Pewne zmęczenie serią, nawet tak dobrą. Pomysł oryginalny, ciekawe środowisko archeologów, dowiadujemy się o sposobach pośmiertnego preparowania zwłok u różnych kultur, jednak dynamika książek powtarzalna - Tess Gerritsen ma niestety swój przepis na rosół i powtarza go zbyt często. Za dużo Jane Rizzolli, za mało Maury Isles, którą bardziej lubię.

Pewne zmęczenie serią, nawet tak dobrą. Pomysł oryginalny, ciekawe środowisko archeologów, dowiadujemy się o sposobach pośmiertnego preparowania zwłok u różnych kultur, jednak dynamika książek powtarzalna - Tess Gerritsen ma niestety swój przepis na rosół i powtarza go zbyt często. Za dużo Jane Rizzolli, za mało Maury Isles, którą bardziej lubię.

Książka wciągająca i trzymająca w napięciu, przeczytałam ją w jeden dzień. Troszkę różni się od Chirurga czy Skalpela, ale poziom podobny. Przeczytałam ją, nie wiedząc, że to chyba 8 tom cyklu, ale szczerze nawet się nie zorientowałam 😅

Książka wciągająca i trzymająca w napięciu, przeczytałam ją w jeden dzień. Troszkę różni się od Chirurga czy Skalpela, ale poziom podobny. Przeczytałam ją, nie wiedząc, że to chyba 8 tom cyklu, ale szczerze nawet się nie zorientowałam 😅

nie było jakoś bardzo źle, ale autorka przyzwyczaiła mnie do czegoś więcej i wysoko postawiła poprzeczkę. Stąd tylko 6... do tej pory najsłabsza książka serii

nie było jakoś bardzo źle, ale autorka przyzwyczaiła mnie do czegoś więcej i wysoko postawiła poprzeczkę. Stąd tylko 6... do tej pory najsłabsza książka serii

To już druga książka z kolei, która zdecydowanie mniej mi się podoba. W Klubie Mefista nie przekonała mnie demoniczna tematyka, w tej natomiast po intrygującym początku albo były dłużyzny albo pokręcone aż do bólu wydarzenia.

To już druga książka z kolei, która zdecydowanie mniej mi się podoba. W Klubie Mefista nie przekonała mnie demoniczna tematyka, w tej natomiast po intrygującym początku albo były dłużyzny albo pokręcone aż do bólu wydarzenia.

Tess Gerritsen po raz kolejny udowadnia, że jest ciekawą pisarką z nietuzinkowymi pomysłami na fabułe. Ostatnie 30 strony to istny rollercoaster.

Tess Gerritsen po raz kolejny udowadnia, że jest ciekawą pisarką z nietuzinkowymi pomysłami na fabułe. Ostatnie 30 strony to istny rollercoaster.

Jak zwykle się nie zawiodłam na Tess i książkę czytałam z wielką przyjemnością. Historia ciekawa i zaskakująca, jednak opisy archeologiczne mnie nudziły, więc nieco obniżyłam ocenę. Cieszę się, że w tej części poświęcono trochę więcej czasu Frostowi, a romans Maury zszedł na drugi plan. Zakończenie emocjonujące, trzymało poziom wcześniejszych tomów.

Jak zwykle się nie zawiodłam na Tess i książkę czytałam z wielką przyjemnością. Historia ciekawa i zaskakująca, jednak opisy archeologiczne mnie nudziły, więc nieco obniżyłam ocenę. Cieszę się, że w tej części poświęcono trochę więcej czasu Frostowi, a romans Maury zszedł na drugi plan. Zakończenie emocjonujące, trzymało poziom wcześniejszych tomów.

Okej, otworzyłem więc tę powieść i pierwsze, co mi się rzuciło w oczy podczas lektury to jakieś takie nader wyraźne zredukowanie warstwy psychologicznej i obyczajowej w tym tekście. Te elementy można było zawsze znaleźć w książkach Gerritsen, prawda? Mieliśmy wgląd w psyche postaci, widzieliśmy ich otoczenie itd. No to tu tak jakby niespecjalnie się to pojawiało. Mamy jedno wydarzenie, potem drugie, trzecie – bardzo klarownie, jasno, sprawnie opisane, zgoda – i to wszystko. I naprawdę konsekwentnie właśnie tego czegoś głębszego mi tu brakowało. Popatrzcie choćby na to, jak mało mamy tu scen interakcji między dwoma protagonistkami tego cyklu, ile ich jest w sumie, a całej powieści, dwie czy trzy? A one przecież potrafiły sobie tak zupełnie szczerze o swoich problemach ze sobą pogadać, dając grunt właśnie pod nasze zbliżenie się do sfery emocji jednej z nich.

