Pierwszy tom "Deadpool Classic" mnie nie porwał i ostatecznie oceniłem go jako komiks przeciętny, skierowany raczej do wielkich fanów tej postaci. Z drugim niestety mam podobnie. Do tego miejscami strasznie mnie wymęczył, choć nie na tyle abym przerwał lekturę. Nowe postacie, jakie spotyka Najemnik z Nawijką, wypadają niemrawo na tle tego co pamiętam z innych ich przygód, zaś tytułowy bohater ma mało śmiesznych tekstów. Owszem, próbuje coś tam "nawijać", ale jakoś mnie to nie kupiło. Choć jest jeden zeszyt, mocno odmienny od pozostałych, który naprawdę przykuł moją uwagę. Choćby ze względu na niego nie żałuję czasu jaki spędziłem nad tym komiksem.

Album zawiera zeszyty "Deadpool" od drugiego do ósmego, wydane w 1997 roku w USA i pierwszy zeszyt "Daredevil/Deadpool Annual" z tegoż samego roku. Jeśli idzie o całość to najbardziej podobał mi się, zarówno od strony scenariusza jak i rysunku, odcinek Deadpool #1, opisujący wydarzenia sprzed czasów projektu Broni X. Jest to w pewnym sensie zeszyt dodatkowy, w którym występuje sam Stan Lee. Podchodzi on do osoby Wilsona na poważnie i opisuje jego zachowanie przed czasem gdy zachorował na raka i został wcielony do programu Broń X. Jest on, jak zauważono w tym zeszycie, Najemnikiem bez nawijki - mrocznym, morderczym i rozdartym emocjonalnie. Co ciekawe sam bohater występuje tutaj cały czas w cieniu, a na pierwszym panie mamy inne postacie, w tym prostytutkę Vanessę, z którą Wilson związał się pewien czas i widocznie szczerze ją kochał.

Poza tym jednym wyjątkiem reszta zamieszczonych tu zeszytów jest taka sobie. Kreski nie będe się zbytnio czepiał, bo taki urok tamtych czasów, choć nie powiem aby ta zbyt "przesłodzona" stylistyka mi pasowała. Co zaś się tyczy fabuły to jest, zwyczajnie drętwa. Deadpool utracił swój czynnik regenerujący (patrz tomy z Deadpool Classic #1),przez co powraca jego choroba. Nie może też się regenerować, co jest dla niego bardzo kłopotliwe, szczególnie że dotąd nie zważał na utracone kończyny. Jednak osoba odpowiedzialna za ten stan rzeczy chce odkupić swe winy i pomóc Deadpool'owi. W tym celu nasz chojrak będzie musiał się zmierzyć z dużym, zielonym... kłopotem.

W trakcie całej tej eskapady oraz chwile przed nią, poznamy kilka nowych, ważnych dla uniwersum naszego bohatera, postaci. Po pierwsze Taskmastera, z którym nasz najemnik zmierzy się po raz pierwszy. To spotkanie wypada tak sobie. Dowiadujemy się co nieco o samym antagoniście i jego stylu walki, natomiast ogólnie zeszyt można przespać, choć to tam dowiadujemy się kilku ważnych dla głównej linii fabularnej rzeczy. Niemniej samo starcie jest nudne i to najbardziej zabija ten odcinek.

Oprócz Taskmastera w tym albumie wystąpią T-Ray, czyli wielki, napakowany, gość bez poczucia humoru i Typhoid Mary, która kompletnie nie zapadłą mi w pamięci po zakończeniu lektury komiksu. Przy obecnej miłości Deadpoola do Siriny, która występuje na kartach tego albumu bardzo często, Mary wypada zwyczajnie nieciekawie. Co prawda sama Sirina jakoś też porywająca nie jest, ale i tak sceny z jej udziałem są o niebo ciekawsze.

