Jakież było jednak moje zdziwienie i niedowierzanie, jakie wzruszenie przez chwilę mnie dotknęło i jaka siła płynęła z tych stron, gdy docierałem do końca tej opowieści. Atos, Portos, Aramis – każdy z nich miał coś ważnego do powiedzenia, każdy z nich miał wyjątkową osobowość, ale żaden z nich nie był tak wielowarstwową postacią, jaką jest pierwszy kantor Wielkich Płaszczy, Falcio val Mond.

Rok wstecz „Ostrze zdrajcy“ zawładnęło umysłami maluczkich, w ich serca wlała się fascynująca opowieść o Wielkich Płaszczach. Sebastien De Castell podarował historię małym i dużym, w sumie raczej dużym, niż małym, bo lekkość języka, swoboda wypowiedzi, rubaszność kontekstu nie do końca trafia w uszy latorośli. Jednym słowem, bardziej dla dorosłych, niż dorastającej młodzieży, jednak i ta znajdzie w tej książce coś dla siebie dobrego i niebanalnego. (...)

https://bit.ly/1001ksiazek

Jakież było jednak moje zdziwienie i niedowierzanie, jakie wzruszenie przez chwilę mnie dotknęło i jaka siła płynęła z tych stron, gdy docierałem do końca tej opowieści. Atos, Portos, Aramis – każdy z nich miał coś ważnego do powiedzenia, każdy z nich miał wyjątkową osobowość, ale żaden z nich nie był tak wielowarstwową postacią, jaką jest pierwszy kantor Wielkich Płaszczy,...

“Cień rycerza” Sebastiana de Castella to książka, która z pewnością znajdzie swoich czytelników wśród fanów fantasy, choć może nie zrobić na nich takiego wrażenia, jak inne tytuły w tym gatunku. Kontynuacja “Ostrza zdrajcy” przynosi więcej przygód Falcio, Kesta i Brastiego, ale momentami fabuła wydaje się przewidywalna i nieco rozwlekła1.

Dialogi między bohaterami są błyskotliwe i pełne humoru, jednak czasami mogą wydawać się zbyt długie i odciągające uwagę od głównego wątku1. Postacie antagonistów są dobrze rozwinięte, ale ich motywacje mogą nie być wystarczająco przekonujące dla niektórych czytelników1.

Sceny walki są dynamiczne i pełne akcji, co jest jednym z mocniejszych punktów książki. Jednakże, niektóre z nich mogą wydawać się zbyt przerysowane, co może odbierać realizm opisywanym wydarzeniom1.

Podsumowując, “Cień rycerza” to solidna kontynuacja serii, która dostarcza rozrywki, ale niekoniecznie zostanie zapamiętana jako wybitne dzieło literatury fantasy. Dla wielbicieli gatunku może być to przyjemna lektura, ale niekoniecznie przełomowa czy niezapomniana1.

“Cień rycerza” Sebastiana de Castella to książka, która z pewnością znajdzie swoich czytelników wśród fanów fantasy, choć może nie zrobić na nich takiego wrażenia, jak inne tytuły w tym gatunku. Kontynuacja “Ostrza zdrajcy” przynosi więcej przygód Falcio, Kesta i Brastiego, ale momentami fabuła wydaje się przewidywalna i nieco rozwlekła1.

Dialogi między bohaterami są...

Bez względu na to, jak bardzo pokochałam tych wariatów w pierwszym tomie, to jednak ten tom był przeciągnięty i wymęczył mnie, zwłaszcza pod koniec. Wciąż bardzo lubię bohaterów, w tej kwestii nic się nie zmieniło, ale bez wątpienia będę potrzebować dłuższej przerwy przed kolejnym tomem. Troch brakuje mi równowagi pomiędzy akcją a tymi momentami przegadania, przez co były momenty, że wiało nudą, a ja chciałam uciec w inną książkę. Kawał dobrego fantasy, ale mogło być lepiej.

Bez względu na to, jak bardzo pokochałam tych wariatów w pierwszym tomie, to jednak ten tom był przeciągnięty i wymęczył mnie, zwłaszcza pod koniec. Wciąż bardzo lubię bohaterów, w tej kwestii nic się nie zmieniło, ale bez wątpienia będę potrzebować dłuższej przerwy przed kolejnym tomem. Troch brakuje mi równowagi pomiędzy akcją a tymi momentami przegadania, przez co były...

Po pokonaniu księżnej Patriany Falcio i jego towarzysze mają przed sobą kolejne wyzwanie - wynieść Aline na tron i postarać się, by ani przed tym wydarzeniem ani po nim nie została zamordowana przez zazdrosne i żądne władzy książęta. Poza tym próbują zorganizować przyszłej królowej sojuszników do walki o władzę. Falcio prowadzi też własną walkę, czy raczej wyścig z czasem, bo trucizna, która nadal znajduje się w jego ciele, powoli go zabija, a mężczyzna doskonale wie, że jeszcze nie może pozwolić sobie na śmierć.

