Listy do utraconej

Ach, te „Listy do utraconej”... Ileż ja uczucia włożyłam w tę niesamowitą powieść, i ileż uczuć ona sama we mnie wzbudziła - po prostu niesamowita!

Dawno nie spotkałam tak barwnych, ciekawych i przede wszystkim życiowych głównych bohaterów - nie denerwują, nie zachowują się jak pępki świata albo typowa szara masa, ale po prostu są. Bardzo, ale to bardzo ich polubiłam! Mają swoje problemy, jak to ludzie, i tym bardziej jak to nastolatki. Próbują radzić sobie z ogromem walących się na nich z każdej strony emocji i budują mury, chowają się pod pancerzem buntu czy spokoju, w zależności od osoby, przez co prawdziwa osobowość chowa się głęboko, głęboko wgłąb ich samych. Niesamowicie obserwuje się życie takich ludzi: trzyma się kciuki, aby jednak wszystko poszło dobrze, żeby powrócili do swojej prawdziwej osobowości, bo bycie sobą w każdej sytuacji jest skarbem, o którym sporo osób zapomina.

Brigid Kemmerer stworzyła książkę z gatunku young adult, gdzie to nie miłość gra pierwsze skrzypce, jak w większości przypadków, ale emocje. Uczucia towarzyszące bohaterom, ich przemyślenia na temat wielu spraw, mniej i bardziej poważnych oraz to, jak zmienili się po tym, gdy się przed sobą otworzyli - o to właśnie chodzi w tej powieści. O czucie.
„Listy do utraconej” ukazują nam również obraz tego, jak wielką zgubą potrafią być pozory. Jak jeden moment, jedna chwila, potrafi wgryźć się w życie człowieka i pozostawić na nim stałe piętno, przez które później inni na niego patrzą. Pokazuje również to, jak utrata bliskiej osoby zmienia sposób spostrzegania świata osoby opuszczonej.

To wszystko ujęte jest naprawdę świetnym, lekkim i przyjemnym piórem autorki. Nie skupia się ona na długich opisach, które zamęczyłyby nawet Elizę Orzeszkową, ale wyklucza je do minimum po to zaś, żeby skupić się na płynnej, bardzo dobrze zaopatrzonej we wzloty i upadki fabule, która wprost nie pozwala oderwać się od lektury!

Ach, te „Listy do utraconej”... Ileż ja uczucia włożyłam w tę niesamowitą powieść, i ileż uczuć ona sama we mnie wzbudziła - po prostu niesamowita!

Dawno nie spotkałam tak barwnych, ciekawych i przede wszystkim życiowych głównych bohaterów - nie denerwują, nie zachowują się jak pępki świata albo typowa szara masa, ale po prostu są. Bardzo, ale to bardzo ich polubiłam! ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szczerze mówiąc od jakiegoś czasu przestałam czytać opisy książek, sugeruję się więc już tylko tytułami. 😂
Być może stąd bierze się moje zaskoczenie związane z treścią tej powieści. 😂Byłam pewna że jest to historia chłopaka, który stracił swoją ukochaną. 😂 A tak naprawdę to historia straty matki.
Po śmierci ukochanej mamy główna bohaterka, Juliet nie potrafi powrócić do rzeczywistości. Nie radząc sobie z bagażem emocjonalnym robi to, co najbardziej ją przybliża do zmarłej. Pisze do niej listy, które zostawia na cmentarzu. Jakież jest jej zdziwienie gdy okazuje się że jej własne przemyślenia, to co pisała z głębi swej duszy zostaje przeczytane. Co więcej otrzymuje odpowiedź na swój list.
Sytuacja rozkręca się, gdy zdajemy sobie sprawę z tego kto jej odpisuje. 📖📕📚 Zupełnie od siebie różni. Ba! Nawet za sobą nie przepadający. Oboje z problemami. Ale tylko razem są w stanie sobie nawzajem pomóc ❤️ Pięknie opisująca stratę i pokazująca jacy czasem jesteśmy ślepi na miłość, która jest na wyciągnięcie ręki.

