Jestem fanką Elwiry Watały,jej książek i stylu, którym się posługuje. Niektórych może i razi, ale z drugiej strony - czy taką suchą, konkretną, z mnóstwem faktów powieść czytałoby się dobrze? Dla mnie ten zabieg jest udany! Podobny, również prześmiewczy, z bezpośrednimi zwrotami tmdo czytelnika styl ma Stephen Clark naśmiewając się w swoich książkach z Francuzów. Cenię Elwirę Watałę za wiedzę i olbrzymią pracę, którą musiała wykonać.

Jestem fanką Elwiry Watały,jej książek i stylu, którym się posługuje. Niektórych może i razi, ale z drugiej strony - czy taką suchą, konkretną, z mnóstwem faktów powieść czytałoby się dobrze? Dla mnie ten zabieg jest udany! Podobny, również prześmiewczy, z bezpośrednimi zwrotami tmdo czytelnika styl ma Stephen Clark naśmiewając się w swoich książkach z Francuzów. Cenię...

Myślałem, że pozycja będzie bardziej wyuzdana,fakt nie przeczytałem do końca, jednak spodziewałem się czegoś pikantniejszego, niegrzecznego, a tak 90% to aluzje do starożytnego Rzymu nie mające sensu i pojawiające się w co drugim rozdziale, ok lekka wzmianka no wiadomo dlaczego Kleopatra była nazywana złptoustą, co czyniła Mesalina, ale książka ma się chyba opierać o Rosję. Szału nie ma.

Myślałem, że pozycja będzie bardziej wyuzdana,fakt nie przeczytałem do końca, jednak spodziewałem się czegoś pikantniejszego, niegrzecznego, a tak 90% to aluzje do starożytnego Rzymu nie mające sensu i pojawiające się w co drugim rozdziale, ok lekka wzmianka no wiadomo dlaczego Kleopatra była nazywana złptoustą, co czyniła Mesalina, ale książka ma się chyba opierać o Rosję....

Trudno jest mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Z jednej strony - intrygująca, nie treścią, a formą. Autorka pisze językiem nie tyle potocznym, co momentami kolokwialnym, styl gawędy miesza się tutaj z obscenicznością. I, niestety, mam wrażenie, że to, co miało być novum tej książki (chociaż poprzednie publikacje E. Watały są formalnie dość podobne),stało się jej wadą. Styl, składnia zaczynają po czasie męczyć, nie szokują, a irytują. Odcinając się jednak od strony technicznej, strona merytoryczna jest ciekawa, zwłaszcza dla rusofilów. Rzecz jasna, literatura faktu miesza się tutaj z beletrystyką (co sama Watała argumentuje wrodzoną romantycznością rosyjskiej duszy),dla mnie osobiście jest to jednak plus - publikacji historycznych jest sporo, puryści mają w czym wybierać, a miło czyta się o carycach odkurzonych z patyny czasu i zdjętych z rosyjskiego tronu.

Trudno jest mi jednoznacznie ocenić tę książkę. Z jednej strony - intrygująca, nie treścią, a formą. Autorka pisze językiem nie tyle potocznym, co momentami kolokwialnym, styl gawędy miesza się tutaj z obscenicznością. I, niestety, mam wrażenie, że to, co miało być novum tej książki (chociaż poprzednie publikacje E. Watały są formalnie dość podobne),stało się jej wadą....

kwiecień 2014

kwiecień 2014

Nie mnie sądzić, na ile te "skandale historii" (zwłaszcza przypisywanie postaciom historycznym określonych, najczęściej jednoznacznych, motywacji i emocji)mają potwierdzenie w źródłach... Mnie natomiast zirytował sposób napisania tej książki - niby lekki język, silący się na potoczność (w sposób prowadzący do trywializacji),chęć przypodobania się czytelnikowi w taki sposób, że tego czytelnika obraża.

Nie mnie sądzić, na ile te "skandale historii" (zwłaszcza przypisywanie postaciom historycznym określonych, najczęściej jednoznacznych, motywacji i emocji)mają potwierdzenie w źródłach... Mnie natomiast zirytował sposób napisania tej książki - niby lekki język, silący się na potoczność (w sposób prowadzący do trywializacji),chęć przypodobania się czytelnikowi w taki...