Dla jasności: pisarka trochę usiłowała ratować tę sferę swego dziełka, mamy opis przyjęcia u matki naszej dzielnej policjantki czy pierwszoosobową narrację nader-charakterystycznej-postaci w samej końcówce. Tylko, że… no właśnie. To w zasadzie jest miniopis przyjęcia oraz jeden rozdział, też zresztą nastawiony bardziej na relacjonowanie historii, w szczególności dość mocno wymuszonego plot-twistu.

W sumie to w tym kontekście wątek problemów rodzinnych kolegi detektyw Rizzoli naprawdę wygląda na dodany po prostu na siłę. Żeby było cokolwiek.

I to się niestety przeniosło na całą tę powieść. Weźmy ten wcześniejszy twist, około 75 czy 80% akcji – jest, pojawia się nagle i właściwie tyle. Nie powiem, że jest żeby był, bo on może i autentycznie zaskakuje, spełnia wyznaczoną mu przez autorkę rolę wzmaczniacza i potrząsacza akcji (no, mooooże),chodzi o co innego. No, po prostu po tym, jak się pojawia niespecjalnie go przetrawiamy. Odnotowujemy fakt, że mamy tam to zaskoczenie i tyle. W szczególności leży w tych scenach zaś to, o czym pisałem powyżej, cała warstwa psychologiczna zachowania się kluczowej dlań postaci. I jest to tym bardziej dojmujące, gdy przypomnimy sobie, jak ważnej relacji międzyludzkiej to zachowanie się tyczyło.

I konsekwentnie – o zwyczajach starożytnych Egipcjan, ich religii, znaczeniu mumifikacji dla nich, wszystkim tym, co miało grać pewną rolę w książce, jestem tego praktycznie pewny, nie dowiadujemy się prawie niczego. Dziwi to tym bardzie, że te zaczątki fragmentów poświęconych tej problematyce są naprawdę fajne i, no właśnie, zachęcające. Chętnie byśmy się jeszcze czegoś dowiedzieli. Wiem, to thriller czy tam kryminał, nie podręcznik, ale w literaturze popularnej jest też miejsca na popularyzowanie tego typu tematów, serio.

Wątek Klubu Mefista miga :) Tak, to właściwe słowo. Podobnie nieszczęśliwy romans Maury. Wreszcie sama tytułowa mumia niespecjalnie intryguje, tego, o co z nią szło dowiadujemy się zwyczajnie zbyt szybko, pisarka totalnie nie daje sobie miejsca, by jakoś tym tematem z nimi pograć. Zresztą to zdaje się nie pierwszy taki raz w pisarstwie Gerritsen.

5/10, powieść ratuje w jakiejś tam części sprawne pióro pisarki, wzmiankowana już powyżej przejrzystość tekstu.

Okej, otworzyłem więc tę powieść i pierwsze, co mi się rzuciło w oczy podczas lektury to jakieś takie nader wyraźne zredukowanie warstwy psychologicznej i obyczajowej w tym tekście. Te elementy można było zawsze znaleźć w książkach Gerritsen, prawda? Mieliśmy wgląd w psyche postaci, widzieliśmy ich otoczenie itd. No to tu tak jakby niespecjalnie się to pojawiało. Mamy jedno...

Tess Gerritsen w najlepszej formie. Nic tylko czytać, bać się i podziwiać literacki kunszt pisarki.

Duet Rizzoli-Isles jest gwarancją niezapomnianej jazdy bez trzymanki.
Świetny thriller, po prostu każdy kto lubi ten gatunek literacki MUSI GO PRZECZYTAĆ.

Przeczytany 23. X. 2020 i nadal siedzi w głowie.

Tess Gerritsen w najlepszej formie. Nic tylko czytać, bać się i podziwiać literacki kunszt pisarki.

Duet Rizzoli-Isles jest gwarancją niezapomnianej jazdy bez trzymanki.
Świetny thriller, po prostu każdy kto lubi ten gatunek literacki MUSI GO PRZECZYTAĆ.

Przeczytany 23. X. 2020 i nadal siedzi w głowie.

Tu nie ma co dużo pisać. Jeśli ktoś zna pióro autorki i lubi kryminały medyczne będzie zadowolony. Kolejna książka Tess, którą czytałam z przyjemnością.

Tu nie ma co dużo pisać. Jeśli ktoś zna pióro autorki i lubi kryminały medyczne będzie zadowolony. Kolejna książka Tess, którą czytałam z przyjemnością.

Szczegółowo i przede wszystkim interesująco przedstawiony proces mumifikacji zwłok. Kolejny raz jestem zadowolona z wyboru lektury. Czyta się szybko przyjemnie i jak zawsze dzięki tej lekturze możemy nauczyć się czegoś nowego. ;)

Szczegółowo i przede wszystkim interesująco przedstawiony proces mumifikacji zwłok. Kolejny raz jestem zadowolona z wyboru lektury. Czyta się szybko przyjemnie i jak zawsze dzięki tej lekturze możemy nauczyć się czegoś nowego. ;)