Poniedziałek zaczyna się w sobotę

Absolutnie cudowna

Absolutnie cudowna

Pokaż mimo to

Moje drugie spotkanie z twórczością braci Strugackich przynosi kolejne rozczarowanie. Będąc wielkim fanem fantastyki humorystycznej nie mogę nie docenić przemyślnej, przewrotnej zabawy motywami z literatury fantasy, baśni i legend, oraz abstrakcyjnych żartów i absurdalnego pastiszu - rzeczywistości i fantastyki - ale nie potrafię odnaleźć w tym zalewie gagów jakiegoś wyrazistego sensu fabularnego. Twórcy skaczą z tematu na temat, z dowcipu w dowcip, z przytyku w przytyk (do rzeczywistości w tym specyficznym okresie i miejscu, kiedy i gdzie powstała, co jak sądzę w moim przypadku sprawiło, że kontekst opowieści i podtekst wielu mrugnięć okiem były dla mnie niezrozumiałe).

Pewne nawiązania mnie bawią - są zaskakujące, nietypowe i naprawdę zabawne - ale ogólnie rzecz ujmując lektura okazała się dla mnie męcząca. Nie tego szukam w fantastyce i nie tego szukam w literaturze humorystycznej. Być może to rzecz gustu, no i fani mogą poczuć się oburzeni tak powierzchownym potraktowaniem i głębokim niezrozumieniem kultowej książki, ale do mojego kanonu literatury fantasy i science-fiction książkom braci Strugackich - póki co - wejść się nie udało.

Moje drugie spotkanie z twórczością braci Strugackich przynosi kolejne rozczarowanie. Będąc wielkim fanem fantastyki humorystycznej nie mogę nie docenić przemyślnej, przewrotnej zabawy motywami z literatury fantasy, baśni i legend, oraz abstrakcyjnych żartów i absurdalnego pastiszu - rzeczywistości i fantastyki - ale nie potrafię odnaleźć w tym zalewie gagów jakiegoś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czytane po latach (dziesięcioleciach raczej:) bez odniesień politycznych do tamtych czasów (lata 60.) - nadal aktualne - pewien sposób postępowania, działań ludzi, dążeń nigdy się nie zmieni.
Nie do końca wiem dlaczego, ale czytając, w tyle głowy miałam humorystyczne opowiadania Lema - może coś z klimatu, może to przemieszanie baśni i nauki?
Muszę przyznać, że często parskałam śmiechem (kilka wybuchów radości zaliczyłam).
Ale… warto zrobić co jakiś czas przerwę.

Czytane po latach (dziesięcioleciach raczej:) bez odniesień politycznych do tamtych czasów (lata 60.) - nadal aktualne - pewien sposób postępowania, działań ludzi, dążeń nigdy się nie zmieni.
Nie do końca wiem dlaczego, ale czytając, w tyle głowy miałam humorystyczne opowiadania Lema - może coś z klimatu, może to przemieszanie baśni i nauki?
Muszę przyznać, że często...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Szukając informacji o książce, dowiedziałem się, że to parodia działania administracji w ZSSR, oj ciekawie tam musiało być...

Szukając informacji o książce, dowiedziałem się, że to parodia działania administracji w ZSSR, oj ciekawie tam musiało być...

