Książka - dziwoląg, gdyby Vonnegut nie był Vonnegutem, nikt by jej nigdy nie wydał. Mimo wszystko dobrze jest mieć takie dziwolągi na półce.

Książka - dziwoląg, gdyby Vonnegut nie był Vonnegutem, nikt by jej nigdy nie wydał. Mimo wszystko dobrze jest mieć takie dziwolągi na półce.

Historia o rodzinie, o potrzebie jej posiadania. Przeniesiona w świat, można powiedzieć jak znanych gier postapokalipstycznych. Wszystko okraszone znakiem firmowym mistrza Kurta - czarnym, nieoczywistym poczuciem humoru.

Historia o rodzinie, o potrzebie jej posiadania. Przeniesiona w świat, można powiedzieć jak znanych gier postapokalipstycznych. Wszystko okraszone znakiem firmowym mistrza Kurta - czarnym, nieoczywistym poczuciem humoru.

W trakcie czytania czułem, jakobym był SAM pośrodku ciemności, śmiejącej mi się w twarz, plującej do uszu, do mordy. SZYDZĄCEJ. Zwykle nie potrafiłem zrozumieć przekazu podprogramowego albo ten mi nie wystarczał. Vonnegut zachwycił "Rzeźnią numer pięć" i "Śniadaniem mistrzów", ale tutaj (choć napisał "Slapstick" niewiele później!) leci na człowieka dołującym czytadłem. Intelektualnie niewiele.

"Ejjj, Marek, Vonneguta się czyta DLA ŚMIECHU, poważny cepie!"
Nie tylko dla śmiechu. Zobaczcie, za co był zawsze ceniony - też za błyskotliwe obserwacje, brzytwa-myśli. A humor też w tej pracy jakiś gorszy, aniżeli zazwyczaj. Ordynarny - nie miałem do takiego problemu - ale źle egzekwowany, śmiesznawy, KIEDY WSPOMINASZ (lubimyczytac.pl prosze umozliwcie podkreslanie tekstu),ale nie dość. I to tylko niektóre chwile.

Coś zzawiodło.

W trakcie czytania czułem, jakobym był SAM pośrodku ciemności, śmiejącej mi się w twarz, plującej do uszu, do mordy. SZYDZĄCEJ. Zwykle nie potrafiłem zrozumieć przekazu podprogramowego albo ten mi nie wystarczał. Vonnegut zachwycił "Rzeźnią numer pięć" i "Śniadaniem mistrzów", ale tutaj (choć napisał "Slapstick" niewiele później!) leci na człowieka dołującym czytadłem....

Czarny humor i słowny jazz- bardzo pojebana książka. Jednocześnie ma w sobie coś tak smutnego, że aż ściska.

Czarny humor i słowny jazz- bardzo pojebana książka. Jednocześnie ma w sobie coś tak smutnego, że aż ściska.

Właściwie dwa pomysły w jednym. Pierwszy to Inność i nasza na nią tolerancja. Wilbur i Eliza, dwoje rodzeństwa jakże różne od rodziców. Wybitne umysły ukryte w groteskowych ciałach. Vonnegut świetnie przedstawił te postaci i ich sposoby na adaptację do środowiska: rodziców, ale i osób w najbliższym otoczeniu. Bo mimo że otaczają ich ludzie, są samotni i wyobcowani. Pokazał, że łatwiej nam zaakceptować Inność, kiedy możemy współczuć do woli, litować się i wzdychać, jaki to zły los spotyka innych. A kiedy jeszcze czujemy się od nich mądrzejsi... współczucie jest jeszcze słodsze. Kiedy jednak okazuje się, że te dziwolągi przewyższają nas inteligencją, mają świadomość, postrzegają świat i nas w sposób rozumny... Nareszcie możemy uzewnętrznić obrzydzenie i potępienie dla tych wybryków natury, życząc im śmierci. Oczywiście dla ich dobra.
Drugi pomysł to oczywiście ten fantastyczny: malutcy Chińczycy, zawirowania grawitacji, zagłada ludzkości, program nadawania imion, rozpoczęcie nowej ery... Dużo tego, nawet jak na Vonneguta, to trochę jakby do blendera wrzucić wszystko co się do niego zmieści. Wychodzi mieszanka ciekawa, ale czy smaczna? Dla mnie umiarkowanie.

Właściwie dwa pomysły w jednym. Pierwszy to Inność i nasza na nią tolerancja. Wilbur i Eliza, dwoje rodzeństwa jakże różne od rodziców. Wybitne umysły ukryte w groteskowych ciałach. Vonnegut świetnie przedstawił te postaci i ich sposoby na adaptację do środowiska: rodziców, ale i osób w najbliższym otoczeniu. Bo mimo że otaczają ich ludzie, są samotni i wyobcowani. Pokazał,...

Wszystkie dotychczasowe książki autorstwa Vonneguta, które przeczytałem wzbudzały u mnie ogromny zachwyt, natomiast ta powieść wzbudziła u mnie zachwyt nie tylko ogromny, ale też szczególny. Fenomenalna powieść, która niezwykle trafnie, celnie i mądrze przedstawia stan samotności, w sytuacji gdy człowiek nie może odnaleźć się w zmieniającym świecie, jak również, gdy nie potrafi zrozumieć innego myślenia innych ludzi, co jest jak zawsze okraszone znakomitym poczuciem humoru i dystansem będącymi stałą wizytówką autora. Ta książka autorstwa Kurta Vonneguta będzie miała bez wątpienia u mnie szczególne miejsce.

