Kryminalne czytadełko - ani to zagadkowe, ani klimatyczne, choć czytało się bardzo szybko i nie męczyłem się.

Kryminalne czytadełko - ani to zagadkowe, ani klimatyczne, choć czytało się bardzo szybko i nie męczyłem się.

Lubicie włoskie kryminały? Jeśli tak, to komisarz Montalbano czy Brunetti? Dla mnie to za trudny wybór 🙂

,,Gniazdo żmij" to już 21. spotkanie z niezawodnym komisarzem Montalbano. Akcja powieści dzieje się w sycylijskim miasteczku Vigata, w którym dochodzi do tajemniczego morderstwa.

Włochy, Sycylia. Starszy mężczyzna zostaje znaleziony martwy w letnim domu nad morzem. Zwłoki znajduje syn, który zostaje głównym podejrzanym w śledztwie ze względu na motyw. Jednak w wyniku badań okazuje się, że przyczyną zgonu nie była rana postrzałowa z tyłu głowy, lecz dosypana do kawy trucizny. Komisarz Montalbano w trakcie dochodzenia dowiaduje się coraz więcej o charakterze i stylu życia ofiary, co sprawia, że liczba osób mających motyw do popełnienia zbrodni jest imponująca. Kim byli mordercy, którzy popełnili zbrodnię praktycznie w tym samym czasie? I dlaczego?

Bardzo lubię klimat powieści Camilleriego, a także opisy kulinarnych uczt komisarza, że aż mi się marzy takie obżarstwo. Autor chyba nie przepada za kobietami, bo zazwyczaj są średnio sympatyczne, ale to może tylko moje odczucia. Tym razem zagadka kryminalna jest łatwa do rozwiązania, ale i tak miło spędziłam tę podróż do Włoch. Czego i Wam życzę 😉

Lubicie włoskie kryminały? Jeśli tak, to komisarz Montalbano czy Brunetti? Dla mnie to za trudny wybór 🙂

,,Gniazdo żmij" to już 21. spotkanie z niezawodnym komisarzem Montalbano. Akcja powieści dzieje się w sycylijskim miasteczku Vigata, w którym dochodzi do tajemniczego morderstwa.

Włochy, Sycylia. Starszy mężczyzna zostaje znaleziony martwy w letnim domu nad morzem....

Gwiazdka mniej, bo zagadka kryminalna okazała się być banalna.

Gwiazdka mniej, bo zagadka kryminalna okazała się być banalna.

Jeśli się za komisarzem Montalbano, jego towarzyszami i Vigatą tęskni, to po prostu cieszy kolejna możliwość spotkania. A tym razem radość jest jeszcze większa, bo w dwudziestym pierwszym tomie Camilleri przechodzi samego siebie. W jaki sposób? Proszę sprawdzić, nie mogę zdradzić.
NIE WOLNO CZYTAĆ " NOTY OD AUTORA" PRZED ZAKOŃCZENIEM LEKTURY!

Jeśli się za komisarzem Montalbano, jego towarzyszami i Vigatą tęskni, to po prostu cieszy kolejna możliwość spotkania. A tym razem radość jest jeszcze większa, bo w dwudziestym pierwszym tomie Camilleri przechodzi samego siebie. W jaki sposób? Proszę sprawdzić, nie mogę zdradzić.
NIE WOLNO CZYTAĆ " NOTY OD AUTORA" PRZED ZAKOŃCZENIEM LEKTURY!

21-wsza, świetna pozycja Andrei Camillerego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

21-wsza, świetna pozycja Andrei Camillerego z niezawodnym komisarzem Montalbano i jego niezastąpionym zespołem w osobach Fazia, Mimiego, Galluza i niezawodnego Catarelli. Ciekawa fabuła. Jak zwykle świetnie się czyta.

Jestem fanem tego autora - za poczucie humoru, opisy jedzenia, klimat. Nawet będąc na Sycylii musiałam pojechać do tego miasteczka :) W tym tomie jak zwykle niespieszna akcja, która mimo to wciąga. Szkoda, że już nic nowego autor nie napisze. Pozostaje mieć nadzieję, że nie wszystkie książki zostały przetłumaczone.

Jestem fanem tego autora - za poczucie humoru, opisy jedzenia, klimat. Nawet będąc na Sycylii musiałam pojechać do tego miasteczka :) W tym tomie jak zwykle niespieszna akcja, która mimo to wciąga. Szkoda, że już nic nowego autor nie napisze. Pozostaje mieć nadzieję, że nie wszystkie książki zostały przetłumaczone.

