Cały cykl jest bardzo ciekawy i dobrze się go pochłania. Wszystkie książki z tej serii są z rodzaju tych powieści, w których bohaterowie nieustannie rozwiązują problemy i trudne sytuacje oraz pokonują swoich wrogów, którzy zawsze mają nowy plan na pognębienie rodziny Cliftonów.
Podobało mi się to, że dla odmiany dosyć często główni bohaterowie wygrywali te nieustanne igrzyska złego losu.

Bardzo mi się nie podobało to, kogo autor uśmiercał w całym cyklu. Niemniej jednak wywoływało to emocje!

Oczywiście książka jest pełna zbiegów okoliczności, czasem nielogicznych, może nawet powodujących dziury fabularne.
Mocno mnie zdenerwowała fotograficzna pamięć Harry’ego Cliftona... W szkole dzieciak ma problemy, musi się przykładać. Nagle w dwóch tomach okazuje się, że nasz milusiński ma zdolności, o których nigdzie wcześniej nie było mowy. Po czym jak wątek z tym związany wygasa, traci te zdolności i już nie ma o tym mowy.

Cykl jest mieszanką romansu, powieści sensacyjnej, obyczajowej i miejscami thrillera prawniczego i szpiegowskiego (ale bardzo słabego).
Polecam, to może być dobra zabawa.

Cały cykl jest bardzo ciekawy i dobrze się go pochłania. Wszystkie książki z tej serii są z rodzaju tych powieści, w których bohaterowie nieustannie rozwiązują problemy i trudne sytuacje oraz pokonują swoich wrogów, którzy zawsze mają nowy plan na pognębienie rodziny Cliftonów.
Podobało mi się to, że dla odmiany dosyć często główni bohaterowie wygrywali te nieustanne...

Za promowanie eutanazji - odejmuję 4 gwiazdki.

Za promowanie eutanazji - odejmuję 4 gwiazdki.

Najsłabsza część opowieści.

Najsłabsza część opowieści.

No i koniec.Koniec tego dobrego.Wzloty i upadki.Świat się zmienia .Chyba na gorsze . Polityka to bagno.

No i koniec.Koniec tego dobrego.Wzloty i upadki.Świat się zmienia .Chyba na gorsze . Polityka to bagno.

W końcu skończyłam sagę Cliftonów. Mówię "w końcu", bo choć wszystkie tomy czytało się szybko i lekko, to odkąd początkowi bohaterowie się zestarzeli, ustępując miejsca na stronach serii swym dzieciom i wnukom, historie wciągały mnie już znacznie mniej niż na początku. "To był człowiek!" to chyba najnudniejszy tom serii - wypadły już z opowieści ważne wydarzenia historyczne (wątek burzenia Muru Berlińskiego był tak krótki i powierzchowny, że mogłoby go w ogóle nie być),zrobiło się za to więcej polityki. Zarówno Emma, jak i Giles zasiadają w Izbie Lordów, a ich przemówienia zdają się czasem ciągnąć w nieskończoność. Wszyscy "dobrzy" bohaterowie są oczywiście dalej nieskazitelni (na chwilę ze stereotypu wyłamuje się Jessica, ale no, tylko na chwilę),a źli wciąż knują i kombinują. To wszystko zaczęło się robić już tak mocno naciągane, że aż cieszy mnie, iż kontynuacji nie będzie ;).
Mimo wszystko nie jest to zła książka, jeśli lubi się styl Archera, a ja przyznam, że czasem lubię sobie poczytać coś tak lekkiego, wciągającego i niewymagającego. Bo autor jest mistrzem zwrotów akcji, tworzenia historii, od których ciężko się oderwać. Nawet jak bohaterowie są płytcy jak kałuża w letni dzień, wciąż da się to zignorować - kronik Cliftonów nie czyta się dla wartościowych postaci ani dla tła historycznego. To książki, które się czyta po prostu dla rozrywki i oderwania się na chwilę od życia i w tej roli spełniają się świetnie ;). I nawet ten najsłabszy tom pochłonęłam w kilka wieczorów, czasem tylko unosząc brew ze zdziwieniem, co też ten Archer znów wymyślił.

W końcu skończyłam sagę Cliftonów. Mówię "w końcu", bo choć wszystkie tomy czytało się szybko i lekko, to odkąd początkowi bohaterowie się zestarzeli, ustępując miejsca na stronach serii swym dzieciom i wnukom, historie wciągały mnie już znacznie mniej niż na początku. "To był człowiek!" to chyba najnudniejszy tom serii - wypadły już z opowieści ważne wydarzenia historyczne...

To już ostatni, siódmy tom sagi Cliftonów.
Pasjonująca seria, połknąłem ją ze smakiem.
Perypetie miłosne, zawodowe, polityczne.
Koniecznie trzeba czytać tomy według kolejności od pierwszego.