Pokaż mimo to

Trzecia pozycja z dorobku braci Strugackich,którą miałem przyjemność przeczytać...no ... powiedzmy,że przyjemność.Co do "Pikniku na skraju drogi" i "Miliarda lat przed końcem świata", w istocie była to uczta czytelnicza,lecz w odniesieniu do tej pozycji,to prawdę powiedziawszy było nieco męcząco .O ile pierwsza historia( książka składa się z trzech historii,notabene ściśle ze sobą powiązanych)okazała się bardzo dobra i głównie ona zadecydowała o mojej wyższej ocenie dla tej książki,o tyle dwie pozostałe w moim mniemaniu to delikatne nieporozumienie,no może za mocno powiedziane,może raczej lepiej użyć określenia:"nie w moim guście",za dużo wydarzeń, zbyt wiele chaosu ,za mało sensu a wszystko zanurzone w ogromnej niezbyt dopracowanej beczce absurdu.O ile tacy geniusze jak Samuel Beckett w "Czekając na Godota",czy Michaił Bułhakow w "Mistrzu i Małgorzacie" potrafili absurd przekuć na szczere złoto i za sprawą wielu absurdalnych elementów, idealnie współgrających i odpowiednio sprzężonych stworzyć niekwestionowane arcydzieła,przy czytaniu,których aż dreszcze przechodzą ,o tyle Strugackim ta sztuka się nie udała.W pierwszej historii z trzech ,byli blisko wzniesienia się na wyżyny,w pozostałych dwóch zaś, niestety czegoś brakowało a czegoś innego było w nadmiarze,cóż -bywa i tak.Próbowałem zrozumieć błąd,który popełnili i doszedłem do wniosku,że po prostu przekombinowali,przedobrzyli,jednym słowem w określonej objętości upakowali zbyt wiele niepasujących do siebie elementów,które zamiast współgrać wydając harmoniczne brzmienie,wydały z siebie jedynie w początkowej fazie czyste dźwięki,później było słychać już tylko męczącą kakofonię,ale może się mylę,może po prostu czegoś nie zrozumiałem a może nie był to dobry dzień na tą książkę,kto wie, może tak jest w istocie.Książka niezbyt obszerna nieco ponad dwieście stron,ze względu na nazwiska autorów(bądź co bądź charyzmatyczne w gatunku s-f) warto się nad nią pochylić i przekonać osobiście, na ile słuszne i prawdziwe są moje uwagi i zastrzeżenia wobec tej książki.

Trzecia pozycja z dorobku braci Strugackich,którą miałem przyjemność przeczytać...no ... powiedzmy,że przyjemność.Co do "Pikniku na skraju drogi" i "Miliarda lat przed końcem świata", w istocie była to uczta czytelnicza,lecz w odniesieniu do tej pozycji,to prawdę powiedziawszy było nieco męcząco .O ile pierwsza historia( książka składa się z trzech historii,notabene...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

[Понедельник начинается в субботу] (1964/65?) – tłumaczenie: Ewa Skórska*

„[...] zbiór trzech gawęd, [...] których narratorem jest młody naukowiec, Sasza Priwałow [Привалов], autor także posłowia. Prostuje w nim »naukowe nieścisłości« spisujących niby jego wspomnienia Strugackich, stawia im częste w krytyce lat pięćdziesiątych zarzuty lub równie stereotypowo ich chwali. Rzecz kończy obowiązkowy niemal w dawnych wydaniach SF »słowniczek trudnych wyrazów«” (str. 232, Bracia Strugaccy – Wojciech Kajtoch [2016]).

Strugaccy w wydaniu humorystycznym. Młody programista z Leningradu, jedzie na Daleką Północ, by w miejscowości Sołowiec**, spotkać się z przyjaciółmi, i razem z nimi spędzić wakacje. Do spotkania nie dochodzi, Priwałow nawiązuje nowe znajomości, i zamiast wypoczywać, rozpoczyna pracę w tajemniczym instytucie.
Lektura lekka, przyjemna i zabawna – ale do czasu. Pierwsze opowiadanie jest zdecydowanie najlepsze, i w zasadzie nie stałoby się źle, gdyby na nim Bracia poprzestali. Wprowadza bohatera w dosyć dziwną sytuację, nie szczędzi mu kłopotów – ale robi to z humorem i zachowaniem dobrego smaku. Gdyby ktoś zechciał przenieść tę przygodę na ekran, jako film dla młodzieży albo animację – miałby spore szanse na sukces. Strugaccy wielokrotnie puszczają oko do czytelnika, odwołując się do znanych bajek i baśni, oraz tego co nadnaturalne – opowiadanie jest oryginalne, i serwuje nam w zasadzie coś, co dziś funkcjonuje na rynku jako urban fantasy.
Utwór ma dwa słabsze momenty: rozwlekły monolog kota ze sklerozą, oraz gadającego szczupaka – w jakiś cudowny sposób wędrującego między rzeką a studnią w obejściu – ale można to przełknąć.

