Spider-Man: Niebieski

Może to obciach się do tego przyznawać, ale lektura „Spider-mana. Niebieskiego” przyniosła mi autentyczną radości. Ten album był trochę jak bilet w przeszłość, dzięki któremu znów poczułem się jak trzynastoletni chłopiec, siedzący na kanapie i w kółko zczytujący zeszytówki od TM-semic, z przygodami Pajączka. „Niebieski” genialnie łapie fenomen popularności Spidera – bo niby chodzi o to, że efektownie okłada się on ze złolami w kolejnych kadrach, ale tak naprawdę największą tajemnicą i magnesem jest pytanie, jak to się dzieje, że Peterem Parkerem interesują się takie dziewczyny Gwen Stacy i Mary Jan Watson. Nie jego superbohaterskim alter ego, tylko właśnie samym Peterem. Nerdem i przegrywem. To jest bardzo ważne pytanie z perspektywy trzynastoletniego chłopaka.
No, ale dlaczego to działa na mnie, gdy jestem już starem chłopem? Wiadomo retro-sentymenty zawsze smagają. Fajnie jest sobie u uświadomić w jakie narracyjne pułapki dawałem się kiedyś łapać. Ale chodzi też o to, że scenarzysta Jeph Loeb poukładał to wszystko bardzo misternie. Mamy bowiem dorosłego Parkera, który po latach nagrywa audio wiadomość do swojej zmarłej pierwszej miłości (i wielki szacunek dla Loeba, że tworząc komiks o śmierci Gwen Stacy, samej jej śmierci nie pokazał i właściwie nie uwypukla roli jaką odegrał tutaj Spider). Peter próbuje zrozumieć to uczucie, ogarnąć jego młodzieńczą intensywność i poukładać, uszeregować w kontekście swojego życia. Może to łzawe, może to sentymentalne – ale przeprowadzone z wyczuciem i kłuje. Nie dajcie sobie wmówić, ze romanse są tylko dla dziewczyn. Opowieści o miłości potrzebują i trzynastoletni chłopcy i czterdziestoletni dziadersi.
Tak naprawdę jednak najważniejsze jest to, co dzieje się na trzech ostatnich stronach „Niebieskiego”. Oto w intymnej historii Petera i Gwen pojawia się Mary Jan i wychodzi na pierwszy plan. Krótka wymiana zdań wystarczy, by przekonać się jak MJ ważna jest we wszystkich historiach ze Spiderem. Jak wprowadza ład i porządek.

Może to obciach się do tego przyznawać, ale lektura „Spider-mana. Niebieskiego” przyniosła mi autentyczną radości. Ten album był trochę jak bilet w przeszłość, dzięki któremu znów poczułem się jak trzynastoletni chłopiec, siedzący na kanapie i w kółko zczytujący zeszytówki od TM-semic, z przygodami Pajączka. „Niebieski” genialnie łapie fenomen popularności Spidera – bo niby...

Jeph Loeb & Tim Sale - Spider - Man Niebieski

Niebieski to kolejny komiks, który zrywa ze stereotypem historii z superbohaterem w roli głównej. Jest to subtelna i kameralna opowieść o miłości, która pojawiła się i... znikła. Pretekstowo potraktowane są tutaj walki Pająka z antagonistami. Peter Parker zastanawia się bowiem, czy nie mógł tego czasu spożytkować inaczej, na przykład na rozwijanie uczucia, na którym tak bardzo mu zależało. Smutna i przejmująca opowieść. Rysunki nawiązujące do lat 60 i 70, mocno amerykańskie, podkreślające dynamikę i mimikę poszczególnych bohaterów. Miejscami groteskowo Tim Sale potraktował postacie kobiece, ale wydobył z nich tym samym największe atrybuty :). Można spokojnie traktować Niebieskiego jako ładną historię miłosną, nawet jeśli ktoś nie lubi komiksów o superbohaterach. Bardzo mi się ta opowieść podobała.

"Kiedy tracisz ukochaną osobę, wszyscy mówią Ci, żebyś się pozbierał i szedł do przodu. >>Nie żyj przeszłością. Ona by tego nie chciała<<. Uśmiecham się tylko. Jakbym kiedykolwiek chciał Cię zapomnieć. Nie zapomnę jak włosy opadały Ci na twarz. Jak upijałaś łyczek wody sodowej. Hej, Gwen. Moja wesoła walentynko... "

Jeph Loeb & Tim Sale - Spider - Man Niebieski

Niebieski to kolejny komiks, który zrywa ze stereotypem historii z superbohaterem w roli głównej. Jest to subtelna i kameralna opowieść o miłości, która pojawiła się i... znikła. Pretekstowo potraktowane są tutaj walki Pająka z antagonistami. Peter Parker zastanawia się bowiem, czy nie mógł tego czasu spożytkować inaczej, na...

