4,5.
Sebastian Bednarski – główny bohater – policjant – wyjątkowo niemiły gość. Inne postacie – mocno zwichrowane. Wszyscy jak pacjenci Poradni Zdrowia Psychicznego - co najmniej.
Fabuła – równie zagmatwana i jakby trochę chora. Motywacje bohaterów zupełnie mnie nie przekonały.
Ten styl nie jest mi bliski, trudno mi się czytało, ale byłam ciekawa zakończenia. Może za mało się wczułam w świat i „stawałam okoniem” czytając.
Nie rozumiem autora – jaki był zamysł tworząc tak pokręconych bohaterów. Najbardziej jednak zaskoczyło mnie to, że autor jest z zawodu policjantem… w tym kontekście to co wzbudzało moją niechęć (co traktowałam jako licentia poetica) budzi przerażenie, że może zawierać odbicie policyjnej rzeczywistości.
PS. Okładka fatalna – jak z porno romansu.

4,5.
Sebastian Bednarski – główny bohater – policjant – wyjątkowo niemiły gość. Inne postacie – mocno zwichrowane. Wszyscy jak pacjenci Poradni Zdrowia Psychicznego - co najmniej.
Fabuła – równie zagmatwana i jakby trochę chora. Motywacje bohaterów zupełnie mnie nie przekonały.
Ten styl nie jest mi bliski, trudno mi się czytało, ale byłam ciekawa zakończenia. Może za mało...

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pana Kazimierza Kyrcza Jr. i muszę przyznać że baaaaardzo przypadło mi do gustu takie pisanie😁😁😁 szczególnie jego czarny humor, choć niektórych może drażnić mi się podobało.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pana Kazimierza Kyrcza Jr. i muszę przyznać że baaaaardzo przypadło mi do gustu takie pisanie😁😁😁 szczególnie jego czarny humor, choć niektórych może drażnić mi się podobało.

W Lasku Wolskim witrażysta Borys, znajduje zwłoki młodej samobójczyni.
Sebastian Bednarski to policjant, zajmujący się sprawą seryjnego zabójcy prostytutek.
Borys otrzymuje ciekawe zlecenie od pewnej znanej malarki.
Co łączy te osoby? Co tam się naprawdę stało? I co się dopiero wydarzy?

Zacznę od okładki, gdybym natknęła się na tę książkę w księgarni, raczej bym po nią nie sięgnęła. Nie jest dla mnie zapowiedzią "powieści mrocznej niczym zakamarki umysłu seryjnego mordercy", jak jest napisane na okładce. Niby nie ocenia się książki po okładce, ale wiecie... Książkę polecało mi już od jakiegoś czasu kilka osób. Ostatnio zobaczyłam trailer zapowiadający najnowszą książkę autora, i wtedy dopiero poczułam się zachęcona.

"Kobiety, które miał na myśli", to książka, którą czyta się bardzo dobrze, jest zaskakująca, oraz niecodzienna. Na plus oczywiście. Autor w zależności od charakteru postaci, potrafi użyć pięknego języka, albo zakląć siarczyście, a z niektórych wypowiedzi, czy sytuacji wyczuć można szczyptę ironii. Fabułę poznajemy z perspektywy kilku osób, a zakończenie jest raczej nieprzewidywalne, ciekawy finał muszę przyznać.

Jeśli macie ochotę przeczytać kryminał, trochę nieszablonowy, to jest to jak najbardziej właściwy wybór.
Mnie autor przekonał, będę szukać kolejnej części.
Polecam.

W Lasku Wolskim witrażysta Borys, znajduje zwłoki młodej samobójczyni.
Sebastian Bednarski to policjant, zajmujący się sprawą seryjnego zabójcy prostytutek.
Borys otrzymuje ciekawe zlecenie od pewnej znanej malarki.
Co łączy te osoby? Co tam się naprawdę stało? I co się dopiero wydarzy?

Zacznę od okładki, gdybym natknęła się na tę książkę w księgarni, raczej bym po nią...