Druga historia rozpoczyna się w sylwestra, ma kilkanaście dobrych gagów, ale brakuje jej lekkości tekstu wprowadzającego. Fabuła nie jest porywająca, i szybko zaczyna męczyć.
Odczuwamy przesyt nagromadzeniem absurdów i hurtową ilością odwołań, serwowanych w trosce o jak największą ilość, a nie sensowne urozmaicenie historii. Nie dostrzegamy żadnego celu w działalności instytutu, sensownego powiązania z resztą struktur Związku Radzieckiego ani obywatelami. Całość funkcjonuje jak gdyby w oderwaniu od reszty kraju, w prowincjonalnym miasteczku, gdzieś w Karelii lub okolicach Archangielska – mimo to dostaje konkretne pieniądze. Eksperyment Wybiegałły, najistotniejsza część fabuły, to czyste szaleństwo, które powinno być zahamowane już na etapie koncepcji – mimo to naukowiec przeprowadza badanie od A do Z.

Ostatnie spotkanie z Priwałowem ma miejsce wiosną. Strugaccy raczą nas podróżą do przyszłości z literatury SF, tj. pozlepianej z różnych klasycznych motywów, będących jednocześnie zalążkiem pastiszu; scenkami z tworzenia gazetki ściennej, oraz quasi-śledztwem dotyczącym zmartwychwstającej papugi dyrektora. Jest to zdecydowanie najgorsza część, opisująca kadry bez ładu i składu, przypominające próbki literackie nastolatka („podróż w czasie”), momenty niezbyt błyskotliwe (redagowanie i wyklejanie gazetki ściennej) lub totalnie bezsensowne (dociekania odnośnie Janusa i papugi). Nie jest to błyskotliwe, i zwyczajnie nie chwyta za serce. Janus, zainspirowany staroitalskim bóstwem o dwóch twarzach – jeden człowiek w dwóch osobach – okazuje się być nie tyle jasnowidzem, co posiadaczem własnej kopii z przyszłości, która regularnie cofa się w czasie. To nie byłoby złe, gdyby nie uknute do tego wyjaśnienie.

Fikcyjne posłowie zawiera dobre akcenty humorystyczne, zaświadczające o dystansie i inteligencji autorów, ale burzy nasze postrzeganie całości – opowiadania okazują się nie tyle strumieniem świadomości programisty, co literacką rekonstrukcją, dodatkowo mieszającą rzekome fakty i fikcje. Gdyby to była po prostu opowieść młodego adepta magii, bez autorów jako pośredników, odbieralibyśmy to chyba lepiej. Sasza jest przesympatyczny, i chciałoby myśleć o nim dokładnie tak, jak rysuje się w opowiadaniach.

„Poniedziałek...” to galeria bardzo barwnych, wyrazistych postaci – które troszkę źle „zagospodarowano”. Nie wiem czy można to polecać, osobiście mordowałem się z tą książką w trzech podejściach, z czego ostatnie było prawdziwą katorgą. Gorzej czułem się tylko podczas czytania „Władców Marionetek” (1951), „Rezerwatu goblinów” (1968) i „Czarnoksiężnika z Archipelagu” (1968). No, jeszcze kilka pozycji by się znalazło.

* Pierwsze tłumaczenie (1970) zrobiła Irena Piotrowska, to jest prawdopodobnie z roku 2009 (https://www.proszynski.pl/Poniedzialek_zaczyna_sie_w_sobote-p-30150-.html).
** Zarówno rzeka Sołowa, jak i leżące nad nią miasto Sołowiec – są fikcyjne. Obie nazwy kojarzą się z Wyspami Sołowieckimi, znajdującymi się na Morzu Białym – czyli w rejonie w którym przebywa Sasza. Wedle Kajtocha: „Miejscowość miała nazwę wziętą z folkloru, lecz równocześnie była rosyjskim miasteczkiem Anno Domini 1960” (str. 236, Bracia Strugaccy – Wojciech Kajtoch [2016]). Myli się odnośnie czasu akcji, co najmniej o dwa lata (tu powinno być po prostu „lat 60.”).

