"Zorza polarna" Nory Roberts to mieszanka romansu obyczajowego, kryminału i sensacyjnego thrillera, której akcja rozgrywa się w malowniczym miasteczku na odległej i urokliwej Alasce. Książka przenosi nas w zimowy, skuty lodem świat, gdzie tajemnice i emocje towarzyszą bohaterom na każdym kroku.

Fabuła skupia się na policjancie Nacie Burke, który staje w obliczu morderstwa sprzed lat. Kiedy wszystko wskazuje na to, że zabójcą jest ktoś z lokalnych mieszkańców, Nat musi zmierzyć się z trudnym zadaniem rozwiązania zagadki, przy jednoczesnym utrzymaniu równowagi między obowiązkami służbowymi a rozwojem uczuć do intrygującej Meg Galloway. Meg, która doskonale zna lokalne życie i zmagania, staje się jego nieocenionym wsparciem, próbując przełamać barierę nieufności, która panuje wśród mieszkańców.

Nora Roberts mistrzowsko przedstawia realistyczne tło małego miasteczka na Alasce, uwieczniając zimowy krajobraz, a także codzienne życie, obyczaje i trudności, z jakimi borykają się jego mieszkańcy. Czytelnik wkracza w świat skuty lodem, gdzie każdy zna każdego, a każde wydarzenie zostaje zanotowane i dyskutowane.

W "Zorzy polarnej" autorka celnie łączy wątek kryminalny z romantycznym. Zagadka morderstwa skomplikowana i nieprzewidywalna prowadzi nas przez kręte ścieżki, ukazując coraz to nowsze informacje i podejrzanych. Choć fabuła łączy w sobie elementy romansu i sensacji, to często można przewidzieć niektóre zwroty akcji i rozwiązania zagadek. Brak zaskakujących i oryginalnych momentów może nieco osłabić napięcie i zainteresowanie.

Jednak to nie tylko intryga kryminalna stanowi o sile tej powieści. Ciepło opisane relacje między bohaterami, ich przeżycia i wyzwania, które muszą pokonać, tworzą serce tej opowieści. Nat i Meg to postaci, z którymi łatwo się utożsamić, a ich subtelna historia miłości po przejściach dodaje emocjonalnego wymiaru.

Nora Roberts znana jest z umiejętności tworzenia głębokich i złożonych postaci, a "Zorza polarna" to kolejny dowód na to, że potrafi wciągnąć czytelnika w życie swoich bohaterów. Ich relacje, wewnętrzne konflikty i rozwój, sprawiają, że czytelnik odnajduje się w ich uczuciach i doświadczeniach. Mimo że główni bohaterowie, Nat i Meg, są dobrze wykreowani, niektóre postaci drugoplanowe pozostają nieco płaskie i mało rozwinięte. Niektórzy z mieszkańców miasteczka wydają się jednowymiarowi, co wpływa na ich autentyczność i oddziaływanie na czytelnika.

Mimo że "Zorza polarna" ma swoje zalety, to jak każda książka, nie jest pozbawiona wad. Tempo narracji nie jest zawsze równomierne. Pewne fragmenty są bardziej rozwlekłe i nie wnoszą dużo do głównego wątku, podczas gdy inne momenty są zbyt pośpieszne i wymagają większego wyjaśnienia lub rozwinięcia.

Warto jednak pamiętać, że wady są subiektywną oceną i nie każdego czytelnika muszą równie mocno wpływać na odbiór książki. Pomimo tych punktów krytycznych, książka wciąż oferuje emocjonujące doświadczenie.

"Zorza polarna" to lektura, która doskonale łączy w sobie elementy romansu, sensacji i tajemnicy, pozostawiając czytelnika z poczuciem satysfakcji po przeczytaniu ostatniego zdania. Dla miłośników Nory Roberts i nie tylko, ta powieść to pewny wybór i zaproszenie do fascynującego świata emocji i zagadek.

"Zorza polarna" Nory Roberts to mieszanka romansu obyczajowego, kryminału i sensacyjnego thrillera, której akcja rozgrywa się w malowniczym miasteczku na odległej i urokliwej Alasce. Książka przenosi nas w zimowy, skuty lodem świat, gdzie tajemnice i emocje towarzyszą bohaterom na każdym kroku.

Fabuła skupia się na policjancie Nacie Burke, który staje w obliczu morderstwa...

[...]
Trudno to było uznać za stan spowodowany całkowitym brakiem nadziei, gdyż najpierw trzeba ją mieć, żeby móc mówić o jej utracie. Nie były to również żal, rozpacz ani złość. Z tymi uczuciami Nate umiał sobie poradzić. Była to pustka. Bezmierna, czarna pustka. Umiał w niej funkcjonować, jakimś cudem udało mu się opanować tę sztukę. Jeśli człowiek w ogóle nie funkcjonuje, ludzie nie dają mu spokoju, a ich troski i obawy tylko jeszcze głębiej wciągają w czarną przepaść. Nate mógł chodzić, rozmawiać, egzystować. Tylko nie mógł żyć. Uwięziony w jedwabistym uścisku depresji, tak właśnie to odczuwał. Miał wrażenie, że jest chodzącym trupem.