To thriller, w którym pojawiające się postacie są nakreślone z taką intensywnością, że ich myśli i odczucia stają się wręcz namacalne. Tu nie króluje tylko krew i zbrodnia, która doprowadzi przeciętnego czytelnika do końca. Tu mamy więcej wyrafinowania, wręcz profilowanie nietuzinkowych bohaterów. Wszystko to osadzone w mgliste atmosferze poszukiwań... Ale nie tylko seryjnego mordercy.
Napięcie emocjonalne miesza się z poczuciem humoru i szczyptą ironii. Zapomniane już walory literacki oraz barwny, bogaty język.
To książką, gdzie stapiasz się z jej rzeczywistością a jednocześnie relaksujesz.

To thriller, w którym pojawiające się postacie są nakreślone z taką intensywnością, że ich myśli i odczucia stają się wręcz namacalne. Tu nie króluje tylko krew i zbrodnia, która doprowadzi przeciętnego czytelnika do końca. Tu mamy więcej wyrafinowania, wręcz profilowanie nietuzinkowych bohaterów. Wszystko to osadzone w mgliste atmosferze poszukiwań... Ale nie tylko...

Dawno nie miałem okazji czytać kryminału dziejącego się w Krakowie. Dzięki dokładnym opisom miejsc akcji, czułem się jakbym był w środku tych wydarzeń.

Akcja rozgrywa się wolno i moim zdaniem za bardzo skupia się na codziennym życiu wszystkich bohaterów, przez co fabuła zaczęła mnie powoli nudzić. Dla niektórych osób, dokładne zagłębienie się w historię bohaterów jest plusem i tacy nie powinni się czuć zawiedzeni.

Niestety po raz kolejny, jak chyba u każdego polskiego autora kryminałów, główny śledczy musi przeżywać swój osobisty dramat, przez co jego postać jest kalką dziesiątek innych policjantów z dziesiątek innych książek.

Autor zdecydował się na nietypowe prowadzenie głównego wątku, co należy mu zapisać na plus. Dodatkowo ciekawy finał, który choć kończy się szybciej niż się zaczął, spowodował że fan kryminału powinien się zapoznać z tą pozycją.

Dawno nie miałem okazji czytać kryminału dziejącego się w Krakowie. Dzięki dokładnym opisom miejsc akcji, czułem się jakbym był w środku tych wydarzeń.

Akcja rozgrywa się wolno i moim zdaniem za bardzo skupia się na codziennym życiu wszystkich bohaterów, przez co fabuła zaczęła mnie powoli nudzić. Dla niektórych osób, dokładne zagłębienie się w historię bohaterów jest...

Czy zwracacie uwagę na pierwotną profesję autora, po którego książkę zamierzacie sięgnąć albo dopiero to rozważacie? Filolodzy, weterynarze, adwokaci... To już było. Teraz przekonał mnie do kryminału zawód policjanta :) Tak oto sięgnęłam po pierwszy tom serii Kazimierza Kyrcza Jr. 'Kuba Szpikulec' noszący tytuł "Dziewczyny, które miał na myśli". Oto słów kilka o tej książce.

Krakowski witrażysta, Borys, znajduje w Lasku Wolskim młodą samobójczynię. Nie mając przy sobie telefonu robi wisielcowi kilka zdjęć i zgłasza sprawę podkomisarzowi Sebastianowi Bednarskiemu, który później przyjmuje również sprawę kradzieży portfela od znanej malarki - Oliwii. I nie wspominałabym o tym, gdyby nie fakt, że malarka pragnie witraża ze swoją osobą i tak trafia do Borysa. Ich relacja jest dość dziwna i sinusoidalna, nie do końca służbowa, ale dopiero to, co znajdziemy w jej podszewce jest najciekawsze! Między innymi to, co odkryje Borys...

Wróćmy jednak do głównego bohatera tego zamieszania, czyli policjanta z dwudziestoletnim stażem - Sebastiana. To ogromny pechowiec, bez życia towarzyskiego, z zawsze niezadowoloną miną, który opiekuje się zniedołężniałym ojcem, stara się poświęcić czas czternastoletniej córce i jeszcze nie zwariować ze swoją eks - Martą. Była żona wciąż bombarduje go telefonami i żąda pieniędzy.