Szczerze mówiąc od jakiegoś czasu przestałam czytać opisy książek, sugeruję się więc już tylko tytułami. 😂
Być może stąd bierze się moje zaskoczenie związane z treścią tej powieści. 😂Byłam pewna że jest to historia chłopaka, który stracił swoją ukochaną. 😂 A tak naprawdę to historia straty matki.
Po śmierci ukochanej mamy główna bohaterka, Juliet nie potrafi powróci...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najgorszy dzień w życiu Juliet?
Z całą pewnością 25 maja, kiedy to jej matka zginęła w wypadku, pozostawiając córkę i męża w niekończącej się żałobie. Od tego czasu Juliet prawie codziennie przychodzi na cmentarz i pisze listy do zmarłej rodzicielki, by poczuć jej obecność i pielęgnować ból po stracie.
Najgorszy dzień w życiu Declana?
Bez wahania można stwierdzić, że 25 maja - dzień powtórnego wyjścia za mąż matki chłopaka i jego nieudanej próby samobójczej. Nie dość, że przeżył wbrew swojej woli, to jeszcze został skazany na prace społeczne na cmentarzu.
Pewnego dnia Declan znajduje list przeznaczony dla matki Juliet i postanawia na niego odpisać. To całkowicie zmienia życie bohaterów, pytanie brzmi tylko: Czy na lepsze?

Do przeczytania tej powieści skłonił mnie w dużej mierze wątek listów, które sama uwielbiam pisać i rozsyłać wszystkim dookoła bez względu na to, czy dostanę jakąś odpowiedź.
Spodziewałam się czegoś nieco innego w tym temacie, ale i tak było znacznie lepiej niż w wielu książkach, w których występuje motyw czatowania między nieznającymi się bohaterami.
Pewnie domyślacie się, że dużą rolę w historii gra relacja głównych bohaterów, która poddaje się schematowi "hate to love", co było dla mnie nieco uciążliwe, ale po prostu nie jestem fanką wątków romantycznych. Nie mogłam za to przejść obojętnie obok pięknej przyjaźni łączacej zarówno Declana i Reva, jak i Juliet oraz Rowan. Ogromnym plusem są również wspaniałe relacje Reva z jego rodziną, które zdecydowanie należały mu się po jego mrocznej przeszłości.
Juliet i Declanowi nie poszczęściło się aż w takim dużym stopniu. Oboje zmagają się z problemami rodzinnymi, żałobą, samoutrudnianiem sobie życia poczuciem winy oraz przeszłością która stąpa za nimi krok w krok i nie daje im o sobie zapomnieć.
W lekturze najbardziej oczarował mnie wątek związany z polonistką uczącą głównego bohatera i wierszami, które kazała mu interpetować. Była wspaniałym przykładem tego, jak powinna wyglądać postawa nauczyciela, a fragmenty, gdzie ta dwójka występowała wspólnie, skłaniały do przemyśleń.
Nie oczekujmy jednak od tej powieści zbyt wiele. Na pewno nie jest ona płytka, ale jest lekka, łatwa w odbiorze i napisana prostym językiem. Nadaje się idealnie na chwilę relaksu po ciężkim w dniu!

Najgorszy dzień w życiu Juliet?
Z całą pewnością 25 maja, kiedy to jej matka zginęła w wypadku, pozostawiając córkę i męża w niekończącej się żałobie. Od tego czasu Juliet prawie codziennie przychodzi na cmentarz i pisze listy do zmarłej rodzicielki, by poczuć jej obecność i pielęgnować ból po stracie.
Najgorszy dzień w życiu Declana?
Bez wahania można stwierdzić, ż...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fantastyczna, wzruszająca opowieść. :)

Fantastyczna, wzruszająca opowieść. :)

Pokaż mimo to

Książka jest cudowna, bardzo mi sie spodobała i sposób w jaki jest napisana. Mianowicie główni bohaterowie piszą do siebie listy i z początku sie nie znają a w rzeczywistości sobie dogryzają. Później to się jednak zmienia i już o sobie wiedzą lecz nie umieją ze sobą inaczej rozmawiać.
Ciężko było się od niej oderwać i cały czas myślałam o tym jak to się skończy...
I jak się skończyła to mi jej brakuje, mam niedosyt związany z twórczością tej Autorki którą czytałam pierwszy raz :)

Książka jest cudowna, bardzo mi sie spodobała i sposób w jaki jest napisana. Mianowicie główni bohaterowie piszą do siebie listy i z początku sie nie znają a w rzeczywistości sobie dogryzają. Później to się jednak zmienia i już o sobie wiedzą lecz nie umieją ze sobą inaczej rozmawiać.
Ciężko było się od niej oderwać i cały czas myślałam o tym jak to się skończy...
I jak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jest to świetna książka (nie tylko dla młodzieży) na wakacje. Jeżeli dobrze się w nią wyczujemy, doprowadzi nas do przemyśleń. Czyta się ją bardzo szybko. Ma 400 stron, ale jest świetna na jedno popołudnie. Polecam :)

