Książka trochę niespójna, ciężko zrozumieć co się dzieje i kto jest kim. Czytelnik się gubi w fabule, zwłaszcza jeżeli od przeczytania pierwszego tomu minęło sporo czasu i nie wszystko się pamięta. Może jeden lub dwa rozdziały czytało mi się z przyjemnością, ale poza tym - rozczarowujące marnotrawstwo kilku dobrych pomysłów.

Książka trochę niespójna, ciężko zrozumieć co się dzieje i kto jest kim. Czytelnik się gubi w fabule, zwłaszcza jeżeli od przeczytania pierwszego tomu minęło sporo czasu i nie wszystko się pamięta. Może jeden lub dwa rozdziały czytało mi się z przyjemnością, ale poza tym - rozczarowujące marnotrawstwo kilku dobrych pomysłów.

Kosmiczne Ziarna kontynuują fabułę Uśpionego Archiwum w miejscu, w którym tam się skończyła. Bohaterowie opuszczają Drzewo, a także dostajemy nowych w innych miejscach i staje się to okazją do dalszego zgłębiania świata Podrzuckiego takiego jaki jest teraz i jak doszło do tego, że taki jest. Książka dalej jest mocno przygodowa, ale wątki sci-fi mocniej przebijają się na wierzch. Czytało mi się równie dobrze co poprzednią. Stąd oczekiwałem czegoś podobnego także po ostatniej części cyklu.

Zapraszam do przeczytania mojej recenzji całego cyklu: https://galliuszowafantastyka.wordpress.com/2020/06/04/fantastyczna-ksiazki-cykl-yggdrasill/

Kosmiczne Ziarna kontynuują fabułę Uśpionego Archiwum w miejscu, w którym tam się skończyła. Bohaterowie opuszczają Drzewo, a także dostajemy nowych w innych miejscach i staje się to okazją do dalszego zgłębiania świata Podrzuckiego takiego jaki jest teraz i jak doszło do tego, że taki jest. Książka dalej jest mocno przygodowa, ale wątki sci-fi mocniej przebijają się na...

Z galezi na galaz.

Z galezi na galaz.

Echh. Nie rozkręca się, fabuła nie staje się bardziej logiczna i spójna. W ogóle to coraz bardziej mi to przypomina taki komiks "Ecie pecie o wszechświecie, wynalazku i komecie" - pod względem konstrukcji, bohaterów, dialogu i akcji. Zdecydowanie nie jest to fantastyka którą lubię.

Echh. Nie rozkręca się, fabuła nie staje się bardziej logiczna i spójna. W ogóle to coraz bardziej mi to przypomina taki komiks "Ecie pecie o wszechświecie, wynalazku i komecie" - pod względem konstrukcji, bohaterów, dialogu i akcji. Zdecydowanie nie jest to fantastyka którą lubię.

Mówi się, że środkowe części wszelkich trylogii są zazwyczaj niezbyt udane. Jeśli to jakaś reguła, to "Kosmiczne ziarna" W. Podrzuckiego są wyjątkiem ją potwierdzającym. Wracamy do świata ogarniętego chaosem po przemianach. Jednak nie śledzimy już losów samego Thomasa Farquaharta, tutaj wątków i bohaterów jest więcej. Na pierwszy plan wysuwa się cudem odratowany w pierwszym tomie Hannibale Remmuerish, inżynier, dzięki któremu w rodzimej osadzie Thomasa, Keshe, nastąpi prawdziwy postęp. Jednak nie oddalamy się od problemów znanych z pierwszej części. Gerhard von Klosky uwikłany w sprawy biurowe schodzi na dalszy plan, lecz Thomas zyskuje niezwykły status wśród ludności Dołu i aż rwie się do działania. Tymczasem Noel Kreuff, zwany wcześniej Regulaminem wyrusza na wyprawę, celem której jest odszukanie Helen Bjorg, dziś uznawanej za boginię, lecz niegdyś wcielone zło, osobę, przez którą świat się zmienił w to, czym jest obecnie. Towarzyszy mu Bea, nosząc pod sercem dziecko Thomasa. A świat zmienia się nadal. Coraz bardziej jest widoczne, jak powoli drzewa zaczynają się sypać, jak coś idzie wyjątkowo nie tak, jak powinno.

Mówi się, że środkowe części wszelkich trylogii są zazwyczaj niezbyt udane. Jeśli to jakaś reguła, to "Kosmiczne ziarna" W. Podrzuckiego są wyjątkiem ją potwierdzającym. Wracamy do świata ogarniętego chaosem po przemianach. Jednak nie śledzimy już losów samego Thomasa Farquaharta, tutaj wątków i bohaterów jest więcej. Na pierwszy plan wysuwa się cudem odratowany w pierwszym...