Można przeczytać przed wyjazdem na Sycylię, żeby się wkręcić w klimat. Ale kapeluszy nie zrywa.

Można przeczytać przed wyjazdem na Sycylię, żeby się wkręcić w klimat. Ale kapeluszy nie zrywa.

Dla mnie „mistrz”. Bardzo lubię książki w takim klimacie. Gangsterska fabuła, która jest spójna, sprawia, że czyta się z ciekawością i zainteresowaniem.

Dla mnie „mistrz”. Bardzo lubię książki w takim klimacie. Gangsterska fabuła, która jest spójna, sprawia, że czyta się z ciekawością i zainteresowaniem.

Biorąc się za Sycylijczyka byłem pewien, że będzie on nawiązywał do filmu. Mocno się myliłem.
Cieszy mnie, że tylko pierwsza część Ojca Chrzestnego była przełożona na film. Historia Turiego Guilliano mnie wciągnęła, jego ukrywanie się, relacje. Poza tym uwielbiam to jak pisze Puzo, jego książki są moim zdaniem genialne i nie jest inaczej z tą.

Biorąc się za Sycylijczyka byłem pewien, że będzie on nawiązywał do filmu. Mocno się myliłem.
Cieszy mnie, że tylko pierwsza część Ojca Chrzestnego była przełożona na film. Historia Turiego Guilliano mnie wciągnęła, jego ukrywanie się, relacje. Poza tym uwielbiam to jak pisze Puzo, jego książki są moim zdaniem genialne i nie jest inaczej z tą.

Tego w życiu nikt nie zekranizuje, bo wszystko wyświetla się tu, jedynie za pomocą słów autora. Wątek Sycylijski Ojca Chrzestnego jest najbardziej zmarginalizowany, zarówno w książce, jak i filmie, dlatego trzeba przeprowadzić pewną dobudowę. Wyszło ultra fantastycznie, z całym kurzem, potem, drapieżnością, pierworodnoscią, a wszystko to zwieńczone jest wymiarową i niezwykle podniecającą erotyką. Nie bez przyczyny jednym z haseł całego projektu jest zdanie, że Sycylijskie kobiety są jak strzelba.

Tego w życiu nikt nie zekranizuje, bo wszystko wyświetla się tu, jedynie za pomocą słów autora. Wątek Sycylijski Ojca Chrzestnego jest najbardziej zmarginalizowany, zarówno w książce, jak i filmie, dlatego trzeba przeprowadzić pewną dobudowę. Wyszło ultra fantastycznie, z całym kurzem, potem, drapieżnością, pierworodnoscią, a wszystko to zwieńczone jest wymiarową i...

Wiele osób ocenia tę książkę przez pryzmat „Ojca Chrzestnego”, w pewnym sensie oczywiście jest to uzasadnione – przecież „Sycylijczyk” to kontynuacja losów poznanych wcześniej bohaterów. Niestety, w moim odczuciu, historia Turiego Giuliano została przedstawiona płytko, powierzchownie i miejscami zwyczajnie tandetnie, a autor naiwnie próbuje przekonać czytelnika, że ma tę postać uważać za godną przedstawienia na kilkuset stronach. Jest to o tyle ciekawe, że przecież Mario Puzo inspirował się życiem prawdziwego Salvatore Giuliano, który na Sycylii jest znany jako „niepokorny bohater narodowy”.
Od początku książki, autor zagrywa kartą sentymentu, gdy wprowadza postać Michaela Corleone, który równie szybko jak się pojawił, ustępuje miejsca „powrotom do przeszłości”, gdzie wkracza Turi i jego buntownicza, bohaterska i jakkolwiek niezwykła postawa, która swoją drogą nie ma w fabule zbyt przekonującego pokrycia. Inne postaci, podobnie jak sam Turi, stanowią dziwaczne połączenie patetyzmu i patriotyzmu z widoczną nutką… dziecięcej wręcz histerii? Co, moim zdaniem, niewiele ma wspólnego z dumą i honorem rodzin przyjaciół przyjaciół.

Wiele osób ocenia tę książkę przez pryzmat „Ojca Chrzestnego”, w pewnym sensie oczywiście jest to uzasadnione – przecież „Sycylijczyk” to kontynuacja losów poznanych wcześniej bohaterów. Niestety, w moim odczuciu, historia Turiego Giuliano została przedstawiona płytko, powierzchownie i miejscami zwyczajnie tandetnie, a autor naiwnie próbuje przekonać czytelnika, że ma tę...

Nie przekonała mnie ta książka. Po dużo bardziej wciągającej pierwszej części, liczyłem na kontynuację pierwotnego wątku, a otrzymaliśmy zupełnie oddzielną historię.

W moim odczuciu próba wykreowania pozytywnego wizerunku głównego bohatera się nie udała. Nie włożyłem w tę historię takiego ładunku emocjonalnego i nie nawiązałem więzi z Turim. Przez większość czasu czekałem aż narracja zostanie skierowana na Michael, a okazało się, że jest on tylko tłem dla losów Guiliana.

