Z cienia

Historia złodzieja spinki, który ukrył się w starej szafie i rodziny, która tę szafę wraz z lokatorem kupiła.
Juan José Millás sprawił mi niezwykłą przyjemność. Zabawna i błyskotliwa, na pograniczu z groteską powieść, która byłaby idealnym materiałem na film Almodóvara.
Z pewnością nie jest to książka dla każdego. To pozycja specyficzna, dziwna, momentami poza ramami dobrego smaku, a jednocześnie wyjątkowa i nieprzewidywalna.
Kupiona w dziale outlet za kilka złotych a ile niespodziewanej radości. Dwieście trzy napisane relatywnie dużą czcionką strony czytały się same, bez wysiłku.

Historia złodzieja spinki, który ukrył się w starej szafie i rodziny, która tę szafę wraz z lokatorem kupiła.
Juan José Millás sprawił mi niezwykłą przyjemność. Zabawna i błyskotliwa, na pograniczu z groteską powieść, która byłaby idealnym materiałem na film Almodóvara.
Z pewnością nie jest to książka dla każdego. To pozycja specyficzna, dziwna, momentami poza ramami...

Historia teoretycznie możliwa do odtworzenia ale i tak ociekająca absurdem. Pomimo tego byłam bardzo ciekawa jak się wszystko zakończy. Jednak zakończenie nie dostarczyło mi żadnych emocji.

Historia teoretycznie możliwa do odtworzenia ale i tak ociekająca absurdem. Pomimo tego byłam bardzo ciekawa jak się wszystko zakończy. Jednak zakończenie nie dostarczyło mi żadnych emocji.

Juan José Millás w ciekawym stylu przedstawił historię, po której nie wiadomo czego się spodziewać i która wielokrotnie dziwi. Czyta się ją szybko, jest frapująca, w dużej mierze niepokojąca, ale zdecydowanie nie przypadnie do gustu każdemu. Sama mam wątpliwości na ile przekonała mnie sama historia, a na ile poczucie, że mierzę się z czymś niecodziennym, co ma pewne wady, czasami jest przerysowane i dziwne, ale na pewno wzbudza refleksje. Rozumiem to skupienie na głównym bohaterze, ale spodziewałam się nieco więcej po jego obserwacjach – jest ich sporo, ale niektóre wydawały mi się mało znaczące. Reakcja Lucii też nie jest tym, czego można by oczekiwać, ale z czasem chyba przyjęłam, że na całość trzeba patrzeć z pewnym dystansem i nie w pełni dosłownie.

Pełna opinia na K-czyta.pl: http://www.k-czyta.pl/2017/04/juan-jose-millas-z-cienia.html

Juan José Millás w ciekawym stylu przedstawił historię, po której nie wiadomo czego się spodziewać i która wielokrotnie dziwi. Czyta się ją szybko, jest frapująca, w dużej mierze niepokojąca, ale zdecydowanie nie przypadnie do gustu każdemu. Sama mam wątpliwości na ile przekonała mnie sama historia, a na ile poczucie, że mierzę się z czymś niecodziennym, co ma pewne wady,...

Damian czuje się zagubiony po utracie pracy. Pewnego dnia dokonuje drobnej kradzieży na targu ściagającym go ochroniarzem w starej szafie. Nim zdąży ją opuścić, mebel zostanie sprzedany i przetransportowany do domu na przedmieściach Madrytu, w którym mieszka Lucia, Fede i ich córka.
Damian postanawia pozostać w szafie i z ukrycia obserwować rodzinę. Stopniowo poznaje rytm życia swoich gospodarzy, ich problemy i tajemnice. staje się kimś w rodzaju niewidzialnego anioła stróża Lucii, a odgadując jej obawy i marzenia, czuje się w końcu doceniony i odnajduje sens w życiu.

Bohater książki zachowuje się jakby cierpiał na schorzenie o nazwie depersonalizacja, mowa nawet o tym zaburzeniu i jego podejrzeniu w stosunku do bohatera w książce.