Jest to świetna książka (nie tylko dla młodzieży) na wakacje. Jeżeli dobrze się w nią wyczujemy, doprowadzi nas do przemyśleń. Czyta się ją bardzo szybko. Ma 400 stron, ale jest świetna na jedno popołudnie. Polecam :)

Pokaż mimo to

"Listy do utraconej" - to opowieść o dwóch zupełnie różnych osobach, które łączy ze sobą jedna rzecz - rozpacz. Juliet próbuje sobie poradzić ze śmiercią matki. Bardzo często chodzi na cmentarz w celu zostawieniu tam swoich listów. Pewnego razu jeden z nich zostaje odczytany przez Declana - chłopaka, który w ramach prac społecznych musi dwa razy w tygodniu kosić trawę na cmentarzu. Dopisuje on dwa słowa i pozostawia swój list co zostaje zauważone, przez Juliet. Mimo, że na początku dziewczyna nie jest z tego zadowolona z czasem bohaterowie zaczynając sobie bezgranicznie ufać, choć dalej nie wiedzą z kim tak na prawdę piszą.

Zabierając się za tą książkę nie liczyłam na nic poza niezobowiązującym, obyczajowym romansem, jednak podczas czytania moje zdanie uległo diametralnej zmianie. Książka ukazuję jak bardzo nie raz mylimy się w ocenie drugiej osoby na podstawie wyglądu, pierwszego wrażenia, albo pojedynczego zdarzenia. Wśród ważnych wątków zostaje również ukazana relacja z rodzicami, przyjaciółmi, a także osobami z zewnątrz, które nie raz chcą po prostu pomóc i nie raz wiele mogą zrobić. Kolejnym elementem, który bardzo lubię w tej książce jest pasja, którą każdy z nas posiada, mimo że czasami chcemy z nią walczyć. Sam zabieg komunikowania się poprzez listy pozostawiane na cmentarzu jest niezwykle interesujący. Zakochałam się w tej historii i myślę, że wiele można się w niej doszukać, gorąca polecam!

"Listy do utraconej" - to opowieść o dwóch zupełnie różnych osobach, które łączy ze sobą jedna rzecz - rozpacz. Juliet próbuje sobie poradzić ze śmiercią matki. Bardzo często chodzi na cmentarz w celu zostawieniu tam swoich listów. Pewnego razu jeden z nich zostaje odczytany przez Declana - chłopaka, który w ramach prac społecznych musi dwa razy w tygodniu kosić trawę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

To w zasadzie książka dla nastolatek, ale muszę przyznać, ze zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Czytałam ją równolegle z "Tym jedynym" Emily Giffin i stwierdzam, ze jest zdecydowanie lepsza od futbolowego romansu tej ostatniej. Porusza całkiem poważne problemy młodych ludzi, a dla mnie na plan pierwszy wysuwają się niełatwe relacje młodzieży z dorosłymi. Nie ma niepotrzebnego epatowania wulgarnością i seksem, czyta się dobrze i skłania do refleksji. Czego więcej chcieć.

To w zasadzie książka dla nastolatek, ale muszę przyznać, ze zaskoczyła mnie bardzo pozytywnie. Czytałam ją równolegle z "Tym jedynym" Emily Giffin i stwierdzam, ze jest zdecydowanie lepsza od futbolowego romansu tej ostatniej. Porusza całkiem poważne problemy młodych ludzi, a dla mnie na plan pierwszy wysuwają się niełatwe relacje młodzieży z dorosłymi. Nie ma niepot...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Oj, ciężko zabrać się do recenzji po takiej książce. Po ostatnich niewypałach z gatunku young adults, pomyślałam że może jestem już za stara na ten gatunek. Całe szczęście ta książka przywróciła mi wiarę w literaturę dla nastoletnich czytelników i z pewnością na długo zapadnie mi w pamięć.
Wielkie brawa dla autorki za kunszt pisarski i umiejętność przekazania tak trudnych tematów jakimi są strata bliskiej osoby czy poczucie winy z taką lekkością, iż czytało mi się książkę błyskawicznie. Między słowa pełne goryczy, smutku i żalu udało się wpleść zdania pełne nieprzesadzonego humoru, a to z pewnością zasługa głównych bohaterów, których nie da się nie polubić i kibicuje się im aż do ostatniej strony na drodze ku ich szczęściu.
Rzadko zdarza mi się płakać przy książkach, a tutaj uroniłam kilka łez. Niektóre momenty przepełnione były tak wielkim smutkiem, że aż do teraz pewne słowa rozbrzmiewają mi w głowie i przez długi czas będą domagać się uwagi. Pomimo, iż wiemy, że to fikcja literacka to sam temat radzenia sobie ze stratą i poczuciem winy jest jak najbardziej prawdziwy i każdy człowiek, który stracił bliską mu osobę z łatwością będzie mógł przypisać myśli bohaterów do swoich własnych.
Jako że nie jestem fanką romansów podobało mi się, że wątek miłosny był zepchnięty na dalszy plan, a fabuła opierała się głównie na problemach Juliet i Declana, a także jego przyjaciela Reva. Co do zakończenia nie mam żadnych uwag, jest takie jakie powinno być i na jakie liczyłam. ,,Listy do utraconej" trafiają u mnie na listę najlepszych książek young adults i myślę, że już na niej pozostaną. Tymczasem pozostaje mi zabrać się za drugą część i mam nadzieję, że będzie równie wspaniała jak jej poprzedniczka.