Mafijny świat, który został przedstawiony w Sycylijczyku nie miał takiego uroku jak ten z poprzedniej części i momentami stwarzał wrażenie groteskowego. Sięgając po tę pozycję, liczyłem się z tym, że nie jest to literatura z najwyższej półki, ale momentami było aż nadto prosto i trywialnie.

Pozytywem jest na pewno przedstawienie Sycyli lat okołowojennych oraz pokazanie zasad i zwyczajów jakimi kierowali się zwykli prości ludzi, będący niejako bohaterem zbiorowym, wokół którego toczy się walka o władzę.

Spodobał mi się również morał płynący z końcowej mowy Dona Corleone do Michaela, w której daje mu do zrozumienia, że to nie honor jest głównym obowiązkiem człowieka, a zdolność utrzymania się przy życiu. Można wysnuć tezę, że pod wpływem tych słów w Michaelu następuje przemiana kończąca okres romantyzowania stylu życia osób pokroju Guiliana i staje się on kalkulującym na chłodno, gotowym do przejęcia władzy namiestnikiem imperium swojego ojca.

Nie przekonała mnie ta książka. Po dużo bardziej wciągającej pierwszej części, liczyłem na kontynuację pierwotnego wątku, a otrzymaliśmy zupełnie oddzielną historię.

W moim odczuciu próba wykreowania pozytywnego wizerunku głównego bohatera się nie udała. Nie włożyłem w tę historię takiego ładunku emocjonalnego i nie nawiązałem więzi z Turim. Przez większość czasu czekałem...

Podobały mi się szczególnie ostatnie strony. Książka dobra ale po wybitnym Ojcu Chrzestnym oczekiwania miałem wyższe. Być może przez to, że mafia gra tutaj w zasadzie rolę drugoplanowa dla historii Turiego Gulliano będącego kimś w rodzaju hybrydy Robin Hooda z paryzantem.

Podobały mi się szczególnie ostatnie strony. Książka dobra ale po wybitnym Ojcu Chrzestnym oczekiwania miałem wyższe. Być może przez to, że mafia gra tutaj w zasadzie rolę drugoplanowa dla historii Turiego Gulliano będącego kimś w rodzaju hybrydy Robin Hooda z paryzantem.

Książka ok, milo się ją czytało, ale bez rewelacji. Miejscami przynudzała. Zakończenie mnie lekko rozczarowało, takie przewidywalne jak dla mnie, ze slabym uzasadnieniem.

Książka ok, milo się ją czytało, ale bez rewelacji. Miejscami przynudzała. Zakończenie mnie lekko rozczarowało, takie przewidywalne jak dla mnie, ze slabym uzasadnieniem.

Kolejna część Ojca Chrzestnego nie zawiedzie naszych oczekiwań, po prostu książka o mafii ale mafii w starym stylu. Jest tutaj honor który jest ponad wszystko, przyjaźń która zostanie wystawiona na ciężkie próby i miłość, namiętna, romantyczna miłość. Dużo jest tutaj Sycylii i jej historii i to jest bardzo fajne i ciekawe. Zakończenie naprawdę ciekawe i niespodziewane.

Kolejna część Ojca Chrzestnego nie zawiedzie naszych oczekiwań, po prostu książka o mafii ale mafii w starym stylu. Jest tutaj honor który jest ponad wszystko, przyjaźń która zostanie wystawiona na ciężkie próby i miłość, namiętna, romantyczna miłość. Dużo jest tutaj Sycylii i jej historii i to jest bardzo fajne i ciekawe. Zakończenie naprawdę ciekawe i niespodziewane.

Kolejna świetna mafijna powieść sensacyjna z silną nutą włoską. Tym razem jeszcze bardziej włoską ponieważ jesteśmy w gorącej, pachnącej cytrusami i oliwkami Sycylii. Pięknej i strasznej. Choć Mario Puzo tworzy fikcję literacką (opowiada miejscową legendę, bo główni bohaterowie to postaci autentyczne) to książka skłoniła mnie trochę do zapoznania z historią Sycylii i zgodnie z opisem autora zdecydowanie przeraziła.
O samej książce, nie mogę jednoznacznie stwierdzić, że "Sycylijczyk" jest znacznie gorszy od "Ojca chrzestnego". Jest węższy, bardziej skupiony na głównej osi powieści, jest mniej kontekstu, mniej przebiegłej intrygi, ale klimat jest fantastyczny. Turi jest oczywiście idealizowany i romantyzowany, w ogóle Puzo już w kolejnej powieści mówi nam że owszem, może mordercy, może ludzie poza lub ponad prawem, ale porządni, honorowi, ale wielcy. Nie chciałabym żyć w takim świecie.
Ale nie o realnym świecie mówimy tylko o świetnej powieści, o dobrym bohaterze przeciwko całemu światu, którą polecam!

Kolejna świetna mafijna powieść sensacyjna z silną nutą włoską. Tym razem jeszcze bardziej włoską ponieważ jesteśmy w gorącej, pachnącej cytrusami i oliwkami Sycylii. Pięknej i strasznej. Choć Mario Puzo tworzy fikcję literacką (opowiada miejscową legendę, bo główni bohaterowie to postaci autentyczne) to książka skłoniła mnie trochę do zapoznania z historią Sycylii i...