Podobała mi się ta historia. Nora Roberts jak zawsze stanęła na wysokości zadania i dostarczyła mi niezapomnianych wrażeń podczas lektury. Niedźwiedzie, góry, lawiny i „człowiek lodu” jako zagadka kryminalna z przeszłości. To było bardzo przyjemnie spędzone kilka godzin. Oczywiście jest też film, który powstał na podstawie książki, ale spotkałam się z niezbyt przychylnymi opiniami, więc raczej go nie obejrzę, żeby nie psuć sobie moich wyobrażeń 😉
POLECAM !

[...]
Trudno to było uznać za stan spowodowany całkowitym brakiem nadziei, gdyż najpierw trzeba ją mieć, żeby móc mówić o jej utracie. Nie były to również żal, rozpacz ani złość. Z tymi uczuciami Nate umiał sobie poradzić. Była to pustka. Bezmierna, czarna pustka. Umiał w niej funkcjonować, jakimś cudem udało mu się opanować tę sztukę. Jeśli człowiek w ogóle nie...

Książka pomogła mi przenieść się do innego świata w trakcie pobytu w szpitalu. Nie jest wybitna, jednak wspominam ją z sentymentem.

Książka pomogła mi przenieść się do innego świata w trakcie pobytu w szpitalu. Nie jest wybitna, jednak wspominam ją z sentymentem.

Niestety przez większą część książki byłam znudzona i chciałam ją jak najszybciej skończyć. Czegoś zabrakło. Na pewno jakiejś akcji, sytuacji trzymających w napięciu... Strasznie wkurzały mnie charaktery niektórych bohaterów :D

Niestety przez większą część książki byłam znudzona i chciałam ją jak najszybciej skończyć. Czegoś zabrakło. Na pewno jakiejś akcji, sytuacji trzymających w napięciu... Strasznie wkurzały mnie charaktery niektórych bohaterów :D

Trafiłam na nią przypadkiem, i sądząc po okładce spodziewałam się przeciętnego roamnsu z wątkiem kryminalnym, tymczasem była to całkiem spójna historia, z zakończeniem, którego nie udało mi się przewidzieć co działam na plus historii.

Trafiłam na nią przypadkiem, i sądząc po okładce spodziewałam się przeciętnego roamnsu z wątkiem kryminalnym, tymczasem była to całkiem spójna historia, z zakończeniem, którego nie udało mi się przewidzieć co działam na plus historii.

Dla mnie najgorsze w tym wszystkim jest to, że bardzo poważnie musiałabym zastanowić się na tym, co w tej książce jest naprawdę dobre. Niemal tak samo długo i intensywnie, jak musiałabym zastanowić się nad wyszukaniem tego, co w niej jest naprawdę złe. Jak dla mnie najbardziej środkowy środek jaki może się zdarzyć w literaturze.
Ogólnie nie jest źle. Bo i fajny facet po przejściach, i całkiem prawdopodobne i to co robi, i to co czuje. Ona – zdecydowanie fajna, wybijająca się, przyciągająca uwagę i wymagająca skupienia. Zaciekawiający wątek pamiętników. Ogólnie wejście w klimat małego miasteczka zasypanego śniegiem udane. Jak dla kogoś ze środkowej Europy niemal niewiarygodne, ale ciekawe. I wszystko snuje się i snuje.
I może właśnie to snucie tak mnie zmęczyło. Bo krótkie snucie pewnie bym przeżyła i zrzuciła na karb książki, a tutaj snuło się zbyt długo i jak dla mnie zbyt monotonie. Zabrakło mi w tym jakiejś ikry. Czegoś orzeźwiającego. Czegoś co wywołało by we mnie szybsze krążenie krwi. Bo wśród tej wielkiej plamy bieli mam przed oczami jedynie czerwoną plamę sukienki sylwestrowej Meg. Nawet ta krew końcowa jakaś taka wyblakła się wydaje.
Romans z gatunku oczywistych oczywistości mnie nie ujął jakoś specjalnie, choć skłamałabym gdybym powiedziała, że mnie znudził. W pewnym momencie miałam wrażenie, że relacje z początku znajomości bohaterów, pogłębione zostały jedynie przez seks. Czegoś mi tutaj zabrakło.
Pierwszy raz czytałam Zorzę polarną kilka lat temu, ale jako, że ostatnio zaliczam powtórki, to śmiało mogę potwierdzić to, co napisałam kiedyś.
To nie jest moja ulubiona książka Nory Roberts, to nawet nie jest jedna z lubianych książek Roberts. Ja wolę tę autorkę w trochę innym wydaniu.