Pomijając prywatne ciemne chmury, które zgromadziły się nad Bednarskim, skupmy się na służbowych - został oddelegowany do Komendy Wojewódzkiej, by rozwiązać sprawę Szpikulca. Kuby Szpikulca. Seryjnego mordercy młodych kobiet trudniących się - głównie w przeszłości - nierządem. Czy to wymierzenie sprawiedliwości? Tego już musi się dowiedzieć nasz bohater.


Nie mogę nie wspomnieć Wam o bohaterach (tak, o fabule to już tyle, boję się, że każde słowo więcej mogłoby zepsuć Wam zabawę) - a ci, są u Kyrcza totalnie odjazdowi. Pomijając już tych, o których wspomniałam wcześniej, chcę zwrócić uwagę na Michała Walczaka - to świr jakich mało, nie należy wierzyć we wszystko co nam opowiada... Prawda o nim każe na siebie czekać, ale powala!

Bo musicie wiedzieć, iż większość książki to naprzemienna narracja męska: Borysa, Sebastiana oraz Michała. Nie brakuje w niej zatem typowo męskich tekstów, przekleństw, jest dość "twardo" i nie zawsze też wiadomo, który z nich rozpoczyna rozdział.

No dobrze, zdradzę Wam jakieś smaczki. W tym kryminale pojawia się podejrzenie, że Szpikulec ma naśladowcę! Na dodatek nigdy dotychczas nie natknęłam się w kryminale na taki deal, jaki w "Dziewczynach..." zaproponował policjant... komuś :) Szok! Zresztą finał też wbił mnie w podłoże, na szczęście mam kolejny tom na półce i mogłam sprawdzić czy to tak naprawdę...

Autor stworzył ciekawą książkę. Na początku wprawdzie nieco mnie nudziła, bo zupełnie nic do niczego nie pasowało; nie mogłam wciągnąć się w język Kyrcza i zdania zupełnie inne stylowo niż miałam okazję dotychczas czytać. Ale potem nie mogłam się oderwać! Autor jest doskonałym obserwatorem ludzi i otoczenia, podarował swojemu podkomisarzowi bardzo oryginalne sprawy, włączył też życiową tematykę drugiego planu, która przeplata się z tą główną. Chwilami jak u Maxa Czornyja tryska krew.

Nie mogę doczekać się lektury kolejnych tomów, podobno są jeszcze lepsze!


Podsumowując - "Dziewczyny, które miał na myśli" to kryminał, w którym przewodnikiem po świecie policyjnych spraw i tajników jest prawdziwy policjant, który wcale nie gloryfikuje tej instytucji.
Książka jest realistycznym spojrzeniem na morderstwa, poronienia, świat nastolatek, ludzi chorych oraz rozwodników. Pełno tutaj demonów, lęków, zemsty, sekretów, rozpaczy i samotności.
Autor wielokrotnie serwuje czytelnikowi szok i niedowierzanie, choć humoru czy ironii również nie brakuje. Osobiście daję mu drugą szansę i sięgnę po drugi tom z nadzieją i radością. Póki co polecam pierwszy!

Czy zwracacie uwagę na pierwotną profesję autora, po którego książkę zamierzacie sięgnąć albo dopiero to rozważacie? Filolodzy, weterynarze, adwokaci... To już było. Teraz przekonał mnie do kryminału zawód policjanta :) Tak oto sięgnęłam po pierwszy tom serii Kazimierza Kyrcza Jr. 'Kuba Szpikulec' noszący tytuł "Dziewczyny, które miał na myśli". Oto słów kilka o tej...

Pan pisarz stosuje liczne ubarwienia i nawet seksualną rozkosz porównuje do odklejającej się tapety. Tych zaśmieceń jest mnóstwo i byłem pewien, że szybko książkę odłożę.
Jednak przeczytałem i chwilami powieść była nawet znośna, lecz przy tych cudownych porównaniach podnosiłem oczy do nieba.
Być może autor zaliczył zbyt wiele kursów kreatywnego pisania i teraz pisze tak jak pisze.
(Okładka – porno, róża tragiczna.)