Autorka zdobyła mnie szczerym, otwartym wstępem i odrobinę bezczelnym oświadczeniem, co zawiera ta książka, czego nie zawiera i czym nie jest. Każdy kto oczekuje czegoś innego zawsze po tych czterech stronach może odłożyć książkę na miejsce. Mówi otwarcie w pierwszym akapicie wprowadzenia: "Tym, którzy są przyzwyczajeni do akademickiej "suchości" leksyki językowej, do ściśle jednolitej narracji i określonego gatunku literackiego radzę tej książki nie czytać! Będzie drażniła i prowokowała". Przyznam, że mogę zaliczać do grupy odbiorczej tego zdania, ale obudziła się we mnie chęć odmiany. W końcu ile można czytać tych akademickich kolosów?

Najlepsze określenie, które można przypisać narracji dr Watały jest jedno: kumpelska. Dużo wykrzyknień, kolokwializmów (np. "wykurzyć"),pytań retorycznych, zwrotów do czytelnika oraz wielkie ilości anegdot. Tytuł sugeruje tematykę jedną: Życie erotyczne rosyjskich caryc. Jednak autorka postanawia nas zaskoczyć mówiąc nie tylko o rosyjskich władczyniach, nie tylko o kobietach i nie tylko o seksie. Właściwie jednym zdaniem można powiedzieć, że książka jest o wszelkich rozrywkach dworów Europy w XVI-XX wieku. Obszerny zakres tematyki sprawi, że na pewno się nie znudzimy.

Rzymski cesarz Heliogabal znudzony dostępnymi możliwościami odprężenia się, wyznaczył nagrodę temu, kto wymyśli mu nowe zabawy. Rosyjskie caryce (i nie tylko) zaskoczą nas podobnymi pomysłami, a intrygi dworskie nas zszokują, niektóre opisy zniesmaczą, pewne sytuacje rozśmieszą. Pełna gama uczuć się nam włącza przy lekturze tej książki. Czy każdy znajdzie w niej coś dla siebie? Nie jestem tego pewna, ale spróbować warto.

Książka posada bibliografię, dość obszerną, ale jednak brakuje jej przypisów. Jestem po lekturze paru biografii Iwana Groźnego I czytając pewne anegdotki o nim byłam lekko zszokowana. Czyżbym coś przeoczyła? Nie ukrywam przydało by się parę odniesień, by wnikliwy czytelnik mógł sprawę zbadać głębiej. Poza tym wiele plotek dworskich Pani Elwira przedstawia, jako fakty. Trzeba pamiętać na jakim poziomie stała ówczesna medycyna, wszelkie zgony poprzedzone bólami brzucha były owiane tajemnicą, a jedynym wytłumaczeniem jakie znajdowano to otrucie. Wiele źródeł historycznych z tamtych czasów to pamiętniki, a wiadomo, każdy pisać sobie może w takim pamiętniku, co tylko chce, od plotek po własne opinie. Co nie oznacza, że Pani Elwira jest kłamcą, czy naciągaczem faktów, nie można jej odmówić wiedzy i wykształcenia, nie neguje jej książki w żadnym wypadku, ale nie byłam bym taka wyrywna z tą pozycją na żadnych zajęciach.

Kumpelska narracja zaczęła mnie drażnić pod koniec książki, więc chyba zniszczona do końca nie jestem. Choć zmniejszenie ilości wykrzyknień poprawiło by przyjemność czytania nie ukrywam. Na pewno nie polecam tym, którzy szukają rzetelnych informacji, pewnych, jak to, że Ziemia jest okrągła, natomiast tym, którym nie przeszkadza lekkoduszny ton wypowiedzi autora I równie lekkie podejście do informacji zapraszam do lektury.

Tak przy okazji czytania tej książki wspomniał mi się jeden film “Artur”, o pewnym rozpieszczonym bogaczu o morzu stworzonych w wyobraźni pomysłów. Co w tym dziwnego każdemu roi się w głowie coś ciekawego… On miał możliwość realizowania tych idei. Nie jest to jakaś zachwycająca produkcja, zwykła komedia romantyczna z motywem księcia zakochanego w kopciuszku, ale przy napisach końcowych pomyślałam to samo, co po przeczytaniu ostatniego zdania “Miłosnych igraszek”: Tym bogatym to się od tej nudy I pieniędzy w głowach przewraca ;)

Autorka zdobyła mnie szczerym, otwartym wstępem i odrobinę bezczelnym oświadczeniem, co zawiera ta książka, czego nie zawiera i czym nie jest. Każdy kto oczekuje czegoś innego zawsze po tych czterech stronach może odłożyć książkę na miejsce. Mówi otwarcie w pierwszym akapicie wprowadzenia: "Tym, którzy są przyzwyczajeni do akademickiej "suchości" leksyki językowej, do...