Depersonalizacja – objaw psychopatologiczny związany ze zmienionym odczuwaniem siebie.
Depersonalizację zalicza się do zaburzeń spostrzegania, dokładniej zaś do zaburzeń spostrzegania własnej osoby i otoczenia, będących na pograniczu zaburzeń spostrzegania i zaburzeń świadomości, wraz z derealizacją bądź też do zaburzeń scalania czynności psychicznych, a w ich obrębie do objawów zaburzeń poczucia siebie. W obrębie tych ostatnich depersonalizacja wraz z dezorientacją zaliczają się do ogólnych zaburzeń poczucia siebie, jednej z czterech grup zaburzeń poczucia siebie – oprócz zaburzeń jaźni, schematu ciała i poczucia zdrowia i choroby.
Objaw ten polega na zmienionym postrzeganiu doświadczania siebie samego lub własnych przeżyć. Dotknięta nim osoba obserwuje niejako z zewnątrz swe ciało bądź umysł, odczuwa coś w rodzaju rozdziału od siebie samego. Towarzyszy temu poczucie nierealności przypominające sen, bądź też obcości, czy też części tylko swego ciała, czy to własnych przeżyć, czy to siebie w ogóle. Jednostka interpretuje swe przeżycia jako zmienione, sztuczne, pozbawione naturalności, prawdziwości, spontaniczności. Jest to poczucie uogólnione, może mieć w sobie coś przerażającego, zatrważającego, niejasnego, niejednoznacznego (poczucie jak gdyby, czyli as if).

Damian czuje się zagubiony po utracie pracy. Pewnego dnia dokonuje drobnej kradzieży na targu ściagającym go ochroniarzem w starej szafie. Nim zdąży ją opuścić, mebel zostanie sprzedany i przetransportowany do domu na przedmieściach Madrytu, w którym mieszka Lucia, Fede i ich córka.
Damian postanawia pozostać w szafie i z ukrycia obserwować rodzinę. Stopniowo poznaje rytm...

Dobrnęłam do końca. Ciężki, nudny klimat. Intymne życie bohatera ukazane chyba tylko by zniesmaczyć i zaszokować. Zakończenie irracjonalne , jak całość.

Dobrnęłam do końca. Ciężki, nudny klimat. Intymne życie bohatera ukazane chyba tylko by zniesmaczyć i zaszokować. Zakończenie irracjonalne , jak całość.

Dyskomfort. Tak mogłabym określić uczucie, jakie towarzyszyło mi podczas lektury danej książki. Podobnego wrażenia doznaje człowiek, który usłyszy zgrzyt kredy o szkolną tablicę. Miałam niekiedy zbliżone odczucia, kiedy oglądałam hiszpańskie horrory w stylu "Sierocińca". Gdybym miała strzelać, powiedziałabym, że "Z cienia" napisał Hiszpan. Nie pomyliłabym się. Almodóvar też potrafi niepokoić i robi to dobrze. W tym wypadku zachwytu niestety nie było.

Dlaczego dotrwałam do końca? Byłam ciekawa rozwiązań fabularnych, jakie zastosuje autor. Oczywiście, opowieść jest dość nietypowa, jeśli chociażby o sposób narracji chodzi. Niestety jej absurdalność i sztuczność mocno mnie drażniły. Historie bohaterów nie wzruszyły mnie specjalnie. Być może owa dziwność okazała się głównym winowajcą.

Wytrwałam, ale następnym razem przeznaczę czas na inną, ciekawszą lekturę.

https://www.facebook.com/PiknikNaSkrajuKsiazki/

Dyskomfort. Tak mogłabym określić uczucie, jakie towarzyszyło mi podczas lektury danej książki. Podobnego wrażenia doznaje człowiek, który usłyszy zgrzyt kredy o szkolną tablicę. Miałam niekiedy zbliżone odczucia, kiedy oglądałam hiszpańskie horrory w stylu "Sierocińca". Gdybym miała strzelać, powiedziałabym, że "Z cienia" napisał Hiszpan. Nie pomyliłabym się. Almodóvar też...

Pomysł na podwójną narrację na pewno dodaje książce kolorytu.

Pomysł na podwójną narrację na pewno dodaje książce kolorytu.