•

Instytut Naukowo-Badawczy Czarów i Magii (INBADCZAM) [НИИЧАВО (Научно-исследовательский институт Чародейства и Волшебства)] skupia się na zagadnieniach nadnaturalnych, i dzięki temu nie nawiązuje do żadnej faktycznie istniejącej placówki.
Dla Braci to bardzo wygodne. Mogą bezpiecznie wskazać na pewne mechanizmy oraz postawy, wyśmiać je, i nie martwić się tym, że ktoś poczuje się urażony. (Zwłaszcza ktoś, kto ma wiele do powiedzienia).

Śmieszy nie tylko charakter instytutu, ale sama jego obecność w ZSRR. W państwie, które jest otwarcie ateistyczne i neguje wszelkie siły nadnaturalne. Bracia nie tłumaczą tej sprzeczności.

Radziecka nauka była całkowicie podporządkowana ideologii. Prowadziło to do wielu absurdów, i tworzenia kuriozalnej otoczki, swego rodzaju ideologicznej obudowy – która mniej i bardziej sensownie uzasadniała określone aktywności*. Metody pracy profesora Wybiegałły, w tym eksperyment z części drugiej – otwarcie nawiązują do tych praktyk.
(Trzeba jednak zaznaczyć, że poprzez postać Wybiegałły – Bracia wyśmiewają przede wszystkim ogół krajowych pseudonaukowców, nie samą radziecką naukę. Chodzi im o ludzi, którzy pozorują istotne prace naukowe, i poprzez fachową terminologię, naukowy żargon i efektowne prezentacje, mydlą oczy obserwatorom – zwierzchnikom i entuzjastom – licząc na utrzymanie stanowiska lub rozwój kariery).

* Gabriel Michalik dotyka tego tematu w biografii Kaszpirowskiego, przy okazji omówienia początków kariery hipnotyzera (Kaszpirowski. Sen o wszechmocy [2020]).

•

Akcja rozgrywa się w latach 60. Bohater jest daleko od Leningradu, powyżej 57° N – wypadają właśnie białe noce, mamy lato (lipiec*).

– Priwałow [Привалов] jest młody, goszcząca go czarownica twierdzi, że urodził się w 1938, czyli w ’64 miałby 26 lat. (Niewiele więcej ma młodszy z Braci – 31, starszy zbliża się już do czterdziestki – 39).
– Bohater korzysta z magicznej, pięciokopiejkowej monety wybitej w 1961.
– Wspomniana jest „żywa planeta”, co jest ewidentnym nawiązaniem do wydanej w ‘61 „Solaris” Lema (str. 211), a także „fenomen Tarantogi” (str. 213).
– W kinie grają „Kozarę” – jugosłowiański film wojenny z ’62, który pewnie nie jest nowością, bo Sasza widział go już w telewizji.
– Autorzy wymieniają wiele aut i sprzętów z epoki, np. radziecki komputer BESM (БЭСМ) (1950-1960).

„Согласно вычислениям исследователей творчества Стругацких, наиболее вероятны следующие датировки повести:
Действие первой части начинается вечером в четверг 26 июля 1962 года и завершается утром в субботу 28 июля 1962 года.
Вторая часть начинается вечером 31 декабря 1962 года в понедельник и заканчивается утром 1 января 1963 года во вторник.
Действие третьей истории относится к интервалу от утра среды 10 апреля 1963 года до второй половины дня пятницы 12 апреля 1963 года, причём задним числом поминается вторник 9 апреля, а Янус Полуэктович предсказывает Привалову некоторые события субботы 13 апреля.
Среди дней, когда происходит действие повести, нет ни одного воскресенья”