Oj, ciężko zabrać się do recenzji po takiej książce. Po ostatnich niewypałach z gatunku young adults, pomyślałam że może jestem już za stara na ten gatunek. Całe szczęście ta książka przywróciła mi wiarę w literaturę dla nastoletnich czytelników i z pewnością na długo zapadnie mi w pamięć.
Wielkie brawa dla autorki za kunszt pisarski i umiejętność przekazania tak trudnych ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Listy do utraconej" - Brigit Kemmerer

Każdy z nas ma taki moment w życiu, kiedy przechodzi żałobę. Może to być rodzic, brat, siostra, dziadek, kuzyn, przyjaciel. Wszyscy tam byliśmy, wszyscy będziemy.
Każdy radzi sobie z żałobą w inny sposób. Jedni z każdym dniem przyzwyczajają się do faktu, że życie toczy się dalej, inni - zamykają się w sobie i oddalają od swoich bliskich.
O takich właśnie ludziach jest książka "Listy do utraconej" Bigit Kemmerer.

Juliet, siedemnastolatka, traci matkę w wypadku samochodowym. Obwinia się o jej śmierć, bo to właśnie ona poprosiła matkę o wcześniejszy powrót z pracy za granicą. Przez cały okres przebywania matki poza krajem pisały do siebie listy. I właśnie w ten sposób Juliet próbuje poradzić się ze stratą - pisząc do matki listy i pozostawiając je na jej grobie.

Pewnego dnia jeden z listów znajduje Declan, który na cmentarzu wykonuje prace społeczne, nałożone na niego w związku z wypadkiem, do którego doprowadził - prowadząc po alkoholu wjechał w budynek. Declan odpisuje na list Juliet.

Dwójka siedemnastolatków rozpoczyna relację, odsłaniając wzajemnie przed sobą kolejne tajemnice związane z sytuacją, w jakiej aktualnie się znajdują. Zwierzają się sobie i odkrywają, że potrafią sobie pomóc uporać się z przeszłością i teraźniejszością.

Wielką rolę w książce odgrywają relacje z rodziną, przyjaciółmi i nauczycielami. Po śmierci mamy Juliet prawie nie rozmawia z ojcem. Declan nie może porozumieć się ze swoją matką i ojczymem, a jego jedyną opoką jest przyjaciel Rev.

Czy obojgu nastolatkom uda się pogodzić z wewnętrznymi rozterkami? Czy naprawią relacje z bliskimi? Czy zbudują głębszą relację między sobą? Odpowiedzi na te pytania pozostawiam Wam i całym sercem zachęcam do przeczytania tej pozycji.

Styl pisania autorki jest niesamowicie przystępny. Po raz pierwszy poznałam ją czytając "A Curse so Dark and Lonely", która również wywarła na mnie duże wrażenie. Póki co książka nie pojawiła się po polsku. "Listy do utraconej" to druga pozycja, którą przeczytałam i śmiało mogę powiedzieć, że sięgnę po kolejną

"Listy do utraconej" - Brigit Kemmerer

Każdy z nas ma taki moment w życiu, kiedy przechodzi żałobę. Może to być rodzic, brat, siostra, dziadek, kuzyn, przyjaciel. Wszyscy tam byliśmy, wszyscy będziemy.
Każdy radzi sobie z żałobą w inny sposób. Jedni z każdym dniem przyzwyczajają się do faktu, że życie toczy się dalej, inni - zamykają się w sobie i oddalaj...

więcej

mniej

Pokaż mimo to