Kto chce sobie natychmiastowo poprawić nastrój niech sięgnie po tę pozycję. Ubaw miałam po pachy może dlatego, że czasami posiadam takie trochę głupkowate poczucie humoru. Czytałam z uwagą strona po stronie po czym przerywam i stwierdzam ,że ja to zrobiłabym to tak... wracam do lektury i... bohater robi dokładnie to samo. :-)))

Kto chce sobie natychmiastowo poprawić nastrój niech sięgnie po tę pozycję. Ubaw miałam po pachy może dlatego, że czasami posiadam takie trochę głupkowate poczucie humoru. Czytałam z uwagą strona po stronie po czym przerywam i stwierdzam ,że ja to zrobiłabym to tak... wracam do lektury i... bohater robi dokładnie to samo. :-)))

Rewelacyjna książka, genialny pomysł i świetne wykonanie. Nie ukrywam, czegoś takiego się nie spodziewałem.
Książka liczy zaledwie 208 stron, ale udowadnia, że nie ilość, a jakość ma znaczenie.
Błahy, najzwyczajniejszy początek powoli przeradza się w wielkie bum. A po skończonej lekturze w głowie kłębi się wiele pytań.
Błahe z pozoru wydarzenie (choć odrobinę niezwykłe to fakt) zmienia życie bardzo wielu osób i ich spojrzenie na zwyczajne z pozoru sprawy.
Millas świetnie wykreował głównego bohatera, męźczyznę po 40-tce, bezrobotnego, rozbitego wewnętrznie, skomplikowanego. Mój stosunek do tego człowieka zmieniał się wraz z każdą kolejną przeczytana stroną.
Wydarzenia, które są udziałem bohatera są niezwykłe. Jednak to nie one, a sam człowiek, sam główny bohater są kwintesencją tej niebanalnej historii. Bardzo ciekawie ukazany jest charakter, sylwetka, przemiany psychologiczne (niekiedy bardzo skomplikowane), kwestie, które popchnęły bohatera do takich, a nie innych czynów. No i ich konsekwencje.
A wszystko zaczęło się od tego, iż bohater dokonując kradzieży na targu staroci przypadkiem schował się w wielkiej szafie, która została wraz z nim przetransportowana do domu kilkuosobowej rodziny. Damian postanawia pozostać w szafie i z ukrycia obserwować rodzinę.Trudno jednoznacznie określić o czym jest ta książka. Z pewnością o samotności, takiej przez duże S, ale także o przemianach psychicznych, reakcjach człowieka, który zostaje postawiony w ekstremalnych sytuacjach i tym, że właściwie sami o sobie nic nie wiemy.
Na zaledwie 208 stronach Millas zawarł ogromną ilość treści i różnorodnych bodźców, które wręcz zmuszają czytelnika do aktywnego uczestnictwa w fabule, ale i do przemyślenia wielu kwestii.
Książka wciąga i to bardzo, porusza, momentami wzbudza sympatię, a nawet pewne rozczulenie. Lektura na jedną, zarwana noc. Polecam.

Rewelacyjna książka, genialny pomysł i świetne wykonanie. Nie ukrywam, czegoś takiego się nie spodziewałem.
Książka liczy zaledwie 208 stron, ale udowadnia, że nie ilość, a jakość ma znaczenie.
Błahy, najzwyczajniejszy początek powoli przeradza się w wielkie bum. A po skończonej lekturze w głowie kłębi się wiele pytań.
Błahe z pozoru wydarzenie (choć odrobinę niezwykłe to...

Parę lat temu to było w realu - Joe Cummings, samotny gościu odkrył, że mu ktoś z lodówki wyżera podczas jego nieobecności, no szok przecież, zainstalował więc kamerę i okazało się, że w jego mieszkaniu potajemnie zalęgła się jakaś kobieta, mieszkała w rozbudowanym pawlaczu, wydarzenie to - obficie opisywane przez prasę - zainspirowało najpierw pisarza z Japonii, nie pamiętam nazwiska, który napisał na ten temat drętwe opowiadanie, zdobywając jakąś diablo ważną nagrodę literacką ze względu na temat, a ta książka, mam wrażenie, jest jakimś ciągiem dalszym tej inspiracji, z przyjemnością przeczytałem, chociaż koncepcja dualizmu bohatera mocno mnie wkurzała.

Parę lat temu to było w realu - Joe Cummings, samotny gościu odkrył, że mu ktoś z lodówki wyżera podczas jego nieobecności, no szok przecież, zainstalował więc kamerę i okazało się, że w jego mieszkaniu potajemnie zalęgła się jakaś kobieta, mieszkała w rozbudowanym pawlaczu, wydarzenie to - obficie opisywane przez prasę - zainspirowało najpierw pisarza z Japonii, nie...