Wszystkie dotychczasowe książki autorstwa Vonneguta, które przeczytałem wzbudzały u mnie ogromny zachwyt, natomiast ta powieść wzbudziła u mnie zachwyt nie tylko ogromny, ale też szczególny. Fenomenalna powieść, która niezwykle trafnie, celnie i mądrze przedstawia stan samotności, w sytuacji gdy człowiek nie może odnaleźć się w zmieniającym świecie, jak również, gdy nie...

Slapstick jest chyba dość osobistą książką Vonneguta. Można to pewnie powiedzieć o wszystkich jego książkach, ale ta dotyczy jego przemyśleń, wymyśleń i przeinaczeń na temat własnej rodziny. Dziwnie się ją czytało, co nie znaczy że źle - w końcu to mój chyba ulubiony autor. Ale nie będzie to moja ulubiona jego pozycja. Nie uderza aż tak mocno jak "Rzeźnia numer 5", nie jest tak wybitna jak "Syreny z Tytana", ani tak cytowalna jak "Śniadanie mistrzów". Polecam, ale jako lekarstwo na niedosyt samego Vonneguta niż ze względu na jakieś konkretne zalety samej powieści. To dalej ten sam autor, dalej ten sam styl, ale jednak nie podeszła mi tak rewelacyjnie jak inne jego pozycje. Nie jest zła, ale po tylu świetnych powieściach mam jakiś niedosyt. Pewnie to kwestia zbyt wysokich oczekiwań na wejściu.

Slapstick jest chyba dość osobistą książką Vonneguta. Można to pewnie powiedzieć o wszystkich jego książkach, ale ta dotyczy jego przemyśleń, wymyśleń i przeinaczeń na temat własnej rodziny. Dziwnie się ją czytało, co nie znaczy że źle - w końcu to mój chyba ulubiony autor. Ale nie będzie to moja ulubiona jego pozycja. Nie uderza aż tak mocno jak "Rzeźnia numer 5", nie...

Książka z początku ciężka i dziwna nawet jak na samego Vonneguta. Jednak błędem byłoby w tym momencie zacząć wątpić w kunszt autora i w to, że historia ta już od dawna jest dokładnie ułożona w jego głowie, napisana przez życie. Z każdą stroną byłem coraz płynniej niesiony narracją Vonneguta przez tę opowieść o samotności, o tym ile można zdziałać by jej uniknąć, jak różne mogą być efekty takich poczynań, jak mało może zależeć od nas samych i z jaką łatwością sam los będzie, mimo wszystko w stanie postawić kogoś na naszej drodze.

Książka z początku ciężka i dziwna nawet jak na samego Vonneguta. Jednak błędem byłoby w tym momencie zacząć wątpić w kunszt autora i w to, że historia ta już od dawna jest dokładnie ułożona w jego głowie, napisana przez życie. Z każdą stroną byłem coraz płynniej niesiony narracją Vonneguta przez tę opowieść o samotności, o tym ile można zdziałać by jej uniknąć, jak różne...

,,Miłość kryje się tam, gdzie ją znajdujemy. Moim zdaniem szukanie jej to głupota.
Chciałbym, by ludzie, którzy z założenia powinni darzyć się miłością, mówili do siebie w czasie kolejnej kłótni: Proszę trochę mniej miłości, a trochę więcej zwykłej przyzwoitości”.


SLAPSTICK snuje apokaliptyczna wizję z perspektywy aktualnego króla Manhattanu.
Wilbur Żonkil 11 Swain mieszka tam ze swoją wnuczką, z którą spogląda na wyniszczony plagami świat.

Przez całą powieść śledzimy losy Wilbura i jego siostry Elizy. Razem stanowią swoisty duet, emanujący geniuszem, tak bardzo niezrozumiały przez otoczenie. Ich rodzice wydają się mało zainteresowani losem swych dzieci, wręcz zdaje się być oburzeni ich zachowaniem, nie dostrzegając ukrytego geniuszu.

SLAPSTICK wydaje się opowieścią przepełniona groteską i czarnym humorem. Jednak można w niej także zinterpretować zinterpretować historię o braku akceptacji, samotności i zagubieniu we własnym życiu.

,,Miłość kryje się tam, gdzie ją znajdujemy. Moim zdaniem szukanie jej to głupota.
Chciałbym, by ludzie, którzy z założenia powinni darzyć się miłością, mówili do siebie w czasie kolejnej kłótni: Proszę trochę mniej miłości, a trochę więcej zwykłej przyzwoitości”.


SLAPSTICK snuje apokaliptyczna wizję z perspektywy aktualnego króla Manhattanu.
Wilbur Żonkil 11 Swain...

Moja pierwsza książka tego autora. Po przeczytaniu miałem wrażenie, jakby ktoś opowiedział mi swój sen. Dziwne postaci, sytuacje, pomysły zmieszane razem. Ale nic z niczego nie wynika, bez sensownego głównego wątku i puenty. Śniącemu (piszącemu) może wydawało się to bardzo ciekawe, ale mi jako odbiorcy tak średnio. Podniosłem ocenę za pomysł z Chińczykami.

Moja pierwsza książka tego autora. Po przeczytaniu miałem wrażenie, jakby ktoś opowiedział mi swój sen. Dziwne postaci, sytuacje, pomysły zmieszane razem. Ale nic z niczego nie wynika, bez sensownego głównego wątku i puenty. Śniącemu (piszącemu) może wydawało się to bardzo ciekawe, ale mi jako odbiorcy tak średnio. Podniosłem ocenę za pomysł z Chińczykami.