Co to ma być? Pouczająca powieść dla młodzieży? Z pewnością nie.Chyba, że ktoś chce poczytać sobie o gachach matki głównego bohatera. Bynajmniej samo określenie nie jest mojego autorstwa. Ponadto spotykamy się z uprzedzeniami do emigrantów (w tym Polaków, których szczytem luksusu jest praca na budowie). Nie wiem czy autorka zamierzała być ironiczna wobec swoich rodaków,ale przedstawia ich jako łysych krętaczy unikających lewe interesy (vide "ojczym" Joego). Może miała to być wizja codzienności porzuconego nastolatka. A może jak czytamy na okładce apoteoza nastoletniej miłości. Nic takiego nie znalazłam. W tej szmirze za to mamy doskonały obraz patologii. Osiłek wyżywający się na swej konkubinie rzucający w nastolatka puszką z piwem. Świetnie nadaje się do zapomnienia, a nie polecenia młodzieży.

Co to ma być? Pouczająca powieść dla młodzieży? Z pewnością nie.Chyba, że ktoś chce poczytać sobie o gachach matki głównego bohatera. Bynajmniej samo określenie nie jest mojego autorstwa. Ponadto spotykamy się z uprzedzeniami do emigrantów (w tym Polaków, których szczytem luksusu jest praca na budowie). Nie wiem czy autorka zamierzała być ironiczna wobec swoich rodaków,ale...

Czy mając trzynaście lat można zostać samemu w domu? Oczywiście nie piszę tutaj o paru godzinach, lecz o czasie znacznie dłuższym, kilkudniowym. Która matka zdecydowałby by się, zostawić swojego syna na tydzień samego, z niewielką ilością pieniędzy i jedzenia, a sama wybrała by się w podróż do Hiszpanii?
Joe z początku czuje się oszołomiony tą informacją. Czy da sobie radę i dlaczego tak właściwie nie może jechać razem z mamą i jej partnerem?
Gdy pomyśli jednak o korzyściach, są ferie, może grać na konsoli ile chce, spać tak samo, robić co chce i nie słuchać uwag na swój temat, to tak właściwie to siedem dni to bardzo krótko i na pewno bardzo szybko przelecą. I tak pogoda nie nastraja do spacerów, szybko robi się szaro, siedem dni minie migiem.
Jak myślicie drodzy czytelnicy, czy faktycznie kolejne dni będą takie jak przyzwyczajono nas w filmie „Kevin sam w domu” czy też okażą się pełne emocji i zdarzeń niekoniecznie pozytywnych?
Muszę przyznać, że powieść ta zaskoczyła mnie bardzo dużą ilością zawartych w niej problemów. Tutaj nie chodzi tylko o trzynastoletniego chłopca, który walczy ze swoimi emocjami i przez cały czas głównie zajmuje się przemyśleniami na temat swojej rodziny. Analizuje więź z matką, ocenia jej partnerów, wraca do chwil, kiedy było naprawdę źle. Docenia jej starania, czuje jednak ogromny smutek za tym co było, za czasem, kiedy wcale nie było bogato lecz bezpiecznie i spokojnie. Autorka oprócz postaci głównego bohatera bardzo przekonująco przedstawia lokatorów kamienicy, w której mieszka chłopiec. Sąsiad, kierowca autobusu, jego przyszywana wnuczka, Polki, to wszystko osoby ogromnie autentyczne, świetnie „podglądnięte” w ich codziennych , często ogromnie jałowym życiu.
„Joe sam w domu” to opowieść o szybkich dojrzewaniu, o tolerancji wobec innych , o ogromnej sile pierwszej miłości. O wszechmocnym uczuciu, które powoduje, że wszystko wydaje się do przeżycia, byleby tylko była koło nas ta jedna osoba. To również opowieść o matczynej miłości, niejednokrotnie ogromnie zawiłej, pełnej niespodziewanych zakrętów lecz i wspólnych dróg. Ta niewielka w sumie książeczka, zbudowana na kontrastach, wzbudziła we mnie ogrom emocji i zmusiła do długich przemyśleń. Ukazała mi również pewien schemat życia biedniejszych warstw społecznych w bogatych miastach Anglii.
Jest to powieść na pewno nieszablonowa, pełna skrytych emocji i młodzieńczych uczuć.
Zdecydowanie polecam!

Czy mając trzynaście lat można zostać samemu w domu? Oczywiście nie piszę tutaj o paru godzinach, lecz o czasie znacznie dłuższym, kilkudniowym. Która matka zdecydowałby by się, zostawić swojego syna na tydzień samego, z niewielką ilością pieniędzy i jedzenia, a sama wybrała by się w podróż do Hiszpanii?
Joe z początku czuje się oszołomiony tą informacją. Czy da sobie radę...