Powiem wprost - ta część była jeszcze gorsza niż poprzednia. Chaotyczna, pełna dziwnych wydarzeń, które toczą się za szybko i nie pozwalają wczuć się w akcję. Ale to w sumie małe zarzuty, bo są czytelnicy, którzy lubią właśnie takie niedające oddechu książki, i dla takich ta seria pewnie będzie idealna.

Największy mój zarzut jest jednak nie do akcji i tego, jak szybko pędzi, a do trójki głównych bohaterów. Falcio, Kest i Brasti to mężczyźni dorośli, mają po trzydzieści kilka lat, a zachowują się jak nastolatkowie. I o ile w przypadku Kesta i Brastiego można się jeszcze kłócić że nie do końca tak jest, bo ten pierwszy jest bardzo opanowany, a ten drugi w pewnym momencie narzuca sobie jakiś cel i skrupulatnie go wypełnia, to Falcio swoim zachowaniem przekracza ludzkie pojęcie. Jest swoistym liderem grupy, więc powinien dawać przykład swoim podejściem i decyzjami, a zamiast tego często postępuje głupio i nieodpowiedzialnie, narażając siebie i innych na bezsensowne niebezpieczeństwo. Jest impulsywny, nigdy nie pomyśli zanim coś zrobi, a to, że prawie wszystko mu się udaje mimo tej bezmyślności sprawia, że całość jest po prostu śmieszna.

Inna sprawa, że autor Falcia nie oszczędza. Było to już sporo przesadzone w tomie poprzednim, ale tutaj urosło do rozmiarów karykatury albo absurdu. Nie będę się wdawać w szczegóły żeby nie robić innym spoilerów, ale pewnie każdy kto czytał pamięta "Lament". Jeśli autor już w drugim tomie robi bohaterowi - i to głównemu! - takie rzeczy to aż strach pomyśleć, co wymyśli w dwóch kolejnych.

A, i wątek miłosny. Na szczęście nie poszło w tę stronę o której myślałam, ale i tak nie jest dobrze, bo jest nudno, a chemii między Falciem i jego wybranką nie ma wcale.

Szczerze mówiąc to nie wiem czy sięgnę po kolejne tomy. Chciałam przeczytać "Cień rycerza" żeby zobaczyć, czy pierwszy tom nie był przypadkiem tylko "wypadkiem przy pracy", ale chyba jednak nie.

Po pokonaniu księżnej Patriany Falcio i jego towarzysze mają przed sobą kolejne wyzwanie - wynieść Aline na tron i postarać się, by ani przed tym wydarzeniem ani po nim nie została zamordowana przez zazdrosne i żądne władzy książęta. Poza tym próbują zorganizować przyszłej królowej sojuszników do walki o władzę. Falcio prowadzi też własną walkę, czy raczej wyścig z czasem,...

Pierwszy tom był ciekawym wprowadzeniem w cały świat, w którym toczy się ta historia oraz nakreślał charakter, oraz przeszłość głównego bohatera i jednocześnie narratora opowieści. Była to dość dziwna, ale przyjemna mieszanka ironii, humoru, dramatu.
W tej części ta ironia i humor również występuje i pomijając już to czy jest to zabawne czy nie, autor zaburzył tę równowagę, bo w tej części zdecydowanie jest więcej bólu, okrucieństwa i innych dramatów. Sama historia momentami jest diabelnie ciekawa i potrafi przykuć uwagę na kilkadziesiąt stron, szczególnie w drugiej połowie książki. Jednak są momenty nudne i monotonne, i te z kolej znajdują się w pierwszej połowie.
Jednak to, co chciałem otrzymać, a nie otrzymałem, to co zaczęło mi wybitnie przeszkadzać w tym tomie i za co moja ocena tej części oscyluje w granicach 6.5, to bardzo słaby rozwój innych bohaterów, są oni po prostu tłem i to przez większość opowieści bardzo nijakim. O ile dość często pojawią się jakieś dialogi między Falciem, Kestem czy Brastim, to w zdecydowanej większości są to jakieś krótkie próby ironizowania, żartowania, czy zadawania ciągle tych samych pytań w stylu: "Po co, dlaczego, co dalej?" Brakuje tutaj jakiejś próby pokazania głębi tych postaci i ich więzi, głębszych interakcji między tymi postaciami. Jedynie broni się tutaj postać Falcia, ale to głównie dlatego, że historie śledzimy z jego perspektywy jako narratora. Jeszcze gorzej wygląda sytuacja z postacią Darriany czy Valiany, gdzie ta ostatnia miała dobre wprowadzenie w poprzednim tomie, a tutaj jest bardzo nijakim tłem, a przecież cała piątka postaci podróżuje wspólnie przez dziesiątki jak nie setki mil, a konwersacje między nimi pojawiają się niezwykle rzadko i jeśli nawet się pojawią są one krótkie. Sama świadomość, że te postacie gdzieś tam są to za mało.
Kolejny minus to szybkość z jaką autor pomija niektóre wydarzenia i rusza z opowieścią dalej, bez próby zgłębiania konsekwencji tychże wydarzeń. Przykładem może być tutaj "Lament Wielkich Płaszczy", który był nadwyraz szczegółowo opisany, a po nim w zasadzie od razu wszystko wraca do normy, brak tutaj jakiegoś odbicia na psychice bohatera, rozmów między bohaterami, próby zgłębienia całości, a takich sytuacji jest o wiele więcej i wygląda to w stylu" Stało się, nie ma co roztrząsać, pędzimy dalej"
Na koniec jeszcze nie przekonuje mnie wcale próba tworzenia wątku romantycznego z prostytutką "od pierwszego wejrzenia", strasznie to naciągane, obie postacie w zasadzie się wcale nie znają.
Nie wiem, czy będę kontynuował, bo chociaż sama historia oraz intryga broni się bardzo dobrze, to przez słaby rozwój większości bohaterów odbiór całej treści jest zdecydowanie gorszy.