"Deadpool Classic #2" jest tak jak poprzedni album skierowany do zatwardziałych fanów Najemnika z nawijką. Mnie nie porwał, ale też nie wymęczył na tyle abym zasnął podczas lektury. Sam komiks nie jest zły czy wybitnie słaby, jednak w obecnej dobie superbohaterów i tego co serwuje Marvel Now w komiksach z Deadpoolem, Classic wypada po prostu przeciętnie. Miejscami wręcz nijako. Dlatego polecam tą serię tylko i wyłącznie tym, którzy chcą koniecznie zobaczyć początki Najemnika z nawijką. W innym wypadku, lepiej sięgnąć po jego nowsze przygody.

Pierwszy tom "Deadpool Classic" mnie nie porwał i ostatecznie oceniłem go jako komiks przeciętny, skierowany raczej do wielkich fanów tej postaci. Z drugim niestety mam podobnie. Do tego miejscami strasznie mnie wymęczył, choć nie na tyle abym przerwał lekturę. Nowe postacie, jakie spotyka Najemnik z Nawijką, wypadają niemrawo na tle tego co pamiętam z innych ich przygód,...

https://ksiazkiilubczasopisma.blogspot.com/2018/10/troche-inny-deadpool-recenzja.html

Pretekstem to tego całego zamieszania, jakie zastaniemy w pierwszych sześciu zeszytach, jest porwanie Weasela - przyjaciela Deadpoola - oraz utrata czynnika regeneracyjnego, bez którego Wade Wilson nie będzie mógł bezkarnie stawać w szranki z różnej maści zakapiorami. Nieoczekiwanie jedną z pomocnych osób stanie się znienawidzony doktor Killbrew, osoba odpowiedzialna za to czym stał się Wilson. Pojawia się także nasz mały, zielony przyjaciel czyli Hulk, którego to krew jest niezbędna, aby czynnik gojący znowu mógł prawidłowo działać, a Deadpool żyć.

Dalsza część albumu poświęcona jest niezwykłemu zleceniu do jakiego zostaje zwerbowany Deadpool. Niejaka Mary Walker wynajmuje go, aby ją zabił. Wkrótce okazuje się, że kobieta jest jedną z tożsamości Thypnoid Mary - szalonej heroiny o wielu osobowościach. W potyczce z wspomnianą szaloną Mary Deadpoola wspomaga Daredevil. Taki ot gościnny występ, całkiem fajna sprawa. W całym albumie nie brakuje walk na miecze, kopniaków i ostrego okładania się po mordzie. Wszystko jednak nie jest tak dobre jak mogłoby się wydawać.

Przyznam szczerze, że historie zawarte w tej odsłonie znużyły mnie akcją prowadzą raczej w dialogowych dymkach niż rzeczywistymi działaniami bohaterów w kadrze. Miałem nieodparte wrażenie, że tym razem nawijki jest znacznie więcej niż potrzeba, a przez to traci ona swój przyrodzony urok. Zwyczajnie w świecie przegadane to wszystko było strasznie. Na domiar złego rysunki całego grona panów pracujących nad komiksem, w tym wypadku, nie trafiają w mój gust estetyczny. Kreska jest wyjątkowo mało realistyczna, przywodzi na myśl telewizyjne seriale rysunkowe dla pięciolatków. Bohaterowie tracą przez to dużo ze swej drapieżności, ilustracje nie idą w parze z przedstawianą historią. Nie zgrywa się to w jedną, spójną całość.

https://ksiazkiilubczasopisma.blogspot.com/2018/10/troche-inny-deadpool-recenzja.html

Pretekstem to tego całego zamieszania, jakie zastaniemy w pierwszych sześciu zeszytach, jest porwanie Weasela - przyjaciela Deadpoola - oraz utrata czynnika regeneracyjnego, bez którego Wade Wilson nie będzie mógł bezkarnie stawać w szranki z różnej maści zakapiorami. Nieoczekiwanie...

