W tej krótkiej rozprawie Husserl podejmuje się analizy dwóch wiodących w tamtym czasie nurtów filozofii: naturalizmu i historyzmu. Wykazuje on przy tym, że żadne z tych podejść nie jest w stanie dać filozofii ostatecznego ugruntowania, co jest niezbędne, jeżeli ma być ona nauką fundamentalną o całości rzeczywistości. To, że niezbędna jest taka nauka, jest niewątpliwe, krytyczny dyskurs naukowy musi bowiem zawsze pytać o uzasadnienie swoich tez, w poszukiwaniu ostatecznych ich podstaw.

Rozprawa ta była opublikowana pierwotnie w czasopiśmie naukowym, częściowo jest więc ona elementem toczącej się w tamtym czasie akademickiej dyskusji filozoficznej. Fragmenty zawierające zbijanie argumentów adwersarzy, których prac raczej się już dzisiaj nie czyta, mogą być mało pasjonujące dla osób nie interesujących się historią filozofii. Pod pewnymi względami rozprawa ta jest analogią "Rozprawy o metodzie" Kartezjusza, Husserl szykował nią niejako grunt do ogłoszenia swojego pełnego programu filozoficznego, i jest ona z tego powodu bardzo wartościowa dla zrozumienia tego programu.

W tej krótkiej rozprawie Husserl podejmuje się analizy dwóch wiodących w tamtym czasie nurtów filozofii: naturalizmu i historyzmu. Wykazuje on przy tym, że żadne z tych podejść nie jest w stanie dać filozofii ostatecznego ugruntowania, co jest niezbędne, jeżeli ma być ona nauką fundamentalną o całości rzeczywistości. To, że niezbędna jest taka nauka, jest niewątpliwe,...