Pierwszy tom był ciekawym wprowadzeniem w cały świat, w którym toczy się ta historia oraz nakreślał charakter, oraz przeszłość głównego bohatera i jednocześnie narratora opowieści. Była to dość dziwna, ale przyjemna mieszanka ironii, humoru, dramatu.
W tej części ta ironia i humor również występuje i pomijając już to czy jest to zabawne czy nie, autor zaburzył tę równowagę,...

Fantastyczna! Szkoda że to już ostatni tom :(

Fantastyczna! Szkoda że to już ostatni tom :(

Uwielbiam tę serię!!! Drugi tom zdecydowanie przebił pierwszy. Kontynuacja przygód Falcia, Kesta i Brastiego na długo nie daje o sobie zapomnieć.

Uwielbiam tę serię!!! Drugi tom zdecydowanie przebił pierwszy. Kontynuacja przygód Falcia, Kesta i Brastiego na długo nie daje o sobie zapomnieć.

Zdecydowałem się przeczytać kolejny tom wielkich płaszczy po bardzo średnim pierwszym tomie ,problemem była sama historia nie mogła do mnie trafic,ale za to w drugim tomie książka porwała mnie od pierwszych stron jest poprostu ciekawsza mamy lepiej przedstawione warunki które panują w poszczególnych księstwach sami bohaterowie też jakby nabrali więcej koloru wątek z krawcowa albo z dziedziczka są bardzo angażującej. Mi osobiście najbardziej ze wszystkich podoba się historia Kesta, to co wydarzyło się w jednym pojedynku z udziałem tego gościa no szczęka opada piękny twist. Zabieram się za następny tom

Zdecydowałem się przeczytać kolejny tom wielkich płaszczy po bardzo średnim pierwszym tomie ,problemem była sama historia nie mogła do mnie trafic,ale za to w drugim tomie książka porwała mnie od pierwszych stron jest poprostu ciekawsza mamy lepiej przedstawione warunki które panują w poszczególnych księstwach sami bohaterowie też jakby nabrali więcej koloru wątek z...

Dużo lepsza niż pierwsza część. Druga połowa WOW :o

Dużo lepsza niż pierwsza część. Druga połowa WOW :o

Historii Wielkich Płaszczy ciąg dalszy.
Otruty Falcio dalej próbuje chronić przyszłą królową, z pomocą starych i nowych towarzyszy. Mimo osłabienia nadal walczy i próbuje zrozumieć postępowanie swojego króla.
Ta część przynosi wiele odpowiedzi, ale i stawia nowe pytania. Tempo akcji jest raczej stałe, ale rekompensują ją nieoczekiwane zwroty. Szczegółowo opisany został Lament Wielkich Płaszczy, co mnie samą nurtowało w pierwszym tomie.
Podsumowując - książka warta przeczytania!

Historii Wielkich Płaszczy ciąg dalszy.
Otruty Falcio dalej próbuje chronić przyszłą królową, z pomocą starych i nowych towarzyszy. Mimo osłabienia nadal walczy i próbuje zrozumieć postępowanie swojego króla.
Ta część przynosi wiele odpowiedzi, ale i stawia nowe pytania. Tempo akcji jest raczej stałe, ale rekompensują ją nieoczekiwane zwroty. Szczegółowo opisany został...