Straszliwie chaotyczna, umęczyłam się strasznie.

Straszliwie chaotyczna, umęczyłam się strasznie.

Duńskie kryminały Chmielewskiej zawsze w topce.

Duńskie kryminały Chmielewskiej zawsze w topce.

Po latach stwierdzam, że większość książek JCh to zlepki kilku fajnych a reszta to lanie wody......ta jest z tych najgorszych

Po latach stwierdzam, że większość książek JCh to zlepki kilku fajnych a reszta to lanie wody......ta jest z tych najgorszych

Luźna powieść o grupie znajomych, którzy dziwnym trafem wszyscy znaleźli się w tym samym miejscu i czasie aby uczestniczyć w nietypowych dla spokojnego domostwa z ogrodem wydarzeniach. Lektura lekka i przyjemna, bliżej jej do obyczaju niż kryminału. Język autorki zdecydowanie barwny, wypowiedzi przeplatane nienajgorszymi żartami. Zastrzeżenia mógłbym jedynie dostrzec w fabule, początek był nieco "do przebrnięcia", samych wydarzeń i elementów historii było niewiele, większość stron zajmowały dialogi o znajomych i ogrodzie - można zauważyć analogię do samej autorki w wieku, w którym są to właśnie główne tematy rozmów. Ogólne wrażenie jest jednak w znacznym stopniu pozytywne i mimo zauważalnego momentami lania wody i dialogów o wszystkim i o niczym atmosfera wydarzeń w duńskim domu umiliła mi kilka podróży pociągiem i parę długich wieczorów. Ot takie czytadełko.

Luźna powieść o grupie znajomych, którzy dziwnym trafem wszyscy znaleźli się w tym samym miejscu i czasie aby uczestniczyć w nietypowych dla spokojnego domostwa z ogrodem wydarzeniach. Lektura lekka i przyjemna, bliżej jej do obyczaju niż kryminału. Język autorki zdecydowanie barwny, wypowiedzi przeplatane nienajgorszymi żartami. Zastrzeżenia mógłbym jedynie dostrzec w...

Nieprawdopodobna historia, absurdalna momentami.

Nieprawdopodobna historia, absurdalna momentami.

Jeden z najlepszych kryminałów Chmielewskiej.
Polecam.

Jeden z najlepszych kryminałów Chmielewskiej.
Polecam.

Świetny powrót do Danii, w wielkim niepowtarzalnym stylu jak z dawnych lat. Przednia zabawa.

Świetny powrót do Danii, w wielkim niepowtarzalnym stylu jak z dawnych lat. Przednia zabawa.

„Wszystko czerwone” jest jak dla mnie najjaśniejszym punktem literackiej kariery Joanny Chmielewskiej. Sama autorka w jednym z wywiadów oświadczyła, że najbardziej lubi tę powieść, na równi ze „Skarbami” bo idealnie jej wyszła atmosfera o którą jej chodziło. Nic dziwnego, że potem próbowała do tego nawiązywać w swojej dalszej twórczości, z różnym skutkiem. „Kocie worki” są akurat przykładem tego, że można do czegoś powrócić, nie zjadając własnego ogona, nie plagiatując siebie samej, będąc oryginalną pomimo, że teoretycznie można by było spodziewać się jedynie powtórki z rozrywki.

Który fan Chmielewskiej nie zna Alicji? Takiego chyba nie ma. Największa przyjaciółka pisarki, jedna z najważniejszych osób w jej w życiu, postać pod każdym względem niesamowita. Jej osobowość i charakter opisywane w powieściach Chmielewskiej nie zawierają ani grama fantazji, Alicja była dokładnie taka, jaką ją „czytamy” w powieściach. Dowodem na to „Autobiografia” Chmielewskiej gdzie bardzo rzetelnie Alicję autorka opisała czy fenomenalny dokument o Chmielewskiej „Joanna Chmielewska czyli moje wykopane studnie” w którym Alicję również można zobaczyć i posłuchać. Nic zatem dziwnego, że Chmielewska tak chętnie umieszczała akcję swojej powieści właśnie w domu Alicji czy robiąc z niej jedną ze swoich bohaterek.

W „Kocich workach” jak i we „Wszystkim czerwonym” znowu akcja dzieje się w domu Alicji. I znowu dzieją się rzeczy niesamowite. Przez dom Alicji przewijają się tabuny oryginalnych i ciekawych postaci, znowu mamy do czynienia z tajemnicami, znowu są zbrodnie, są trupy i okoliczności towarzyszące. A całość skąpana w czarnym, złośliwym i absurdalnym poczuciu humoru autorki. A już rozmowy Joanny z Alicją to po prostu majstersztyk, dla nich samych warto czytać tę powieść.

To jedna z niewielu powieści z późnego okresu twórczości autorki, która spodobała mi się w pełni i którą wręcz pokochałem od pierwszego czytania, bowiem każdą z książek Chmielewskiej czytałem po wielokroć. „Kocie worki” bawiły zawsze i bawią za każdym razem gdy czytam ponownie, chociaż wręcz znam już tę książkę prawie na pamięć. Bardzo udana „powtórka z rozrywki”. Szkoda tylko, że autorka na tym nie skończyła i spróbowała tego jeszcze raz i niestety wyszło niestrawnie o czym nie omieszkam napisać niebawem.

Polecam gorąco. Ale najpierw polecam „Wszystko czerwone” jeśli ktoś jeszcze nie czytał. W „Kocich workach” bowiem jest sporo nawiązań.

„Wszystko czerwone” jest jak dla mnie najjaśniejszym punktem literackiej kariery Joanny Chmielewskiej. Sama autorka w jednym z wywiadów oświadczyła, że najbardziej lubi tę powieść, na równi ze „Skarbami” bo idealnie jej wyszła atmosfera o którą jej chodziło. Nic dziwnego, że potem próbowała do tego nawiązywać w swojej dalszej twórczości, z różnym skutkiem. „Kocie worki” są...

Już sam duet Alicja- Joanna wystarczy by dobrze się bawić przy tej lekturze...a jeśli dorzucić do tego Marianka, paru innych bohaterów, tajemnicze kocie worki i totalny chaos - robi się wyśmienicie :)
Uwielbiam!

Już sam duet Alicja- Joanna wystarczy by dobrze się bawić przy tej lekturze...a jeśli dorzucić do tego Marianka, paru innych bohaterów, tajemnicze kocie worki i totalny chaos - robi się wyśmienicie :)
Uwielbiam!

Lubię wszystkie, które dzieją się u Alicji. Do tej wracam co jakiś czas.

Lubię wszystkie, które dzieją się u Alicji. Do tej wracam co jakiś czas.