottona wciąga jak bagno!

Od tej pozycji zaczynam tegoroczny urlop , który z przyczyn wyższych poświęcam książkom czyli mojej pasji . Czeka mnie dwutygodniowy maraton czytelniczy . Zaginiony rozkaz w zasadzie czyta się sam . Steve Berry stworzył cykl , który z każdą kolejną częścią sam broni się swoim poziomem . Nie jest to wielka literatura , ale bardzo dobra porcja literatury popularnej . Ci sami główni bohaterowie z nowym problemem , którego korzenie sięgają tym razem czasów wojny secesyjnej . Dobra sensacja , która przy okazji uczy nas także historii . Do tego Berry , który potrafi to powiązać , trochę nazmyślać i kilka godzin mamy z głowy.

Od tej pozycji zaczynam tegoroczny urlop , który z przyczyn wyższych poświęcam książkom czyli mojej pasji . Czeka mnie dwutygodniowy maraton czytelniczy . Zaginiony rozkaz w zasadzie czyta się sam . Steve Berry stworzył cykl , który z każdą kolejną częścią sam broni się swoim poziomem . Nie jest to wielka literatura , ale bardzo dobra porcja literatury popularnej . Ci sami...

Fajnie się czytało, ale szału nie ma.

Fajnie się czytało, ale szału nie ma.

Jak zwykle wciągająca fabuła, odwiedzamy ciekawe miejsca, bohaterowie niezmiennie ciekawi i dobrze wykreowani.

Jak zwykle wciągająca fabuła, odwiedzamy ciekawe miejsca, bohaterowie niezmiennie ciekawi i dobrze wykreowani.

Od czasu do czasu sięgam po kolejne przygody Cottona Malone'a. Nie jest to literatura wysokich lotów, zdarzają się potknięcia - niespójności, a nawet sprzeczności w fabule. Natomiast bardzo doceniam wplatanie w opisywaną historię wątków autentycznych, udokumentowanych historycznie. Jest to niezaprzeczalny walor powieści.

Od czasu do czasu sięgam po kolejne przygody Cottona Malone'a. Nie jest to literatura wysokich lotów, zdarzają się potknięcia - niespójności, a nawet sprzeczności w fabule. Natomiast bardzo doceniam wplatanie w opisywaną historię wątków autentycznych, udokumentowanych historycznie. Jest to niezaprzeczalny walor powieści.

„Zaginiony rozkaz” to książka o polityce, wpływach, władzy i pieniądzach. A także trochę o historii Stanów Zjednoczonych, bo otrzymujemy wyjaśnienie skąd w tym kraju taki, a nie inny ustrój (niby to demokratyczny, ale jakby nie do końca, co widać chociażby w trakcie wyborów prezydenckich, kiedy to głosy elektorskie przesądzają o tym kto ostatecznie zasiądzie w Białym Domu),a także garść informacji o Konfederacji, która raczej jest kiepsko kojarzona (przez zażartą obronę niewolnictwa) i mało kto chce pamiętać, że po stronie Południa znajdowały się jednostki nie mniej wybitne niż po stronie zwycięskiej Unii.
Odwołania historyczne są naprawdę ciekawe i zrobiły na mnie wrażenie- zaskoczyło mnie, że tak niewiele w nich fikcji literackiej.
Niestety, akcja umiejscowiona w teraźniejszości trochę mnie znużyła. Szczególnie wątki polityczne i możliwość zmiany zasad działania Kongresu, czy konstytucji USA. Jakoś waga tych ewentualnych zmian wydała mi się nie warta kilku trupów, jakie padały tu i ówdzie w trakcie morderczego wyścigu po rozwiązanie zagadki.
Irytowały mnie też przegadane „rozprawy” czarnych charakterów z pozytywnymi bohaterami. Już szykują się do strzału, już mają ich na muszce, już niemalże naciskają spust, ale jednak w ostatniej chwili koniecznie muszą dać się wciągnąć w rozmowę i przez swoje rozgadanie (żeby nie powiedzieć: istny słowotok) tracą szansę na wyeliminowanie przeciwników. Takie to trochę… w stylu starego kina akcji. Raz może być, na drugi raz można machnąć ręką, ale kolejna taka akcja raczej wkurza. Nie to, żebym narzekała na małą ilość ofiar śmiertelnych w książce, bo tych jest aż nadto, ale powtarzanie tego samego scenariusza raz za razem zwyczajnie nudzi.
Choć lubię tego autora, to przyznaję, że bywało lepiej…

„Zaginiony rozkaz” to książka o polityce, wpływach, władzy i pieniądzach. A także trochę o historii Stanów Zjednoczonych, bo otrzymujemy wyjaśnienie skąd w tym kraju taki, a nie inny ustrój (niby to demokratyczny, ale jakby nie do końca, co widać chociażby w trakcie wyborów prezydenckich, kiedy to głosy elektorskie przesądzają o tym kto ostatecznie zasiądzie w Białym Domu),...

Niestety powieść przeciętna .

Niestety powieść przeciętna .

„Zaginiony rozkaz”, jak wszystkie powieści z Cottonem Malone, czyta się szybko, łatwo i przyjemnie. Zagadka znowu jest ciekawa, akcja gna do przodu, intryga skonstruowana z sensem. Oczywiście pozytywni bohaterowie w większości wychodzą bez szwanku, źli za to padają dość gęsto, bo trupów jest jak zawsze pełno. Czyli ta lektura to naprawdę dobra rozrywka. Jedyną dla mnie wadą jest nadmiar polityki i tej współczesnej, i tej historycznej. Poza tym książka ma same plusy.

„Zaginiony rozkaz”, jak wszystkie powieści z Cottonem Malone, czyta się szybko, łatwo i przyjemnie. Zagadka znowu jest ciekawa, akcja gna do przodu, intryga skonstruowana z sensem. Oczywiście pozytywni bohaterowie w większości wychodzą bez szwanku, źli za to padają dość gęsto, bo trupów jest jak zawsze pełno. Czyli ta lektura to naprawdę dobra rozrywka. Jedyną dla mnie wadą...