Treść części pierwszej przypadła mi do gustu bardziej niż "Życie pszczół" (wydane w 1901 roku, czyli sześć lat przed tą książką). Części druga i trzecia były słabsze, bo autor zdominował je swoimi przemyśleniami filozoficznymi. Część czwartą stanowiło krótkie "Posłowie" napisane przez Adama Kasprzaka. Uznałem, że będę chciał w niedalekiej przyszłości ponownie przejść przez "Inteligencję kwiatów". Jednak trudno mi było przyznać ocenę wyższą niż siedem gwiazdek.

Treść części pierwszej przypadła mi do gustu bardziej niż "Życie pszczół" (wydane w 1901 roku, czyli sześć lat przed tą książką). Części druga i trzecia były słabsze, bo autor zdominował je swoimi przemyśleniami filozoficznymi. Część czwartą stanowiło krótkie "Posłowie" napisane przez Adama Kasprzaka. Uznałem, że będę chciał w niedalekiej przyszłości ponownie przejść przez...

Książka nie ma wielkich walorów popularyzatorskich w zakresie botaniki. Uwagę przykuwają spostrzeżenia autora na temat przystosowania się roślin do funkcjonowania na planecie i jakie strategie przyjmują. Trochę zaczął czarować na temat zmysłu węchu w końcowej części opracowania, i tutaj, przy części zapach, można spokojnie lekturę odłożyć, bo dalsza część trąci już troszkę myszką.

Książka nie ma wielkich walorów popularyzatorskich w zakresie botaniki. Uwagę przykuwają spostrzeżenia autora na temat przystosowania się roślin do funkcjonowania na planecie i jakie strategie przyjmują. Trochę zaczął czarować na temat zmysłu węchu w końcowej części opracowania, i tutaj, przy części zapach, można spokojnie lekturę odłożyć, bo dalsza część trąci już troszkę...

Niesamowita i poetycka apoteoza przyrody z mnóstwem ciekawostek. Książkę czytałam z zapartem tchem, pełna podziwu dla ogromnej wiedzy oraz dla niezwykłego stylu pisarskiego Maeterlincka.

Niesamowita i poetycka apoteoza przyrody z mnóstwem ciekawostek. Książkę czytałam z zapartem tchem, pełna podziwu dla ogromnej wiedzy oraz dla niezwykłego stylu pisarskiego Maeterlincka.

Liczyłam na coś bardziej porywającego. Coś, co może odmienić moje postrzeganie na pielęgnację kwiatów. Niestety, dowiedziałam się tylko o tym jak rozmnażają się rzadkie okazy roślin i kwiatów, jak się bronią i jak funkcjonują w świecie. Skomplikowane nazwy łacińskie nieco pogarszały sprawę. Przy książce nieraz przysypiałam. Być może gdyby w książce pojawiało się więcej krótkich ciekawostek, byłoby lepiej. Googlowanie za każdym razem kolejnej nazwy nie ułatwia sprawy po raz kolejny. Nuda przeznaczona dla botaników lub florystów. Dla mnie na nie. NIE POLECAM

Liczyłam na coś bardziej porywającego. Coś, co może odmienić moje postrzeganie na pielęgnację kwiatów. Niestety, dowiedziałam się tylko o tym jak rozmnażają się rzadkie okazy roślin i kwiatów, jak się bronią i jak funkcjonują w świecie. Skomplikowane nazwy łacińskie nieco pogarszały sprawę. Przy książce nieraz przysypiałam. Być może gdyby w książce pojawiało się więcej...

Ani to nie jest książka przyrodnicza, ani nie są to ciekawostki o kwiatach. Jest to traktat filozoficzny pisarza-dramaturga-mistyka, żyjącego w epoce pozytywizmu, w której poznaje się świat i życie przez naukę oraz obserwację. Kwiaty – podobnie jak pszczoły w „Życiu pszczół" oraz termity w „Życiu termitów" – stanowią analogię do ludzi. W przypadku „Inteligencji kwiatów" egzystencjalną.
Książka jest pełna trafnych spostrzeżeń, dużej wiedzy przyrodniczej, ciekawości, przyglądania się i niesamowitej umiejętności interpretacji. Niektóre zdania dzięki stylowi Maeterlincka są szczerym złotem.
Wydanie jest piękne, cieszy oko, urozmaica lekturę oraz współgra z poetyckim językiem autora. Warto zapoznać się zarówno z tą książką, jak i całą twórczością Maeterlincka, nie tylko filozoficzną.

Ani to nie jest książka przyrodnicza, ani nie są to ciekawostki o kwiatach. Jest to traktat filozoficzny pisarza-dramaturga-mistyka, żyjącego w epoce pozytywizmu, w której poznaje się świat i życie przez naukę oraz obserwację. Kwiaty – podobnie jak pszczoły w „Życiu pszczół" oraz termity w „Życiu termitów" – stanowią analogię do ludzi. W przypadku „Inteligencji...

Arcydzieło! Aż trudno uwierzyć, że autor napisał ją w 1907 roku.

Arcydzieło! Aż trudno uwierzyć, że autor napisał ją w 1907 roku.

Schopenhauer też uważał, że kwiaty mają inteligencje co wyraża się w krótkim stwierdzeniu w "Świecie jako woli", w ujęciu pokantowskim, schopenhauerowskim.
Chodzi więc tu o Verstand.

Jest też inny tekst w podobnym tonie. "Irritability in Plants".
No i autor nie był w tym swoim poglądzie na rośliny odosobniony, warto zajrzeć też do "Plants As Animals", jest to tekst w NYT który przedstawia nam poglądy Karola Darwina i jego syna Franciszka na zdolności poznawcze roślin, co owocowało później konkretną pracą w tym kierunku.