Dużo lepsze, jak pierwszym tom. Humor jest tutaj już mniej czerstwy niż w pierwszych komiksach. Przedstawiona historia może nie jest jakoś wybitnie wciągająca, ale bohaterowie mają między sobą całkiem dobrą chemię na kartach komiksu i przyjemnie się to czyta. Doczekałem się tutaj również konfrontacji Deadpoola z Daredevilem. Obie postacie diametralnie się różnią, przynajmniej przed dogłębną analizą obu materiałów źródłowych. Uwidoczniony na kartach komiksu kontrast połyka się bardzo szybko, żałuję że nie było temu poświęcone więcej czasu, mam nadzieję że w przyszłości jeszcze natknę się na kolejne spotkanie tych postaci.

Generalnie polecam.

Dużo lepsze, jak pierwszym tom. Humor jest tutaj już mniej czerstwy niż w pierwszych komiksach. Przedstawiona historia może nie jest jakoś wybitnie wciągająca, ale bohaterowie mają między sobą całkiem dobrą chemię na kartach komiksu i przyjemnie się to czyta. Doczekałem się tutaj również konfrontacji Deadpoola z Daredevilem. Obie postacie diametralnie się różnią,...

Mocniejsza niż inne książki o przygodach Wade'a Wilsona. Przepraszam...komiks. Historia tutaj o Typhoid Mary jest dość...ciężka, zwłaszcza ostatnie strony. Mniej wesoła niż pierwsze zeszyty, mniej wesołe niż seria "Deadpool". Niemniej bardzo polecam!

Mocniejsza niż inne książki o przygodach Wade'a Wilsona. Przepraszam...komiks. Historia tutaj o Typhoid Mary jest dość...ciężka, zwłaszcza ostatnie strony. Mniej wesoła niż pierwsze zeszyty, mniej wesołe niż seria "Deadpool". Niemniej bardzo polecam!

W małej przerwie od nowych odsłona Deadpoola postanowiłem sięgnąć pod tomik zatytułowany Deadpool Classic, za którym stoi Joe Kelly. Sprawdźmy, czy najemnik z nawijką sprzed 10 lat bawi równie dobrze, co run Briana Posehna i film z Ryanem Reynoldsem. Moja recenzja Deadpool Classic Tom 2.

Deadpool zabija nudę spędzając poranki ze swoją współlokatorką/więźniem Al, a wieczorami czuwa nad śpiącą Siryn, przywódczynię X-Force i obiektem jego westchnień. Wade próbując skontaktować się ze swoim kumplem Weaselem odkrywa, że towarzysz został uprowadzony i natychmiast rusza na pomoc. Na miejscu zaskakuje go Taskmaster, mający co do Deadpoola własne plany… Pierwsza historia prowadzi nas do ważnego odkrycia – Deadpool zatracił swój czynnik gojący. Szukając sposobu na poradzenie sobie z, jakby nie patrzeć, sporym problemem, Wilson postanawia zawiązać sojusz z doktorem odpowiedzialnym za przeprowadzane na nim eksperymenty, a w wyprawie towarzyszy mu Siryn.


Dwie główne części opowieści wypełnia twór zatytułowany Deadpool -1 (słownie minus jeden). Przedstawia on historię z czasów Wade’a Wilsona, który nie był jeszcze Deadpoolem. Jest to jednorozdziałowy zapychacz, aczkolwiek ma swoje dobre momenty, ponieważ przedstawia historię z punktu widzenia Vanessy, prostytutki szaleńczo zakochanej w WilsonieDruga część komiksu to wypadowa działań z pierwszej części. Na scenie pojawia się Typhoid Mary, psychopatyczna, schizofreniczna i ogólnie mocno potrzepana dziewczyna, która okazuje się wyzwaniem przerastającym możliwości i umiejętności Deadpoola. Dzięki różnym zwrotom akcji najemnik z nawijką spotka na swojej drodze zaskakująco spokojnego Hulka, a także stworzy świetnie napisany duet z Daredevilem.

