Dobra, mocna ksiażka osadzona w koncepcji świata autorki.

Dobra, mocna ksiażka osadzona w koncepcji świata autorki.

Oto wersy jak trzęsące się włókna mięśni, słowa o ciele jak o zdobytym zamku, wiersze-szpitalne traumy, które pozostają w głowie, które wywołują emocje. Coś tak mocnego, czytałem u Zuzanny Ginczanki ("a przecież jestem nadziana na pal, na własny kręgosłup (...) to nie da się przekabacić, i nie da się przeżebrać, w prześwicie słońca przez dłonie mogę pięć kości dostrzec - pod pomarańczą piersi jest suche jak gałąź żebro") Joanny Mueller (genialne "tota mueller in utero" z tomu "Intima Thule": "kobieta - kobierzec bielm, lilijka padolna - zawiana fiaskiem w oczy") i Izy Kawczyńskiej ("Masz ciało. Za jego sprawą dotyk przemienia się w polowanie." z tomu "Largo")

Czyta się tu o kobiecym doświadczeniu bezradności, słabości, cierpienia, które odbiera siły. I ten bezwład, ta gruda bólu, podany jest jak Tomaszowi rana.
"Zmierzam w kierunku Antarktydy" (działa z mrożącym mottem: "co za okropne miejsce" Scoot w swoim dzienniku, po dotarciu do bieguna południowego).

Dlaczego tak pisać? Bo "Gdy słowo wyrasta w gardle jak florystyczny design, czy naprawdę trzeba je wyrwać i pozwolić mu umrzeć?" Bo jest "sprzeczność we własnym ciele przedziwnym jak miąższ - jasnym organicznym gotowym do rozkładu.". A więc aż do przerażania, jak w teledyskach Toola. Do dekonstrukcji pisania, w którym nigdy o zwyczajnym życiu, o krzesłach i stołach, parapetach, wobec marnych śladów życia w nich: "stoły i krzesła nie są szczególne" - "czuję się rozczarowana, jak wtedy gdy rtg wykazało przezroczystość myśli".

I jeśli jest tu trochę pod Beksińskiego: "pożeram plankton osiadły na stopach.", "tutaj ryby mówią językami dzieci i aniołów gładkimi jak śluz i ciągnącymi się w wyciszonym monologu", "guz rośnie jak ukwiał" i można się przyczepić, że to trochę epatowanie, to zgoda, ale... Są tu wiersze "w sedno" np.: o przemianie dziewczyny w kobietę, które obrazuje spadanie jabłka i w miejscu obicia robi się słodko i ciemno, o jednoczesności matki-kobiety i dziewczynki w wierszu "isis hekate diana" (brawa za puentę: "w trójcy jedyna, prawdziwa zmieniam się w co tylko chcę i jak chcę. a świat przyjmuje mnie z otwartymi ustami."). I nie są to tylko własne historie - jest historia z obozu ("z tymi wstążkami we włosach jesteśmy jak kapliczki"),z reportażu Hanny Krall, z życia Żeromskiego (o śmierci jego syna - Adasia). Jak manifest feministyczny zabrzmiał fragment: "dlaczego najpierw musimy rozłamać się na okruchy by stać się mniej więcej?" Dużo tu przekrzykujących się obrazów: grzybiarz zatrzymujący pociąg, krew na zieleni babki lancetowatej, padaczka - baba jaga, śpiewanie przez otwór w brzuchu lalki barbie.

Przekonany, że druga książki autorki będzie jeszcze lepsza, zachęcam do wejścia w te wersy-infekcje-piwnice. Prowadzą do wyjścia: "funkcjonowanie jest fun".

https://bialafabryka.blogspot.com/2019/02/sprzecznosc-we-wasnym-ciele-przedziwnym.html

Oto wersy jak trzęsące się włókna mięśni, słowa o ciele jak o zdobytym zamku, wiersze-szpitalne traumy, które pozostają w głowie, które wywołują emocje. Coś tak mocnego, czytałem u Zuzanny Ginczanki ("a przecież jestem nadziana na pal, na własny kręgosłup (...) to nie da się przekabacić, i nie da się przeżebrać, w prześwicie słońca przez dłonie mogę pięć kości dostrzec -...

Mimo podziału książki na dwie tytułowe części, w tomiku Katarzyny Zwolskiej-Płusy granica między Cudem a Anomalią wydaje się płynna, umowna. Oba wymiary łączą się i przenikają, a miejscami można odnieść wrażenie, że wynikają jeden z drugiego. Forma ta jest bardzo przemyślana, choć uniemożliwia jednoznaczne stwierdzenie, z którą z części w danej chwili obcujemy. Ogromną zaletą takiego przedsięwzięcia jest to, że nie tylko pozbawia ono czytelnika wrażenia przypadkowości, ale wręcz wywołuje w nim przekonanie o nierozerwalności tej poetyckiej, niemalże szkatułkowej kompozycji. (...)

Więcej na: annamusial.com

Mimo podziału książki na dwie tytułowe części, w tomiku Katarzyny Zwolskiej-Płusy granica między Cudem a Anomalią wydaje się płynna, umowna. Oba wymiary łączą się i przenikają, a miejscami można odnieść wrażenie, że wynikają jeden z drugiego. Forma ta jest bardzo przemyślana, choć uniemożliwia jednoznaczne stwierdzenie, z którą z części w danej chwili obcujemy. Ogromną...

https://dajprzeczytac.blogspot.com/2017/11/cud-i-anomalia-katarzyna-zwolska-pusa.html

https://dajprzeczytac.blogspot.com/2017/11/cud-i-anomalia-katarzyna-zwolska-pusa.html

Rewelacyjny, niezwykle emocjonalny debiut.
Jest to jesienna lektura o przemijaniu,
cierpieniu, ale też o dojrzewaniu kobiecości.
Podmiot liryczny tomu poszukuje swojego
miejsca na świecie, wchodząc w role tradycyjnie
przypisane kobiecie, które jednocześnie przybliżają
traumy z dzieciństwa i okresu dorastania. Wszystko
się zapętla tworząc niesamowitą mieszkankę
lęku, wstydu, ale również dumy z bycia
tu i teraz. Gorąco polecam!

Rewelacyjny, niezwykle emocjonalny debiut.
Jest to jesienna lektura o przemijaniu,
cierpieniu, ale też o dojrzewaniu kobiecości.
Podmiot liryczny tomu poszukuje swojego
miejsca na świecie, wchodząc w role tradycyjnie
przypisane kobiecie, które jednocześnie przybliżają
traumy z dzieciństwa i okresu dorastania. Wszystko
się zapętla tworząc niesamowitą mieszkankę
lęku,...

Takie se.

Takie se.