Nie wywołuje jakichś głębszych emocji, powierzchownie przedstawiono relacje bohaterów, brakuje im głębi. Jest to tylko ładnie narysowane uzupełnienie pierwowzoru, którym inspirowali się twórcy. Zawiera sporo humorystycznych wstawek, czytając je, od razu przypomniał mi się serial animowany o Spidermanie z 1994 roku :)

Nie wywołuje jakichś głębszych emocji, powierzchownie przedstawiono relacje bohaterów, brakuje im głębi. Jest to tylko ładnie narysowane uzupełnienie pierwowzoru, którym inspirowali się twórcy. Zawiera sporo humorystycznych wstawek, czytając je, od razu przypomniał mi się serial animowany o Spidermanie z 1994 roku :)

Kompletnie nie pojmuję fenomenu "kolorowej" serii tych autorów. O ile historyjka o Hulku rzeczywiście pogłębiała psychologicznie postać Bannera, tak Pajączek i Diabełek to dla mnie wtórne do bólu, pozbawione krztyny oryginalności powielenie obrzydliwego schematu "women in refrigerators". Z tym tylko zastrzeżeniem, że kobiety pisane przez Loeba są tak nieznośnie płytkie, że nie sposób im współczuć. Jeśli takie sportretowanie kobiet miało być częścią hołdu złożonego oryginalnym komiksom o tych bohaterach, to może trzeba się było najpierw zastanowić, czy w ogóle jest czemu składać hołd.

Kompletnie nie pojmuję fenomenu "kolorowej" serii tych autorów. O ile historyjka o Hulku rzeczywiście pogłębiała psychologicznie postać Bannera, tak Pajączek i Diabełek to dla mnie wtórne do bólu, pozbawione krztyny oryginalności powielenie obrzydliwego schematu "women in refrigerators". Z tym tylko zastrzeżeniem, że kobiety pisane przez Loeba są tak nieznośnie płytkie, że...

Jesus F Christ, to była jazda.

Jakim cudem kreska może łączyć świetne, dynamiczne sceny walki i najbrzydsze, nieproporcjonalne ujęcia postaci, jakie dotąd miałam nieprzyjemność oglądać? Tu się to udało. Harry Osbourn i Kraven wyglądają jak karykatury.

Podoba mi się założenie - Peter nagrywa taśmy, w których zwraca się do zmarłej Gwen Stacy, opowiadając o tym, jak się poznali i zakochali, żeby poradzić sobie z żałobą.

Podobają mi się interakcje między postaciami, szczególnie między Gwen i MJ. Szczerze mówiąc, mam wrażenie, że Flash dostaje tu większy rozwój charakterologiczny niż główny bohater. Jedyne, co wyniosłam z tego komiksu to przekonanie, że MJ i Gwen mają niesamowitą chemię i więcej poczytałabym o nich niż o Spider-Manie.

Nie podoba mi się, że fabuła koncentruje się wokół walk Spider-Mana z praktycznym każdym z jego klasycznych przeciwników. Wiem, że ważnym elementem jest pokazanie, jak MJ i Gwen reagują na podwójne życie Petera i jego nieustające zniknięcia i dziwne zachowanie, ale szczerze, trochę mi tego zabrakło. Jestem wielką fanką sugestii, że żadna z nich nie kupowała tych wymówek i obie wiedziały, że coś jest na rzeczy. Ale nie udało się dobrze wyegzekwować ich reakcji na Petera i jego zachowanie, bo chociaż to miał być temat, wydaje się tylko wątkiem pobocznym. Co jest głównym wątkiem? Użalanie się Petera nad sobą.

Im więcej komiksów o Spider-Manie czytam, tym większe mam wrażenie, że Peter Parker jest paskudnym gnojkiem, który dorabia sobie martyrologię.

Najbardziej wkurzają mnie dwie rzeczy:

1) Relacje Petera z Gwen i MJ są jednostronne. Nie rozumiem, czemu one są nim zainteresowane, nawet jeśli podejrzewają, że jest Spider-Manem, co jest tylko delikatnie sugerowane, bo Peter nie daje nic od siebie. Zero. Nada. To worek bez dna, który można zapychać dobrymi gestami i pracą emocjonalną i nic z tego nie mieć.