[Według obliczeń badaczy twórczości Strugackich, najbardziej prawdopodobne są następujące daty opowiadania:
Część pierwsza rozpoczyna się wieczorem w czwartek 26 lipca 1962 r., a kończy rano w sobotę 28 lipca 1962 r.
Druga część rozpoczyna się wieczorem 31 grudnia 1962 r. w poniedziałek, i kończy rano 1 stycznia 1963 r. we wtorek.
Akcja trzeciej opowieści nawiązuje do okresu od rana w środę 10 kwietnia 1963 r., do popołudnia w piątek 12 kwietnia 1963 r., A wtorek 9 kwietnia jest wspominany z perspektywy czasu, a Janus Poliektowicz przewiduje Priwałowowi niektóre wydarzenia z soboty 13 kwietnia.
Wśród dni, w których dzieje się ta historia, nie ma ani jednej niedzieli.]

(https://ru.wikipedia.org/wiki/%D0%9F%D0%BE%D0%BD%D0%B5%D0%B4%D0%B5%D0%BB%D1%8C%D0%BD%D0%B8%D0%BA_%D0%BD%D0%B0%D1%87%D0%B8%D0%BD%D0%B0%D0%B5%D1%82%D1%81%D1%8F_%D0%B2_%D1%81%D1%83%D0%B1%D0%B1%D0%BE%D1%82%D1%83)

* Urlop Aleksandra kończy się zapewne w ostatnich dniach lipca, bo jedna z postaci żartuje – nawiązując do instytutowego powiedzonka – że w tym roku sierpień rozpocznie się w lipcu.

•

Poniedziałek zaczyna się w sobotę – czyli wszyscy mają huk roboty, i z weekendu raczej nici – powiedzonko pracowników instytutu. Jednocześnie jest to praca fascynująca, i w jakiś sposób istotna (przynajmniej w oczach magów). Zaangażowani pracownicy – a innych tam nie ma – dobrowolnie poświęcają wolny czas, aby eksperymentować i gromadzić informacje (str. 230, 242, 288). W INBADCZAM-ie, niemalże wszyscy naukowcy to idealiści – dla których obowiązki służbowe są pasją i sposobem na życie.

•

„Translator dwubiegowy TDX 80E, wyprodukowany w fabryce kiteżgradskiej...” (str. 233).
Instytut Naukowo-Badawczy Czarów i Magii pełen jest dziwnych postaci i sprzętów, nie dziwi więc, że maszyny produkuje dla niego legendarne, niewidzialne miasto. Historia jest ciekawa, można o tym przeczytać na Wikipedii (https://pl.wikipedia.org/wiki/Kitie%C5%BC) lub w „Opowieść o niewidzialnym grodzie Kiteżu. Z legend i podań dawnej Rusi” (1988) – zbioru skompilowanego i przetłumaczonego przez Ryszarda Łużnę (1927-1998).

•

Ciekawe czy Siergiej Łukjanienko [Сергей Лукьяненко] (1968) wpadł na pomysł napisania
Nocnego Patrolu* [Ночной Дозор] (1998) pod wpływem tej książeczki?

* Pierwsze polskie wydania serii o patrolach, te z Książki i Wiedzy, były kiepsko tłumaczone.
Raziły nieco kalki z rosyjskiego, choć stanowiło to też swego rodzaju smaczek. Przekłady Ewy Skórskiej były o niebo lepsze.

