W porównaniu do innych powieści autora - przeciętna.

W porównaniu do innych powieści autora - przeciętna.

Facet, z grubsza, dwie ma natury, dwie jaźnie. Jedna, do której ambitne jednostki męskie aspirują, to tzw. sfera duchowa, wszystkie wzniosłe "ą" i "ę". I druga. Ujawnia się, zasadniczo automatycznie, gdy seksowna niewiasta stoi przed ową męską jednostką, dajmy na to na schodach ruchomych, jadących ku górze.
Książka Adamczyka traktuje o tej drugiej męskiej jaźni. Nie ma zatem, w tym pisaniu, nic wzniosłego. Nic, co uniosłoby się nad pospolitą samczą seksualnością. Pisze autor raczej o innych uniesieniach, w cokolwiek niższych partiach ciała. Pisze w sposób nieuduchowiony i płaski. Żartem. Raz lepszym, raz słabszym. Trzeba mu wszak oddać, że informuje w tytule, uczciwie, że to o pożądaniu. Pożądanie to chuć. Jest nieduchowe. Jest zwierzęce. Ani ładne, ani romantyczne.

Facet, z grubsza, dwie ma natury, dwie jaźnie. Jedna, do której ambitne jednostki męskie aspirują, to tzw. sfera duchowa, wszystkie wzniosłe "ą" i "ę". I druga. Ujawnia się, zasadniczo automatycznie, gdy seksowna niewiasta stoi przed ową męską jednostką, dajmy na to na schodach ruchomych, jadących ku górze.
Książka Adamczyka traktuje o tej drugiej męskiej jaźni. Nie ma...

Książka napisana z humorem. Momentami była naprawdę zabawna. Jednak z czasem zaczęła mnie nudzić.
Trochę o niczym. Jest to wywód dorosłego mężczyzny, który nazywa się tak samo jak znany aktor. Przez co spotyka go dużo zabawnych historii, które przytacza.
Czytało się bardzo szybko. Lekka i szybka lektura, która może rozbawić.

Książka napisana z humorem. Momentami była naprawdę zabawna. Jednak z czasem zaczęła mnie nudzić.
Trochę o niczym. Jest to wywód dorosłego mężczyzny, który nazywa się tak samo jak znany aktor. Przez co spotyka go dużo zabawnych historii, które przytacza.
Czytało się bardzo szybko. Lekka i szybka lektura, która może rozbawić.

Tu wszystko kręci się wokół spraw moczowo-płciowych. Beznadzieja!

Tu wszystko kręci się wokół spraw moczowo-płciowych. Beznadzieja!

Smętny monolog erotomana gawędziarza.
Po lekturze "Domu tęsknot" spodziewałam się czegoś bardziej wartościowego po autorze.

Smętny monolog erotomana gawędziarza.
Po lekturze "Domu tęsknot" spodziewałam się czegoś bardziej wartościowego po autorze.

Szukałem czegoś lekkiego, co pozwoli mi się na chwilę oderwać od mojej rzeczywistości i lektura tej książki mi to zapewniła. Nie miałem też żadnych konkretnych oczekiwań. Jest napisana zgrabnie, ze sporą dawką humoru. Jest kilka scen przy których dosłownie parskałem śmiechem. Są o tyle dobre, że jest to humor sytuacyjny, wynikający z komizmu sytuacji, a przez to nie wymuszony.
Warto wspomnieć, że książka zaskakująco się rozwija i momentami główny temat zmienia nieco tor, pokazując nam tym samym, jak funkcjonują współczesne media. Temat o tyle nie przypadkowy, bo i autor powieści z zawodu jest dziennikarzem. Moim zdaniem jest to całkiem udany debiut literacki. Wstydu nie ma. Zachęcił mnie wręcz do sięgnięcia po kolejne książki Pana Piotra.

Szukałem czegoś lekkiego, co pozwoli mi się na chwilę oderwać od mojej rzeczywistości i lektura tej książki mi to zapewniła. Nie miałem też żadnych konkretnych oczekiwań. Jest napisana zgrabnie, ze sporą dawką humoru. Jest kilka scen przy których dosłownie parskałem śmiechem. Są o tyle dobre, że jest to humor sytuacyjny, wynikający z komizmu sytuacji, a przez to nie...

Rozbawiła mnie ta książka.

Rozbawiła mnie ta książka.

Trochę jak "Dzień Świra" i odrobina (szczypta?) prozy Pilcha. Ja też nie lubię Houellebecq'a, ale to dziwna odwaga, że autor porównuje swoją pisaninę do "prawdziwych powieści" tego Francuza. Czyta się łatwo i na szczęście szybko. Autor uważa, że to "przezabawne", że przypadkiem ma imię i nazwisko takie, jak aktor, który grał Chopina i Pana Papieża.
To urocze, że dorosły facet ma mnóstwo zabawnych sytuacji do opisania tylko dlatego, że nie jest TYM Piotrem Adamczykiem a Jego zmyślona ukochana z młodości (Adaś Miauczyński się kłania) ma na imię Marysia Jezus (jej ojciec był Hiszpanem :-{ !?!?) .... No ale dobra. Przeczytałem i nie womitowałem, czyli powieść jest "dobra".

Trochę jak "Dzień Świra" i odrobina (szczypta?) prozy Pilcha. Ja też nie lubię Houellebecq'a, ale to dziwna odwaga, że autor porównuje swoją pisaninę do "prawdziwych powieści" tego Francuza. Czyta się łatwo i na szczęście szybko. Autor uważa, że to "przezabawne", że przypadkiem ma imię i nazwisko takie, jak aktor, który grał Chopina i Pana Papieża.
To urocze, że dorosły...

Na początku trochę zabawna, ale późnej robi się nudno... Pierwsze skojarzenia które mi się nasuwają po przeczytaniu pierwszych kilku stron, to książki Michała Houellebecqa. I rzeczywiście pan Adamczyk się później do nich odnosi.

Na początku trochę zabawna, ale późnej robi się nudno... Pierwsze skojarzenia które mi się nasuwają po przeczytaniu pierwszych kilku stron, to książki Michała Houellebecqa. I rzeczywiście pan Adamczyk się później do nich odnosi.

Od tej książki zacząłem poznawać autora. Być może na pierwszy kontakt powinienem wybrać inną lekturę. Po prostu w tej powieści pan Adamczyk wykorzystał swoje(i nie tylko:) ) nazwisko.

Od tej książki zacząłem poznawać autora. Być może na pierwszy kontakt powinienem wybrać inną lekturę. Po prostu w tej powieści pan Adamczyk wykorzystał swoje(i nie tylko:) ) nazwisko.