2) Peter próbuje nadać śmierci Gwen znaczenie. I stwierdza, że sensem śmierci Gwen jest to, że MJ uświadomiła sobie własną śmiertelność i dojrzała do prawdziwego związku. To jest okropne, obrzydliwe, obmierzłe, okrutne instrumentalne podejście, które tylko dowodzi, że Peter gówno wie o własnej żonie.

Generalnie lektura tych sześciu zeszytów to dzika jazda z kiepskim zakończeniem. Ma dobre motywy, ale całość jest... Uhm. Widać, że facet to pisał, to raz. Widać też, że nie miał pojęcia, co pisze. Więc na koniec tylko się wkurzyłam.

Jesus F Christ, to była jazda.

Jakim cudem kreska może łączyć świetne, dynamiczne sceny walki i najbrzydsze, nieproporcjonalne ujęcia postaci, jakie dotąd miałam nieprzyjemność oglądać? Tu się to udało. Harry Osbourn i Kraven wyglądają jak karykatury.

Podoba mi się założenie - Peter nagrywa taśmy, w których zwraca się do zmarłej Gwen Stacy, opowiadając o tym, jak się...

Jedno z najwybitniejszych dzieł stworzonych w ostatnich latach przez Marvela, piękna, prosta obyczajowa historia z wspaniałym zimowym klimatem skupiającym się na Peterze a nie spider-manie.

Jedno z najwybitniejszych dzieł stworzonych w ostatnich latach przez Marvela, piękna, prosta obyczajowa historia z wspaniałym zimowym klimatem skupiającym się na Peterze a nie spider-manie.

Prawie 14 miliardów lat temu zainicjowana została reakcja w wyniku której powstała znana nam rzeczywistość. Z nieskończenie małego punktu, w akcie "Wielkiego Wybuchu" narodził się Wszechświat. Z osobliwych fluktuacji powstała cała znana nam materia, a po czasie wokół jej zagęszczeń zaczęły formować się pierwsze gwiazdy. Kosmos ewoluował, dopiero wchodził na swoją właściwą ścieżkę. Jego pierwociny były niczym gigantyczna zupa mieszająca się w jeszcze większym kotle, z której za eony lat później wykiełkuje pierwsze mikroskopijne życie, a potem pierwsze świadome swej egzystencji, inteligentne istoty. Z macierzą Uniwersum Marvela jest podobnie. Można by rzec, że stanowi rzeczywistość taką, jak nasza, której należy się to samo miano ewolucji, z tym że rozwija się ona na innej płaszczyźnie: wprost z arkan naszej nieskalanej wyobraźni na dwuwymiarowy świat komiksowych plansz. W multiversum Marvela wraz z potężnym osobliwym Wielkim Wybuchem powstały abstrakcyjne byty, których jestestwo należy postrzegać w zupełnie innych kategoriach, jako nie coś co żyje, ale po prostu jest, gdzie oddech takiego absolutu trwa tyle ile świt i zmierzch niejednej Cywilizacji. Abstrakty sprawowały i wciąż sprawują kontrolę nad całą macierzą Marvela, kształtując w niej liczne alternatywne światy. Pośród nich wyróżniamy: Living Tribunal, Lord Chaos, Master Order i One-Above-All. Przez kolejne miliardy lat pośród egzystencji tych bytów panował w miarę błogi spokój. W oceanie wciąż kształtującego się kosmosu ,na świat przychodzi Eon – konstrukt energetyczny, specyficzna istota, której zadaniem było chronienie Abstraktów przed zagrożeniami wynikającymi ze strony pierwszych inteligentnych Cywilizacji. A jedną z takowych szybko rozwijających się ras byli "The Watchers" – Obserwatorzy – spośród której najbardziej znany miłośnikom Marvela jest "Uatu The Watcher" – symbol wszech wiedzy, potęgi rozumu, prawa oraz porządku komiksowego Uniwersum. Dalsze dzieje całej rzeczywistości Marvela upłynęły tak, jak w znanym nam świecie, w którym obecnie my sympatycy egzystujemy. Wyglądało to rzeczywiście w miarę podobnie, czego konsekwencją było ostateczne wyłonienie się z multum różnych Ziem takiej planety w "Uniwersum-616" jak nasza; z tymi samymi okresami historycznymi, geologicznymi i szerokim zapleczem kulturowym. Czyż to nie jest w tym całym tyglu najpiękniejsze? Odzwierciedlenie ludzkiego życia i jego adaptacji w potężnym komiksowym Wszechświecie?