•

FABUŁA: 3/10
NARRACJA: 7/10
KONCEPCJA: 5/10

•

Str. 180 – były ich trzy (były trzy); str. 212 – w jaki sposób przyjmuje się resztę łokciem?; str. 182 – babcia jest czarownicą, zna więc poprzez jaką ponadnaturalną przenikliwość jego imię, nazwisko i datę urodzenia, ale czemu to nijak nie dziwi młodego programisty?; str. 248-249 (i dalej) – Wiktor to Witek?; str. 253 – również? + „mą szer” – fonetycznie zapisana francuszczyzna, dalej są już przypisy + zadyndaj (zadryndaj), zadyndać (zadryndać) [czyli o czynność dzwonienia, telefonowania]; str. 255 – zadyndam (zadryndam), zadyndaj x2 (zadryndaj); str. 268 – portet McCarthy’ego (tego od „polowania na czarownice”) oraz Goldwatera, obok Himmlera i Czyngis-Chana to troszkę propaganda, ale nie biorąca się z niczego, obaj swego czasu solidnie dorzucali do pieca (Goldwater: „Ekstremizm w obronie wolności nie jest wadą” + „Nie zawahałbym się, będąc już prezydentem, zrzucić niewielką bombę atomową na chińskie linie zaopatrzeniowe w Wietnamie’ + „[...] jako pierwszy znaczący polityk zadeklarował publicznie wiarę w to, iż UFO odwiedza ziemię, a rządy kryją informacje na ich temat” – cytaty z hasła na Wikipedii [https://pl.wikipedia.org/wiki/Barry_Goldwater]); str. 272 – nowy napis (wiadomo o co chodzi, „napis” do skasowania); str. 290 – Briareus nie złamał palca, jedynie go zwichnął – serwujący tę informację Sasza sam nastawiał mu ten palec (!); str. 297 – „Człowiek przez duże C” – w polskim, zamiast dodatkowej litery („Ч”), mamy kombinacje dwóch znaków, więc „Cz”, „ce-zet”; str. 293 – brak przecinka w szóstej linijce.

WSZYSTKIE UWAGI DOTYCZĄ WYDANIA ZBIORCZEGO Z 2021

[Понедельник начинается в субботу] (1964/65?) – tłumaczenie: Ewa Skórska*

„[...] zbiór trzech gawęd, [...] których narratorem jest młody naukowiec, Sasza Priwałow [Привалов], autor także posłowia. Prostuje w nim »naukowe nieścisłości« spisujących niby jego wspomnienia Strugackich, stawia im częste w krytyce lat pięćdziesiątych zarzuty lub równie stereotypowo ich chwali....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Totalny groch z kapustą. Niektórzy czytelnicy narzekają na chaos w "Mistrzu i Małgorzacie". Cóż, w porównaniu z "Poniedziałkiem..." "Mistrz i Małgorzata" to niezwykle klarowne, uporządkowane i logiczne dzieło. W czytaniu bardzo przeszkadza mnóstwo dziwnej terminologii stworzonej przez autorów, której nie wyjaśniają w sposób zrozumiały. Jednak poza tym jest tu także sporo ciekawych pomysłów i naprawdę zabawnych epizodów, jak np. eksperymenty profesora Wybiegałło ze stworzeniem konsumenta doskonałego :) Za to historia z papugą i jej właścicielem podróżującymi wstecz w czasie przyprawiła mnie o ból głowy. Nie mam pojęcia, na ile ocenić całość. Niech będzie pięć.

Totalny groch z kapustą. Niektórzy czytelnicy narzekają na chaos w "Mistrzu i Małgorzacie". Cóż, w porównaniu z "Poniedziałkiem..." "Mistrz i Małgorzata" to niezwykle klarowne, uporządkowane i logiczne dzieło. W czytaniu bardzo przeszkadza mnóstwo dziwnej terminologii stworzonej przez autorów, której nie wyjaśniają w sposób zrozumiały. Jednak poza tym jest tu także sporo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Strugackich znam tylko z kultowego "Pikniku...", który pod wieloma względami podobał mi się, ale niestety "Poniedziałek..." sprawił, że odbiłem się od klasyków. Najbliższe skojarzenie podczas lektury miałem z Pratchettem, w którym bardzo ceniłem humor, nie mogąc jednocześnie nigdy zmusić się do przeczytania żadnej z jego książek w całości. W przypadku Strugackich jest nawet gorzej, bo humor jest zdecydowanie gorszy, narracja chaotyczna, a bohaterowie nakreśleni bez większego zamysłu. Niby jest tutaj ironia z socjalistycznych realiów oraz wielkie serce do nauki (ogromne!) i związanego z nią etosu wyciągnięte jak na dłoni, ale strukturalnie powieść ma tyle spójności, jakby była odzwierciedleniem wyjątkowo pijanej sesji rpg. Przywiązanie do bohaterów i wątków jest znikome dla czytelnika, wszystko jest machnięte bardzo pretekstowo, a całkowicie losowe cytaty wprowadzające do rozdziałów nie wnoszą nic do książki poza grafomańskim wyczuciem autorów.