Gdybyśmy przyjrzeli się budowie komórek roślin, to moim zdaniem koniecznym było by stwierdzenie, że posiadają zdolności poznawcze, więcej nawet: w cyklu fotosyntezy wolne ładunki elektryczne w postaci pojedyńczych atomów wodoru mogą sugerować nam wniosek, że liście stanowią element podobny do naszego układu nerwowego.
Tylko mózg rośliny to raczej jej korzenie, a liście służyły by w tym wypadku jako wielozadaniowy byt a w tym też i narząd.

Warto przyjrzeć się zmysłom jak te umieszczone w pędach roślin i w korzeniach, małe kulki które przez swój nacisk "mówią" roślinie czy rośnie w kierunku zgodnym z grawitacją a po ucięciu tychże: roślina głupieje i nie ma możliwości poprawnego rośnięcia.
Rośliny to są zaawansowane organizmy, dość pomyśleć że alkoloidy są elementarną częścią struktury ludzkiego organizmu.
To się musi skończyć taką recepcją, że ONE właśnie perfidnie nie tylko posiadają inteligencję, ale również wpływają na na strój innych organizmów, zwierząt: w tym człowieka.

Schopenhauer też uważał, że kwiaty mają inteligencje co wyraża się w krótkim stwierdzeniu w "Świecie jako woli", w ujęciu pokantowskim, schopenhauerowskim.
Chodzi więc tu o Verstand.

Jest też inny tekst w podobnym tonie. "Irritability in Plants".
No i autor nie był w tym swoim poglądzie na rośliny odosobniony, warto zajrzeć też do "Plants As Animals", jest to tekst w...

"Inteligencja kwiatów" jest dosyć krótką książeczką. Zrobiła na mnie mniejsze wrażenie, niż inne książki przyrodnicze tego autora, ale jest to nadal przyjemna książka, w której autor opisuje sprytne strategie rozrodcze roślin kwitnących, w szczególności storczyków, u których wykształciły się szczególnie skomplikowane mechanizmy. Pamiętam też, że jeden z nich był z zachwytem opisywany także przez Darwina w jego słynnym dziele "O powstawaniu gatunków drogą doboru naturalnego". W drugiej połowie książki Maeterlinck trochę zbacza z tematu, porzuca dokładnie opisywanie konkretnych zjawisk i przechodzi do bardziej ogólnych, filozoficznych rozważań. Podoba mi się jego spojrzenie. Autor trochę "personifikuje" kwiaty, kiedy o nich opowiada, ale ja rozumiem raczej, że jest to tylko sposób ujęcia tematu. Nie chodzi o to, że kwiatom na serio przypisywana jest jakaś inteligentna świadomość, ale jest to jakiś taki subiektywny opis rzeczywistości.
Parę słów na temat wydania: ładna oprawa graficzna, piękne kolorowe ilustracje, szkoda tylko, że nie są one lepiej dopasowane do treści książki - fajnie byłoby, gdyby przy opisie danej rośliny, na sąsiedniej stronie widniał wizerunek tej właśnie rośliny, a nie jakiejś innej, jak to ma miejsce w tej książce 😛
Wielka szkoda, że wydawca nie dodał notki wyjaśniającej pewne błędne informacje, wynikające po prostu z faktu, że ma ona ponad sto lat i reprezentuje ówczesny poziom wiedzy. Np. w którymś momencie autor wspomina, że kwiaty powstały na Ziemi wcześniej niż owady, co jest oczywistą bzdurą. Ja takie rzeczy wyłapuję, bo się orientuję, ale jak na książkę trafi ktoś niezbyt obtrzaskany w temacie, to może ona wprowadzać w błąd.

"Inteligencja kwiatów" jest dosyć krótką książeczką. Zrobiła na mnie mniejsze wrażenie, niż inne książki przyrodnicze tego autora, ale jest to nadal przyjemna książka, w której autor opisuje sprytne strategie rozrodcze roślin kwitnących, w szczególności storczyków, u których wykształciły się szczególnie skomplikowane mechanizmy. Pamiętam też, że jeden z nich był z zachwytem...

Poetycki pean na cześć kwiatów. Czytelnik powinien wziąć też pod uwagę rok wydania książki (1907). By śledzić nowsze odkrycia trzeba sięgnąć po inne książki. Tu trzeba się napawać stylem literackim tej pochwały natury.

Poetycki pean na cześć kwiatów. Czytelnik powinien wziąć też pod uwagę rok wydania książki (1907). By śledzić nowsze odkrycia trzeba sięgnąć po inne książki. Tu trzeba się napawać stylem literackim tej pochwały natury.

Z początku ta książka wydawała mi się być dość interesująca, ale im dalej w las tym bardziej autor odpływa od głównego tematu. Jest pięknie wydana ale napisana takim językiem, który kompletnie do mnie nie przemawia. Tu nie ma ciekawostek za to są długie poetyckie opisy, czasem przynudnawe. W sumie na plus, że jest relatywnie cienka. Wizualnie na spory plus ciekawy papier, sporo ładnych rycin.

Z początku ta książka wydawała mi się być dość interesująca, ale im dalej w las tym bardziej autor odpływa od głównego tematu. Jest pięknie wydana ale napisana takim językiem, który kompletnie do mnie nie przemawia. Tu nie ma ciekawostek za to są długie poetyckie opisy, czasem przynudnawe. W sumie na plus, że jest relatywnie cienka. Wizualnie na spory plus ciekawy papier,...