Peter Parker, za którego postacią kryje się pajęczy superbohater, to ikona wydawnictwa Marvela. To symbol, bez którego niezwykle trudno jest wyobrazić sobie współczesny świat obrazkowych historii nanoszonych na dwuwymiarowe plansze. Czy to dzieciak z osiedla, czy to starszy czytelnik bądź dorosły sympatyk komiksów, dzisiaj każdy zna Parkera: mieszkającego na Manhattanie u cioci May, nieśmiałego młodzieńca o niesamowitej, zakotwiczonej w smukłym ciele sile. Początkowo Spider-Man, którego stworzył m.in. Stan Lee, a rozrysował Steve Ditko i Jack Kirby, miał być swoistym eksperymentem. Scenarzyści chcieli sprawdzić, jak miłośnicy komiksów zareagują na sylwetkę nastolatka obdarzonego nadludzkimi możliwościami, który momentalnie staje się superbohaterem. Była to niecodzienna, bezprecedensowa sytuacja, a to głównie ze względu na jego wiek. Dotychczas herosów kreowano jako dorosłych ludzi, którzy godzili jakoś swoje prywatne życie z obowiązkami bycia tarczą i pierwszą linią obrony dla obywateli metropolii i często całego świata. Ku zaskoczeniu twórców "pajęczaka", jego postać w środowisku fanów przyjęła się bardzo dobrze, a podsumowując to dziesiątki lat później: wręcz genialnie. Pośród wielu serii Marvela, w których eksponowano Spider-Mana, rzeczywiście warto zawiesić oko i przysiąść na dłużej nad ,,kolorowymi” wydaniami tego Uniwersum, które w Polsce ukazały się dzięki wydawnictwu „Mucha Comics”. Historię do tak specyficznych zeszytów sklejał Jeph Loeb, który w konkurencyjnym "DC" pisał scenariusze do eventu: "Superman/Batman" , co w tym przypadku wyszło mu niezwykle dobrze i płynnie. Oprócz "Daredevila – Żółtego" czy "Hulka - Szarego", do tego zbioru należy również "Spider-Man – Niebieski", który będzie dla mnie pierwszym komiksem z tego cyklu i który swoją ,,barwą” wciągnie mnie w niezmierzony świat poczynań Petera Parkera i jego pogodzenia się z konsekwencjami wielu trudnych decyzji.

W „kolorystycznej” serii Marvela, którą należy rozumieć dwuznacznie, każdy odcień reprezentuje daną postać. Jest podsumowaniem jej zachowania, wyglądu zewnętrznego i oceną postępowania jako bohater. U Spider-Mana niebieska tonacja wzmacnia pozytywne wartości, które on prezentuje: jego młodzieńczość, werwę, fizyczną naturalność, pod którą skrywa się potężna siła niejednokrotnie dorównująca najbardziej atletycznym istotom z tego multiversum. Z głębszej, nieco metafizycznej strony natury Parkera, odnosi się to do żalu skrywanego w sobie po stracie Gwen Stacy, do której bohater przemawia przez całe sześć opowieści, nagrywając się na magnetofon. Może się to wydawać lekko zamaskowane, gdy śledzi się przebieg tych komiksowych historii, jakby sam Spider-Man chciał oddzielić się od świata murem wyjątkowo twardych, solidnych cegieł. Niewidzialnym budulcem, który pomoże mu nie zniechęcać czytelnika i zachować morze dobrych wspomnień o jedynej Gwen. Co najważniejsze, już od pierwszych stron komiksu czuć lekki wpływ techniki rysunku i nakładania tuszu z okresu drugiej połowy XX wieku. Postacie, budynki i ogólnie cała rzeczywistość, w której rozgrywają się wydarzenia "Spider-Mana – Niebieskiego" naniesione są przez twarde ostre linie i szybkie pociągnięcia ołówkiem, gdzie grubsze kontury zastępuje lepiej zaaranżowane cieniowanie. Cechy szczególne sylwetek np. wygląd włosów Petera, które często akcentuje opadający na czoło kosmyk niczym zadziorny kędzior włosów u emanującego nieskazitelnym zdrowiem Supermana są, jak żywcem zdjęte z wizerunku mężczyzn, z amerykańskich reklamówek wczesnych lat 50-tych, propagujących sielskie, idylliczne życie z wzorcowym modelem rodziny, która śmiało wraz z resztą społeczeństwa wchodzi w powojenną nową erę kulturową i technologiczną, w tzw. „American Dream”. Niebieskie kolory, które przebijają się przez cały komiks, te które w szczególny sposób, jak sygnał podprogowy umiejętnie umieszczone dodają temu wydaniu dodatkowej wartości. Przez to bardziej rozumiemy sylwetkę Parkera oraz to, jak przeżycia, które przytacza w memorandum - czyli dla czytelnika cała treść komiksu – rzeźbią tego herosa, czyniąc go jeszcze bardziej ludzkim. Weźmy na to niebieski garnitur Petera, sweter Flasha lub zasłony w szpitalnej sali, gdzie leży były Green Goblin: Norman Osborn, a to wszystko w tym samym odcieniu. Takie chwytliwe, wyróżniające się kolory skupiają wzrok doświadczającego komiksu sympatyka na danym fragmencie planszy, a zawsze wokół tego kręci się Parker lub postacie, które nie tylko kreują jego zachowanie i podejście do bycia superbohaterem, ale i po części doprowadzają do śmierci Gwen Stacy, bez której w sercu Petera zapanuje pustka, a taką pustkę bardzo ciężko będzie załatać.