Pan pisarz stosuje liczne ubarwienia i nawet seksualną rozkosz porównuje do odklejającej się tapety. Tych zaśmieceń jest mnóstwo i byłem pewien, że szybko książkę odłożę.
Jednak przeczytałem i chwilami powieść była nawet znośna, lecz przy tych cudownych porównaniach podnosiłem oczy do nieba.
Być może autor zaliczył zbyt wiele kursów kreatywnego pisania i teraz pisze tak jak...

Uwielbiam książki, które wywołują różnorakie emocje. I to niekoniecznie te z puli wzruszających i wywołujących zachwyt, ale również takie skrajne, że czytając te powieści długo zastanawiamy się, czy powinniśmy daną książkę zakwalifikować jako dobrą, świetną, czy przeciętną. I tak naprawdę dopiero po ich zamknięciu wiemy już, jak odbierać daną lekturę. I zdecydowanie do takich autorów należy Kazimierz Kyrcz jr. W trakcie lektury „Dziewczyny, które miał na myśli” miałam tak wiele skrajnych odczuć, jak przy mało której książce. Ale wiecie co świadczy o tym, że jest dobra? Że pomimo wielu wątpliwości pochłonęłam ją w dwa wieczory, nie mogąc się od niej oderwać.
Borys, artysta tworzący witraże, natrafia w Lasku Wolskim na zwłoki nastolatki. Policja podejrzewa samobójstwo, ale ta śmierć nie daje spokoju policjantowi Sebastianowi Bednarskiemu, niestety musi on poświęcić się złapaniu seryjnego mordercy. W Krakowie bowiem grasuje morderca prostytutek, brutalnie mordujący swoje ofiary, zyskuje on przydomek Szpikulec. Borysowi, borykającemu się z utratą węchu i problemami seksualnymi, które są skutkiem tragicznego wypadku, nie daje spokoju znaleziona martwa dziewczyna. Zapomina jednak o niej, kiedy w jego życiu pojawia się bogata i ekscentryczna malarka Oliwia. Podoba się ona również policjantowi Sebastianowi Bednarskiemu. Próbuje on rozwikłać zagadkę seryjnego mordercy, ale problemy osobiste skutecznie go odciągają od śledztwa. Jego podejrzenia wzbudza jednak samotnie mieszkający pracownik akademicki Michał i psycholog Jacek, na terapię do którego uczęszczała samobójczyni. Los krzyżuje ze sobą drogę totalnie obcych sobie ludzi i szykuje im prawdziwą życiową lekcję, niektórzy będą musieli za nią zapłacić najwyższą cenę.
Autor zaprasza nas do mrocznego świata zbrodni, w którym to droga od motywu do popełnienia przestępstwa jest czasami naprawdę cienka. Bo mrok czai się w każdym z bohaterów. Książka nie jest łatwa, bo świat dziwaków, ukrywających się w społeczeństwie socjopatów i manipulatorów nie jest światem cukierkowym. Wręcz przeciwnie, bywa odpychający, brutalny, pełen przemocy i bezosobowych relacji. „Dziewczyny, które miał na myśli” to książka wymagająca więc sporego skupienia, zagłębienia się w ten oblepiony brudem Kraków i borykające się z licznymi problemami ludzkie umysły, ale warto. To powieść z pokręconymi bohaterami, niecodzienna, odbiegająca mocno od schematycznych thrillerów, przez to tak interesująca i wzbudzająca tak szeroki wachlarz skrajnych emocji.

Uwielbiam książki, które wywołują różnorakie emocje. I to niekoniecznie te z puli wzruszających i wywołujących zachwyt, ale również takie skrajne, że czytając te powieści długo zastanawiamy się, czy powinniśmy daną książkę zakwalifikować jako dobrą, świetną, czy przeciętną. I tak naprawdę dopiero po ich zamknięciu wiemy już, jak odbierać daną lekturę. I zdecydowanie do...

