Co za dom, co za mieszkańcy! Nie sądzę, by ktoś jeszcze obecnie z taką czułością i uwagą pisał o domowych czworonogach - pewnie dlatego, że nie ma już dworków polskich. Anna Iwaszkiewicz pisze o przybłędach, szelmach i innych zwierzęcych 'charakterkach', jakie przewinęły się przez dom Iwaszkiewiczów z tak wielką pieczołowotością (te koligacje, rodowody, powinowactwa!) i miłością, tak pięknym językiem, że aż zazdrość bierze! Całości dopełniają ilustracje Szymona Kobylińskiego - jakże 'arystokratyczne'...

Można by powiedzieć, że tekst się zestarzał, bo realia już nie te i czasy inne, ALE stosunek człowieka do zwierząt jak dla mnie wciąż pozostaje miarą oceny jego (=człowieka) człowieczeństwa. Państwo Iwaszkiewiczowie podchodzili do zwierząt jak prawdziwi arystokraci!

Co za dom, co za mieszkańcy! Nie sądzę, by ktoś jeszcze obecnie z taką czułością i uwagą pisał o domowych czworonogach - pewnie dlatego, że nie ma już dworków polskich. Anna Iwaszkiewicz pisze o przybłędach, szelmach i innych zwierzęcych 'charakterkach', jakie przewinęły się przez dom Iwaszkiewiczów z tak wielką pieczołowotością (te koligacje, rodowody, powinowactwa!) i...

Przypadkiem natknęłam się na tę ksiązkę i nie załuję, zupełnie inny Iwaszkiewicz, we spomnieniach żony, pośród zwierząt zarówno tych najbardziej typowych pupilów jak i zwierząt gospodarskich. Czyta sie przyjemnie i jeśli ktoś kocha zwierzaki, będzie usatysfakcjonowany.

Przypadkiem natknęłam się na tę ksiązkę i nie załuję, zupełnie inny Iwaszkiewicz, we spomnieniach żony, pośród zwierząt zarówno tych najbardziej typowych pupilów jak i zwierząt gospodarskich. Czyta sie przyjemnie i jeśli ktoś kocha zwierzaki, będzie usatysfakcjonowany.

Nie pamiętam już tego dokładnie, ale wiem, że mi się podobało.

Nie pamiętam już tego dokładnie, ale wiem, że mi się podobało.

Przyjemna, lecz monotonna. Krótka książeczka na jeden wieczór.

Przyjemna, lecz monotonna. Krótka książeczka na jeden wieczór.