Poznawanie Gwen Stacy i Mary Jane Watson to główna linia wydarzeń niniejszej narracji obrazkowej, co samo w sobie rozciągnięte jest na sześć spójnych historii. Starcie z Green Goblinem, potężnym, zwalistym Rhino, pojedynek z dwoma Vulture’ami i odparcie ataku będącego jak cień, kryjącego się w miejskiej dżungli od początku opowieści, polującego na ,,pajęczaka”: Kravena Łowcy, którzy co najciekawsze wyglądają jak ich klasyczne najwcześniejsze wizerunki, to coś co należy rozumieć jako ekstra dodatek. Emocje, których Peter trochę się wstydzi, i które początkowo skrywa tylko dla siebie, z kartki na kartkę mówi o tym coraz odważniej. Nie jest to jakaś potężna egzaltacja uczuć, ale Parker jest wyraźnie przytłoczony, zimny, pozbawiony kolorytu. Prawie jak szara, cielesna skorupa, która niegdyś była domem dla duszy, a teraz staje się jadrem wijących się wysysających wszelakie ludzkie emocje i wartości. Naświetlają to dość dobrze rozmyte, niebieskawe dymki, z lekko zaokrąglonymi krawędziami, które gdyby tak wyciągnąć z komiksu stanowiłyby osobny monolog Parkera, a walka z łotrami i poznawanie Gwen i Mary Jane czyli tak na dobrą sprawę cała reszta, pojawiłyby się jako kolejna cukierkowa, zwykła historia typowego marvelowskiego herosa. Start komiksu jest tak samo poruszający, jak jego koniec. To wszystko krąży wokół intymności, jego więzi z bliskimi mu ludźmi, a przy tym reszta schodzi na dalszy plan. Nawet zwykłe żarciki J.J.Jamesona – redaktora "Daily Bugle" - na temat Spider-Mana, który jak zwykle według niego stoi za wszystkim za co można odpowiadać i to on, jak kanalia niszczy cały Nowy Jork i za żadne skarby tego świata w ogóle miastu nie pomaga. Takie gagi jak ten, oczywiście się zdarzały, ale były niczym niewinne ,,śmieszki”, przypominające o znanej komiksowej formie przedstawiania wydarzeń ze świata Spider-Mana.

Ostatnie plansze komiksu to półcień, wyblakły błękit przechodzący momentami w atakującą szarość i emocjonalna katatonia. Peter naciska przycisk stop, a magnetowid przestaje nagrywać. Nasz pajęczak kończy swoją relację do Gwen, co równoznaczne jest z końcem tego komiksu. Jednakże jego koniec jest zarówno początkiem, a początek końcem. Kilka historii złączonych w to wydanie to retrospekcje apatycznego i zniechęconego Parkera, które okala znienawidzona przez niego teraźniejszość. Może tak powinno być? Może, jak sam Spider-Man powiedział ,,dobre rzeczy następują po złych” i gdzieś tam tli się jakaś nadzieja, że z Mary Jane Watson czeka go wiele wspaniałych chwil. Czy to nie porażki kształtują silne charaktery?