To już ostatni, siódmy tom sagi Cliftonów.
Pasjonująca seria, połknąłem ją ze smakiem.
Perypetie miłosne, zawodowe, polityczne.
Koniecznie trzeba czytać tomy według kolejności od pierwszego.

Ostatni tom opowiadający o rodzinie Cliftonów - Barringtonów. Oceniając całą sagę, miała swoje wzloty i upadki. Były momenty, że miałam ochotę nie sięgać po kolejny tom, ale jednak wytrwałam i cieszę się z tego, nie lubię niedokończonych rzeczy. Losy Harry'ego Cliftona były wciągające od samego początku, jednak ta jak i wszystkie inne postacie, są przedstawione "czarno-biało". Czasami ktoś zgubi drogę, ale później i tak wraca na ścieżkę dobroci i prawa. Czarne charaktery, pozostają takie do końca. Często większą przyjemność mi dawało czytanie o przygodach Virginii, niż głównych bohaterów. Serię polecam jako lekką i przyjemną rozrywkę. :)

Ostatni tom opowiadający o rodzinie Cliftonów - Barringtonów. Oceniając całą sagę, miała swoje wzloty i upadki. Były momenty, że miałam ochotę nie sięgać po kolejny tom, ale jednak wytrwałam i cieszę się z tego, nie lubię niedokończonych rzeczy. Losy Harry'ego Cliftona były wciągające od samego początku, jednak ta jak i wszystkie inne postacie, są przedstawione...

Z sympatii do autora daję 6 gwiazdek, ale powiem szczerze, że mocno mnie książka wynudziła. Żadnych ciekawych wydarzeń, rozwinięcie wątku Lady Virginii zupełnie w mojej ocenie niepotrzebne. Nic nie wnosi do książki. Przeczytałam i mam taką refleksje: opisane codzienne życie bohaterów bez rewelacji. Poprzednie tomy były dużo ciekawsze, była jakaś akcja. W tym tomie natomiast wiało nudą.

Z sympatii do autora daję 6 gwiazdek, ale powiem szczerze, że mocno mnie książka wynudziła. Żadnych ciekawych wydarzeń, rozwinięcie wątku Lady Virginii zupełnie w mojej ocenie niepotrzebne. Nic nie wnosi do książki. Przeczytałam i mam taką refleksje: opisane codzienne życie bohaterów bez rewelacji. Poprzednie tomy były dużo ciekawsze, była jakaś akcja. W tym tomie natomiast...

Podchodziłam do tej książki jak pies do jeża. Wiedząc, że to już ostatnia część tej wspaniałej sagi naprawdę bałam się jakie nieszczęścia tym razem spadną na rodzinę Clifftonów. Minęło też sporo czasu od skończenia przeze mnie ostatniej powieści z serii, ale jak tylko zabrałam się do czytania części siódmej poczułam się jakbym poprzednią odłożyła zaledwie dzień wcześniej.

Nie umiem określić dokładnie co to takiego, ale ta Kroniki Clifftonów mają w sobie coś wyjątkowego, co sprawia że powieść - każdą z serii - czyta się jednym tchem. Co najmniej dwukrotnie omal nie przegapiłam mojej stacji jadąc pociągiem do pracy.

Jeśli miałabym się do czegoś przyczepić to do tempa wydarzeń. O dziwo - nie powolnego, a wręcz przeciwnie. Archer chcąc pozamykać wszystkie wątki w ostatniej odsłonie cyklu trochę się po nich prześliznął, zwłaszcza jeśli chodzi o związek Jessie i Richarda. Jednak rozumiem, że gdyby wszystkie wątki potraktować tak jak na to zasługiwały, książka i cała saga nie miałyby końca. Kusząca perspektywa, ale wszyscy bohaterowie Kronik, jak żadni inni zasługiwali w końcu na happy end.

Polecam całą serią. Bardzo. Warto.

Podchodziłam do tej książki jak pies do jeża. Wiedząc, że to już ostatnia część tej wspaniałej sagi naprawdę bałam się jakie nieszczęścia tym razem spadną na rodzinę Clifftonów. Minęło też sporo czasu od skończenia przeze mnie ostatniej powieści z serii, ale jak tylko zabrałam się do czytania części siódmej poczułam się jakbym poprzednią odłożyła zaledwie dzień...

Szkoda, że to już koniec. Książki tego autora są lepsze od czekolady, jak się zacznie, to trzeba doczytać do końca, a człowiek tyje jedynie intelektualnie.

Szkoda, że to już koniec. Książki tego autora są lepsze od czekolady, jak się zacznie, to trzeba doczytać do końca, a człowiek tyje jedynie intelektualnie.