Ta pozycja jest prawie nie do zdobycia. A ponieważ zachęciła mnie zamieszczona tu opinia, toteż miałam ją w pamięci i jakież było moje zaskoczenie, gdy znalazłam tę książeczkę na targu staroci w moim rodzinnym mieście! Pośród zakurzonych wazoników i starych moździerzy, posrebrzanych łyżeczek i analogowych plyt, pośród pożółkłych starych wydawnictw znalazłam to właśnie cudo. Dobrze, że tak się odznacza kolorem – tylko dzięki temu pewnie wpadły mi te bajki w oko. Gdy pokazałam je mamie doznałam jeszcze większego zaskoczenia, gdy usłyszałam: "Dygasińskiego nie znasz? Wszyscyśmy się w nim swojego czasu zaczytywali". Ciekawe, pomyślałam, dlaczego w takim razie mnie ta przyjemność ominęła? A teraz... jakoś wcale się nie dziwię. Jak tylko zaczęłam to czytać, zajrzałam naprędce do Wiki by dowiedzieć się czegoś o autorze. Może fakt, że brał udział w powstaniu jakoś na niego źle wpłynął? Poraża mnie w każdym razie w tych "bajkach" bezmiar okrucieństwa (ludzi wobec zwierząt, ludzi wobec ludzi, zwierząt wobec zwierząt). Aż dziw bierze, że autor mógł uczynić niedźwiedzie, wilki i ludzi wielkimi, zdolnymi do poświęceń przyjaciółmi. To nawet trochę szokujące, biorąc pod uwagę widowiskowo wypruwane co jakiś czas z kogoś wnętrzności walające się na bruku. Wiki nazywa A. Dygasińskiego naturalistą. Delikatne określenie. Ledwo przeczytałam pierwszą bajkę, "Król Huk-Puk", zrozumiałam, że sama bym tego dzieciom nie czytała. Cudowne? Cudowne bajki? Kto wymyślił ten tytuł? Tam się leją hektolitry krwi! A wspomniany król Huk-Puk, znany z zamiłowania do polowań, dokonawszy rzezi pięknych i dostojnych zwierząt, zdobywa dla siebie puszczę pokonując jej władcę. I to koniec tej "cudownej" bajki. Jeśli to jest bajka, to zastanawiam się nad morałem. "Zdobywaj wszystko ogniem i mieczem a będziesz prawdziwym hegemonem". Tak bym to chyba podsumowała. Ale chyba mi się ten morał niespecjalnie podoba. Zdecydowanie bardziej polecam zbiór "O wróżkach i czarodziejach". Wspominam o nim nie bez powodu. Można w nim dostrzec te same baśniowe motywy, ale o ileż ładniej podane!

Ta pozycja jest prawie nie do zdobycia. A ponieważ zachęciła mnie zamieszczona tu opinia, toteż miałam ją w pamięci i jakież było moje zaskoczenie, gdy znalazłam tę książeczkę na targu staroci w moim rodzinnym mieście! Pośród zakurzonych wazoników i starych moździerzy, posrebrzanych łyżeczek i analogowych plyt, pośród pożółkłych starych wydawnictw znalazłam to właśnie...

Rewelka!

Dygasiński - jak pisał jeden z badaczy - w swoim czasie nadał baśni rangę dzieła sztuki. Zgadzam się w stu procentach. Baśń nie jest u niego "bajką dla dzieci", a świetnym kawałkiem literatury. Oczywiście autor, z zamiłowania pedagog, moralizuje. Jako pisarz-naturalista - nie stroni od drastycznych scen i wyczerpujących opisów flory i fauny oraz codziennego życia chłopstwa. A jak przystało na autora zbioru baśni - umieszcza tu sporą dawkę fantastyki i niezwykłości.

W zamierzeniu tom miał być przeznaczony dla dzieci 8-11-letnich, jednak zdecydowanie uważam, że drastyczne sceny mogą być dla nich nieodpowiednie. Dojrzalszy czytelnik na pewno jednak odnajdzie tu wiele interesujących i wciągających treści.

Rewelka!

Dygasiński - jak pisał jeden z badaczy - w swoim czasie nadał baśni rangę dzieła sztuki. Zgadzam się w stu procentach. Baśń nie jest u niego "bajką dla dzieci", a świetnym kawałkiem literatury. Oczywiście autor, z zamiłowania pedagog, moralizuje. Jako pisarz-naturalista - nie stroni od drastycznych scen i wyczerpujących opisów flory i fauny oraz codziennego życia...