To co najbardziej boli to fakt, że Strugaccy mieli pomysł na książkę i technicznie byli już wstanie napisać coś lepszego. Ich miłość za równo do nauki, jak i fantastyki zdaje się mamić, że są niemal idealnie stworzeni do pisania sc-fi. Trzeci akt, związany z tożsamością dyrektora instytutu, jest niezły, bo ma fantastyczno-naukową zagadkę i jej ciekawe rozwiązanie pełne intrygujących paradoksów i rozważań. Posłowie - jest pełne cudownej autoironii. Świetnie odciskają się na całości książki dublety, sobowtóry w ogólno pojętej kulturze całkiem unikatowe, intrygująco i klimatycznie zarysowane oraz dobrze wpasowane w INBADCZAM. W ogólnym rozrachunku jednak nie jest wcale tak różowo.

Tylko dla miłośników sci-fi i to tego z bloku wschodniego. Bez znajomości realiów ogromnie traci, ale i z ich znajomością - może zyskać.

Strugackich znam tylko z kultowego "Pikniku...", który pod wieloma względami podobał mi się, ale niestety "Poniedziałek..." sprawił, że odbiłem się od klasyków. Najbliższe skojarzenie podczas lektury miałem z Pratchettem, w którym bardzo ceniłem humor, nie mogąc jednocześnie nigdy zmusić się do przeczytania żadnej z jego książek w całości. W przypadku Strugackich jest nawet...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książkę podzieliłbym na 3 części, z których do gustu przypadła mi tylko jedna (ale za to bardzo). Nie wiem czy to przez dziwne tłumaczenie, czy może nie potrafiłem się wciągnąć w ten szalony świat magii.

To co moim zdaniem ratuje tę pozycję, to znakomita doza czarnego humoru umiejscowionego w realiach sowieckich. Na pewno będę musiał podejść do tej lektury ponownie. Być może kolejnym razem wdrożę się na tyle skutecznie, że odkryję w niej głębszy sens.

Książkę podzieliłbym na 3 części, z których do gustu przypadła mi tylko jedna (ale za to bardzo). Nie wiem czy to przez dziwne tłumaczenie, czy może nie potrafiłem się wciągnąć w ten szalony świat magii.

To co moim zdaniem ratuje tę pozycję, to znakomita doza czarnego humoru umiejscowionego w realiach sowieckich. Na pewno będę musiał podejść do tej lektury ponownie. Być...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Historia Aleksandra zaczyna się od poznania dwóch ludzi i zabrania ich z lasu do miasta. Pierwsze opowiadanie jest nie najciekawsze chociaż ono rozpoczyna opowieść i częściowo tłumaczy nam pewne sprawy. Później poznajemy magów i ich dziwactwa. Może książka nie jest super ciekawa ale na prawdę warto doczytać do końca bo samo zakończenie jest super ciekawe. POLECAM bardzo chodź nie każdemu przypadnie do gustu.

Historia Aleksandra zaczyna się od poznania dwóch ludzi i zabrania ich z lasu do miasta. Pierwsze opowiadanie jest nie najciekawsze chociaż ono rozpoczyna opowieść i częściowo tłumaczy nam pewne sprawy. Później poznajemy magów i ich dziwactwa. Może książka nie jest super ciekawa ale na prawdę warto doczytać do końca bo samo zakończenie jest super ciekawe. POLECAM bardzo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to