Pierwszy tom serii trochę mnie rozczarował, ale zainteresował mnie motyw maski. Liczyłem, że kolejne tomy rozwiną go w ciekawy sposób. Czy rzeczywiście tak się stało?

Jojo po dramatycznej walce w posiadłości swojego ojca liczy na to, że wreszcie znalazł spokój. Jednakże zło przetrwało i ukrywa się w miasteczku Windknight’s Lot. Tym razem jednak Jojo zyskuje nowego nauczyciela.

Tajemnica maski zostaje tutaj stosunkowo szybko wyjaśniona. Jest to całkiem logiczne i sensowne wyjaśnienie. Jednakże dla mnie jest trochę za proste i nie widzę specjalnie możliwości rozwinięcia go.

Za to całkiem ciekawie jest tu przemyślana walka. Nie jest to zwykła naparzanka, ale trochę głębsza nauka, która wymaga uważnego treningu. Dzięki temu każde starcie jest tak naprawdę testem dla Jojo.

Podobało mi się, że niemal każda nowa postać tu wprowadzona jest rozbudowana. Niemal każda ma swoją przeszłość i nie jest zwykłym workiem treningowym. Na dodatek często ich charakter odzwierciedlony jest w stylu walki.

Mam mieszane uczucia co do rysunków. W dalszym ciągu uważam, że przesadnie umięśnione postacie są zbyt podobne do siebie i nie zawsze można się zorientować kto jest na danym kadrze. Z drugiej strony jednak doceniam bardzo widowiskowe walki.

Tom rozczarował mnie jeśli chodzi o tajemnicę maski i przebieg fabuły. Z drugiej strony jednak pomysł na technikę sztuk walki jest dosyć interesujący. Mogę polecić głównie miłośnikom mordobicia.

Pierwszy tom serii trochę mnie rozczarował, ale zainteresował mnie motyw maski. Liczyłem, że kolejne tomy rozwiną go w ciekawy sposób. Czy rzeczywiście tak się stało?

Jojo po dramatycznej walce w posiadłości swojego ojca liczy na to, że wreszcie znalazł spokój. Jednakże zło przetrwało i ukrywa się w miasteczku Windknight’s Lot. Tym razem jednak Jojo zyskuje nowego...

Opinię piszę w odniesieniu do całego Phantom Blood, więc wkleję ją pod każdym z trzech tomów tej części.

Na wstępie powiem krótko, choć część ta jest bardzo dobra i ją lubię, jednocześnie uważam ją za najgorszą ze wszystkich, z którymi miałem przyjemność się zaznajomić. Słyszałem nawet pogłoski, jakoby ludzie polecali pominąć tę część, co jednak jest lekką przesadą. Ach, nie zraźcie się, jeśli będzie się pojawiać dużo zdań typu "jest dobrze, ale przyszłe części robią to lepiej", bo tak już z tym partem jest.

Przede wszystkim mamy tutaj do czynienia z tytułem bardzo specyficznym nawet jak na mangi czy anime i zapewne niektórzy się od tego odbiją, nawet jeśli wolą właśnie mangi i anime. Phantom Blood nie jest tu wyjątkiem, nawet jeśli jest "najnormalniejszy". Daje to dobry obraz tego, jak mniej więcej będą wyglądać kolejne części, choć każda będzie utrzymana w całkowicie innym klimacie. Jeśli po przeczytaniu tych trzech tomów stwierdzicie, że to nie dla was, kolejne raczej nie przypadną wam do gustu. Jeśli jednak będziecie się dobrze bawić, gwarantuję, że czeka was iście wspaniała, odjechana przygoda!

No dobrze, ale o czym to w ogóle jest? Główną postacią jest Jonathan Joestar, syn szlachcica wiodący spokojne życie do momentu, gdy jego ojcie nie przyjmuje pod swój dach niejakiego Dio Brando, który to z kolej postanawia zmienić życie Jonathana w piekło. W ich konflikcie ważną wolę odegra również tajemnicza, kamienna maska, zdająca się mieć jakieś dziwne właściwości.

Absolutnie najlepszą częścią Phantom Blood jest klimat mrocznej, 19-sto wiecznej Anglii. Jest mroczny, miejscami gęsty i z lekka horrorowy, chyba nawet nie będzie jakąś przesadą podciągnięcie tej części pod dark fantasy. To też może być w pewnym sensie problem, ponieważ klimat różni się od każdego kolejnego partu o tyle bardzo, że traktuje się poważnie. Następne części są już bardzo luźne, nieskrępowane, nierzadko bardzo zabawne, pod tym kontem Phantom Blood może wydawać się niereprezentatywne.

Postacie także wypadają tak sobie, zwłaszcza jeśli porównać je do bohaterów przyszłych części. Główna postać to maksymalnie dobry, szlachetny, honorowy (i męski) rycerz na białym koniu, który gdyby nie był głównym bohaterem, raczej w ogóle nie zapadłby w pamięć. Dio Branto jest już lepszy, taki do bólu przerysowany zły koleś, chcący przejąć świat. Co prawda jakieś tam uzasadnienie swojej złej natury ma, ale ogólnie to jest zły ponieważ jest zły. Pozostała obsada jest po prostu okey, poza Speedwagon'em, on jest fantastyczny.