Bardzo dobra opowieść. Książka nie jest sztampowa, ma coś w sobie. Polecam.

Bardzo dobra opowieść. Książka nie jest sztampowa, ma coś w sobie. Polecam.

Okładka jest utrzymana głównie w kolorach bieli, szarości, czerni z dodatkiem czerwonych elementów. U dołu widzimy panoramę rynku w Krakowie, a po lewo u góry kobietę z różą, roznegliżowaną. Jest moim zdaniem to średnio przyciągająca okładka, nieco wyzywająca, która może mieszać w głowie, jeżeli chodzi o gatunek. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed uszkodzeniami mechanicznymi. Na jednym z nich przeczytacie kilka słów o autorce, a na drugim opinię o powieści. Stronice są kremowe, czcionka wystarczająca dla oczu, odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane. Została podzielona na rozdziały, który każdy ma swój własny, krótki cytat.

Jest to moje czwarte spotkanie z piórem autora, więc wiedziałam, czego się spodziewać. Nie robiłam sobie też dużych nadziei, że powali mnie na łopatki, przez wzgląd na znajomość poprzednich tytułów, a ten jest pierwszy, gdzie często się zdarza, że są to pozycje nie do końca dopracowane. Powiem Wam szczerze, że czyta się szybko i lekko, nie ma jakichkolwiek blokad podczas czytania. Tutaj odnosiłam wrażenie, że jest dosyć dużo opisów niż dialogów, przez co może się wydawać nieco powolna i melancholijna. Chwilami i mi się wydawało, że brakuje w niej dynamicznej akcji, ale przymknęłam na to oko.

Naszym głównym bohaterem jest Bednarski, policjant, który ma w swoim życiu prywatnym nieco problemów, a sama praca w policji jest jaka jest... Była żona, która ciągle robi mu pod górkę, dojrzewająca córka i schorowany ojciec, którym się opiekuje powoduje, że naprawdę ma wszystkiego dość. Gdy na policje przychodzi Oliwia zgłosić kradzież portfela, a i również Borys, zgłasza, że w Lasku Wolskim wisi na drzewie młoda kobieta - coś się zmienia. W naszym bohaterze również. Jednak odnoszę wrażenie, że mimo wszystko jest momentami taki... ślamazarny.
Postać Oliwii jest specyficzna, od razu nie przypadła mi do gustu. I przez całą książkę się zastanawiałam, czy ona w końcu jest normalna, czy jednak nie?
Postacie ogólnie są scharakteryzowane różnie, każdy z nich jest inny, różni się od siebie i to znacząco. Niestety do nikogo nie zapałałam sympatią.

Akcja moim zdaniem mogłaby mieć więcej dynamiczności w sobie, ponieważ chwilami wszystko jest tak powolne, że wielu czytelników może się trochę zniechęcić. Niemniej jednak, sam pomysł na fabułę jest niezły, tym bardziej, że opisywany przez pracownika policji. :) Kolejne tomy są moim zdaniem lepsze, więc warto przebrnąć tą nie do końca wartką część.
Miejsce akcji - Kraków - to duży plus jak dla mnie, mieszkam niedaleko, więc z łatwością mogłam sobie wszystko wyobrazić.

Reasumując uważam, że jest to niezła lektura, gdzie miejsce akcji i bohaterowie to największe jej plusy, tak jak i pomysł na fabułę. Warto dla kolejnych części przeczytać ten, by zrozumieć w następnych tomach o co chodzi i jak nakreślone są postacie główne, czy nawet sami pracownicy policji, gdzie pracuje Bednarski.

Okładka jest utrzymana głównie w kolorach bieli, szarości, czerni z dodatkiem czerwonych elementów. U dołu widzimy panoramę rynku w Krakowie, a po lewo u góry kobietę z różą, roznegliżowaną. Jest moim zdaniem to średnio przyciągająca okładka, nieco wyzywająca, która może mieszać w głowie, jeżeli chodzi o gatunek. Posiada skrzydełka, które stanowią dodatkową ochronę przed...