"Gniazdo żmij" to - przynajmniej dla mnie - jedna z lepszych części cyklu sycylijskiego Andrei Camilleriego.
Komisarz Montalbano prowadzi śledztwo w sprawie podwójnego morderstwa starszego mężczyzny z Vigaty, który najpierw wypił zatrutą kawę, a następnie ktoś strzelił mu w głowę. Czy kto aż tak bardzo chciał być pewny, że go zabił, czy morderców było dwóch/dwoje? Im dłużej trwa śledztwo, tym prowadzący je policjanci większego obrzydzenia nabierają do... ofiary. Mężczyzna parał się lichwą i doprowadził wiele osób do upadku i rozpaczy, a na dodatek polował na młode kobiety, które uwodził lub szantażował.
Naprawdę wiele osób go nienawidziło i życzyło mu śmierci, co przyznają nawet jego dzieci.
Tymczasem Montalbano jak zwykle rozpraszają sprawy osobiste: wizyta "narzeczonej na odległość Livii", tajemniczy bezdomny, który zamieszkał w grocie w pobliżu domu komisarza oraz wdzięki córku zamordowanego.
Zapraszam na profil sczytalim na Instagramie.
Jak wyjaśnia w nocie na końcu powieści autor, tę książkę napisał kilkanaście lat temu, ale z pewnego powodu odłożył publikację...

"Gniazdo żmij" to - przynajmniej dla mnie - jedna z lepszych części cyklu sycylijskiego Andrei Camilleriego.
Komisarz Montalbano prowadzi śledztwo w sprawie podwójnego morderstwa starszego mężczyzny z Vigaty, który najpierw wypił zatrutą kawę, a następnie ktoś strzelił mu w głowę. Czy kto aż tak bardzo chciał być pewny, że go zabił, czy morderców było dwóch/dwoje? Im dłużej...

Kolejna świetna książka o policjantach z Vigaty, z których każdy ma swoje charakterystyczne wady i zalety. W tle intryga kryminalna, miłość do jedzenia, fascynacja pięknymi kobietami i piękna Sycylia. A do tego tajemniczy włóczęga erudyta.

Kolejna świetna książka o policjantach z Vigaty, z których każdy ma swoje charakterystyczne wady i zalety. W tle intryga kryminalna, miłość do jedzenia, fascynacja pięknymi kobietami i piękna Sycylia. A do tego tajemniczy włóczęga erudyta.

Siedem gwiazdek za spotkanie z moim ulubionym komisarzem Montalbano.
Niestety Autor rozrzucił tyle "okruszków" na drogę czytelnikom, że zagadka kryminalna dość przerzysta od początku.
Przzynajmniej tajemniczy mieszkaniec groty pozostaje zagadką.

Siedem gwiazdek za spotkanie z moim ulubionym komisarzem Montalbano.
Niestety Autor rozrzucił tyle "okruszków" na drogę czytelnikom, że zagadka kryminalna dość przerzysta od początku.
Przzynajmniej tajemniczy mieszkaniec groty pozostaje zagadką.

Seria o komisarzu Montalbano na tyle mnie od siebie uzależniła, że w jeden miesiąc zdążyłam pochłonąć dwadzieścia tomów. Dlatego nie mogłam się doczekać jej nowej odsłony opublikowanej przez Noir sur Blanc.

Zazwyczaj powrót do Vigàty jest dla mnie niczym odwiedziny starych znajomych, ale tym razem nie potrafiłam z niego czerpać pełnej satysfakcji. Dostałam co prawda standardowy czas z większością stałych bohaterów, ale porwana narracja wytrącała mnie co trochę z rytmu.

Daje się wyczuć w tym tomie pewien pośpiech i literacką niepewność. Nie zawsze też autor podchodzi do obranej tematyki z odpowiednią dozą subtelności. Camilleri pisze w posłowiu, że powieść wiele lat przeleżała w szufladzie i mam wrażenie, że oprócz wspomnianego tam powodu, istniał jeszcze jeden: twórcza niemoc.

Podczas śledztwa dane jest nam poznać niewielkie grono podejrzanych, a wątek poboczny należy do grona najbardziej pretekstowych w historii całej serii. Również rozwiązanie zagadki było dla mnie oczywiste co najmniej od połowy książki.

Bronią się sceny z Catarellą i Pasquano oraz posiłki u Enzo. Pozostaje mi jedynie nadzieja, że wydawnictwo zachowa swoje dotychczasowe tempo publikacji i że za rok będę się bawiła lepiej.

Seria o komisarzu Montalbano na tyle mnie od siebie uzależniła, że w jeden miesiąc zdążyłam pochłonąć dwadzieścia tomów. Dlatego nie mogłam się doczekać jej nowej odsłony opublikowanej przez Noir sur Blanc.

Zazwyczaj powrót do Vigàty jest dla mnie niczym odwiedziny starych znajomych, ale tym razem nie potrafiłam z niego czerpać pełnej satysfakcji. Dostałam co prawda...