Tego typu show stoi w dużej mierze walkami i tu nie jest inaczej. Same w sobie starcia są fajne, ale nie tak pomysłowe jak w przyszłych częściach. Pochylić się z kolei trzeba nad tak zwanym Hamonem, czyli tamtejszym systemem magicznym, że tak to nazwę. Choć dopiero w kolejnej części dane nam będzie zobaczyć pełnię jego możliwości, już tutaj była to moc niezwykle ciekawa i efektowna. Zostając jeszcze przy walkach, trzeba powiedzieć, że choć tyczy się to całego Jojo, nie ma tu plot armora, jeśli ktoś umiera to umiera i żadna moc miłości czy siła przyjaźni go nie ściągną z powrotem na ziemię.

Całe Phantom Blood polecałbym potraktować jako swego rodzaju prolog, mały wstęp do większej całości. W miarę możliwości polecam wam zaraz po Phantom Blood zabrać się za Battle Tendency, czyli drugi part, choć podkreślę, że jeśli w pierwszym absolutnie nic wam się nie spodoba, raczej nie warto się męczyć. Ja osobiście Jojo kocham, jest świetne i mam nadzieję, że mimo wszystko kogoś uda mi się namówić i się temu komuś spodoba.

Opinię piszę w odniesieniu do całego Phantom Blood, więc wkleję ją pod każdym z trzech tomów tej części.

Na wstępie powiem krótko, choć część ta jest bardzo dobra i ją lubię, jednocześnie uważam ją za najgorszą ze wszystkich, z którymi miałem przyjemność się zaznajomić. Słyszałem nawet pogłoski, jakoby ludzie polecali pominąć tę część, co jednak jest lekką przesadą. Ach,...

Środkowy tom, który jest chyba najnudniejszy z trzech Phantom Blooda. Poznajemy tutaj Zeppeliego, który jest mentorem Joestara, i jest też wprowadzeniem do techniki z pierwszych dwóch części serii, Hamon (fal). Praktycznie co rozdział pokazywana nam jest jakaś nowa technika Hamon używana do pokonania aktualnego przeciwnika. Walki co jakiś czas przerywane są również informacjami o sposobie działania danych ataków albo przeszłości bohaterów. Dobre, ale nie najlepsze z cyklu.
Wydanie jest okej, ale co nieco nietypowe, pod wkładką okładka jest czarno biała. To dziwne, ponieważ jest w środku kolorowa strona tytułowa.
Polecam to wydanie mangi, jeśli je kiedyś dorwiecie.

Środkowy tom, który jest chyba najnudniejszy z trzech Phantom Blooda. Poznajemy tutaj Zeppeliego, który jest mentorem Joestara, i jest też wprowadzeniem do techniki z pierwszych dwóch części serii, Hamon (fal). Praktycznie co rozdział pokazywana nam jest jakaś nowa technika Hamon używana do pokonania aktualnego przeciwnika. Walki co jakiś czas przerywane są również...

Ta recenzja będzie dotyczyć całego 1 partu, więc pewnie przekleję ją pod wszystkie tomiki.
Kocham JoJo jak mało co. To jedna z najbardziej absurdalnych, zabawnych i dziwnych rzeczy na jakie natknąłem się w popkulturze. Part 1 jednak odstaje i to mocno. Nie znaczy to, że jest to cześć pozbawiona czegokolwiek co czyni JoJo wyjątkowym, ale warto mieć na względzie, że Phantom Blood nie jest tym, czym JoJo's Bizarre Adventure staje się później.
Historia ma miejsce w Anglii w końcu XIX wieku. Śledzimy losy Jonathana Joestara, który musi radzić sobie z - no cóż - standardowymi problemami tamtych czasów. Poszukiwaniem miłości, nauką, nieśmiertelnymi wampirami, Kubą Rozpruwaczem. Takie rzeczy.
Jest raczej na poważnie. Przygoda nie jest tak cudowanie nieskrępowana jak później. Postaci nie są tak dziwne. Wszystko jest generalnie dość stonowane. To co szczerze mogę pochwalić, to zakończenie. Jest bardzo odważne, szczególnie jak na czasy, w których manga wychodziła.
Jeśli chcecie posłuchać więcej o całej serii zapraszam na mój materiał!
Miłego dnia!

Ta recenzja będzie dotyczyć całego 1 partu, więc pewnie przekleję ją pod wszystkie tomiki.
Kocham JoJo jak mało co. To jedna z najbardziej absurdalnych, zabawnych i dziwnych rzeczy na jakie natknąłem się w popkulturze. Part 1 jednak odstaje i to mocno. Nie znaczy to, że jest to cześć pozbawiona czegokolwiek co czyni JoJo wyjątkowym, ale warto mieć na względzie, że Phantom...

Bizarre dobrze oddaje naturę tej mangi... Powalone nawet jak na shonena, ale w sumie fajne.

Bizarre dobrze oddaje naturę tej mangi... Powalone nawet jak na shonena, ale w sumie fajne.

Spoko ale jakoś po obejrzeniu anime po prostu mnie to nudzi kropka w kropkę to samo :/

Spoko ale jakoś po obejrzeniu anime po prostu mnie to nudzi kropka w kropkę to samo :/

Długo się męczy z jednym przeciwnikiem. W sumie dobrze, że wydawnictwo postanowiło wydawać kilka tomów w jednym, w innym wypadku by się to strasznie dłużyło. W sensie nie zdążyłabym się zaczytać w fabułę a tu już byłby koniec. Podobno ten typ tak ma, czyli tasiemiec.

Długo się męczy z jednym przeciwnikiem. W sumie dobrze, że wydawnictwo postanowiło wydawać kilka tomów w jednym, w innym wypadku by się to strasznie dłużyło. W sensie nie zdążyłabym się zaczytać w fabułę a tu już byłby koniec. Podobno ten typ tak ma, czyli tasiemiec.