Fabularnie jest bardzo solidnie i szczerze mocno zaskoczyła mnie spójna i naprawdę dobra linia fabularna. Joe Kelly dostarczył satysfakcjonującą przygodę i nie upierał się na wciskanie żartów w każdy żółty dymek Deadpoola. Ponadto Kelly spróbował uczłowieczyć Deadpoola, dzięki czemu widzimy jak pozorny lekkoduch walczy ze swoimi wewnętrznymi demonami, a to co go spotkało nie zawsze da się obrócić w żart. Bardzo podobało mi się takie spojrzenie na postać znaną z olewania dosłownie wszystkiego.

Żartów oczywiście nie brakuje. Są i to bardzo dużo, ale niestety większość z nich się po prostu zestarzało. Spora część tekstów nie bawi dzisiaj tak, jak zapewne robiła do 10 lat temu, więc ból brzucha raczej nikomu nie grozi. Żarty sytuacyjne są w porządku i one bawią zawsze, najgorzej wypada łamanie czwartej ściany i przeróżne popkulturowe nawiązania. Rzucanie tekstami piosenek z lat 90. a także wspominanie ówczesnych celebrytów nie działa tak jak nabijanie się z teraźniejszych gwiazd. Oczywiście nie można mieć pretensji do scenarzysty, bo przecież mamy do czynienia ze zbiorem klasycznych opowiadań Deadpoola. To samo można powiedzieć o kresce, innej niż dzisiaj, ale charakterystycznej dla komiksów z końcówki XX wieku.

Deadpool Classic Tom 2 to nad wyraz ciekawe spojrzenie na ewolucję tej, niesamowicie popularnej w dzisiejszych czasach, postaci. Dzięki pomysłom Joe Kelly’ego otrzymaliśmy bardzo dobrą fabułę, w tym kilka zaskakujących momentów. Humor odstaje od dzisiejszych standardów, ale przecież mamy do czynienia z historiami sprzed 10 lat. Ja bawiłem się bardzo dobrze i polecam!

W małej przerwie od nowych odsłona Deadpoola postanowiłem sięgnąć pod tomik zatytułowany Deadpool Classic, za którym stoi Joe Kelly. Sprawdźmy, czy najemnik z nawijką sprzed 10 lat bawi równie dobrze, co run Briana Posehna i film z Ryanem Reynoldsem. Moja recenzja Deadpool Classic Tom 2.

Deadpool zabija nudę spędzając poranki ze swoją współlokatorką/więźniem Al, a...

KILL… LOVE IS ALL AROUND

Ever fallen in love with someone
Ever fallen in love, in love with someone
Ever fallen in love, in love with someone
You shouldn't have fallen in love with
Buzzcocks

Całkiem niedawno temu w ramach serii Marvel Now! Deadpool się żenił, a przy okazji wspominał wszystkie swoje wcześniejsze związki. No prawie wszystkie. Teraz nadszedł czas by klasyka z jego przygodami ukazała nam nieco więcej jego romantycznych perypetii. Oczywiście walk, trupów i typowego dla serii humoru także nie zabrakło, a jeśli w poprzednim tomie brakowało Wam gościnnych występów czołowych herosów Marvela, teraz nieco się to zmieni.

