Pierwszy tom bardzo sprawnie wprowadził czytelnika w świat przedstawiony. Pozostawił parę zagadek, które intrygowały. Czy drugi tom potrafi to rozwinąć?

Wyprawa badawcza kontynuuje eksploarację planety. Trafiają do ruin tajemniczych budowli, gdzie napotykają pozostałości dawnej technologii, a także lokalną faunę. Tymczasem na statku kosmicznym trwają poszukiwania „pasażera na gapę” sprzed lat.

Czytając ten tom odniosłem wrażenie, że scenarzysta recyklinguje swoje pomysły z innych komiksów. Znowu jest to eksploracja tajemniczego świata przepełnionego dziwną fauną, a przybysze z kosmosu w przebraniu starają się manipulować ludźmi. Na dodatek porozrzucane tropy wydają się sugerować bardzo typowe dla tego scenarzysty wyjaśnienie całości.

Poza tym bohaterowie stali się mniej interesujący. Przestali zachowywać się rozsądnie, a także są bardzo naiwni i małostkowi. W pewnym momencie przestałem im kibicować.

Za to pod względem warstwy graficznej jest lepiej niż ostatnio. Obca fauna wygląda teraz naprawdę obco i pomysłowo. Niestety pozostałości dawnej technologii za bardzo przypominają ziemską.

Niestety jest to pewien spadek formy w stosunku do pierwszego tomu. Czułem się jakbym jadł po raz kolejny ten sam odgrzewany kotlet. Mam jednak nadzieję, że jeszcze zostanę pozytywnie zaskoczony.

Pierwszy tom bardzo sprawnie wprowadził czytelnika w świat przedstawiony. Pozostawił parę zagadek, które intrygowały. Czy drugi tom potrafi to rozwinąć?

Wyprawa badawcza kontynuuje eksploarację planety. Trafiają do ruin tajemniczych budowli, gdzie napotykają pozostałości dawnej technologii, a także lokalną faunę. Tymczasem na statku kosmicznym trwają poszukiwania „pasażera...

Ponieważ fabuła pierwszej części serii Centaurus przedstawiała się sztampowo, dlatego po „dwójce” nie spodziewałem się jakichś wielkich zaskoczeń. A tu miłe zaskoczenie, bo okazuje się, że nie miałem racji, że całkowicie się pomyliłem. Ponieważ intryga w bieżącej odsłonie została wyraźnie rozbudowana i uatrakcyjniona, występującym postaciom (nie wszystkim) nadano ewidentnej wyrazistości, wprowadzono kilka ciekawych wątków, a akcja prowadzona jest dwutorowo. Rzeczone elementy powodują, że Obcą ziemię dobrze się czyta, gdyż fabuła rozbudza w czytelniku ciekawość.

Pierwszy wątek rozgrywa się na planecie Vera, gdzie wylądowała ośmioosobowa specgrupa pod kierownictwem Mary-Mae Randolf. Zadanie zwiadowców polega na wstępnej eksploracji i ustaleniu, czy planeta nie jest zamieszkała przez rozumne istoty. Obawy kolonistów wzbudzają wielgaśne budowle, które znajdują się na powierzchni. Każda kolejna godzina spędzona na nowej „Ziemi”, miast odpowiedzi, przynosi kolejne pytania. Zespół odnajduje m.in. latające spodki oraz pustynię, która pełni rolę cmentarzyska ziemskich okrętów. Bez odpowiedzi pozostaje pytanie: Jak wyjaśnić obecność okrętu admiralskiego Krzysztofa Kolumba w tym miejscu?

Druga nitka narracyjna dzieje się kosmicznym „statku-świecie” i wiąże się ze śledztwem prowadzonym w sprawie dziury w poszyciu kadłuba, która została zrobiona jakieś dwadzieścia lat temu, gdy statek mknął z niewyobrażalną prędkością w kosmicznej próżni. Niepokojącym jest, że intruz (lub intruzi) jest (lub są) o wiele bardziej zaawansowani technologicznie i najprawdopodobniej wciąż przebywa (lub przebywają) na pokładzie. Ekipa prowadząca dochodzenie stara się ustalić, czy w czasie ewentualnego przybycia obcego (obcych) w życiu załogi nie zaszły jakieś zmiany… Wszystko wskazuje na to, że odpowiedź może wiązać się z członkami ekspedycji badającymi Verę...

- - -
cały tekst do przeczytania tu:
https://dybuk.wordpress.com/2017/08/10/centaurus-2-obca-ziemia/

Ponieważ fabuła pierwszej części serii Centaurus przedstawiała się sztampowo, dlatego po „dwójce” nie spodziewałem się jakichś wielkich zaskoczeń. A tu miłe zaskoczenie, bo okazuje się, że nie miałem racji, że całkowicie się pomyliłem. Ponieważ intryga w bieżącej odsłonie została wyraźnie rozbudowana i uatrakcyjniona, występującym postaciom (nie wszystkim) nadano ewidentnej...

ZIEMIA OBIECANA

Po pierwszy tom „Centaurusa” sięgnąłem zaciekawiony jego fabułą, ale byłem też pełen obaw. W końcu niewiele spotkałem serii SF, które naprawdę by mnie zachwyciły czy wciągnęły na dłużej. Dlatego tym bardziej byłem zaskoczony, kiedy okazało się, że nowy cykl Leo, twórcy „Aldebarana”, to naprawdę znakomita, klimatyczna historia, opowiedziana z rozmachem i wyczuciem materii.

Całość recenzji na moim blogu: http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/07/25/centaurus-2-obca-ziemia-zoran-janjetov-luis-eduardo-de-oliveira-leo-rodolphe-daniel-jacquette/

ZIEMIA OBIECANA

Po pierwszy tom „Centaurusa” sięgnąłem zaciekawiony jego fabułą, ale byłem też pełen obaw. W końcu niewiele spotkałem serii SF, które naprawdę by mnie zachwyciły czy wciągnęły na dłużej. Dlatego tym bardziej byłem zaskoczony, kiedy okazało się, że nowy cykl Leo, twórcy „Aldebarana”, to naprawdę znakomita, klimatyczna historia, opowiedziana z rozmachem i...