Dla mnie najgorsze w tym wszystkim jest to, że bardzo poważnie musiałabym zastanowić się na tym, co w tej książce jest naprawdę dobre. Niemal tak samo długo i intensywnie, jak musiałabym zastanowić się nad wyszukaniem tego, co w niej jest naprawdę złe. Jak dla mnie najbardziej środkowy środek jaki może się zdarzyć w literaturze.
Ogólnie nie jest źle. Bo i fajny facet po...

Nate Burke przyjeżdża (a właściwie przylatuje) do miasteczka Lunacy, gdzie ma objąć stanowisko komendanta policji. Decyzja o nowej pracy została spowodowana śmiercią partnera z patrolu, przez co mężczyzna zmaga się z depresją. Z początku w mieście niewiele się dzieje, dopóki nie znaleziono zwłok człowieka, o którym 16 lat temu słuch po nim zaginął…
.
“Zorzę polarną” Nory Roberts pożyczyła mi znajoma mojej mamy, jest to pierwsza powieść tej autorki jaką przeczytałam. Na początku trzeba się zapoznać z fabułą i bohaterami, a zwłaszcza, że poznajemy ich razem z Natem, przez co chwilami można się pogubić. Akcja zaczyna się rozkręcać, kiedy wchodzi wątek kryminalny. Wtedy ona zaczyna ciekawić, aż chce się czytać. .
Bardzo polubiłam głównego bohatera, który jest bardzo dobrym gliną (tak, tym mnie ujął). Na jego przykładzie zostały pokazane jego zmagania z depresją, która została przedstawiona jako coś więcej niż bezczynne leżenie w łóżku.
.
Wątek miłosny na szczęście nie przyćmił głównego wątku, co mnie cieszy. Z kolei denerwowało mnie zachowanie postaci kobiecej Meg, która miała obsesję na punkcie seksu.
.
Książka jest dobra i jeżeli fabuła Was intryguje, to polecam.
.
IG swiat.wedlug.ksiazek

Nate Burke przyjeżdża (a właściwie przylatuje) do miasteczka Lunacy, gdzie ma objąć stanowisko komendanta policji. Decyzja o nowej pracy została spowodowana śmiercią partnera z patrolu, przez co mężczyzna zmaga się z depresją. Z początku w mieście niewiele się dzieje, dopóki nie znaleziono zwłok człowieka, o którym 16 lat temu słuch po nim zaginął…
.
“Zorzę polarną” Nory...

To bardzo dobra powieść. Zagadka kryminalna ciekawa. Bohaterowie różnorodni i do polubienia. Ewolucja kilku postaci bardzo dobrze poprowadzona. Wątek romansowy fajnie rozwinięty. Można odnaleźć dużo ciepła w zimnych klimatach.

To bardzo dobra powieść. Zagadka kryminalna ciekawa. Bohaterowie różnorodni i do polubienia. Ewolucja kilku postaci bardzo dobrze poprowadzona. Wątek romansowy fajnie rozwinięty. Można odnaleźć dużo ciepła w zimnych klimatach.

Jak na romans Nory Roberts książka całkiem dobra. Romans zajmuje niewiele miejsca, poza tym, szczególnie na początku, jego walory są wątpliwej jakości, ale jako kryminał „Zorza polarna” jest niezła. I znowu początek w miarę przeciętny, dopiero dalej robi się ciekawie i atrakcyjnie. W pewnym momencie autorka podała mordercę na tacy- przynajmniej takie wrażenie odniosłam, jak się okazało pod koniec, wyprowadziła mnie tym całkowicie w pole. Sprawcą była osoba, której w najmniejszym stopniu nie podejrzewałam.

Ponadto mogę stwierdzić, że powieść napisana została sprawnie, fajnie przedstawiono społeczeństwo małego miasteczka. Nie była to powierzchowna, na kolanie pisana łzawa historyjka romansowa, jakie czasem serwuje Roberts, ale całkiem udany kryminał z odrobinką seksu.

Jak na romans Nory Roberts książka całkiem dobra. Romans zajmuje niewiele miejsca, poza tym, szczególnie na początku, jego walory są wątpliwej jakości, ale jako kryminał „Zorza polarna” jest niezła. I znowu początek w miarę przeciętny, dopiero dalej robi się ciekawie i atrakcyjnie. W pewnym momencie autorka podała mordercę na tacy- przynajmniej takie wrażenie odniosłam, jak...

Nie jest dobrze czytać książki tego samego typu i tej samej autorki pod rząd, bo się je źle ocenia dostrzegając schemat w fabule. Popełniłam ten grzech i książka mnie znudziła (Mam nadzieję - czytając powyższe recenzje, że tylko dlatego).

Nie jest dobrze czytać książki tego samego typu i tej samej autorki pod rząd, bo się je źle ocenia dostrzegając schemat w fabule. Popełniłam ten grzech i książka mnie znudziła (Mam nadzieję - czytając powyższe recenzje, że tylko dlatego).