Ech te hormony! W końcu pewnie odpuszczą, póki co jednak Deadpool wzdycha do poznanej całkiem niedawno w trakcie jednej z misji Siryn. Niestety podglądanie jej nocą przez okno musi zaczekać, kiedy uprowadzony zostaje jego kumpel (i dostawca broni) Weasel. Kidnaperem okazuje się być Taskmaster, który ma co do niego konkretne plany, a Deadpoola postanawia wykorzystać do linczu szkoleniowego dla swoich ludzi. Co może mu się udać, bowiem posiada zdolność zapamiętywania ruchów przeciwnika i nasz najemnik z nawijką nie jest w stanie niczym go zaskoczyć. W tej sytuacji bez znaczenia wydaje się fakt, że posiada czynnik gojący rany, który zapewnia mu niemalże nieśmiertelność.
Z tym czynnikiem zresztą może być problem. Zaczyna bowiem szwankować, o czym dowiaduje się T-Ray. Co więcej Deadpoolowi grozi śmierć, a ocalić go może tylko… krew Hulka. Mało? Dodajcie więc do tego pojawienie się Typhoid Mary i Vamp, gościnny udział Daredevila i Stana Lee plus historię opowiadającą o wydarzeniach, jakie miały miejsce zanim Wade stał się tym, kim jest, i przekonajcie się co do zaoferowania ma klasyczny „Deadpool”.

Pierwszy tom tej serii, który na polskim rynku ukazał się kilka miesięcy temu, dostał mieszane oceny. Jego odmienność od przygód znanych z Marvel Now, prostota i typowy dla lat 90. XX wieku styl jednych odrzucił, innym – w tym mnie – przypomniał stare TM-Semicowe komiksy, do których mam wielki sentyment. Jakkolwiek by jednak nie odbierać tego albumu, nie można mu było odmówić znaczenia. Prezentował bowiem zbiór historii z samych początków istnienia Deadpoola, zaczynając od jego debiutu na łamach „New Mutants”, przez dwie pierwsze miniserie z jego przygodami, na pierwszym numerze regularnej serii kończąc. Drugi tom zbiera zeszyty #2-8, #-1 owej serii oraz „Dardevil/Deadpool Annual 1997” i prezentuje się o wiele lepiej, niż się spodziewałem.

Scenariusze są zabawniejsze, niż poprzednio, więcej też się dzieje, głownie za sprawą krótkich, zamkniętych epizodów z życia głównego bohatera. Dużą rolę odgrywa tu wątek miłosny, sporo jest też komiksowej satyry, a dla tych, którzy stęsknili się za poważniejszymi fabułami, także coś się znajdzie. Miłe są też smaczki pokroju odniesień do rewelacyjnej miniserii „Daredevil: The Man Without Fear” Franka Mllera i Johna Romity Jr, a całość ma po prostu swój charakter.

Gorzej wypadała tym razem szata graficzna. W pierwszym tomie ilustracje były realistyczne, typowe dla okresu, w którym powstały, drugi kontynuuje to, co widzieliśmy w jego finale, czyli bardzo proste i kolorowe cartoonowe rysunki. Jednakże, chociaż na pierwszy rzut oka nie kupiły mnie one, muszę przyznać, że naprawdę pasują do tej historii. Dzięki nim „Deadpool” staje się szaloną kreskówką, w której dużo jest trupów i niewybrednych żartów, często w tonacji czarnego humoru.

Z połącznia wszystkich tych elementów powstał ciekawy komiks, taka trochę ułagodzona wersja „Lobo”. Wielkie wydarzenia nie mają tu miejsca ani nie padają ważkie pytania, ale „Deadpool” dostarcza solidnej porcji dobrej rozrywki. Jeżeli macie ochotę na coś takiego albo podobał Wam się film kinowy, to zdecydowanie album dla Was.

http://ksiazkarnia.blog.pl/2017/07/22/deadpool-classic-tom-2-joe-kelly-pete-woods-ed-mcguinness-kavin-lau-shannon-denton-john-fang-aaron-lopresti-bernanrd-chang/

KILL… LOVE IS ALL AROUND

Ever fallen in love with someone
Ever fallen in love, in love with someone
Ever fallen in love, in love with someone
You shouldn't have fallen in love with
Buzzcocks

Całkiem niedawno temu w ramach serii Marvel Now! Deadpool się żenił, a przy okazji wspominał wszystkie swoje wcześniejsze związki. No prawie wszystkie. Teraz nadszedł czas by klasyka...