Prawie 14 miliardów lat temu zainicjowana została reakcja w wyniku której powstała znana nam rzeczywistość. Z nieskończenie małego punktu, w akcie "Wielkiego Wybuchu" narodził się Wszechświat. Z osobliwych fluktuacji powstała cała znana nam materia, a po czasie wokół jej zagęszczeń zaczęły formować się pierwsze gwiazdy. Kosmos ewoluował, dopiero wchodził na swoją właściwą...

Ze wszystkich albumów z kolorowej serii (Hulk: Szary, Kapitan Ameryka: Biały, Daredevil: Żółty) właśnie w Spider-Manie: Niebieskim znajduje się najwięcej dowcipów oraz zabawnych i uszczypliwych dialogów. To zresztą cecha wyróżniająca przygody Pająka spośród wielu innych nabuzowanych superbohaterów wypowiadających poważne kwestie w przyciasnym wdzianku i pelerynie. Humor jest nieodłącznym elementem opowieści ze Spider-Manem i raduje (nieprzypadkowe słowo brzmiące tylko trochę nienaturalnie w tym kontekście), że nawet w tak poważnym albumie ...

Więcej na Nie znam się, to się wypowiem:
http://wypowiemsie.pl/spider-man-niebieski/

Ze wszystkich albumów z kolorowej serii (Hulk: Szary, Kapitan Ameryka: Biały, Daredevil: Żółty) właśnie w Spider-Manie: Niebieskim znajduje się najwięcej dowcipów oraz zabawnych i uszczypliwych dialogów. To zresztą cecha wyróżniająca przygody Pająka spośród wielu innych nabuzowanych superbohaterów wypowiadających poważne kwestie w przyciasnym wdzianku i pelerynie. Humor...

Czytałem z przyjemnością, a sentymentalna historia Parkera o minionej przeszłości mnie kupiła. Tylko że to nie jest komiks o Gwen. Początkowo można mieć nadzieję, że jej rola z zeszytu na zeszyt będzie rosła, ale tak się nie dzieje.

Z jednej strony - "Spider-Man: Niebieski" to nadal cholernie uczuciowy komiks, który swoją prostotą i miłosną tematyką trafia do serduszka. Z drugiej - to opowieść niespełniona, pokazująca wczesne relacje Parkera z ukochaną, pardon, z ukochanymi kobietami. W końcu pojawia się też Mary Jane, do tego w większym zakresie niż ta, dla której jest ta historia, o której ta historia miała być - Gwen.

W ten sposób miłość między bohaterami nie jest naprawdę przekonująca. Pasowałoby pokazać więcej romantycznych chwil między nimi oraz głębię uczucia, żeby czytelnik nie miał wrażenia, że po prostu jedno drugiemu wpadło w oko.

Czytałem z przyjemnością, a sentymentalna historia Parkera o minionej przeszłości mnie kupiła. Tylko że to nie jest komiks o Gwen. Początkowo można mieć nadzieję, że jej rola z zeszytu na zeszyt będzie rosła, ale tak się nie dzieje.

Z jednej strony - "Spider-Man: Niebieski" to nadal cholernie uczuciowy komiks, który swoją prostotą i miłosną tematyką trafia do serduszka. Z...

Nigdy nie wierzyłam, że zaprzyjaźnię się ze Spider-manem. W moim odczuciu to zawsze była postać "sympatyczna", której trudno wyłamać się ze schematu idola dwunastolatków. Nie uwiodły mnie nawet niebieskie oczy Toby'ego Maguire'a.
Ten komiks też nie - to przeciętna historia miłosna. Zgrabnie opowiedziana, ale na tyle prosta i przewidywalna, że nie wywołuje wypieków na twarzy. Intymna? Hmmm... może z perspektywy innych opowieści o Pajęczaku?
Za to w rysunkach czuć nostalgię do retro korzeni komiksu superbohaterskiego. Trzeba przyznać, że Tim Sale to mistrz mimiki. Teraz zapamiętam go też jako twórcę ponętnych wizerunków kobiet.

Nigdy nie wierzyłam, że zaprzyjaźnię się ze Spider-manem. W moim odczuciu to zawsze była postać "sympatyczna", której trudno wyłamać się ze schematu idola dwunastolatków. Nie uwiodły mnie nawet niebieskie oczy Toby'ego Maguire'a.
Ten komiks też nie - to przeciętna historia miłosna. Zgrabnie opowiedziana, ale na tyle prosta i przewidywalna, że nie wywołuje wypieków na...